Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Υψηλάντη Δουδού, ποιήτρια· Κατήνκω Δόμνα, ποιήτρια- Καμπουράκη Αντωνούσα, ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας· Σαμαρτζίδου Ευφροσύνη, δημοσιογράφος, εκδότρια γυναικείου περιοδικού, ποιήτρια· Δοσίου Αικατερίνη, μεταφράστρια· Δραγούμη Ζωή, μεταφράστρια, διηγηματογράφος· Λαμπίση Σοφία, ποιήτρια· Οικονομίδου Φωτεινή, ποιήτρια· Μπέτσου Μαριέττα, ποιήτρια· Μηχανίδου Μαρία, μυθιστοριογράφος, θεατρική συγγραφέας· Ζάρκου Αικατερίνη, δοκιμιογράφος· Λεοντιάς Σαπφώ, ποιήτρια, συγγραφέας παιδαγωγικών συγγραμμάτων και παιδικού θεάτρου. Όλες πρωτοπόροι, όλες σημαντικές, όλες "αόρατες". Αυτές εί...

Ο Λάζαρος είναι ένας άνθρωπος φτωχός και αθώος. Τόσο αθώος που χάνει δουλειά και σπίτι και περιφέρεται άστεγος με τη γυναίκα του, έχοντας δώσει την έφηβη κόρη του ως αντάλλαγμα για τα χρέη που τον πνίγουν. Τόσο φτωχός που δεν μπορεί ούτε να διαμαρτυρηθεί για τις συμφορές και τις αδικίες. Μόνο σωπαίνει. Μέχρι που του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να μιλήσει, να εκδικηθεί, να διεκδικήσει. Μια δεύτερη ζωή. Και μια τρίτη. Πόσο χρειάζεται ένας άνθρωπος για να βρει τη φωνή που έχει χάσει; "Ο τελώνης του παρέδωσε δυο-τρία χαρτιά με υπογραφές και σφραγίδες. Διαταγή πληρωμής. Κατάσχ...

Μια γυναίκα προσπαθεί να αντιμετωπίσει εφιαλτικές μνήμες, μια άλλη δεν μπορεί να απελευθερωθεί από έναν παθιασμένο έρωτα χωρίς μέλλον, ένας έφηβος, γιος μεταναστών, παλεύει με ένα επίμονο τραύλισμα, ένας πενηντάχρονος επιλέγει να χωρίσει με τη γυναίκα της ζωής του αντί να παραβεί τις ηθικές αρχές του. Αυτές είναι μερικές από τις προσωπικές ιστορίες που ξετυλίγονται μέσα στις συνεδρίες μιας ψυχοθεραπεύτριας, όπου αποκαλύπτονται κρυμμένες βαθιά μνήμες και εμπειρίες όχι μόνο του θεραπευομένου αλλά και της θεραπεύτριας. Αν και δοσμένες λογοτεχνικά, οι ιστορίες αυτές, στο...

"Περίπου πεντακόσια εκατομμύρια. Τόσοι είναι αυτή τη στιγμή οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο καθένας τους θα έπρεπε να βρει τον χρόνο να διαβάσει αυτές τις λίγες σελίδες που εξέδωσε ο Χανς Μάγκνους Έντσενσμπεργκερ με τον τίτλο "Γλυκό τέρας Βρυξέλλες"". (Χούμπερτ Σπήγκελ, Frankrurter Allgemeine) Αυτόν τον καιρό, όλοι μιλούν για την Ευρώπη. Οι απόμακροι φορείς των Βρυξελλών αντιμετωπίζονται με καχυποψία. Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι αναρωτιούνται: τι κάνουν οι άγνωστοι τοις πάσι εκπρόσωποί μας πίσω από πόρτες ως επί το πλείστον σφαλισμένες μέσα σε κτίρια με προσόψει...

Ποια έκδοση του πρωτοτύπου να είχε μπροστά του ο Κοσμάς Πολίτης, όταν μετέφραζε τον Άμλετ; Και ποιες ήταν οι μεταφράσεις που είχαν ήδη γίνει στην ελληνική γλώσσα και θα μπορούσε να τις συμβουλευθεί; Ως προς το πρώτο από τα δύο αυτά ερωτήματα, βρισκόμαστε περίπου στην ίδια θέση με τον Γ. Π. Σαββίδη, όταν, κατά την επιμέλεια της έκδοσης της μετάφρασης του Άμλετ από τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη, άφηνε το ίδιο ερώτημα αναπάντητο· κάποιες φορές, μάλιστα, κατά την παρούσα έρευνα, οδηγηθήκαμε στην υπόθεση ότι Κοσμάς Πολίτης και Κωνσταντίνος Θεοτόκης, ανεξάρτητα από την χρονική απόσταση...

