Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δέκα χρόνια ακριβώς. Ζάκυνθος. «Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω». Ηθοποιός. «... είδα κι αυτό το όνειρο...» «... είχε νόημα; Έχει νόημα;...» «... μια κόκκινη υγρή διάφανη ομπρέλα...» Είκοσι χρόνια ακριβώς. Θέατρο Τέχνης. «... η αναζήτηση της ποιότητας, αυτής της αόρατης...» «... όλο αύριο κι αύριο κι αύριο...» «... τι φοβάσαι;...» «... να δούμε, θα υπάρξει αύριο...» «... σ' αγαπώ... κι εσύ μ' αγαπάς...» Τριάντα χρόνια ακριβώς. Ζάκυνθος. Επιστροφή. «Οι Αλησμονημένοι». «... έλα, συνέχισε...» «... δώσε μου ένα τσιγάρο...» «... μήπως γράψω κάτι...» «... μια πρόβα...

[...] Πιστεύω η αυταξία των παρωδιών που δημοσιεύει ο Κοκόλης έγκειται στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για ευκαιριακά ή επικαιρικά στιχουργήματα, όπως συμβαίνει συχνότατα στις κατά καιρούς παρωδίες καβαφικών ποιημάτων. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια συνομιλία, έναν διάλογο με τα πρωτότυπα ποιήματα του Αλεξανδρινού [...] [...] Ο Κοκόλης δεν διστάζει να παραθέσει δίπλα σε κάθε παρωδία του τα καβαφικά πρωτότυπα. Η μοιραίως παράλληλη ανάγνωση στην οποία οδηγείται με αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης εξασφαλίζει τα βασικά λειτουργικά στοιχεία της παρωδίας [...] [...] Για μιαν ακόμ...

Περιέχει τέσσερις αφηγήσεις πάνω στο θέμα του ζωγράφου και του μοντέλου: Θανάσης Βαλτινός, "Ιστορία ενός βιασμού" Βασίλης Παπαβασιλείου, "Το πλήρωμα της σκηνής" Κωστής Παπαγιώργης, "Τα πουλιά στο ακροθαλάσσι" Χρόνης Μπότσογλου, "Ο ζωγράφος και το μοντέλο"

Μαύρο άνθος του 19ου αιώνα, ο μηδενισμός άφησε μεγάλα έργα και ενέπνευσε μύθους και αφηγήσεις. Υπάρχει γερμανική εκδοχή του μηδενισμού, ρωσική και εν γένει ευρωπαϊκή. Με τους δύο παγκόσμιους πολέμους και μια σειρά επαναστάσεων και κοινωνικών κινημάτων, μπορούμε να πούμε ότι ο "ευρωπαϊκός μηδενισμός" επαλήθευσε εξαμβλωματικά τις νιτσεϊκές και λοιπές προφητείες. Το μηδέν αποδείχθηκε ιστορικός και μεταφυσικός γρίφος. Επιτέμνοντας εδώ τις προφητείες του Νίτσε, του Μαλλαρμέ και του Χάιντεγκερ, και χωρίς να έχουμε προθέσεις ιστορικής παρουσίασης, προσπαθούμε απλώς να δείξουμε τα...

Καμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνες. Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια. Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις. Έχω μείνει στη θέση που μ' άφησες για να με ξαναβρεις. Όμως πρέπει νάχει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε κι οι φίλοι με φοβούνται. Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες έχω χάσει την φαντασία μου κι όταν ακούω «Κατερίνα» τρομάζω. Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον. Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι συ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα...

Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό. Έκτοτε αναζητά το παιδί της σε βουνά και σε λαγκάδια, χωρίς να το βρίσκει. Δεν θα το βρει ποτέ. Το παιδί μας τελείωσε. Μερικοί λένε ότι το φαινόμενο να είναι παροδικό. Όλα χάλασαν απ' τη στιγμή που ο πολιτισμός στην Ελλάδα έγινε υπουργείο. Από τότε κάνει κι αυτός ό,τι κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι: απεργεί... Στην οδό Σόλωνος, όπου μένω, μπορώ να έχω μια συνολική εικόνα του πράγματος. Εκεί απεργεί και το οξυγόνο. Είναι τόσο το νέφος, που δεν βλέπεις το νέφος. Κάθε πρωί που λέω καλημέρα στην κόρη μου, αυτή μου γαβγίζει. Ύστερα...

