Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Εύα ξέρει καλά ότι η μαμά της, η Μανταλένα, δεν είναι μια κανονική μαμά. Έχει τα πιο κόκκινα μαλλιά του κόσμου, μιλάει στα λουλούδια που θεριεύουν και στα ζώα που την αγαπούν. Ο μπαμπάς της λέει ότι απλά η Μανταλένα γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Η Μανταλένα προκαλεί την κόρη της να τιμωρεί τους Κακούς με Ανάποδες Ευχές. Η πρώτη Ανάποδη Ευχή της Εύας έχει στόχο τη φριχτή κουτσομπόλα που μένει απέναντί τους. Μεγαλώνοντας η Εύα θ' ανακαλύψει ότι στη ζωή συμβαίνουν πολλά θαύματα. Μαθαίνει ακόμα ότι πολλές φορές για να πετύχεις χρειάζεται να δώσεις πολλές μάχες. Καμιά φορά οι Ανάπ...

Όλοι θέλουν ένα κομμάτι της Άιβυ Πόκετ! Η Άιβυ Πόκετ προσπαθεί να παραμείνει ασύλληπτη και καταφέρνει να γλιτώσει στο τσακ -και με πολύ έξυπνο τρόπο, αν θέλετε να ξέρετε- από τη σατανική δεσποινίδα Όλγουεϊς και τους υποτακτικούς της. Πράγμα που τη βολεύει, είναι η αλήθεια, μια και η Άιβυ Πόκετ έχει να κάνει πολλά. Πρέπει να σώσει ανθρώπους, να αποφύγει έναν μυστηριώδη άντρα με λευκό κοστούμι και να παρηγορήσει μια υστερική μαγείρισσα. Για να μην αναφέρουμε ότι η οικογένεια Μπάττερφιλντ καταστρώνει για άλλη μία φορά σχέδια: έχει σκοπό να φυλακίσει την Άιβυ Πόκετ - αλλά εκ...

Δεν έµαθα για πού τραβάει ο χρόνος τις νύχτες τις άφεγγες όταν τα πλάσµατα τρέµουν στην ερηµία τι παίρνει µαζί του τι αφήνει δεν έµαθα έτσι σπαταλώντας τη ζωή µου σ’ εκείνο το ελάχιστο από πραγµατικότητα άβατη ή ανέφικτη τόσο µπόρεσα. "Η ποίηση ήταν πάντα για µένα η πρώτη ύλη η ακατέργαστη των βιβλίων µου, το µεταφυσικό στοιχείο της όρασής µου". Αυτό είχα γράψει στα "Μονοπάτια του Αγγέλου µου", που ήταν σελίδες από τα ηµερολόγια που κρατούσα µια ζωή. Και είχα γράψει ακόµα πως "η ποίηση είναι το αρχέγονο υλικό της χαµένης µνήµης ή, αλλιώς, το περπάτηµα της ψυχής...

Η διαφορά της ώρας µικρή, η χιλιοµετρική απόσταση που τους χώριζε µεγάλη, παρ’ όλα αυτά ο θανατηφόρος κυµατισµός που προκάλεσαν οι εκρήξεις στο µετρό του Λονδίνου διέσχισε µε βιάση το στενό της Μάγχης, κατηφόρισε την ξενυχτισµένη Ευρώπη, τα ράθυµα Βαλκάνια, για να σκάσει πάνω στο παράθυρό της εξασθενηµένος, ελάχιστος, ένα δειλό τρεµούλιασµα του αέρα. Κι ο θόρυβός του, πιο αδύναµος κι από το βουητό της σφήκας στο τζάµι. Όµως έφτασε. Το ένιωσε µε την πρώτη, η Δέσποινα. Το αντιλήφθηκε όπως έπλενε την κούπα του καφέ στον νεροχύτη, κάτι την τίναξε προς τα πίσω ή ήταν η ιδέα της;...