Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πέντε χρόνια μετά το "Σωσίβιο", σύνθεση 19 ποιημάτων γραμμένων από το 1986 ως το 2001, ο Παναγιώτης Ιωαννίδης συναρμόζει στον Ακάλυπτο 25 ποιήματα της περιόδου 1995-2009. Αν στο πρώτο βιβλίο "μονάδα έκφρασης" ήταν η λέξη, στο δεύτερο μοιάζει να είναι η φράση. Η ζωή περνάει. Φτάνει στο μαύρο κι εξακολουθεί. "Ακάλυπτος": ουσιαστικό, επίθετο. Ένας χώρος όπου συμβαίνουν τόσα και τίποτα δεν κρύβεται. Η ομορφιά επιστρέφει εκεί όπου ήταν. Μετά τους προσεκτικούς στίχους του "Σωσίβιου", τα ποιήματα του δεύτερου βιβλίου του Παναγιώτη Ιωαννίδη κινούνται σ' έναν πλατύτερο χ...

Το βιβλίο αυτό είναι ένα ημερολόγιο καταστρώματος. Είναι η συνεργασία μου με τη free press εβδομαδιαία εφημερίδα "Athens Voice", όπου η στήλη μου έχει το ίδιο όνομα: "Ακατάλληλο". Πρόκειται για μια καταγραφή της πραγματικότητας των παραλειπόμενων Ελλήνων. Των παραλειπόμενων θεμάτων. Των παραλειπόμενων συναισθημάτων. Στη στήλη μου θέλησα να αποτυπώσω αυτά που δε γράφονται. Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι υπάρχουν και πάμπολλα άλλα θέματα που δε σχολιάζονται. Γι' αυτά γράφουν άλλοι. Ο κοινός τίτλος για τη στήλη και το βιβλίο δόθηκε για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Παρόλο που πιστεύω...

Φαραώ Ακενατόν. Μια ιστορική φυσιογνωμία γεμάτη μυστήριο. Για ορισμένους μια προσωπικότητα αμφιλεγόμενη, για άλλους μια οντότητα γεμάτη φως, που θέλησε να διώξει το σκοτάδι της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, του ειδωλολατρισμού. Φαραώ Ακενατόν. Ένας ηγεμόνας που χαρακτηρίστηκε αιρετικός για τις ιδέες του κι επικίνδυνα ριζοσπαστικός για τη διακυβέρνησή του. Φαραώ Ακενατόν. Ένας αναμορφωτής που μισήθηκε όσο κανένας, που λατρεύτηκε με αυταπάρνηση, που εξοντώθηκε με μανία, που περιφρονήθηκε από την ίδια την ιστορία. Φαραώ Ακενατόν. Ο πρίγκιπας της ειρήνης.

Ο Άκης έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1983 με το βιβλίο "Ο Άκης και οι άλλοι", που τον έκανε αστραπιαία γνωστό και αγαπητό. Εμφανίστηκε και πάλι, στα άγρια χρόνια του πολέμου και της Κατοχής, ως Ο Άκης στα όπλα, ολοκληρώνοντας την προσωπικότητά του και αποτελώντας πλέον έναν εμβληματικό λογοτεχνικό ήρωα. Με το ανατρεπτικό χιούμορ του σχολίαζε την κοινωνία, τους υπεύθυνους για τη διαπαιδαγώγησή του, την εκπαίδευση, τον αστικό καθωσπρεπισμό και αργότερα τους κατακτητές. Τώρα, στην τρίτη του εμφάνιση, ζει τα χρόνια μιας νέας ιστορικής ταραχής, της Απελευθέρωσης. Είναι μαθητής...

