Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μου είπε ο γιατρός Είδα ένα κεφάλι ζώου Και γύρω από αυτό Το όνειρό μου Και ακόμη πιο έξω εγώ πάλι κοιμάμαι Οι ομόκεντροι κύκλοι μου Και ακόμη πιο έξω αυτή η ζωή Η ζωή μου Θεαματική Επερχόμενες κερασιές στα μαλλιά μου Μελλοντικά πουλιά τις τσιμπούν -σε πονούν- Και ανθίζουν

[...] Κίνηση - κοίμηση στην άνυδρη χώρα ο ήλιος σκληραίνει τις φτέρνες ήλιος που παριστάνει το φεγγάρι άσπρη μπογιά που καίει Ούτε ιδρώτας, ούτε σάλιο Και μόνος ήχος ο βήχας κάκτος κυκλικός Ναι, το μηδέν, συμπαθέστερο, σαφώς ευκρινέστερο τροχός του τίποτα δαχτυλίδι δίχως δάχτυλο φαντάσματος μανδύας Ναι, το μηδέν ξεκούραστο, στρογγυλός ύπνος χωρίς ξυπνήματα κι ανοησίες Κίνηση - πτώση οριστική μετά τη μέρα μετά του ονείρου τον επίλογο μετά την εισβολή της ρίζας το φυτό σκέψη, μαραίνεται Όπως όλα τα άνευ σταγόνας παλιοπράματα Και παύουν τα γυρίσματ...

"Γκούσταβ Μάλερ, oραματιστής και δυνάστης": με τις δύο αυτές έννοιες περιγράφει στο νέο του βιβλίο ο δεινός ερευνητής τού Μάλερ Κωνσταντίνος Φλώρος την πολυσύνθετη προσωπικότητα του Aυστριακού συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας (1860-1911). Παρόλο που οι συνθέσεις του Μάλερ συγκαταλέγονται στα δημοφιλέστερα έργα του μουσικού ρεπερτορίου και η "εξωτερική" του βιογραφία έχει εν τω μεταξύ περιγραφεί σε σχεδόν εξαντλητικό βαθμό, η "εσωτερική" βιογραφία του παρέμενε, τουναντίον, μια terra incognita έως τώρα. Εδώ όμως, ο Φλώρος διερευνά για πρώτη φορά -καταφεύγοντας ακόμη και σε α...

[...] Η Ελίντα, η ηρωίδα του έργου, όπως η μικρή σειρήνα -αναζητώντας την αληθινή ζωή την ευτυχία που δεν απολαμβάνει στο γάμο της με τον γιατρό Βάνγκελ- στρέφει το βλέμμα της έξω από τα στενά όρια του περιβάλλοντός της, στην ανοιχτή θάλασσα. "Η κυρά της θάλασσας", αν και στηρίζεται σε μύθο, είναι ένα ψυχολογικό δράμα και αφορά τη σχέση δύο ανθρώπων που ζουν χωρίς έρωτα, εγκλωβισμένοι στο πλαίσιο μιας κοινωνικής σύμβασης. Η Ελίντα, κόρη φαροφύλακα, αγάπησε κάποτε έναν θαλασσινό, που της υποσχέθηκε μια ελεύθερη ζωή. Ο θαλασσινός αυτός, ένας ξένος, αποτελεί περισσότερο σύμβ...

Γι' αυτό λέω τον πόνο μου στις πέτρες - αν και μένουν βουβές στην απελπισία μου, είναι καλύτερες απ' τους Τριβούνους γιατί δεν με διακόπτουν. Όταν κλαίω, μουσκεύουν από τα δάκρυά μου και νομίζω ότι κλαίνε μαζί μου. Αν φορούσαν λευκούς κι επίσημους χιτώνες, δεν θα 'βρισκε η Ρώμη καλύτερους Τριβούνους. Η πέτρα είναι μαλακή σαν το κερί, ενώ οι Τριβούνοι πιο σκληροί από πέτρα. Η πέτρα δεν έχει γλώσσα και δεν πληγώνει, ενώ οι Τριβούνοι ανακοινώνουν με τη γλώσσα τους το θάνατο.

