Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πόσο μόνος αισθάνεται το 1926 ο Αραγκόν στη γαλλική επαρχία... Η σουρεαλιστική περιπέτεια έχει ήδη ξεκινήσει και ο ίδιος είναι ο ταλαντούχος συνοδοιπόρος του Μπρετόν· μόλις είχε ανακαλυφθεί εκ νέου η ελευθερία του λόγου μέσα από την ελευθεριότητα των ηθών και το όνειρο. Γράφει ασταμάτητα το ογκώδες βιβλίο με τίτλο "Η υπεράσπιση του απείρου" το οποίο στη συνέχεια θα το απαρνηθεί, θα το ξεχάσει, θα το καταστρέψει. Η Ιρέν είναι μόνο ένα κεφάλαιο αυτού του βιβλίου και δημοσιεύτηκε ανώνυμα το 1928. Πόσες ιστορίες γράφτηκαν γι’ αυτό το βιβλιαράκι, πόσες φήμες διαδόθηκαν, πόσου...

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται 19 κείμενα, γραμμένα από το 1974 έως το 1980. Μερικά απ' αυτά έχουν συμπεριληφθεί στο βιβλίο "Ζωγραφική - Κείμενα" που τύπωσε ο Κέδρος στα 1978, ή έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στα περιοδικά "Τραμ", "Παραλλάξ" και "Δέντρο". Εκτός από την ιστορία του Δημητράκη Μαντζαρόπουλου και "Το απόγευμα του Κωστάκη Δαμπασίνα" που έχουν σαν αφορμή πραγματικά γεγονότα, στα υπόλοιπα διηγήματα τα πρόσωπα είναι φανταστικά, καθώς κι οι ιστορίες.

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΤΡΕΝΟ Είμαι υπεύθυνη για ένα βαγόνι μ΄ εύφλεκτες ύλες σε μια συνήθη αμαξοστοιχία όπου κανείς δεν υποψιάζεται τίποτα. Φλυαρώ με τους συνταξιδιώτες μου απολαμβάνω τα τοπία τα πίνω με τους θερμαστές· και το ταξίδι συνεχίζεται.

Απομονωμένη από τα υπόλοιπα Επτάνησα, η Λευκάδα έζησε σε μια κλειστή πνευματική και κοινωνική ατμόσφαιρα ως τα τέλη του 18ου αιώνα. Ωστόσο, φιλέορτος από τη φύση του ο λευκαδίτικος λαός αγαπούσε το θέαμα και διοργάνωνε πολυπρόσωπες μασκαράτες-εκδηλώσεις όπου συνυπήρχαν η μιμική, η υποκριτική, η κίνηση, ο χορός, ο λόγος και το τραγούδι. Παράλληλα, οι φωτισμένοι εκπρόσωποι της ανώτερης τάξης διατηρούσαν τους δεσμούς με τη Δύση και ευνοούσαν τη μετάγγιση της θεατρικής παιδείας και πρακτικής στο νησί. Το βιβλίο παρακολουθεί τα διάφορα στάδια ανάπτυξης και παρουσίας του Νέου Ελ...

"1908. Τελευταίες ώρες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δόλος, προδοσία και άνομα πάθη σ΄ ένα νησί του Αιγαίου με πρωταγωνιστές τον Βασίλη Πασχάλη, μυστικό πράκτορα των Τούρκων, έναν αινιγματικό Άγγλο αρχαιολόγο και τη γοητευτική ερωμένη του, μια κοσμοπολίτισσα ζωγράφο. Ένα εξαιρετικά ποιοτικό μυθιστόρημα." ("The New York Times")

Tο μεταξωτό της φόρεμα είχε βαθύ άνοιγμα μπρος και πίσω. Πίσω ως κάτω στη μέση και μπροστά μέχρι αναισθησίας. - Κομπιναιζόν αποκλείεται να φορούσε... Αυτό είναι κάτι που ίσως θα μπορούσε να με κρατήσει εδώ. - Περισσότερο από περιέργεια. - Πρέπει να είναι μια αλλόκοτη αίσθηση -σαν να σε παρασύρουν αφρισμένα ρεύματα. - Δεν θα πω σε κανέναν πως επιστρέφω στην ανυπαρξία άπρακτος. Θα κάνω σαν να έχω δοκιμάσει τα πάντα... Είναι εξευτελιστικό να είσαι άνθρωπος, και να μην έχεις δοκιμάσει το πιο ανθρώπινο πράγμα. - Έρχεστε από την Αίγυπτο, αξιότιμε κύριε, και δεν έχετε δει τις πυρα...

Παιδιά, γονείς, αλεπούδες, σπουργίτια, χωράφια, άγιοι. Δώδεκα διηγήματα, καρποί μιας κερασιάς που ανθίζει κάτω απ' το νερό.

"Δέντρο φυτρώνει σε κεφάλι παιδιού! Είναι επικίνδυνο; Mεταδοτικό; Οπωροφόρο; Κωνοφόρο; Αειθαλές; Θα μεγαλώσει κι άλλο; Πού πηγαίνουν οι φόροι μας; Και τελικά, ποιος προστατεύει τα παιδιά μας;..." Μια εικονογραφημένη ιστορία για τη διαφορετικότητα. Συμμετέχουν: κύριοι που καταπίνουν φωτιές και κυρίες που δένονται φιόγκο, άνθρωποι καλοκάγαθοι κι άνθρωποι φαρμακομύτηδες, ένας γαλάζιος σκούφος, αγανακτισμένοι γονείς, ένας σοφός διευθυντής σχολείου, ένας κύριος με φράκο και ημίψηλο μες στο κατακαλόκαιρο, τρία φάλτσα τρομπόνια, η μπάντα και οι κηπουροί του δήμου, ένας μάγε...

Δεν είχε τύχει ποτέ να συναντηθούμε με την Κλάρα και κόπηκε η ανάσα μου ένα κυριακάτικο πρωινό όταν την αντίκρισα στον φοιτητικό σύλλογο του νομού μας, την ημέρα των εκλογών για ανάδειξη του διοικητικού συμβουλίου, που κύριο - αν όχι μοναδικό - μέλημα ήταν η διοργάνωση του ετήσιου χορού μας. Βέβαια το καταστατικό του συλλόγου μιλούσε για ένα σωρό δραστηριότητες πολιτιστικές, καλλιτεχνικές και τα συναφή, γίνονταν κάθε χρόνο άγρια πολιτική αντιπαράθεση των αντίπαλων παρατάξεων, ακούγονταν σφοδρές και παθιασμένες αγορεύσεις, κάμποσοι νεοσσοί της πολιτικής έκαναν τα πρώτα βήματ...

Τώρα πια που δε γράφω και η απόσταση του χρόνου με βοηθάει, βλέπω καθαρότερα πόσες φορές, πραγματικά, έπνιξα στο λαρύγγι μου τα ίδια μου τα τραγούδια. Στα λιγοστά ποιήματα που, μέσα σε είκοσι πέντε και παραπάνω χρόνια, έγραψα, αν εξαιρέσω το πρώτο κι ένα μέρος από το δεύτερο βιβλίο μου, σε πόσα από τα υπόλοιπα δεν έσβησα την τελευταία στιγμή λέξεις, δεν αλλοίωσα έννοιες, δεν αφαίρεσα ολόκληρους στίχους, γιατί υπήρχαν εκεί ίσως μερικά πράγματα που δεν έπρεπε ακόμα να ειπωθούν. [...] (Σε όλη μας τη ζωή βουλιάξαμε πολλά καράβια μέσα μας, ίσως για να μη ναυαγήσουμε μια ώρα αρ...