Ο νεαρός Καμέλ, αλγερινής καταγωγής και φανατικός ισλαμιστής, επιστρέφει από το Πακιστάν έχοντας ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του σε στρατόπεδο τζιχαντιστών. Αδημονεί να δει το αίμα των απίστων να ρέει άφθονο. Λίγο καιρό μετά, ένα Αλλάχου Άκμπαρ αντηχεί στις τουαλέτες του σταθμού Σεν-Σαρλ της Μασσαλίας κι ένας στρατιωτικός σωριάζεται νεκρός στο πλακόστρωτο... Η τριανταπεντάχρονη Σαμπρίνα, βουτηγμένη στην κατάθλιψη και στις εμμονές, φεύγει ένα βράδυ απ’ το φτωχικό της διαμέρισμα στη Βαλανσιέν. Λίγο αργότερα, κοντά σ’ ένα απομακρυσμένο μοναστήρι, ανακαλύπτουν το πτώμα μιας γ...

Ο νεαρός Καμέλ, αλγερινής καταγωγής και φανατικός ισλαμιστής, επιστρέφει από το Πακιστάν έχοντας ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του σε στρατόπεδο τζιχαντιστών. Αδημονεί να δει το αίμα των απίστων να ρέει άφθονο. Λίγο καιρό μετά, ένα Αλλάχου Άκμπαρ αντηχεί στις τουαλέτες του σταθμού Σεν-Σαρλ της Μασσαλίας κι ένας στρατιωτικός σωριάζεται νεκρός στο πλακόστρωτο ... Η τριανταπεντάχρονη Σαμπρίνα, βουτηγμένη στην κατάθλιψη και στις εμμονές, φεύγει ένα βράδυ απ’ το φτωχικό της διαμέρισμα στη Βαλανσιέν. Λίγο αργότερα, κοντά σ’ ένα απομακρυσμένο μοναστήρι, ανακαλύπτουν το πτώμα μιας...

Πέντε κλόουνς, σε ένα παιχνίδι αστείο -και τραγικό συνάμα- αναλαμβάνουν να πλησιάσουν τις διάφορες πτυχές της σαιξπηρικής τρέλας με αποσπάσματα από την "Δωδέκατη Νύχτα", τον "Άμλετ" και τον "Βασιλιά Ληρ". Και γίνονται εναλλάξ επαγγελματίες τρελοί (γελωτο-ποιοί), λογικοί που παριστάνουν τους τρελούς και λογικοί που βαδίζουν και κατακτώνται από την τρέλα. Την τρέλα της ακραίας λογικής, την τρέλα της εξουσίας, την τρέλα του συναισθήματος και του πάθους... Five clowns are intitled to present extracts which refer to folly from "Twelfth Night", "Hamlet" and "King Lear". Acting...

Ο Αρνόν Λεβανόνι είναι αγριωπός και κτητικός. Η αγάπη του για την Όφρι, τη μεγάλη του κόρη, τον βγάζει εκτός εαυτού. Όταν υποψιάζεται πως ο γείτονάς του την έχει κακοποιήσει σεξουαλικά, τον στέλνει στο νοσοκομείο. Μπαίνει σε μεγαλύτερους μπελάδες όταν η εγγονή του γείτονα απειλεί να τον εκδικηθεί. Ο ίδιος μένει σε μια ήσυχη γειτονιά με την οικογένειά του. Από πάνω τους μένει, με τα δυο παιδιά της, η "χήρα" Χάνι Ντορόν, της οποίας ο άντρας λείπει συχνά σε επαγγελματικά ταξίδια. Ο κουνιάδος της, κυνηγημένος από τους πελάτες του και την αστυνομία, ζητάει καταφύγιο στο σπίτι τη...

Ο συγγραφέας σας υπόσχεται να διασκεδάσετε και μάλιστα χωρίς να πάθετε τίποτα (ενώ το τρένο θα συγκρουστεί με ένα άλλο)! Ετσι θα μπορέσετε να παρασταθείτε μετά στους τρείς αρραβώνες του Διονύση, ενός των τριδύμων, αλλά και στις επιβητορικές του καταστάσεις, μη αναμενόμενες από κανέναν, ούτε καν από τον ίδιο... Ανεβείτε στο τρένο λοιπόν και όταν κατεβείτε, ας μην αποκαλύψετε τα γεγονότα που ζήσατε. Αφήστε τα να τα ανακαλύψουν μοναχοί τους κι οι άλλοι...