Το "Ακόμη μια φορά για τον Θουκυδίδη" είναι μια συλλογή από δεκαεπτά "μικρο-επικά" κείμενα που έγραψε ο Χάντκε γύρω από τα ταξίδια του στον κόσμο, από τα Βαλκάνια μέχρι τις θάλασσες της Ιαπωνίας. Σε κάθε κείμενό του, ο Χάντκε συγκεντρώνει την προσοχή του στα μικρά πράγματα που παρατηρεί, προσπαθώντας να κατανοήσει τη βαθύτερη, "απλή και αφτιασίδωτη" αξία τους. Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο μοναδικής ευαισθησίας και θάρρους - του θάρρους που έχουν οι συγγραφείς που αρέσκονται να "εκτίθενται" απέναντι στη ζωή προβάλλοντας την ανεξαρτησία του πνεύματός τους.

Το " Άκου, πτώμα, να μαθαίνεις" είναι μια συναρπαστική ίντριγκα με απίστευτο φινάλε, αντάξιο της κωμικοτραγικής επινοητικότητας που γεννά η ροπή του ανθρώπου προς το έγκλημα. Ακούσιος εμπνευστής και οργανωτής της είναι ο Κόκκινος Τράγος, εισαγγελέας αποσπασμένος στη Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων της αστυνομίας, που διαχειρίζεται την κατάθλιψή του ερμηνεύοντας τους εφιάλτες του με έναν δικής του έμπνευσης εγκληματολογικό ονειροκρίτη. Λίγες ώρες μετά την αποκάλυψη του μεγάλου μυστικού της ζωής και της καριέρας του στον Κόκκινο Τράγο, ο υποδιοικητής της υπηρεσίας ταξίαρχος...

Η μακριά ιστορία της τρομοκρατίας στην Ελλάδα υποτίθεται ότι θα έκλεινε τον κύκλο της το καλοκαίρι του 2002, με την κατάρρευση της βασικότερης τρομοκρατικής οργάνωσης της χώρας και από τις μακροβιότερες στην Ευρώπη, της διαβόητης 17 Νοέμβρη (17Ν). Ωστόσο, αντί να αποθαρρύνει και να αποδυναμώσει το κίνημα της ένοπλης πάλης, η εξάρθρωση της 17Ν και η φυλάκιση των μελών της οδήγησε στην εμφάνιση νέων ομάδων αντάρτικου πόλης, όπως και σε αύξηση και ένταση της επαναστατικής βίας. Λαμβάνοντας υπόψη τη μακροβιότητα της τρομοκρατικής εμπειρίας εξαιτίας της 17Ν, ο Γιώργος Κασιμέρης...

Η μακριά ιστορία της τρομοκρατίας στην Ελλάδα υποτίθεται ότι θα έκλεινε τον κύκλο της το καλοκαίρι του 2002, με την κατάρρευση της βασικότερης τρομοκρατικής οργάνωσης της χώρας και από τις μακροβιότερες στην Ευρώπη, της διαβόητης 17 Νοέμβρη (17Ν). Ωστόσο, αντί να αποθαρρύνει και να αποδυναμώσει το κίνημα της ένοπλης πάλης, η εξάρθρωση της 17Ν και η φυλάκιση των μελών της οδήγησε στην εμφάνιση νέων ομάδων αντάρτικου πόλης, όπως και σε αύξηση και ένταση της επαναστατικής βίας. Λαμβάνοντας υπόψη τη μακροβιότητα της τρομοκρατικής εμπειρίας εξαιτίας της 17Ν, ο Γιώργος Κασιμέρης...

Όλα θα πρέπει ν' άρχισαν στα 1907. Ένα χειμωνιάτικο απομεσήμερο του Δεκέμβρη, την ώρα που οι χωροφύλακες οδηγούσαν εφ' όπλου λόγχη στον ανακριτή έναν νεαρό ταραξία της Νομικής, με σγουρά μαλλιά και φλοτάν γραβάτα, που λεγόταν Γεώργιος Παπανδρέου. "Τον έσπρωχναν θυμωμένοι να κατέβει τα σκαλοπάτια του Πανεπιστημίου", θυμόταν η Σοφία, που θα γινόταν αργότερα γυναίκα του. Αυτός και οι συμφοιτητές του είχαν αναστατώσει για κάμποσες μέρες την Aθήνα, κάνοντας τον πρωθυπουργό Θεοτόκη να χάσει τον ύπνο του. Εκείνη την ώρα η Σοφία, φοιτήτρια της Φιλολογίας, στεκόταν πλάι στο άγαλμα τ...

