Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όταν ο Κοκκινολαίμης κατάλαβε πως ο Πρασινόφτερος, προσέχει το τραγούδι του, έβαλε τα δυνατά του να ακουστεί η φωνούλα του ακόμη καλύτερη, για να εντυπωσιάσει τον παπαγάλο. "Ποιος είσαι εσύ, μικρέ μου φίλε, που με ξυπνάς με τόσο ωραίο κι ευγενικό τρόπο;" ρώτησε ο Πρασινόφτερος. "Είμαι ο μικρός Κοκκινολαίμης, από την πέρα πλαγιά". "Και τι θέλεις από μένα; Γιατί μου τραγουδάς"; "Ήρθα να σε γνωρίσω", είπε με θάρρος ο Κοκκινολαίμης. "Ο κότσυφας μου είπε, ότι εσύ ξέρεις από φωλιές. Έχεις φτιάξει πολλές, όλα αυτά τα χρόνια που ζεις στο δάσος και έχεις βοηθήσει πολλά πουλάκια...

"....Tώρα, σε αυτές τις μέρες που είναι τελευταίες μέρες του καινούριου αιώνα, η γλώσσα του ομιλείται από μια μειονότητα και αυτοί προτιμούν να μιλάνε τη γλώσσα τους μόνο μεταξύ τους και προσέχουν να μην ακουστούν από άλλους. Επειδή στη χώρα που ζει τώρα, βλέπουν με κακό μάτι αυτούς που μιλάνε αυτή τη γλώσσα, επειδή δεν ξέρουν τι είναι ακριβώς και τους βλέπουν σαν ένα επικίνδυνο τέρας, όπως το μυστηριώδες τσακάλι που είχε δει και χάσει τα χνάρια του. Αυτός μιλούσε την ίδια γλώσσα από τότε που άνοιξε τα μάτια του σε αυτό τον κόσμο. Τραγουδούσε, έγραφε, δημιουργούσε πολλά έ...

"... βγάζει από την τζέπη της δυο αυγά και τα δείχνει στα παιδιά. "Εδώ βλέπετε δυο αυγά, ένα άσπρο και ένα καφέ. Έχουν διαφορετικό χρώμα. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. Είναι όμως το ίδιο μέσα! Αυτό δεν φαίνεται. Πρέπει να το σκεφτείς. Έχουν την ίδια γεύση και το ίδιο χρώμα. Κάνουν την ίδια δουλειά. Είτε ρίξεις το άσπρο αυγό στο κέϊκ το ίδιο νόστημο θα βγει. ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΣΑΣ ΕΙΜΑΙ ΙΔΙΟ. Η καρδιά μας χτυπά με τον ίδιο τρόπο. Η ψυχή μου νιώθει ό,τι και η δική σας. Θέλω να με σεβέστε, όπως σας σέβομαι κι εγώ..."

Ένα έργο για τα καθημερινά αλλά και μεγάλα προβλήματα ενός ζευγαριού στην προσπάθειά του να αποκτήσει παιδί με τη λύση της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Ένα έργο ρεαλιστικά σκληρό αλλά και ταυτόχρονα ευαίσθητο που προσπαθεί να σκιαγραφήσει τη ψυχολογία ενός ζευγαριού που έρχεται αντιμέτωπο με την μεγαλύτερη ίσως πρόκληση. Για λίγο, ακολουθούμε την πορεία ζωής και του αγώνα της Ρίτας και του Μιχάλη να αποκτήσουν ένα παιδί. "Έξω από το δικό τους σώμα", σχεδόν όπως είναι και ο τίτλος του έργου.

