Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"...Εις τα δείπνα ταύτα οι δαιτυμόνες εκόμιζον διά των δούλων των εντός σπυρίδων ή κανέων (καλαθίων) τα τρόφιμα αυτών. Βεβαίως εξ αυτών θα έχη την αρχήν του το pick-nick (pique-nique). Τοσαύτην δ' έλαβον ανάπτυξιν αι τοιαύται συνεστιάσεις, ώστε και αδελφότητες κατηρτίζοντο, οιονεί σύλλογοι, προς τον αποκλειστικόν σκοπόν δείπνων από συμβολών ή και από συμφορών, καθ' α ο Λουκιανός γράφει εν τω Λεξιφάνει. (§6) "Το μεν δη δείπνον ην από συμφορών". - Το είδος τούτο των δείπνων είναι πανάρχαιον, μνη-μονευόμενον και υπό του Ησιόδου..."

Πλην άλλων ελληνικών γραφείων ευρήκα εις το Βατούμ και ένα αρχαιότατον ελληνικόν εργοστάσιον βότκας του κ. Κουντούρη από την Κυνουρίαν· όπως λ.χ. το γνωστότατον κονιακοποιείον του Κοτσώνη-Κολοσούκα εις τον Πειραιά, έτσι και το του κ. Κουντούρη εδώ. Βλέπεις βαρελοστοιβάδας με το περίφημον εθνικόν ποτόν των Ρώσσων, την βότκαν, την οποίαν ο υποφαινόμενος κατώρθωσε να την συνειθίση μια χαρά, αν και κατ' αρχάς την απέκρουε με τα σωστά του. Κ' εν τούτοις αβλαβεστέρα η βότκα παντός άλλου πνευματώδους ποτού· κατασκευάζεται από σίκαλιν μ' ολίγον σπίρτο μέσα. Δότε βότκαν και ζακούσκα...

Ο Frazer είναι ο διασημότερος εθνολόγος της εποχής μας. Θεωρείται ο πατέρας της εθνολογίας, λαογραφίας, κοινωνικής ανθρωπολογίας, και θρησκειολογίας, σε παγκοσμιο επίπεδο. Γεννήθηκε στη Σκωτία και σπούδασε στη Γλασκώβη και το Καίμπριτζ. Το έργο του, σημαντικό από κάθε άποψη, αποτελεί μια θεωρία για την εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης από το στάδιο της μαγείας στο στάδιο της θρησκείας και τελικά στο στάδιο της επιστήμης. Ο Frazer επηρέασε τη σύγχρονη σκέψη, τόσο στην επιστήμη όσο και στη λογοτεχνία. Ο Φρόυντ, ο Στρως, ο Έλιοτ -"Έρημη Χώρα"-, ο Ελιάντ, ο Βινκενστάιν, και από το...

"...Με κοιτούσαν και οι δυο και σιγομιλούσαν. Μα εγώ δεν ένιωθα τίποτα. Ούτε που τους λογάριαζα καθόλου. Κανέναν δεν λογάριαζα. Είχα χάσει τον Καναβό μέσα απ' τα χέρια μου! Για μια κωλοδιαταγή, που έλεγε ότι ο Καναβός στις τέσσερις το βράδυ, εδώ, στο καταραμένο Μπίκοβικ, έπρεπε να βρίσκεται μόνος και έρμος και φοβισμένος μέσα σε μια τρύπα με μια χειροβομβίδα στα χέρια του..."

- Ξέρε το καλά, ξέρε το καλά, Διώνη, κόρη του Αριδοέλ, Μεγάλη Ιέρεια της Μητέρας: δεν είν' ο άνθρωπος που τον κάνει ο Θεός να υποφέρει, μα ο Θεός που υποφέρει μέσα στον άνθρωπο. Δεν είν' ο άνθρωπος που σκοτώνει ο Θεός, μα ο Θεός που πεθαίνει μέσα στον άνθρωπο. Δόξα στον Πατέρα, στο Γιο και στη Μητέρα! "Να δω-να μάθω-να πεθάνω; Ε, λοιπόν ας πεθάνω, αρκεί να ξέρω!" σκέφτηκε η Διώνη και, ανοίγοντας τα μάτια, είδε. Έπεφταν σαν στάλες αίμα τα δάκρυα των σταλακτιτών, μέσα στην κόκκινη ανταύγεια του πυρσού. Στο βάθος της σπηλιάς, λίμναζε το νερό σαν ένα τέλμα από μαύρο αίμα και,...

"...Αν κοιτάξουμε τα γραπτά των κλασικών κοινωνιολόγων και φιλοσόφων από το 1800 μέχρι το 1920, θα διαπιστώσουμε ότι το πρόβλημα του εθνισμού και της εθνικότητας μόνον περιστασιακά απέσπασε την προσοχή τους, σαν να μην απαιτούσε το όλο θέμα ειδική έρευνα. Από την άλλη μεριά, όμως, η βαθύτερη μελέτη των κειμένων αποκαλύπτει ένα σιωπηρό ενδιαφέρον για σημαντικές όψεις του προβλήματος, συνήθως κρυμμένο πίσω από άλλες ενασχολήσεις, αλλά αρκετό για να προσφέρει κλειδιά για τη συγκρότηση θεωριών..."