Νύχτα πρεμιέρας. Ημίφως. Άδεια η σκηνή του θεάτρου. Διακρίνεται το επιβλητικό σκηνικό της "Έναρξης": η πλώρη ενός κρουαζιερόπλοιου. Προοδευτικά ανάβουν χρωματιστά σποτάκια στα στρογγυλά φινιστρίνια. Στο καμαρίνι του ηλεκτρολογείου ο ΗΛΙΑΣ, κοντά στα τριάντα πέντε. Ένα φίνο αντρικό χέρι περνάει πάνω από το μέτωπό του. Ξαφνιάζεται. Πίσω του έχει έρθει χωρίς να το αντιληφθεί ένα νεαρό αγόρι κοντά στα είκοσι. Τον φωνάζουν χαϊδευτικά ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: (Ανήσυχος) Σου έκανε τίποτα η ασπιρίνη; ΗΛΙΑΣ: Τίποτα... ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: Πονάει ακόμα το κεφάλι; (Ακουμπάει την παλάμη του...

Μια φωτεινή παραβολή για συντοπίτες, εραστές και φίλους. Και δέκα παραμύθια σκοτεινά για ζώα, για πουλιά και για χτίσματα. Μια νουβέλα με τροφή και κοσμήματα για τον Έρωτα που δε γερνά και το Θάνατο που χάνει. Και δέκα ιστορίες με μαχαίρι και ξυράφι για παιδιά που περπατούν στον αέρα και γονείς που φοβούνται το φως. Όπου οι καλοί νικάνε πάντα, αλλά ούτε εκείνοι ζουν καλά ούτε εμείς καλύτερα.

"Η σάτιρα έχει την αθωότητα του παιδιού που δεν υπολογίζει τις συνέπειες. Αν αρχίσω να κάνω σκόντο σ' αυτή την αθωότητα, δεν θα κάνω σάτιρα αλλά δελτίο ειδήσεων. Η σάτιρα δεν είναι βασισμένη στις ισορροπίες αλλά στην ανισορροπία. Το χιούμορ είναι φυσικά δημοφιλέστερο από την εξουσία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει μεγαλύτερη δύναμη από εκείνην: δεν αποφασίζει για τις ζωές των ανθρώπων, ενώ η εξουσία αποφασίζει, και μάλιστα συχνά αποφασίζει άδικα. Το χιούμορ είναι σαν να κοιτάς τον ουρανό: όποιος κι αν είσαι, αν κοιτάξεις ψηλά, την ίδια ανάταση σου δημιουργεί. Οι άνθρωποι ν...

"Η σάτιρα έχει την αθωότητα του παιδιού που δεν υπολογίζει τις συνέπειες. Αν αρχίσω να κάνω σκόντο σ' αυτή την αθωότητα, δεν θα κάνω σάτιρα αλλά δελτίο ειδήσεων. Η σάτιρα δεν είναι βασισμένη στις ισορροπίες αλλά στην ανισορροπία. Το χιούμορ είναι φυσικά δημοφιλέστερο από την εξουσία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει μεγαλύτερη δύναμη από εκείνην: δεν αποφασίζει για τις ζωές των ανθρώπων, ενώ η εξουσία αποφασίζει, και μάλιστα συχνά αποφασίζει άδικα. Το χιούμορ είναι σαν να κοιτάς τον ουρανό: όποιος κι αν είσαι, αν κοιτάξεις ψηλά, την ίδια ανάταση σου δημιουργεί. Οι άνθρωποι ν...