Περίεργο πράγμα ο έρωτας. Στριφογυρίζεις ένα χρόνο μεταξύ ύπνου και ξύπνιου στο κρεβάτι, κι ένα ωραίο πρωί ξυπνάς, πίνεις ένα ποτήρι νερό, φοράς τα ρούχα σου, περνάς το χέρι πάνω απ' το μέτωπό σου και συλλογίζεσαι - και συλλογίζεσαι. - Θεέ μου, πόσες γυναίκες χρειάζεται κανείς για να τραγουδήσει όλη την κλίμακα του έρωτα; Μόνο μία δεν φτάνει ούτε για μια νότα. Γιατί να είναι η πάχνη πάνω από τη γη μας ένα πρίσμα που διασπάει το λευκό φως του έρωτα σε ουράνιο τόξο;

Μήπως τα προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας δεν είναι στην πραγματικότητα και τόσο "σύγχρονα"; Μήπως υπάρχει μια εγγενής κακοδαιμονία, ηθελημένη και αθέλητη, που εμποδίζει αυτή τη χώρα, η οποία εντούτοις "αναζητεί τον εαυτό της με πάθος", να βλέπει το "κεντρικό" και να είναι "επίκαιρη"; Αυτά είναι μερικά μόνο από τα καίρια ερωτήματα στα οποία προσπαθεί να δώσει απαντήσεις το δοκίμιο του Κώστα Αξελού "Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας" που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νεφέλη, σε μετάφραση της Κατερίνας Δασκαλάκη. Πρόκειται για ένα κείμενο σπάνιας διορατικότητας, "προφητικ...

[...] Έχοντας ολοκληρώσει τη μετάφραση των 44 αυτών ποιημάτων από όλες τις περιόδους της ποίησής του, διακρίνω πια αρκετά καθαρά πού κάνω τον Cummings "κυκλικό" και πού τον "τετραγωνίζω"· πού αφήνομαι, ελάχιστα, να τον προδίδω και πού παρουσιάζομαι εμφανέστερα ανάμεσα στους στίχους· πού επιθυμώ να τον μπολιάσω (παράλογα;) με ένα π.χ. "τσελανικό" στοιχείο (στο these children singing in stone a), και πού να πάρω ελευθερίες, μέσα στο πλαίσιο της δικής του "αγραμματικής" αισθητικής. Έτσι, μεταφράζοντας τον ποιητή που έχει αναγάγει το απόσπασμα και την τμήση σε αισθητική αξία, π...

"Για μένα η αρχαία ελληνική λυρική ποίηση είναι πρωτίστως ποίηση εδώ. [...] Όλα αυτά τα πολύτιμα θραύσματα μιας πολυτιμότερης αρχικής ύλης μοιάζουν ψελλίσματα μιας σύγχρονης συντριβής ή, αν προτιμάτε, μιας σύγχρονης αφέλειας, όπου τίποτε δεν μπορεί πια να είναι ακέραιο κι ωστόσο οι εδώ κι εκεί συσσωρεύσεις από συντρίμμια και θρύψαλα μοιάζουν να μορφοποιούν οντότητες μοναδικής πειστικότητας και αλήθειας. [...] Σκόρπια μέλη ενός σώματος, που εμφανίζουν αντοχή παρά την απώλεια εκείνου, τι άλλο είναι η ποίηση, τι άλλο είναι τα σκόρπια χαρτιά τα γεμάτα ποιήματα πάνω σ' ένα σημερ...

Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη έκδοσή του, το μυθιστόρημα του Γιώργου Αλεξανδρινού, "Ένας έλληνας φοιτητής αυτοκτόνησε στο Παρίσι", φαντάζει σήμερα περισσότερο επίκαιρο. "Για τη δική μου υπηρεσία τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Εμείς πρέπει να βρούμε τους λόγους. Να καταλάβουμε. Γιατί αυτοκτόνησε ένας Έλληνας στο Παρίσι; Οι λόγοι δεν μπορεί παρά να είναι ευρωπαϊκοί. Όπως ξέρετε, η Ελλάδα είναι η πλέον προβληματική χώρα της ΕΟΚ." [σελ. 26] "Διαβάζω την έκθεση "Οι Έλληνες στην Ευρώπη". Από τα μυστικά αρχεία της Europolice. Ο επιθεωρητής μού την εμπιστεύθηκε για να διασκε...

