Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ Νο.10 Ήταν κάποτε ένας κοκκινομάλλης που δεν είχε ούτε μάτια ούτε αυτιά. Δεν είχε ούτε μαλλιά και συνεπώς κοκκινομάλλη τον έλεγαν μόνο υποθετικά. Δεν μπορούσε να μιλήσει, γιατί δεν είχε στόμα. Ούτε και μύτη είχε. Δεν είχε χέρια, ούτε και πόδια. Ούτε κοιλιά είχε, ούτε πλάτη, ούτε σπονδυλική στήλη, ούτε εντόσθια. Δεν είχε τίποτε! Αρα δεν μπορούμε να ξέρουμε για ποιόν άνθρωπο πρόκειται. Καλύτερα λοιπόν να σταματήσουμε ν' ασχολούμαστε μαζί του.

Βλέπω λοιπόν τον Πετρώνιο -ή όπως αλλιώς λεγότανε· τι σημασία έχει τώρα πια;- να κάθεται και να γράφει την παραμύθα του, αντλώντας από τις προσωπικές του αναμνήσεις και από τα διαβάσματά του, κάπου εκεί στο δεύτερο μισό του 1ου μ.Χ. αιώνα ή και στα πρώτα χρόνια του 2ου (και πάλι, τι σημασία έχει;). Τον βλέπω να γράφει, χωρίς καλά καλά να ξέρει πώς θα προχωρήσει και πού θα καταλήξει. Κατ' αυτήν την έννοια, το "Σατυρικόν" δεν είναι μόνο το "πρώτο ρεαλιστικό μυθιστόρημα", όπως χαρακτηρίστηκε, μα και το πρώτο κείμενο ημιαυτόματης γραφής, που προχωράει βάσει τυχαίων συνειρμών μν...

ΑΒΛΑΒΗΣ ΔΙΕΛΕΥΣΗ* Να περνάς ανάμεσα από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη με το αδιόρατο χαμόγελο μιας ήττας που τη μετέτρεψες σε νίκη Με τους όρους των άλλων Στο ζυγό να σκύβεις σε υποταγή στα πρέπει παραδομένος Ο πόνος ακραιφνής Τίποτα το ξεχωριστό Κι εσύ μέσα στη μάζα Ας νόμιζες πως έπλεες μοναχός πρίγκιπας και σοφός γκουρού μες στη γαλήνη της απεραντοσύνης Ελεύθερος θα είσαι πια μόνο στα όνειρά σου Θα σε αφήνουν να γλιστράς ήσυχος και αβλαβής στα διεθνή τα ύδατα Μες στα σεντόνια τα σατέν κάτω από την πέτρινη στέγη του σπιτιού σου. * παράφραση στίχου...

Τι σημαίνει ευτυχία; Υπάρχει μήπως μια μαγική διαδρομή που οδηγεί με σιγουριά σε αυτήν; Ποια είναι τα υλικά που την συνθέτουν; Ποιος είναι ο ρόλος της οικογένειας, της κοινωνίας, του σεξ, του χρήματος, σε αυτή την αναζήτηση; Δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στο γυναικείο ψυχισμό, με χιούμορ αλλά και τρυφερότητα, η Γιουστίνε ντελ Κόρτε στήνει μια σπονδυλωτή ιστορία, με μαρτυρίες και εμπειρίες προσώπων που κυνήγησαν το όνειρο και έζησαν έναν εφιάλτη. Το Εθνικό Θέατρο συστήνει στο ελληνικό κοινό την συγγραφέα Γιουστίνε ντελ Κόρτε. Η αυστριακή, μεξικάνικης καταγωγής, δημιουργός, γρά...

Στα "Θεμέλια της Αριθμητικής" (1884), ο Φρέγκε διατυπώνει και υποστηρίζει την κεντρική θέση του ότι η αριθμητική αποτελεί μέρος της λογικής (Λογικισμός). Ασκώντας, πρώτα, έντονη κριτική σε διάφορες παλιές ή τρέχουσες αλλά κυρίαρχες αντιλήψεις σχετικά με τη φύση της αριθμητικής και τη φύση των φυσικών αριθμών, όπως αυτές του Καντ (οι προτάσεις των μαθηματικών είναι a priori συνθετικές), του Μιλ (οι προτάσεις της αριθμητικής είναι εμπειρικές) κ.ά., αναπτύσσει τις θέσεις του σχετικά με τη φύση των αριθμών, της αριθμητικής και της αριθμητικής γνώσης: (α) τα αντικείμενα της αριθ...

