Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Παιδιά δικά μου εσείς", είπε δυνατά, "κι ενός γονιού κακούργου, αν θέλετε να μ΄ακούσετε, το άδικο που τραβάμε απ΄ τον πατέρα σας, μπορούμε να του το πληρώσουμε". Ένα μουρμούρισμα ακούστηκε απ΄ το ημικύκλιο καθώς η Γαία σήκωνε ψηλά το διαμαντένιο σπαθί. Τα παιδιά της - εκτός ίσως από τον Κρόνο - τα είχε αναθρέψει με τα ιδανικά της φυλής της, να πιστεύουν στην ειρήνη και τη δικαιοσύνη, να αποφεύγουν την αιματοχυσία και τη βία. Έτσι έσπευσε να προσθέσει: "Και δε φταίμε εμείς, μια και πρωτάρχισε αυτός τα ανόσια έργα".

...Τα δε Καβείρεια μυστήρια ήσαν απόρρητα και τρομερώτατα· και προ πάντων τα εώρταζον εις την Σαμοθράκην· και εκείθεν τα έλαβον οι Αθηναίοι, και τα εμιμήθησαν και οι άλλοι Έλληνες. Η δε μύησις εγίνετο ούτως: Εκάθιζον τον μυούμενον επί θρόνου· Και η μύησις αύτη εκ τούτου ωνομάζετο θρονισμός· Έπειτα έβαλλον εις την κεφαλήν του στέφανον ελαίας· και έδενον την κοιλίαν του με ταινίαν πορφυράν· και μετά τούτο εχόρευον περί αυτόν οι τελούντες...

Το "Λεξικόν κυρίων ονομάτων: μυθολογικό, ιστορικό, γεωγραφικό" εκδόθηκε το 1900 και αποτελεί έργο αναφοράς, συμπλήρωμα στην ελληνική λεξικογραφία, το οποίο περιλαμβάνει όλα τα ονόματα τα οποία εμφανίζονται στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Ο συγγραφέας του, ο Κύπριος στην καταγωγή Ανέστης Κωνσταντινίδης, γεννήθηκε το 1846. Γιος φιλολόγου, σπούδασε κι εκείνος φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά δεν ασχολήθηκε με την εκπαίδευση. Ίδρυσε, αρχικά, ένα μικρό βιβλιοπωλείο κι έναν εκδοτικό οίκο, ενώ το 1884 αγόρασε τα μεγάλα τυπογραφεία του Ανδρέα Κορομηλά· υπήρξε από τους αν...

"... Στις 25 του μηνός Τζεμαζιέλεβελ το έτος 1078 [1668] στο ακρωτήρι του Χάνδακα προσχώρησα στον Οθωμανικό στρατό, στον οποίο ήδη ανήκα, και στις υπηρεσίες του αγά των γενίτσαρων, Ιμπραχήμ Πασά, ο οποίος μαζί με τον Κουλ Κετχουντά Αμπντί Αγά μου πρόσφεραν ένα κατάλυμα και προμήθειες χωρίς τσιγκουνιά. Έψαλλα την προσευχή, παρακολουθούσα τις συγκρούσεις και άρχισα να καταγράφω μερικά γεγονότα..."

[...]Στα παλαιότερα δημόσια κτήρια της Αθήνας η απλότητα είναι το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει. Ανεξάρτητα από το αν το αντικείμενό τους είναι θρησκευτικό, πολιτικό, δικαστικό ή κοινωνικό, ο χαρακτήρας τους από την άποψη αυτή είναι ίδιος. Στα κτήρια αυτά, ο παραπάνω χαρακτήρας εκφραζόταν ιδίως με δύο ιδιότητες· η μία προέκυπτε από τη φύση του αθηναϊκού κλίματος και η άλλη από τη φύση του εδάφους. Η ομορφιά και η ηπιότητα του πρώτου, φωτισμένη από το χρώμα της ατμόσφαιρας και ζωογονημένη από τις αύρες της γειτονικής θάλασσας, όπως ήταν φυσικό δελέαζαν τους κατοίκους της Αθήν...

[...]Όμως, όπως ήδη είπαμε πιο πάνω, η αρχαία θρησκεία αναγνώριζε και το δόγμα του ανθρώπου-Θεού, δηλαδή του ανθρώπου, υιού του Θεού, που, ενώ γεννήθηκε από θνητή μητέρα σε καθαρά ανθρώπινες συνθήκες, με τα υπεράνθρωπα κατορθώματά του κρίθηκε άξιος ν' ανέλθει στον ουρανό και ν' αποθεωθεί· είναι η περίπτωση του Ηρακλή.[...]

Η εξήγησις των Ελευσινίων Μυστηρίων είναι δυσχερής διότι ένεκα της τηρηθείσης αυστηροτάτης μυστικότητος οι αρχαίοι συγγραφείς μετά πολλής επιφυλακτικότητος ωμίλησαν περί αυτών, φοβούμενοι την αυστηρότητα του νόμου, επιβάλλοντος ποινήν θανάτου εις τους τολμήσοντας να προδώσωσι την ιερότητα των Μυστηρίων.