"Ο έρωτας που της έλειπε έγινε τώρα το μαρτύριο της ζωής της, ένα αδιάκοπο και φρικτό βασανιστήριο. Έπρεπε να αντιστέκεται στους πυρετούς του κορμιού της και στα εξωτερικά ερεθίσματα, στις εύκολες συγκινήσεις και στις χαλαρές αδυναμίες της σάρκας της, στις παρακλήσεις της φύσης που την πολιορκούσαν. Έπρεπε να παλεύει με τις εξάψεις του πρωινού, με τις προτροπές της νύχτας, με τις υγρές ζέστες της καταιγίδας, με την ανάσα του παρελθόντος της και των αναμνήσεών της, με τις φωνές που τη φιλούσαν σιγανά στο αυτί, με τα ρίγη αισθησιασμού που διαπερνούσαν όλα τα μέλη της". Οι...

Το "Πλουμιστό ερπετό", είναι η ιστορία μιας κοινωνικής μεταρρύθμισης, στο πλαίσιο της οποίας μια μορφωμένη Ιρλανδή, η Κέητ, χαρακτηριστικός φορέας του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, παραδίδεται στον έρωτα ενός Μεξικανού στρατιωτικού με ισχυρή θέληση για δύναμη. Το μυθιστόρημα αρχίζει με μια αιματηρή ταυρομαχία, η οποία τελειώνει για την Κέητ στον πρώτο κιόλας γύρο, συμπαρασύροντας στην αγανάκτησή της τη θεμελιώδη αρχή του μοντέρνου πνεύματος, τον άνευ όρων κορεσμό της δίψας για ζωή: "Όρθωσε το κορμί της και αναστέναξε. Ένιωθε λες και είχε φάει κάτι δηλητηριασμένο με πτωμαΐνη...

Προμηθέας: Ειν' αλήθεια ότι κάποια µέρα, ακόµη κι ο Ζευς που τώρα αναίσχυντα φρονεί, θα ταπεινωθεί, µε τον γάµο που ετοιµάζει, αυτός από τον θρόνο της τυραννίδας θα τον ρίξει, θα τον εξαφανίσει, για να βγει σωστή η κατάρα που ο πατέρας του ο Κρόνος έριξε όταν από τον πανάρχαιο θρόνο γκρεµιζόταν. Πώς ν' αποτρέψει τέτοια δεινά, κανείς από τους θεούς δεν θα µπορούσε καθαρά να του δείξει, εκτός από µένα. Εγώ ξέρω το πώς και τι. Ας κάθεται λοιπόν ασύστολος τώρα, πιστός στους κεραυνούς του, το φλογοβόλο βέλος απ' τα χέρια εκτινάζοντας. Καθόλου δεν πρόκειται αυτά να εµποδίσουν...

Α! Εσείς θεές του τρόµου που γρήγορα πετάτε, µαινάδες φτερωτές, που δεν σας κυβερνάει ο Βάκχος, αλλ' είστε το κοπάδι του θρήνου και της οιµωγής, µελανόµορφες Ευµενίδες, που σχίζετε τον άπειρο αιθέρα εκδίκηση γυρεύοντας να πάρετε, εκδίκηση για αίµα και για φόνο, σας ικετεύω, εκλιπαρώ, του Αγαµέµνονα τον γιο λυτρώστε απ' τη µανία,γιατί 'ναι αξιολύπητος, αλίµονο - τι πάθηµα του ήτανε γραφτό, στον τρίποδα όταν µίλησε ο Φοίβος, κι αντήχησε ο χρησµός, κι αυτός τον άκουσε γονατιστός πάνω στο χώµα το ιερό στον οµφαλό του κόσµου.

