Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια γυναίκα προσπαθεί να αντιμετωπίσει εφιαλτικές μνήμες, μια άλλη δεν μπορεί να απελευθερωθεί από έναν παθιασμένο έρωτα χωρίς μέλλον, ένας έφηβος, γιος μεταναστών, παλεύει με ένα επίμονο τραύλισμα, ένας πενηντάχρονος επιλέγει να χωρίσει με τη γυναίκα της ζωής του αντί να παραβεί τις ηθικές αρχές του. Αυτές είναι μερικές από τις προσωπικές ιστορίες που ξετυλίγονται μέσα στις συνεδρίες μιας ψυχοθεραπεύτριας, όπου αποκαλύπτονται κρυμμένες βαθιά μνήμες και εμπειρίες όχι μόνο του θεραπευομένου αλλά και της θεραπεύτριας. Αν και δοσμένες λογοτεχνικά, οι ιστορίες αυτές, στο...

Προμηθέας: Ειν' αλήθεια ότι κάποια µέρα, ακόµη κι ο Ζευς που τώρα αναίσχυντα φρονεί, θα ταπεινωθεί, µε τον γάµο που ετοιµάζει, αυτός από τον θρόνο της τυραννίδας θα τον ρίξει, θα τον εξαφανίσει, για να βγει σωστή η κατάρα που ο πατέρας του ο Κρόνος έριξε όταν από τον πανάρχαιο θρόνο γκρεµιζόταν. Πώς ν' αποτρέψει τέτοια δεινά, κανείς από τους θεούς δεν θα µπορούσε καθαρά να του δείξει, εκτός από µένα. Εγώ ξέρω το πώς και τι. Ας κάθεται λοιπόν ασύστολος τώρα, πιστός στους κεραυνούς του, το φλογοβόλο βέλος απ' τα χέρια εκτινάζοντας. Καθόλου δεν πρόκειται αυτά να εµποδίσουν...

Ο Έντουαρντ Μπερνέζ υπήρξε μία εμβληματική μορφή της μαζικής χειραγώγησης και της προπαγάνδας στις δυτικές δημοκρατίες του 20ού αιώνα. Υπήρξε ο ιδρυτής και ονοματοθέτης του επαγγελματικού κλάδου που είναι ευρύτερα γνωστός ως Δημόσιες Σχέσεις (Public Relations) - όνομα που επινόησε για επικοινωνιακούς λόγους, μιας και η λέξη προπαγάνδα ήταν αρνητικά φορτισμένη ήδη από τον καιρό του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Η καινοτομία του ήταν ότι αξιοποίησε προπαγανδιστικά -τόσο στη διαφήμιση όσο και στην πολιτική- τις πρωτοπόρες μελέτες και παρατηρήσεις τής, τότε νέας, επιστήμης της Ψυχο...

Στο Α΄ Συνέδριο των Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης, ο Νίκος Χατζηνικολάου είχε θέσει ένα ερώτημα -οντολογικού όσο και ακαδημαϊκού/θεσµικού χαρακτήρα- το οποίο είχε εύλογα συνδέσει με το πρόβλημα "ταυτότητας" των ελλήνων ιστορικών της τέχνης. Όπως ο ίδιος αναφέρει, εκ των υστέρων διεπίστωσε ότι το ερώτημα "Ποιοι είµαστε, πού βρισκόμαστε και ποια προοπτική έχουμε" αποτελούσε (όλως τυχαίως) παράφραση του γνωστού έργου του Gauguin Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πηγαίνουµε; και κατά συνέπεια η σύνθεση αυτή θα μπορούσε, τουλάχιστον εν μέρει, να προταθεί για έµβληµα του Α΄ Συνεδρίου...