«Μοναδικό τους φταίξιμο το ότι ήταν Ρωμιοί». Αυτό είναι το συμπέρασμα του Τούρκου συγγραφέα Ντενίζ Καβουκτσούογλου για τους κατοίκους της Ίμβρου, που τα μέτρα του κράτους με αφορμή το Κυπριακό, έκαναν το βίο τους αβίωτο και αναγκάσθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη, να εγκαταλείψουν το νησί τους, να εγκαταλείψουν τα πάντα, τη γη, τα ζώα τους, το σπίτι τους, τα έπιπλα και τα ρούχα τους για να αναζητήσουν αλλού την «επόμενη μέρα». Πρόκειται για ένα πόνημα που εξωτερικεύει το δράμα, απεικονίζει τον πόνο, αποκτά δε πρόσθετη σημασία, όταν, όπως το συγκεκριμένο, φέρει την υπογραφή...

Γύρω μας κυκλοφορούν πολλές άρρωστες ψυχές, δίχως να μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε. Τί κρύβει ο καθένας μέσα του; Αν κρύβει μια άρρωστη ψυχή, η σχέση μαζί του πόσο θα μας βλάψει, και ακόμη χειρότερα, τι θα γίνει, εάν τον ερωτευτούμε; Η πολυβραβευμένη Andrea And, με εμπειρία 30 χρόνων στα ΜΜΕ ως anchorwoman και δημοσιογράφος στην Τουρκία, και με πολλά βιβλία και ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό της, μας προσκαλεί να κάνουμε μια βουτιά στην ψυχή μας και στην ψυχή του συντρόφου μας, και να αναρωτηθούμε τί σημαίνει αγάπη και μάλιστα αρρωστημένη. Το ερώτημα: "Έχεις φοβηθεί...

Τι σχέση, μπορεί να έχει μια αιγυπτιακή μούμια με ένα σύγχρονο έγκλημα; Σε τι μπορεί να χρησιμεύσει ένας εγκληματικός εγκέφαλος διατηρημένος σε γυάλα; Γιατί μπορεί κάποιος να μη θέλει γωνιακό μνήμα και τι σημασία έχει ο τρόπος που θα είσαι ντυμένος στο φέρετρο; Ο Χάρης καλείται να εξιχνιάσει τη δολοφονία του φίλου του, ενώ και ο ίδιος βρίσκεται σε μια εξαιρετικά παράξενη κατάσταση. Όλα ξεκινάνε από ένα νεκροταφείο και καταλήγουν σε ένα άλλο, ενώ πρέπει να βρεθεί τουλάχιστον ένας δολοφόνος ο οποίος δείχνει προτίμηση στις εξωτικές εγκληματικές μεθόδους. Ένα αστυνομικ...

" Θα σου πω ένα μυστικό: όταν ήμουν και εγώ σαν εσένα μικρός, φοβόμουν το σκοτάδι, πάρα πολύ" "Ναι, μπαμπά; Αλήθεια;" ρωτάει έκπληκτικος ο Άρης. "Αφού εσύ είσαι μεγάλος και δυνατός!" "Κάποτε ήμουν κι εγώ μικρός " απαντά ο μπαμπάς. "Όλοι κάτι φοβόμαστε, σιγά-σιγά όμως μεγαλώνουμε και γινόμαστε φίλοι με τους φόβους μας και τους αγαπάμε."

Το κορίτσι δεν του απάντησε. Έβγαλε ένα μικρό μαχαίρι από την τσέπη του φουστανιού του και διάλεξε ένα από τα ξεκοιλιασμένα καθίσματα όπου η ζώνη ασφαλείας είχε μείνει ανέπαφη. Την έκοψε, τράβηξε το κομμάτι και το ακούμπησε κάτω. Μετά ξέχωσε κι ένα κομμάτι ιμάντα από τα μπάζα. Τον ένωσε με τη ζώνη κι έφιαξε ένα μεγάλο σκοινί. Με τη μια του άκρη έδεσε το εξαπτέρυγο από το κοντάρι του και με την άλλη τη μέση της. Άρχισε να το σέρνει. Σκάλωναν στα μπάζα τα φτερά του εξαπτέρυγου, έσκιζαν φουστάνια, διέλυαν σκελετούς, σκόρπιζαν κόκαλα. Το κορίτσι δυσκολευόταν, μα έσφιγγε τα δόντ...