[...]Ότι η συγκοινωνία αύτη εξετελείτο κατά την παναρχαιοτάτην εποχήν, οπότε η γη διέτρεχε ετέραν τροχιάν μείζονα της νυν, διά της Ατλαντίδος και της Ερυθράς Σαχαριαίας θαλάσσης, ήτις κατά την πτώσιν της γης απεξηράνθη αφήσασα εν τω μέσω την Τριτωνίδα λίμνην και ταύτην κατόπιν αποξηρανθείσα.[...]

Ο Πάνος Κοπανάς, διδάσκαλος του Γένους, εγενήθη πλησίον των Ιωαννίνων, εις το χωρίον Πότσομμος. Ήτο πάντοτε ρεμβώδης, κατηφής, μελαγχολικός, υποχονδριακός και εκστατικός, σκεπτό-μενος περί Θεού, περί ζωής, περί θανάτου, και, προ πάντων, περί της εφορίας και της δικαιολογήσεως του "πόθεν έσχες"...

"...Χαρακτηριστική είναι η εισαγωγή του βιβλίου, όπου ο Χάου προβαίνει σε επισκόπηση της Ελληνικής Ιστορίας από τους αρχαιότατους χρόνους και αποδεικνύει με πειστικά επιχειρήματα την αδιάκοπη συνέχεια της φυλής μας διαμέσου των αιώνων. Αλλά και κατά τη διαδρομή του κειμένου δεν παραλείπει, επωφελούμενος κάθε ευκαιρία, να εξαίρει τη ζωτικότητα και τα προτερήματα του γένους μας, στοιχεία αναλλοίωτα και αμετάβλητα στο πέρασμα του χρόνου, και να πλέκει το εγκώμιο της αιώνιας Ελλάδας..."

Ειδικώς διά την έκτρωσιν και τα συναφή προς αυτήν ζητήματα, αι ιδέαι των ιατρών και φιλοσόφων της ελληνικής αρχαιότητος αντιπροσωπεύουν ένα σύνολον φωτεινόν, διαυγές, πλούσιον, μίαν αστείρευτον πηγήν αληθείας, ορθοφροσύνης και παρατηρητικότητος.

[...] "Ω ερασταί των Μυστηρίων! Ίστασθε επί του ουδού της Περσεφόνης. Θα ίδητε πράγματα εκπληκτικά. Θα μάθητε ότι η ενεστώσα ύπαρξις τυγχάνει ύφασμα ψευδών και συγκεχυμένων ονείρων. Ο ύπνος, ο περιβάλλων υμάς διά ζώνης σκότους, παρασύρει τα όνειρα και τας ημέρας, εν τη παλιρροία του, δίκην συντριμμάτων κυμαινομένων και εξαφανιζομένων. Αλλ' εκεί πέραν εκτείνεται ζώνη φωτός αιωνίου. Είθε η Περσεφόνη να γίνη ίλεως υμίν, να σας διδάξη η ιδία να υπερπηδήσητε τον ποταμόν του σκότους και να διεισδύσητε μέχρι της ουρανίου Δήμητρος"[...]

"Άντρας σωστός γεννήθηκε κι όχι παιδί ο Δίας και παίρνει συνεργό κρυφά του Ωκεανού την κόρη, τη Μήτι, που ένα φάρμακο στον Κρόνο παραδίνει κι αυτός εξεγελάστηκε και παρευθύς το πίνει, πρώτα την πέτρα και μετά ξερνώντας τα παιδιά του. Με τούτα ο Δίας αρχινά πόλεμο με τον Κρόνο..."

Πρώτος ο ορφισμός δίδαξε ότι ο άνθρωπος ξεπλήρωνε, μέσα από την αθλιότητα της ύπαρξης, το αμάρτημα των "μακρινών προγόνων", ότι η σάρκα έπρεπε να θανατωθεί για ν' απελευθερώσει την ψυχή και να της επιτρέψει να φθάσει στην αληθινή ζωή, την αιώνια ζωή· ότι ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να μετουσιώσει την αλλαγή της ύπαρξής του, με τις δικές του δυνάμεις, αλλά αν φωτισθεί και καθοδηγηθεί από τον μυστηριακό θεό. Κατέστησε οικεία την αντίληψη για τον θεό που υποφέρει και θνήσκει, και η ανάστασή του αποτελεί για τους μυημένους την εγγύηση προς την αθανασία.

"Η Εκστρατεία των Γερμανών στα Βαλκάνια", την άνοιξη του 1941, απηχεί τις γερμανικές απόψεις και στηρίζεται σε αυθεντικά γερμανικά έγγραφα, κυριευθέντα από τον αμερικανικό στρατό, καθώς και σε στρατιωτικά δημοσιεύματα που είδαν το φως της δημοσιότητας μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, από τον στρατηγό Χανς φον Γράιφφενμπεργκ -επιτελάρχη της 12ης Στρατιάς, που εισέβαλε στην Ελλάδα-, το στρατηγό Μπούρκχαρτ Χ. Μύλλερ-Χίλλεμπραντ και το Δρ. Χέλμουτ Γκράινερ...