"... Άραγε τι ενώνει αυτές τις τρεις ιστορίες; Μία παράμετρος είναι σίγουρα η σκληρότητα και η αναλγησία της κοινωνίας απέναντι στους απόκληρους της ζωής. Κι εάν στο "Μπάρτλεμπυ" είναι η ματιά και η φωνή του ηλικιωμένου δικηγόρου που απονέμουν μια κάποια δικαιοσύνη στον ανέστιο γραφιά, στον "Βιολιστή" υπάρχει η αναγνώριση της ωριμότητας και η δικαίωση της ανωνυμίας στην οποία έχει περιέλθει ο ήρωας. Ένας παρηγορητικός μύθος και μια εύγλωττη αλληγορία για την όποια αποθέωση γνωρίζουν οι "επώνυμοι". Όσο για τον άλλοτε πλούσιο και σήμερα πένητα "Τζίμυ Ρόουζ", το στωικό χαμόγελ...

Σε μια αφρικανική πόλη, που θα μπορούσε να είναι η Κινσάσα ή το Λουμπουμπάσι, καταφθάνουν τουρίστες κάθε γλώσσας και φυλής. Ένα πράγμα τους ενδιαφέρει μόνο: να εκμεταλλευτούν τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Τη μέρα δουλεύουν γι’ αυτό και, μόλις σκοτεινιάσει, τρέχουν στο μοναδικό μπαρ της περιοχής για να πιουν, να χορέψουν και να ξεδώσουν. Ακριβώς εκεί, στο "Τραμ 83", συγκεντρώνονται οι απόβλητοι της κοινωνίας: πρώην παιδιά-στρατιώτες, ανήλικες πόρνες, περιφερόμενοι φοιτητές, ανύπαντρες μητέρες, μαθητευόμενοι μάγοι. Ο Λισιέν, επαγγελματίας συγγραφέας που ξεγλιστράει διαρκώς απ’...

Σε μια αφρικανική πόλη, που θα μπορούσε να είναι η Κινσάσα ή το Λουμπουμπάσι, καταφθάνουν τουρίστες κάθε γλώσσας και φυλής. Ένα πράγμα τους ενδιαφέρει μόνο: να εκμεταλλευτούν τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Τη μέρα δουλεύουν γι’ αυτό και, μόλις σκοτεινιάσει, τρέχουν στο μοναδικό μπαρ της περιοχής για να πιουν, να χορέψουν και να ξεδώσουν. Ακριβώς εκεί, στο Τραμ 83, συγκεντρώνονται οι απόβλητοι της κοινωνίας: πρώην παιδιά-στρατιώτες, ανήλικες πόρνες, περιφερόμενοι φοιτητές, ανύπαντρες μητέρες, μαθητευόμενοι μάγοι. Ο Λισιέν, επαγγελματίας συγγραφέας που ξεγλιστράει διαρκώς απ’ τ...

Αυτά τα τραγούδια της Πολυνησίας είναι γεμάτα φρεσκάδα ψυχής και στοχασμού. Τα κοσμογονικά τραγούδια φτάνουν με μοναδική απλότητα σε ακραίες πνευματικές συλλήψεις, που τις παρουσιάζουν με οντολογική σαφήνεια, ενώ τα πιο μικρά, ιδιαίτερα τα προσωπικά ερωτικά, ζουν μέσα στις ευωδιαστές πνοές. Είναι μια ποίηση από νησιά, όπου κάποτε έζησαν ευτυχισμένες κοινωνίες.

Oι ακόμη ζωντανοί είμαστε μια αισχρή όσο και αυθάδης μειοψηφία εμπρός στην απέραντη δημοκρατία των νεκρών. Eκεί όπου το ποτάμι του χρόνου σταμάτησε κι έγινε μια απέραντη παγωμένη λίμνη χωρίς όχθη. Oι ακόμη ζωντανοί παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά. Kι είναι τότε που η Iστορία γελάει χωρίς χαμόγελο και κοιτάζει τις πόζες μας με οίκτο. Έπειτα ετοιμάζεται να γράψει το opus magnum της, την "Eλεγεία στη Γελοιότητα". Ίσως κάποτε κάποιος εξ ημών να πρέπει να γράψει μια "Σύντομη ιστορία του μέλλοντος" με οδηγίες χρήσεως για τους ακόμη ζωντανούς. Kαι γι’ αυτούς που δεν έχουν...