Μπορούμε, άραγε, να αποδώσουμε με λέξεις αυτό που αγγίζει την ευαισθησία μας, αυτό που σχετίζεται με το συναίσθημα, αυτό που προκαλεί τον ενθουσιασμό ή την αποδοκιμασία μας, αυτό που μας συγκινεί ή μας αφήνει αδιάφορους; Ερώτημα που φέρνει στο νου και άλλα ερωτήματα: σε ποια ανάγκη ή σε ποιες απαιτήσεις ανταποκρίνεται αυτή η επιθυμία να μεταγράψουμε σε έννοιες αυτό που ανήκει στις τάξεις της διαίσθησης, του φαντασιακού ή της φαντασίωσης; Πρέπει, άραγε, να αποδεχτούμε την ύπαρξη μιας λεκτικής παρόρμησης, η οποία μας ωθεί, κατά κάποιον τρόπο, να εκφράσουμε λεκτικά αυτό που νι...

Κάθε μέρα ένα κοριτσάκι πηγαίνει και κάνει παρέα στο Γκρίζο Γαϊδουράκι. Όταν περνάνε μέρες χωρίς να το επισκεφτεί, το Γκρίζο Γαϊδουράκι ανησυχεί τόσο πολύ, που αποφασίζει να πάει να αναζητήσει τη φίλη του. Η αγάπη του γι αυτήν το κάνει να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που συναντά στον δρόμο του κι όλους του τους φόβους...

Μπράβος σε νυχτερινό κέντρο, ο Νταν ζει μονάχα για τη Σήλα, τη γυναίκα του, και το παιδί που έχει αποκτήσει μαζί της. Ένα παιδί που η κοινωνία θα το αποδεχτεί γιατί το δέρμα του είναι λευκό. Ο Νταν είναι μαύρος στην καταγωγή, εκτός απ' το χρώμα του... Όλη του η ζωή βασίζεται σε τούτο το μυστικό. Αυτός που -με βαριές τύψεις βέβαια- ήθελε τόσο πολύ να είναι Λευκός, είναι άραγε κατά βάθος "νέγρος"; Ο Μπορίς Βιαν -γνωστός και ως Βέρνον Σάλλιβαν- σκιαγραφεί, με το στιλ του Ρέημοντ Τσάντλερ και του Τζέημς Χάντλεϋ Τσέηζ, κάτι πολύ περισσότερο από μια καταγγελία του ρατσισμού. Αυτ...

Ο Μάρκος πείθει τη Μάρη να φύγουν απ' την Αθήνα και να μετακομίσουν μόνιμα στην Τήνο πραγματοποιώντας το όνειρό του για μια ήρεμη ζωή μακριά απ' την πόλη, "...εκεί που προλαβαίνεις χωρίς να βιάζεσαι". Την πρώτη του κιόλας μέρα στο νησί γίνεται αυτόπτης μάρτυρας ληστείας στην τράπεζα. Ένας φίλος απ' τα παλιά, μια μυστηριώδης γυναίκα και μια περίεργη συγκυρία τον φέρνουν στη Μύκονο, αντιμέτωπο με τους ληστές. Θα αντισταθεί άραγε στους πειρασμούς που τόσο αναπάντεχα του έφερε η καινούρια του ζωή; Όταν αρχίζουν οι φόνοι, τότε πια η υπόθεση περιπλέκεται επικίνδυνα και η εξέλιξη...

Ο Φέρντιναντ φον Σίραχ συναναστρέφεται καθημερινά λόγω επαγγέλματος ανθρώπους που έχουν διαπράξει ή έχουν ζήσει κάτι ακραίο. Το πιο τερατώδες είναι γι' αυτόν μια φυσιολογική περίπτωση. Εκπροσωπεί αθώους που έχουν έρθει σε σύγκρουση με τον νόμο αλλά και σεσημασμένους εγκληματίες. Αυτών των ανθρώπων τις ιστορίες αφηγείται - λακωνικά όπως ένας Ραίημοντ Κάρβερ και ακριβώς γι' αυτό με ασύλληπτη δύναμη. Ο Τζιμ Τζάρμους είπε κάποτε ότι θα προτιμούσε να γυρίσει μια ταινία για έναν άνθρωπο που πάει περίπατο με τον σκύλο του παρά για τον αυτοκράτορα της Κίνας. Κι εγώ επίσης. Γράφω γι...