ΤO "Εθνικό Θέατρο" (το οποίο ονομαζόταν "Βασιλικόν Θέατρον" κατά τις περιόδους 1901-1908 και 1935-1974) ανέπτυξε καθ’ όλη την περίοδο της λειτουργίας του έντονη και αξιόλογη δραστηριότητα ως προς τη σκηνοθεσία της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, γεγονός που είχε ως συνέπεια τη δημιουργία μιας ιδιαίτερης σκηνοθετικής και υποκριτικής παράδοσης και τη διαμόρφωση μιας ιδιαίτερης "σχολής" ερμηνείας της τραγωδίας. Η δημιουργία της παράδοσης αυτής υπήρξε αποτέλεσμα του καλλιτεχνικού μόχθου και της συστηματικής σκηνικής προσέγγισης της τραγωδίας από σημαντικούς σκηνοθέτες όπως: ο Θωμά...

Απροσδόκητη, ανατρεπτική και εντελώς προσωπική, η ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα συνιστά terra incognita, παρά τις κατά καιρούς εύστοχες παρατηρήσεις της κριτικής. Συμπλέοντας με το πεζογραφικό του έργο, αλλά μένοντας πάντα στη σκιά του, το ποιητικό έργο του αιρετικού Χαλκιδαίου ελάχιστα προσείλκυσε το ενδιαφέρον των μελετητών, και έτσι χώρεσε εύκολα σε γενικεύσεις, που εύλογα το κατατάσσουν στον "καθυστερημένο Μεσοπόλεμο", στις "χαμηλές φωνές" των συνοδοιπόρων του Καρυωτάκη ή στη Γενιά του '20, δίχως, ωστόσο, να αποτιμούν επαρκώς εκείνα τα χαρακτηριστικά στα οποία οφείλει την...

Βασική είναι η ανάγνωση από τον Κωτσιόπουλο της εξέλιξης των σύγχρονων φαινομένων: μέσω κατατάξεων ή ταξινομήσεων, εργαλείων βασικών της κριτικής τέχνης, επικεντρώνεται σε δίπολα που χαρακτηρίζονται από ροϊκότητα και κυκλικότητα, κατακτούν κάποια στιγμή την οντότητα καθολικού ρεύματος για να επανακυκλωθούν στη συνέχεια μεταλλαγμένα και απαλλαγμένα από την πρωτογενή και στιβαρή ιδεολογική τους αποσκευή (για παράδειγμα μοντέρνο κίνημα/υστερομοντέρνος μινιμαλισμός, μεταμοντέρνο κίνημα/σύγχρονος εξπρεσιονισμός, με την αρχιτεκτονική της υψηλής τεχνολογίας να διεκδικεί τη δική τη...

Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει μεγάλο μέρος του σωζόμενου πεζού έργου του Χαρμς, τα κείμενα του "Γαλάζιου τετραδίου", το αφήγημα "Η γριά", ημερολογιακές σημειώσεις, μερικές επιστολές και ελάχιστα ποιήματα· ακόμη, ένα κείμενο του Ντρούσκιν, φωτογραφικό υλικό, καθώς και εκτενές χρονολόγιο.

[...] To ερώτημα δεν είναι αν μπορώ να αγαπήσω κάποιον που είναι πράγματι άσχημος -καλώς ή κακώς, έτσι φαίνονται να κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι- αλλά κατά πόσον μπορώ να αγαπήσω κάποιον τον οποίο θεωρώ άσχημο· και προσωπικά πιστεύω ότι αυτό είναι αδύνατον. Όμως στο μέτρο που θεωρώ έναν άνθρωπο ωραίο -πράγμα το οποίο, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, είναι ζήτημα έρωτα- η ζωή θα μου φαίνεται καλύτερη μαζί του παρά χωρίς αυτόν. Τούτο το στοιχείο της προσδοκίας και οι κίνδυνοι τους οποίους ενέχει είναι ουσιώδη για το ωραίο, το οποίο μαραίνεται όταν δεν υπόσχεται κάτι περισσότερ...