Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η παρούσα συλλογή κειμένων προέκυψε ως ανάγκη για την ανάδειξη θεμελιωδών εννοιολογικών συνιστωσών της φιλοσοφίας μαθηματικών. Οι συγγραφείς θεώρησαν ότι για κάτι τέτοιο θα έπρεπε να καλυφθούν οι περιοχές των αξιωμάτων, των παραδόξων, των υποθέσεων και των εικασιών.

"Προσπαθώ να ορίσω την κλασική μήτρα της αναγνωστικής πράξης και να φέρω σε φως τις θεολογικές -μεταφυσικές- προϋποθέσεις μιας τέτοιας πράξης", σημειώνει ο Στάινερ στον πρόλογο της ανά χείρας έκδοσης. Πρόκειται για ένα μοναδικό καθήκον το οποίο θέτει ο ίδιος στον εαυτό του: να λειτουργήσει ως θεολογικός κριτικός της λογοτεχνίας και της κουλτούρας. Αυτό δεν σημαίνει πως επιχειρεί να εφαρμόσει αρχές της θεολογίας στην ανάγνωση αλλά πως γράφει πεπεισμένος ότι η θεολογία είναι εκείνη που θέτει τα ορθά ερωτήματα: τι μπορούμε να καταλάβουμε από τη δημιουργία και την εσχατολογία·...

Αυτά που λένε για τα έργα μου είναι τόσο λίγα και αραιά, που εκπλήσσομαι όταν κάποιος αντιδράει. Π.χ., το "Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη" είναι ένα μετα-υπερρεαλιστικό μυθιστόρημα που μπορεί να χαρακτηριστεί και "αντιμυθιστόρημα", όχι αποκλειστικά με την έννοια του Νέου Γαλλικού Μυθιστορήματος αλλά του μετα-αφηγήματος, ή της νέας αφήγησης, που άρχισε με τον Τζόυς, τον Προυστ και τα αφηγήματα των Υπερρεαλιστών, του Μπρετόν, του Αραγκόν, του Κενώ, και ιδιαίτερα τούτου του τελευταίου, το "Chiendent" ("Σκυλόχορτο"). Το μυθιστόρημα του Κενώ γράφτηκε το 1935, ύστερα από ένα ταξίδι στην...

Ο αναγνώστης στα διηγήματα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ενός από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, μπορεί να παρακολουθήσει την πλούσια θεματολογία του, τις αναφορές στα προσωπικά του βιώματα, που τόσο έντεχνα ενσωμάτωσε στα γραπτά του, αλλά και την ενδιαφέρουσα υφολογική του εξέλιξη. Ο Μάρκες καταπιάνεται εδώ με όλα τα πανανθρώπινα θέματα, όπως η συνειδητοποίηση του "εγώ" και του "άλλου", η κοινωνική αδικία, η κατάχρηση εξουσίας, η φτώχεια, η βία, ο έρωτας, ο θάνατος και βέβαια η μοναξιά που στοιχειώνει το πεζογραφικό έργο του. Ο Μάρκες δεν εγκατέλειψε π...

Απροσδόκητη, ανατρεπτική και εντελώς προσωπική, η ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα συνιστά terra incognita, παρά τις κατά καιρούς εύστοχες παρατηρήσεις της κριτικής. Συμπλέοντας με το πεζογραφικό του έργο, αλλά μένοντας πάντα στη σκιά του, το ποιητικό έργο του αιρετικού Χαλκιδαίου ελάχιστα προσείλκυσε το ενδιαφέρον των μελετητών, και έτσι χώρεσε εύκολα σε γενικεύσεις, που εύλογα το κατατάσσουν στον "καθυστερημένο Μεσοπόλεμο", στις "χαμηλές φωνές" των συνοδοιπόρων του Καρυωτάκη ή στη Γενιά του '20, δίχως, ωστόσο, να αποτιμούν επαρκώς εκείνα τα χαρακτηριστικά στα οποία οφείλει την...