"...Τα θέματα τού συγγραφέα είναι καθημερινές, απλές ανθρώπινες καταστάσεις: οι κοινωνικές αλλαγές, η μοναξιά των γηρατειών, η συνειδητοποίηση ότι όλα περνούν γρήγορα, η παραδοχή ότι η δόξα και η ομορφιά δεν είναι παρά εφήμερες στιγμές, η αποδοχή του διαφορετικού, η αλληλεγγύη, τα παιχνίδια του έρωτα, τα παθήματα εκείνου που συγχέει τον εγωισμό με την αυτοπεποίθηση. Τούρκοι, Έλληνες, Αρμένιοι, Κούρδοι συνθέτουν τον καμβά της κοσμοπολίτικης Κωνσταντινούπολης και των ατόμων με ιδιότητες.(...)....Ανθρωπιά, τρυφερότητα, λεπτή παρατηρητικότητα, ατμοσφαιρικότητα, λεπτές συναισθημ...

Η Νιόβη πνίγεται από τους ρυθμούς της ζωής που ζει. Δουλειά, έρωτας, φίλοι, συγγενείς, όλα είναι γύρω της αλλά η ψυχή της έχει άλλες ανάγκες. Αποφασίζει, χωρίς κανέναν φαινομενικά ουσιαστικό λόγο, να τα αφήσει όλα πίσω της και να αφεθεί στα χέρια της μοίρας της. Φτάνει στη Σίφνο μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα. Πού θα μείνει, πώς θα συντηρηθεί; Η συγκατοίκηση με τον εαυτό της μοιάζει τρομακτική, ειδικά όταν πρέπει να αντιμετωπίσει όσα για χρόνια απέφευγε. Τι θα συμβεί όταν μέσα στην Άνοιξη θα πρέπει να ανοίξει την καρδιά της στη ζωή και στα συναισθήματα για πρώτη ουσιαστικά...

Είμαστε άνθρωποι! Μέχρι τώρα είμαστε έξι δισεκατομμύρια! Γιατί πάντοτε συναντάς τους λάθος ανθρώπους και γιατί πάντα είσαι ο ποιο άτυχος; Λέγεται ότι ανά τον κόσμο, 30% των ανθρώπων υποφέρουν από κατάθλιψη. Τα παράλογα περιστατικά αυξάνονται ολοένα και περισσότερο. Γιατί; Εάν δεν χρησιμοποιήσεις την δύναμη μέσα σου, οι φόβοι σου θα σε κατακτήσουν. Μην θυσιάζεις την ‘ελεύθερη’ πλευρά του πνεύματός σου στην ηττοπάθεια. Ποιος μπορεί να σε κοροϊδέψει περισσότερο από τον εαυτό σου; Έχουμε ιδιοφυίες, αγγέλους, δημιουργούς, ανώμαλους, πλούσιους και ανθρώπους που πεινάνε… Αυ...

Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία από τη Μέση Ανατολή του 1900. Γνωρίζεις πόσες γυναίκες υπάρχουν σε ολόκληρο τον κόσμο, οι οποίες πρέπει να περνούν τη ζωή τους σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις αποφάσεις άλλων ανθρώπων, παρόλο που δεν το θέλουν, σαν σκλάβοι! Πρέπει να ζουν με αυτόν τον τρόπο; Ίσως να είσαι κι εσύ έτσι! Μέχρι πότε κάποιος θα πρέπει να παραμείνει σιωπηλός και μέχρι πότε είναι δυνατόν να μην επαναστατήσει; Πού βρίσκεται το όριο της υπομονής; Πόσο ψηλός μπορεί να είναι ο τοίχος όπου στηρίζονται η συναίνεση και η αφοσίωση; Η Μπεντριγιέ, ένα εύθραυστο...