Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι καλόμοιροί μου οι λιόσποιροι, μετά το μακροβούτι έσωθεν της γλυκιάς άλμης, άμποτες θε να θρυμματίζονταν στο γουδί απ' τον βέβηλο Ήλιο της Τοσκάνης... Άμποτες θε να δώριζαν το ντύμα και το δόρυ τους στα γδυμνά μελανούρια της Σελάνης... Άμποτες θε να θέριζαν μονομιάς τις παγερές νυχτιές της ερημιάς, σκορπίζοντας αλάτι χοντρό πάνω από προσφυγικές συνοικίες, τεμούμενες δεντροστοιχίες, χνουδωτές παρυφές και αφρίζουσες ακτογραμμές, μία προς μία σπονδυλωτά πάνω στη ράχη μας... Και κάτι μου λέει πως, ωσάν τα ηλιοτρόπια αφουγκραστούν στους στίχους και τη...

Στη μνήμη του Σχολάρχη (ελληνοδιδασκάλου) Ιωάννη Κούρου (1854-1912), "εξ Αγίου Βλασίου Παρακαμπυλίων Ευρυτανίας" - για τα 100 χρόνια μετά το θάνατο του - διοργανώνεται και πραγματοποιείται, 25 Ιουνίου 2012, επιστημονική ημερίδα στη γενέτειρα του με θέμα: "Ο θεσμός των σχολαρχείων στην Αιτωλοακαρνανία". Εμπνευστής και Χορηγός της εκδήλωσης και της έκδοσης των Πρακτικών είναι ο εγγονός του Σχολάρχη, δικηγόρος Ιωάννης Τσαλάκος, ο οποίος καταθέτοντας το μνημονικό του φορτίο και στήνοντας την προτομή του Ιωάννη Κούρου, αναζωπυρώνει τη συλλογική μνήμη της τοπικής κοινωνίας αφενός...

Τελευταία με απασχόλησε έντονα η περίπτωση ενός μοναχικού αφηγητή ο οποίος κοντεύοντας τα εννενήντα του χρόνια, αφού αντεπεξήλθε, ως άλλος Οδυσσέας, τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες του βίου του, επιστρέφει στη γενέτειρα του με πυξίδα τη βιωματική μνήμη της μάνας του και αποθέτει πολύτιμο μνημονικό φορτίο για την ανασυγκρότηση σημαντικού μέρους της τοπικής ιστορικής μνήμης. Συγκεκριμένα αναφέρομαι στον αγώνα του δικηγόρου Γιάννη Τσαλάκου να επαναφέρει ένα λησμονημένο ή παραγκωνισμένο εκπαιδευτικό θέμα που αποτέλεσε γεγονός για τα δεδομένα ενός ορεινού και απομακρυσμένου...

Δόθηκε ευκαιρία, "βήμα", στον παππού και τη γιαγιά να μιλήσουν για τα παιδικά, τα μαθητικά τους χρόνια. Να πουν αυτά που είναι χαραγμένα ανεξίτηλα στη μνήμη τους. Να μιλήσουν αυτοί που λόγω συνθηκών δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν το σχολείο, είτε γιατί "πιάσκε ο πόλεμος", είτε εξαιτίας της φτώχειας, της "αρφάνιας", της προσφυγιάς και της ανάγκης. Δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουν με "τη δική τους γλώσσα" ή καλύτερα με "τα κόλπα της διαλέκτου τους" όπως λέει ο ποιητής. Να "γράψουν" έτσι τη δική τους με μικρό (ι) ιστορία που είναι εξίσου σημαντική με εκείνη με το μεγάλο (Ι). Να γρ...