Διότι ο θάνατος πρέπει να δελεαστεί για να πιαστεί σε μιας ζωής την άκρη, την ακμή. Έπλεξε, έστριψε, έκαμψε το σώμα του για να το δουν οι λέξεις και να 'ρθουν. Να το πετύχουν. Το περιέλιξε γύρω από αυτές τις λέξεις. Γύρω απ' τις λέξεις αυτές. Παγίδεψε τις λέξεις εκεί. Παγίδεψε το σώμα του εκεί. Εφηύρε το σώμα του αλλιώς, ένα ξένο σώμα, που θα έτεμνε, θα έπληττε, θα σπάρασσε το δικό του ακαριαία και κάθετα. Και κατευθείαν. Σαν λέξη. Εκεί. Στο όνειρο αυτού του λουτρού. Σ' αυτού του γυμνού σώματος το όνειρο. Εφηύρε το σώμα του αλλιώς, ένα σπαραγμένο σώμα. Διαμελισμέν...

"...Τότε, λίγα δευτερόλεπτα προτού πέσει η πρώτη σταγόνα, όλοι έξαφνα μυρίσαμε την επερχόμενη βροχή. Οι χοροί σταμάτησαν. Η Μάνγκλα έσκυψε έξω από το παράθυρο γελώντας. Η πλάτη της γυάλιζε από τον ιδρώτα. Ο μουσώνας ξέσπασε με σφοδρότητα αλλά σιωπηλά, δίχως βροντές και αστραποβολήματα. Λες και ήρθε με αγγλική ακρίβεια σε προκαθορισμένο ραντεβού. Χτύπησε το τρένο καταπρόσωπο, σαν να ήθελε να το επιβραδύνει και οι σταγόνες πλημμύρισαν το κουπέ στροβιλιζόμενες στον κενό χώρο, νοτίζοντας αυτοστιγμεί τα ήδη υγραμένα ρούχα μας. Το υπόλοιπο εκείνου του ταξιδιού το κάναμε όλοι αποκ...

Ένας άντρας κλείνεται στο ψυγείο, μια γριά τεμαχίζει τον νεκρό γιο της, συναντήσεις στα σκαλιά της εκκλησίας, στην κουζίνα, στο γραφείο, στον αέρα, στον καναπέ κάτω από δυο φεγγάρια. Στέγες από ελενίτ. Μουρμουριστά ένα πομάκικο νανούρισμα, τέρμα το ράδιο. Οι χάρτες αλλάζουν προσανατολισμό, η γύφτισσα σηκώνει τη φούστα της και τρέχει, ξεσηκώνονται οι μέλισσες στα θυμάρια, οι ρόδες γλιστράνε από τον δρόμο, μέτρημα, κάτι λείπει, μέτρημα, κάτι περισσεύει, μασουλάει την τσίχλα της, πνίγεται με την μπουκιά του, ντάνες χαρτιά, υπογραφές, ό,τι τους έδωσαν να κουβαλάνε κι ό,τι οι ίδ...

Μια επίσκεψη στο αδειανό πατρικό σπίτι, όταν η μητέρα απουσιάζει, και τα αντικείμενα του σκοτεινού, σιωπηλού διαμερίσματος, αναλαμβάνουν εκείνα να αφηγηθούν τη ζωή που εκτυλίσσεται γύρω τους. Ο συγγραφέας Χρήστος Χρυσόπουλος (Αθήνα 1968, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, Βραβείο Laure Bataillon) παρουσιάζεται υπό την ιδιότητα του φωτογράφου, με μια δουλειά εσωτερική, ενδόμυχη και προσωπική. Είκοσι φωτογραφίες με σκοτεινή μπλε παλέτα, και μια φωτογραφική αφήγηση που διερευνά το πώς η μνήμη, η βιογραφία και η προσωπική ιστορία διαμορφώνονται μέσα μας στο πέρασμα του χρόνου. "Η άκρ...

Δύο κωμωδίες του Σκαρίμπα ("Ο Καραγκιόζης λαθρέμπορος" και "Ο Καραγκιόζης Γαβγαβγόπουλος"), με φωτογραφίες από τα πρωτότυπα σκηνικά και τις φιγούρες του.

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα κλουβί. Ένα κλουβί σαν όλα τ' άλλα κλουβιά, με μια διαφορά: μέσα του δεν ζούσε ούτε καναρίνι ούτε καρδερίνα ούτε παπαγαλάκι, ούτε άλλο κανένα πουλί. Ήταν ένα κλουβί άδειο... "Συμφορά μου", σκεφτόταν. "Ένα άδειο κλουβί είναι ένα κλουβί που έχει χάσει όλη του την... κλουβοσύνη! Ένα άδειο κλουβί πώς να 'ναι ο εαυτός του; Πώς να 'ναι ευτυχισμένο;" Και, μια μέρα, αποφάσισε να πάει να βρει την τύχη του...