Παρότι ελάχιστα γνωστός στη χώρα µας, ο e.e. cummings συγκαταλέγεται ανάµεσα στους σηµαντικότερους αµερικανούς ποιητές του 20ου αιώνα και θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους του µοντερνιστικού κινήµατος. Ο Πάουντ τον θεωρούσε ως τον "µείζονα λυρικό της γενιάς του", σηµειώνοντας ότι ο Cummings έχει γράψει µερικά από τα ωραιότερα και δραστικότερα ερωτικά ποιήµατα της δυτικής λογοτεχνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι στη γνωστή ταινία του "Η Χάνα και οι αδερφές της", ο Γούντυ Άλλεν βάζει τον Μάικλ Κέην να χαρίζει στην αγαπηµένη του τα άπαντα αυτού του "κατ’ εξοχήν ερωτικού ποιητή"! Τρ...

Στο γοητευτικό αυτό βιβλίο ο Robbins Burling αναφέρεται με πειστικότητα και ύφος εύληπτο στην καταγωγή της γλώσσας, εμφανίζοντας ταυτόχρονα κάτω από νέο φως τον τρόπο με τον οποίο η γλώσσα επηρεάζει τη σκέψη, τη συμπεριφορά και τις κοινωνικές μας σχέσεις. Με τη βοήθειά του, κατανοούμε καλύτερα τη φύση της ίδιας της γλώσσας. Ο συγγραφέας αναζητεί τα ίχνη της πρωτο-γλώσσας όπως εμφανίστηκε στα πρωτεύοντα που υπήρξαν οι μακρινοί μας πρόγονοι πριν από εκατομμύρια χρόνια και σκιαγραφεί την εξέλιξή της μέχρι την εμφάνιση του σύγχρονου ανθρώπου. Μας προσφέρει μια νέα εξήγηση γι...

"Δεν ήταν πραγματικό, δεν ήταν μόνο ανάμνηση, θα μπορούσαμε, ναι, να βρούμε κάποτε αυτό το χρόνο που ζητούσαμε: τώρα". Η απώλεια της πραγματικότητας είναι κεντρικό θέμα στα κείμενα της Μπάρμπαρα Καίλερ. Η "νοσταλγία για το παρόν", όπως και η απουσία του έρωτα, της ευτυχίας, όνειρα καταδικασμένα να ναυαγήσουν: "έχασα το νήμα προχωρώ χωρίς στόχο ακολουθώντας αυτή τη συνάντηση που άνοιξε το λαβύρινθο πάνω του μόνο ένας ουρανός και αυτός πρέπει να φτάνει για δύο". Η ίδια αναζήτηση θεματοποιείται στο λυρικό πεζό της κείμενο "Σύντομο γράμμα για την απουσία": "αλλά ίσως εδώ αρχ...

Είμαι έξω... ...μόνος μου. Το σπίτι του Μίλτου είναι κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Για να φτάσω μέχρι εκεί, αφού κατεβώ από το λεωφορείο, πρέπει να ανεβώ μια γέφυρα που περνάει πάνω από τις γραμμές των τρένων. Γέφυρα σιδερένια, παλιά. Κάνω πολλή φασαρία όταν την περνάω. Όλη η πόλη ακούει τα βήματά μου. Εκεί υπάρχω. Την αγαπάω, είναι ωραία. Ανεβαίνω, είμαι ψηλά, περπατάω, νιώθω υπέροχα. Σκέφτομαι τον Άνχελ, σκέφτομαι να πέσω στο κενό. Να φύγω τώρα που είμαι ευτυχισμένος... Να μην είμαι αχάριστος... Να μη ζητήσω περισσότερα... Να μη ζήσω τίποτε άλλο που να είναι μικρό...

Μελετώντας το φευγαλέο, τη νοσταλγία και την αίσθηση του ανεκπλήρωτου, βασανισμένοι από αναπάντητα ερωτήματα, ο Άγρας, ο Καρυωτάκης, ο Λαπαθιώτης, ο Ουράνης, η Πολυδούρη, ο Σκαρίμπας, ο Φιλύρας, στρέφουν την ελληνική ποίηση στην επίμονη διερεύνηση των εσωτερικών τοπίων της ποίησης και του ποιητή. Στο βιβλίο εξετάζονται οι αιωρήσεις της ποίησής τους ανάμεσα στις λέξεις και τη μουσική, την πραγματικότητα και τη φαντασία, την ανάγκη της επικοινωνίας και την επίγνωση της ετερότητάς τους. Εξετάζεται επίσης η σχέση των ποιητών αυτών με τη Γενιά του '30: μια σχέση αμοιβαίας από...