Απροσδόκητη, ανατρεπτική και εντελώς προσωπική, η ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα συνιστά terra incognita, παρά τις κατά καιρούς εύστοχες παρατηρήσεις της κριτικής. Συμπλέοντας με το πεζογραφικό του έργο, αλλά μένοντας πάντα στη σκιά του, το ποιητικό έργο του αιρετικού Χαλκιδαίου ελάχιστα προσείλκυσε το ενδιαφέρον των μελετητών, και έτσι χώρεσε εύκολα σε γενικεύσεις, που εύλογα το κατατάσσουν στον "καθυστερημένο Μεσοπόλεμο", στις "χαμηλές φωνές" των συνοδοιπόρων του Καρυωτάκη ή στη Γενιά του ’20, δίχως, ωστόσο, να αποτιμούν επαρκώς εκείνα τα χαρακτηριστικά στα οποία οφείλει την...

Οι έξυπνοι λύνουν τα προβλήματά τους, ενώ οι σοφοί δεν τα αφή- νουν να δημιουργηθούν, λέει ένα παλιό ρητό. Σοφό δεν μπορείς να με πεις, αφού έμπλεξα χωρίς να το καταλάβω σε περιπέτειες. Μικρό το κακό. Άλλωστε η ζωή μου είναι αδιάψευστος μάρτυρας ότι ποτέ δε διεκδίκησα δάφνες σοφίας. Τώρα όμως έπρεπε να φανώ έξυπνος. Γιατί δεν πήγα στους μπάτσους να πω ό,τι ήξερα; Γιατί δεν το είπα καν στη γυναίκα μου; Δεν μπορούσα να δώσω απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα. Κι επειδή στη ζωή μου σε κάθε πρόβλημα έδινα πάντα μια απλή, ξεκάθαρη και λανθασμένη λύση, αποφάσισα να κρατήσω το στόμ...

"Η απληστία, λέει η Phyllis Tickle, είναι ένα αμάρτημα που εύκολα αναγνωρίζουμε στους άλλους, αλλά σπάνια στον εαυτό μας -και εκεί εντοπίζεται η μεγάλη του δύναμη. Μια μελέτη προκλητική, με πρωτότυπα και ανατρεπτικά συμπεράσματα, που θα καθηλώσουν τον αναγνώστη". (John Wilson, διευθυντής του "Books & Culture") "Θα πρέπει κανείς να ευγνωμονεί την Phyllis Tickle γι' αυτή την απολαυστική και εμπεριστατωμένη μελέτη. Κατάφερε (όπως ο Μίδας) σχεδόν ένα θαύμα -να μετατρέψει το πιο θανάσιμο από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα σε κάτι λαμπερό, ελκυστικό και ηθικά αποδεκτό. Η Tickl...

10+3, επειδή τα τρία τελευταία διαθέτουν κοινό ήρωα -εκείνον της τριλογίας: Θεατρικοί θάνατοι. Δημοσιευμένα σε περιοδικά ή συλλογές διηγημάτων μεταξύ 2001-11, έχουν υποστεί κάποιες μετατροπές στο ύφος· πλοκή και τίτλοι έμειναν ως είχαν. Δεν παρατίθενται με χρονολογική σειρά· σε όλα, όμως, αναγνωρίζονται ίχνη επικαιρότητας (κι όπου δεν πρόκειται για την πρόσφατη οικονομική κρίση ή για την εκκόλαψή της, πρόκειται για την καταβαράθρωση των Πανεπιστημιακών). Η αλληλουχία των δέκα πρώτων τηρεί ένα είδος συγκοπτόμενου μουσικού ρυθμού: δύο σύντομα, ένα μεγαλύτερο, ξανά και ξανά,...