Σε αντίθεση με μια σκέψη που βλέπει μόνο την ταλάντευση του σύγχρονου εργαζομένου ανάμεσα σ' έναν αγχώδη ατομικισμό και μια συνθλιπτική κοινωνική μαζικότητα, η παρούσα πραγματεία ανιχνεύει δυνατότητες για συνομολόγηση ισότιμων και αλληλέγγυων κοινωνικών σχέσεων. Με εργαλείο την κοινωνική σχέση, η ανάλυση στρέφεται σε πρωτοποριακά πεδία κοινωνικής δράσης, όχι για να αναλύσει τις δομικο-λειτουργικές τους συντεταγμένες, αλλά για να εμβαθύνει σε φαινόμενα προσφοράς και ανταπόδοσης, συναισθηματικής εγγύτητας και πνευματικής ομοιότητας που δημιουργεί στους εργαζομένους η συστράτε...

Το πολύπλοκο ψηφιδωτό της ελληνικής οινοποιίας, μέσα από τα πορτρέτα πάνω από 100 σημαντικών Ελλήνων οινοποιών. Ένα εξαιρετικά χρήσιμο δώρο για όλους εκείνους που αγαπούν το κρασί.

"Μάλλον χρόνιες εξομολογήσεις, τα "προσωπικά κείμενα" κατάφεραν να ξεφύγουν από την τροχιά εκείνη των στίχων μα που μιλούν πάλι εν ονόματί τους, συγκεντρώνονται εδώ (μνήμες ζωντανών μετά θάνατον τα πιο πολλά) και αφιερώνονται στους ορατούς συνοδοιπόρους. Ο προφορικός και γραπτός τους λόγος, οικεία, θαρρώ, και με όλα τα δικαιώματα συμπαρατάσσεται." Μάρκος Μέσκος Ο τόμος περιλαμβάνει κείμενα για τους εξής λογοτέχνες και θέματα: Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ("Λευκές νύχτες"), Θεόκλητο Καριπίδη, Όμηρο Πέλλα, Γιώργο Κοτζιούλα, νεοελληνικό δημοτικό τραγούδι, Γιώργο Ιωάννου, Άθω Δη...

Η συλλογή "Πρώτα ο Θεός" απαρτίζεται από σαράντα πέντε αυτοτελή κείμενα, όπου με πειρακτική διάθεση και σε ατμόσφαιρα νοσηρού υπερθεματισμού περιγράφονται πρόσωπα και στιγμιότυπα, κοινά ή ευτελή -εξού και ο νεολογικός όρος "ρωπογραφήματα" (ρώπος= μικροπραμάτεια)- και, κατά κύριο λόγο, θλιβερά. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για συνοπτικές αφηγήσεις φανταστικών ή ημιφανταστικών ιστοριών, με κοινό παρονομαστή την ανατροπή ή το παράδοξο. Στενάχωρες, ωμές, αδιέξοδες, ευτράπελες, απίθανες και, κατά βάση, αμφιθυμικές περιστάσεις που σου κλείνουν πονηρά το μάτι, χωρίς να ξέρεις γ...

Με χιλιάδες σελίδες καθημερινών χρονογραφημάτων στο ενεργητικό του, ο Γιάννης Κονδυλάκης στάθηκε -ίσως, ή κυρίως γι' αυτόν το λόγο- από τους πιο "ολιγιγράφους" της γενιάς του, αφήνοντας δύο μόνο τόμους διηγημάτων και μία εκτεταμένη νουβέλα, τον πολύκροτο "Πατούχα" - αν δεν θεωρήσουμε τους "Αθλίους των Αθηνών" μέσα στις αυστηρές προδιαγραφές του προσωπικού του ύφους. Τα διηγήματα των δύο αυτών τόμων, και εντελώς ιδιαίτερα το "Όταν ήμουν δάσκαλος" και η "Πρώτη αγάπη", αποτυπώνουν από τη μια μεριά ανάγλυφες τις αρετές του Κονδυλάκη (λιτότητα, αίσθηση του περιττού, θεματική ευ...