Γερμανία, Αύγουστος 2005. Μια γυναίκα με το όνομα Σαμπίνε γεννά και σκοτώνει τα νεογέννητα παιδιά της. Η Αστυνομία ανακαλύπτει, ύστερα από εκτεταμένες έρευνες, ότι, μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Σαμπίνε είχε γεννήσει εννέα παιδιά, τα οποία βρέθηκαν θαμμένα είτε στην πίσω αυλή του σπιτιού των γονιών της είτε μέσα σε γλάστρες. Με την υπόθεση ασχολήθηκαν ο γερμανικός Τύπος, η τηλεόραση, απλοί άνθρωποι, ακόμα και η γερμανική κυβέρνηση. Το θέμα όμως ξεχάστηκε το ίδιο απότομα όπως προέκυψε, δίχως να έχει δοθεί κάποια ικανοποιητική απάντηση στο τι ήταν τελικά αυτό που όπλισε τα χέρια...

Μια συγκλονιστική τραγωδία συμπυκνωμένη σε ένα αστραφτερό αριστούργημα από τη νομπελίστρια συγγραφέα. Το προανάκρουσμα της "Αγαπημένης", τοποθετημένο δύο αιώνες νωρίτερα. Στα 1680 το δουλεμπόριο βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα. Στην Αμερική, ωστόσο, θρησκευτικοί και ταξικοί διαχωρισμοί, προκατάληψη και καταπίεση ήταν ευρύτατα διαδεδομένα, δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος ώστε να ριζώνουν η δουλεία και το ταξικό μίσος. Ο Τζέικομπ είναι ένας αγγλοολλανδός έμπορος και τυχοδιώκτης που κατέχει ένα μικρό αγρόκτημα στον σκληρό Βορρά. Παρά την απέχθειά του για τις συναλλαγές σε "σάρκ...

Ο Μωάμεθ υπήρξε άνθρωπος γεμάτος πάθος, προτού γίνει ο προφήτης του ισλάμ. Τώρα, γίνεται και πρόσωπο μυθιστορήματος. Ενός μυθιστορήματος που εκτυλίσσεται γύρω στο 600 μ.Χ., μεταξύ Μέκκας και Μεδίνας, από τις άμμους της αραβικής ερήμου μέχρι τα περίχωρα της Ιερουσαλήμ. Βλέπουμε τον Μωάμεθ να γεννιέται, να ζει και να πεθαίνει, μέσα από τις εξομολογήσεις της πρώτης του γυναίκας, της Χαντίτζα, του καλύτερου φίλου του, του χαλίφη Αμπού Μπακρ, του παρορμητικού Χαλίντ, του στρατηγού που κατέκτησε το Ιράκ μετά από επικές μάχες, και τέλος της νεαρής Αϊσά, που έγινε σύζυγός του σε...

Δεκατέσσερις ιστορίες. Ιστορίες μικρές, ιστορίες μεγαλύτερες, ιστορίες ακόμα πιο μεγάλες. Ιστορίες για τον έρωτα και τον θάνατο, δηλαδή μονοθεματικές, μια και "ο έρωτας κι ο θάνατος ίδια σπαθιά κρατούνε". Ιστορίες για "ανώνυμους" απλούς ανθρώπους, τον Γιώργο, την Ελένη, τον Θοδωρή, τον Κωστή, την Κατερίνα, τον Γρηγόρη... Ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ανθρώπους της καθημερινότητας, της ζωής, ανθρώπους οικείους, που όμως είναι αυτοί που αποτελούν το «άλας της γης». Ιστορίες για δασκάλους και σκύλους, για ηθοποιούς και σκηνοθέτες, για δικηγόρους και μουσικούς, για τελειωμένου...