Δύο πατρίδες. Δύο γενιές. Δύο εποχές... Στο πρώτο της βιβλίο σε ελληνική έκδοση, η λιθουανή συγγραφέας Νταλιά Σταπονκούτε μιλά για τη ζωή της ανάμεσα στη Λιθουανία, τη χώρα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, και την Κύπρο, τη χώρα όπου δημιούργησε την οικογένειά της και τη ζωή της, στο μεταίχμιο του 20ού και του 21ου αιώνα, όπου σημαντικές αλλαγές σημάδεψαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Η σκοπιά της είναι η σκοπιά του σύγχρονου ανθρώπου, που καταλήγει να ζήσει σε μια ξένη χώρα, μέσα σε έναν κόσμο όπου παντοδύναμα κράτη διαλύονται και νέα γεννιούνται. Σε μια εποχή ιλιγγιώδους ταχύ...

Οι μελέτες του παρόντος τόμου περιστρέφονται γύρω από ορισμένους θεματικούς άξονες όπως το θέμα της ποιητικής και κριτικής πρόσληψης, το ζήτημα του λυρισμού, η σχέση μοντερνισμού και πρωτοπορίας, ο ρόλος της ρητορικής στην ποίηση και ο διάλογος ιστορίας και ποιητικής. Μπορούν να λειτουργήσουν ως ερεθίσματα για μια άλλη προσέγγιση της ποίησης: ιστορική και ρητορική συνάμα, που ενδεχομένως βοηθήσει στο να κατανοήσουμε καλύτερα τις συνέχειες και ρήξεις στη νεοελληνική ποίηση αλλά και τον διάλογο ποιητών και ρευμάτων. Μέσα από τη συγκεντρωτική επανέκδοσή τους αναδεικνύονται περ...

Και κάθε φορά που πας να ψιθυρίσεις κάτι, σαν υπαινιγμό να πούμε, οι άλλοι σε κοιτάζουν δήθεν ξαφνιασμένοι, σαν να θέλουν να πουν: "Τι εννοείς; Δεν έχουμε Δημοκρατία;". Θυμάσαι τότε εκείνον τον τύπο στον σταθμό του Ηλεκτρικού στα Πευκάκια, τον τύπο του Ντωμιέ που λέγαμε: "Οι δουλίτσες μας, ε; Τα συμφέροντά μας, ε;". Και μουρμουρίζεις μέσα σου: "Μόνο οι τρελοί και τα ψώνια μιλάνε".

... Αλλά και η θέση της πρωτοπορίας δεν ήταν, και δεν μπορούσε να είναι, λιγότερο αμφιλεγόμενη. Η οξύτατη κριτική που άσκησε εναντίον του συστήματος είχε ταυτόχρονα τη μορφή ενός δραματικού αγώνα ενσωμάτωσης μέσα στο ίδιο το σύστημα. Αν ο αγώνας αυτός προέβαλλε ένα χαρακτήρα μεσσιανικό, ουτοπικό, με έκτυπα συχνά τα στοιχεία εξάρτησής του από ένα μοντέλο αισθητικής αναρχίας ή στιλιστικού ολοκληρωτισμού, είναι γιατί η ίδια έπρεπε να επινοήσει μια προοπτική ένταξής της στην κοινωνική πραγματικότητα και την κοινωνική παραγωγή. Αλλά εδώ ακριβώς είναι που δηλώνονται τα αδιέξοδα κ...

Μέτρησε κροκόδειλους με πονόδοντο, λιχούδικα μυρμήγκια, κατσικάκια και ουρίτσες, καπέλα αρλεκίνων, καγκουρό-ποδηλάτες, πιατίνια, καλοριφέρ, λαίμαργους παπαγάλους, μπανανόφλουδες, ιπτάμενους δίσκους, πτεροδάκτυλους, σουρωτήρια, αγγλικά κόρνα, κεράκια γενεθλίων... Και άλλα πολλά, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης - από τη Θεσσαλονίκη ώς τη Μαδαγασκάρη κι από τις Κυκλάδες ώς την Αλάσκα!