"...κι' είταν εκεί έξη στάμνες πέτρινες, βαλμένες όπως συνηθίζεται προς καθαρισμό των Ιουδαίων, που χωρούσαν από δίο ή τρία μέτρα. Τους λέει ο Ιησούς "γιομίστε τις στάμνες νερό". Και τις γιομίσαν ως απάνου. Και τους λέει "βγάλτε τώρα και πηγαίνετε τ' αρχιτράπεζου". Και του πήγαν. Και σα δοκίμασε ο αρχιτράπεζος το νερό το κανωμένο κρασί και δεν ήξερε από που είταν (όμως οι δούλοι τόξεραν πούχανε βγάλει το νερό), φωνάζει το γαμπρό ο αρχιτράπεζος και του λέει "κάθε άνθρωπος πρώτα βάζει το καλό κρασί, και σα μεθύσουν, το χειρότερο· εσύ φύλαξες ως τώρα το καλό κρασί"..."

Οι μελετητές που ερευνούν το παρελθόν ονειρεύονται να καταφέρουν κάποια μέρα τα αρχαιολογικά τους ευρήματα "να μιλούν" - σαν να ήταν μαγνητικές εγχαράξεις - και να τους αποκαλύπτουν ιστορικά γεγονότα ή καλύτερα, να ταξιδέψουν στο παρελθόν με την μηχανή του χρόνου. Το "Ταξίδι στην μυθολογική κόλαση" είναι το "εισιτήριο" που κατά κάποιον τρόπο θα καταστήσει δυνατό αυτό το όνειρο. Ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να πραγματοποιήσει ένα θαυμάσιο ταξίδι στο παρελθόν και να ανακαλύψει την χαμένη πραγματικότητα που έδωσε βάση στις φανταστικές διηγήσεις της Ελληνικής Μυθολογίας: θ...

"...και τούτο διά να γνωρίση το πός έχει να ασυκοθή να υπάγη από έναν λημιόναν εις άλον και από τόπον εις τόπον. και αν η άνεμοι και κακή κερή του εναντιωθούσι και στρέψουνε, να ηξεύρη πού ευρίσκετε και πού να υπάγει, διά να γλύση από τα κήνδυνα της θαλάσσου, αλλά καλλά και να μάθη το χαρτί τούτο τω ναυτολογικώ και τα άλλα..."

Η Καρία στα μέσα του 4ου π.Χ. αιώνα. Η πανάρχαια χώρα αποκτά την ανεξαρτησία της για να εξαφανιστεί σε λίγο παντελώς μέσα στις θύελλες της ελληνιστικής εποχής. Από πολλούς αιώνες εδώ, στη νότιο-δυτική γωνία της Μικράς Ασίας συνεχίζεται η σύνθεση του ανατολικού και του ελληνικού στοιχείου. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι η χώρα αυτή έγινε ένα από τα πρότυπα ελληνιστικών κρατών. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ δημιουργούν οι καλύτεροι από τους Έλληνες καλλιτέχνες. Δεν είναι τυχαίο ότι ο τάφος του ντόπιου δυνάστη Μαυσώλου, το πασίγνωστο Μαυσωλείο, έγινε ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία ελ...

"... Τον εν Ικονίω κεντρικόν Τεκέν [Μονήν] απεκάλουν [ιερόν μαγειρείον] όχι βεβαίως διότι εμαγειρεύοντο φαγητά, αλλά κατ' αλληγορικήν έννοιαν, διότι εμαγειρεύοντο, ήτοι προπαρεσκευάζοντο, άνθρωποι... ... ΄Εκαστος λαός έχει το τέρμα αυτού. Δεν θα δυνηθώσιν οι άνθρωποι ούτε να παρατείνωσιν ούτε να επισπεύσωσιν αυτό... ... Όστις ενταύθα είναι τυφλός, θα είναι τοιούτος και εν τη μελλούση ζωή..."

"... Επειδή και να ήκουσα, από κάποιους φιλομαθείς, ταύτης της υπερτάτης, και αρίστης Ζωγραφίας, οπού τους εφάνη να είπα, ότι όποιος δεν ηξεύρη καλά να σχεδιάζη, δεν ηξεύρη καλώς να χρωματίζη, ούτε καλώς να συνθέτη, τουτέστιν, να σχηματίζη, ή διά να ειπούμεν, να ημπορή να ακολουθήση το νόημα της Ζωγραφιάς, και επεθυμούσαν ότι επάνω εις ταύταις ταις τρεις περίστασαις, να τους φανερώσω κάποιαν εξήγησιν. Όμως εγώ διά να τους ευχαριστήσω, επαρακινήθηκα, διά να ειπώ εκείνο οπού ηξεύρω, και οπού είναι αναγκαίον..."

Μόνον αν ο αναγνώστης διαθέτει μια κρίση ατράνταχτη και μιαν υπερένταση της σκέψης, τουλάχιστον ίδια με κείνη που του προκαλεί η δυσπιστία του, τότε μόνο τα θαυμάσια νοήματα τούτου του βιβλίου θα διαποτίσουν την ψυχή του όπως το νερό η ζάχαρη... κι ούτε είναι φρόνιμο, τις σελίδες που θα ακολουθήσουν να τις διαβάσει όλος ο κόσμος. Μόνο λίγοι θα γευτούνε τούτο το φαρμακερό καρπό χωρίς να κινδυνέψουν.