Ανεμοστρόβιλος. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν σκέφτεται μεγαλοφώνως. Τα πάντα είναι ζήτημα μοντάζ. Ο Πάπας πέθανε. Ζήτω ο Πάπας. Το αυτόματο της ιστορίας πετά φράσεις. Πώς πολιτικά και θρησκευτικά διακυβεύματα της Ιστορίας μπορούν να αφυπνίσουν το παρόν; Μέσα από το υβριδικό κείμενο-κολλάζ "Habemus Papam, Walter", εννιά περφόρμερ επιχειρούν να μιλήσουν για τον χαμένο παράδεισο. (Κείμενο-σκηνοθεσία: Μανώλης Τσίπος, 1η παράσταση: Φεστιβάλ Αθηνών, Γκαράζ-Πειραιώς 260, 3 Ιουνίου 2009).

ΑΔΜΗΤΟΣ Είν' ίδιο πράγμα να πεθαίνει ένας νέος κι ένας γέρος; ΦΕΡΗΣ Παραδίδει ο καθένας μια ψυχή μονάχα, όχι δυο. ΑΔΜΗΤΟΣ Σου εύχομαι να ζήσεις παραπάνω κι απ’ τον Δία. ΦΕΡΗΣ Καταριέσαι τους γονείς σου που διόλου δεν σου φταίξαν; ΑΔΜΗΤΟΣ Εγώ πάλι κατάλαβα πως ποθείς να ζήσεις χρόνια. ΦΕΡΗΣ Μα κι εσύ δεν κηδεύεις ετούτην αντί εσύ μες στο χώμα να μπεις; ΑΔΜΗΤΟΣ Της ολιγοψυχίας σου μνημείο είναι η δύσμοιρη! ΦΕΡΗΣ Μήπως θα μας πεις τώρα ότι πέθανε για χάρη μας; ΑΔΜΗΤΟΣ Αχ! Εύχομαι μονάχα να πέσεις στην ανάγκη μου! ΦΕΡΗΣ Παντρέψου εσύ πολλές, να κηδέψεις περισ...

Γιατί σύσσωμος ο λαός των ανδρών αναβάτες και πεζοπόροι στοιβαγμένοι σαν σμήνος από μελίσσια έχει φύγει με του στρατού τον αρχηγό, τη μια γη για την άλλη αφήνοντας και τη θάλασσα περνώντας με γέφυρα που έδεσε γιαλούς αντικριστούς. Κρεβάτια από τον πόθο των ανδρών με δάκρια πλημμυρίζουν, οι Περσίδες με σιωπηρό από τον πόθο πένθος, η καθεμιά, αφού με αγάπη, στον πόλεμο, τον άγριο ξεπροβόδισε άνδρα πολεμιστή, μόνη απόμεινε, δίχως ταίρι.

Περπατούσαν μέσα στη μαύρη νύχτα. Εκείνη έκλαιγε. Το σιχαινόταν αυτό. Ήθελε να τη σκοτώσει. Μέσα απ' αυτήν θα σκότωνε ολόκληρη την Αμερική. Κι εκείνος θα γινόταν η μεγαλύτερη κατάφαση του τίποτα. Αύριο το πρωί θα κρατούσε τα μάτια ορθάνοιχτα όταν θα έριχνε το Boeing 767 των American Airlines πάνω στους δύο πιο αλαζονικούς πύργους της ανθρωπότητας. Τα μάτια ορθάνοιχτα. Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, ένας καμικάζι παίρνει τον έλεγχο ενός αεροπλάνου και το ρίχνει επάνω στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου της Νέας Υόρκης. Ο Σαλίμ Μπασί αναπλάθει τη ζωή αυτού του ανθρώπου, τις σκέψεις τ...

Είτε επρόκειτο για τον Beuys (συνεχιστή της ρομαντικής γερμανικής παράδοσης στο ρόλο του πνευματικού πατέρα και χαρισματικού αρχηγού) είτε για τον αυστριακό ακτιβιστή Otto Muehl (ηγέτη μιας ελευθεριάζουσας μικρο-κοινωνίας που βάδιζε με αρκετή ομολογουμένως αδεξιότητα στα ίχνη του γάλλου ουτοπιστή Charles Fourier), είτε πάλι επρόκειτο για τους καταστασιακούς, τον Guy Debord και την οργισμένη απαξίωση της κοινωνίας του θεάματος, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Όπως σημειώνει η Laurence B. Dorleac, αυτές οι άγρια ενθουσιώδεις, προκλητικές ή ζοφερές εκδηλώσεις των επιγόνων του κινή...