Ηθοποιός που αναδείχθηκε σε σύμβολο ομορφιάς και αρρενωπότητας για τη γενιά του, ο Αλαίν Ντελόν κυριάρχησε για πολλές δεκαετίες στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο και ταυτόχρονα σοκάρισε με την έντονη, περιπετειώδη και συχνά μυστηριώδη ιδιωτική του ζωή. Η τραυματική παιδική ηλικία και η δύσκολη εφηβεία του, η ανακάλυψή του από σκηνοθέτες σαν τον Βισκόντι που ένιωσαν έναν σφοδρό έρωτα γι' αυτόν, οι δικοί του παθιασμένοι έρωτες, ο μυστηριώδης φόνος του σωματοφύλακά του και οι δικαστικές του περιπέτειες, οι σχέσεις του με διάσημους συμπρωταγωνιστές του, οι ταινίες που γύρισε, όλη η...

Τα "Άλαλα παραμύθια" είναι τρεις ιστορίες που εκτυλίσσονται γύρω από ένα βουβό πρόσωπο. Πρόκειται για γνήσια ανατολίτικα παραμύθια, που τα χαρακτηρίζει η δύναμη και η μαγεία των λέξεων: λέξεις που ανοίγουν πόρτες, λέξεις που σώζουν, λέξεις που σκοτώνουν και λέξεις που πλέκουν όρκους αιώνιας αγάπης. Εκεί η υποβλητική σιωπή αγκαλιάζει τα απότομα αλλά πανέμορφα βουνά της Ανατολής. Βουνά που κρύβουν μυστικά και δίνουν ελπίδα στους ανθρώπους.

Το βιβλίο αυτό μας οδηγεί στα άδυτα της χώρας που η Δύση, σε όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, την αντιμετώπισε ως πρωτόγονη και απομονωμένη. Αρχίζοντας από το θάνατο του Χότζα το 1985, οι συγγραφείς καταγράφουν την πορεία της Αλβανίας από την αναρχία και το χάος της δεκαετίας του '90 ως σήμερα, δίνοντας έμφαση στον επαναπροσδιορισμό της πολιτιστικής, θρησκευτικής, οικονομικής και πολιτικής ταυτότητας ενός λαού αναπόσπαστα δεμένου με τη μοίρα των Βαλκανίων.

Aλδεβαράν ονόμασαν οι Άραβες τον πλέον λαμπερό αστέρα στον αστερισμό του Tαύρου. Kάποιος πίστεψε πως ο έρωτας θα τον ανεβάσει εκεί πάνω, όμως γκρεμίστηκε επειδή κάποιος άλλος δεν ακολούθησε και μένει στη γη φυλακισμένος (δεν γνωρίζει αν τον εκλείδωσαν μέσα ή τον άφησαν απ' έξω) σε ενοχές και τύψεις, ερήμην του ένοχος. Όμως, μέσα από μία μαγική, πλήρη θαυμάτων ανάβαση, με χαλινούς την κατανόηση και την παραδοχή πως είναι υπαρκτό και εκείνο το είδος έρωτα που αυτός αγνοεί και όπου δεν μετέχει, θα αξιωθεί τον Aλδεβαράν, με συντρόφους του ισόβιους απλά και μεγαλειώδη πράγμα...

«Το φως αποκαλύπτει μια μεριά και καλύπτει πάντα την άλλη. Γι' αυτό, το σημαντικό είναι από πού πέφτει το φως στα πράγματα. Η ζωή όταν φωτίζεται από τη μια μεριά, απ' την άλλη της μεριά απλώνεται σκοτάδι...»

«Ο όρος μ π ι τ είναι ο όρος που δόθηκε σε μια παρέα. Εμάς δεν μας πολυενδιέφερε να βαφτιστούμε κάπως. Άλλοι μας βάφτισαν. Είχαμε δύο επιλογές... Ή να χάσουμε τον χρόνο μας προσπαθώντας να απαλλαγούμε από την ταμπέλα ή να τη χρυσώσουμε!...»