Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στα χρόνια της επταετίας, ένα παιδί μεγαλώνει στην ελληνική επαρχία. Η πεντάχρονη Μαργαρίτα περιγράφει την καθημερινότητά της, επικρίνοντας με τη λογική της τα στερεότυπα της εποχής. Μία θρησκευόμενη γιαγιά, η γιαγιά Μαργαρίτα, που έχει χόμπι να παρακολουθεί δίκες, έχει αναλάβει τη διαπαιδαγώγησή της πάνω στα ελληνοχριστιανικά πρότυπα, που η Μαργαρίτα κωδικοποιεί και ερμηνεύει με τον τρόπο της. Μια αληθινή εικόνα της ελληνικής επαρχίας στα χρόνια της Χούντας, όπου παπάδες, νταβατζήδες, σινεμά, γείτονες, αστυνομία, ζητιάνοι (κάθε είδους), μητέρες εξόριστων, μητέρες οικον...

ΕΙΔΑ ΞΑΝΑ ΤΟΝ RORY Είδα ξανά τον RORY να στέκει και να με κοιτά, με μάτια βουρκωμένα, τα ίδια μακριά πυκνά του μαλλιά. Συνάντησα τον RORY πάλι δεκαετίες πίσω με γύρισε η μορφή του. Κουβάλαγε κλάμα, έρωτες, θανάτους. Με όλες τις παλιές ζωές, ίδια κι απαράλλαχτη η ζωή του. Και δύσκολα συγκράτησα τα δάκρυά μου, τον RORY συνάντησα ξανά. Μου θύμισε ξανά τη χαμένη παιδική ανεμελιά μου.

Ανάμεσα στα πολλά θέματα που εξετάζονται στις σελίδες του βιβλίου και που δεν αφήνουν χωρίς αναφορά όλα εκείνα τα ελευσίνια ζητήματα που μας προβληματίζουν, αναφέρουμε εδώ ενδεικτικά κάποια: Τα νέα στοιχεία στην αποκωδικοποίηση των συμβολισμών που υπάρχουν στα Μυστήρια. Το δώρο της Δήμητρας στους μυημένους. Τα Μικρά Μυστήρια αλλά και το τι συνέβαινε την κάθε ημέρα των Μεγάλων Μυστηρίων. Τι γνωρίζουμε για το τι έλεγαν και τι έκαναν. Πώς κρατήθηκε το μυστικό μέσα στα χρόνια. Τι μπορεί να ση-μαίνει το όνομα του Τριπτόλεμου και γιατί έγιναν οι πόλεμοι του Θησέα. Η περίπτω-ση...

Ξέχωρα από το πιο γνωστό έργο του "Ο καλός στρατιώτης Σβέικ", ο Χάσεκ έγραψε πάνω από 1200 ιστοριούλες και διηγήματα με πάνω από 80 διαφορετικά ψευδώνυμα! Αν και στην εποχή του θεωρήθηκε ένας απλοϊκός συγγραφέας και συνάντησε μεγάλες δυσκολίες στην έκδοση των έργων του (τον Σβέικ τον εξέδιδε μόνος του), σήμερα συγκαταλέγεται στους κορυφαίους σατιρικούς συγγραφείς όλων των εποχών. Στο παρόν βιβλίο έχουν επιλεγεί 20 σατιρικές ιστορίες του "πνεύματος του Σβέικ" όπου αποκαλύπτεται ο παραλογισμός και η γελοιότητα της γραφειοκρατίας και της διοίκησης καθώς και ο ξεπεσμός της Α...

Τις φωνές που ακούγονται χωρίς ανθρώπινη άρθρωση, τις ακούνε μόνο οι τρελοί και οι άγιοι. Και φυσικά δεν ήμουν άγιος. Και καθώς άκουγα, γελούσα ως το ξεκάρδισμα και ταυτόχρονα έκλαιγα μέχρι την έσχατη οδύνη. Οδύνη χωρίς αντίκρισμα, σαν εκείνη των εκ γενετής αναπήρων και των μαγεμένων. Γιατί κάποια συναισθήματα δεν γίνεται να τ' αγοράσεις στα μαγαζιά.

Από τη μοιραία εκείνη γιορτή της Αγίας Αθανασίας, η μητέρα έμεινε βουβή για τρία ολόκληρα χρόνια. Ξεχνιόταν ακίνητη κοιτάζοντας επίμονα το κενό, σαν κάτι το ιδιαίτερα αξιόλογο, που όμως της ξέφευγε και μάταια προσπαθούσε να το ξαναθυμηθεί. Αν συλλάβιζε κάτι, ήταν μόνο τα δάκρυα. Στο κεφάλι της το μαύρο εκστατικό μαντήλι. Και στην εκκλησιά το καλοζυμωμένο πρόσφορο και τα αγιωτικά λόγια του Σαββάτου. Και προπάντων εκείνο το αρχικό "Ευλογητός ει..." της τελετής, που επαναλαμβάνεται βαθιά πληγωμένο, πριν από κάθε μυστήριο ζωής ή θανάτου, δίχως όμως να μπορεί να αποφύγει το αναπ...

Ποιητική ακρόαση Μέσα στην κατάμεστη αίθουσα είχαν αρχίσει οι απαγγελίες. Ο κόσμος αγωνιούσε για να του χαρίσει η ποίηση κάποια καινούργια ελπίδα. Ο πρώτος ποιητής, ο ορατός από τους πολλούς, μας είπε πως τα φιλιά ταξιδεύουν πάνω στις ίδιες αχτίνες όπως και τα όνειρα. Και ήταν τόσο όμορφος που στην άκρη των χειλιών του είχε φωλιάσει μια μέλισσα. Ο δεύτερος ποιητής, ο ορατός από τους λίγους, φώναξε θριαμβευτικά: "Αφήστε το όνειρο ή το ζύγι· η φλόγα μετριέται με άλλες διαστάσεις". Και δάγκωσε την άκρη των χειλιών του, όπου είχε σταθεί μια σφήκα....

Μα όταν σ' αγγίζω, νιώθω αυτό που παρελθόν δεν έχει. Εσύ οι λέξεις, το σύμφωνο και το φωνήεν. Κάθε φορά π' απλώνει η νύχτα, σκιές διπλώνεις στα συρτάρια. Μα σκιές δεν χωρούν στα μάτια τα δικά σου, καθώς το φως ολόκληρο φοράς και το στερείς απ' του ήλιου την πηγή. Θ' ανάψω μία μικρή φωτιά στα χείλη σου. Κι έπειτα θα σταθώ αντικριστά να την κοιτάζω. Καθώς εξαπλώνεται ο χρόνος, θ' αγκαλιάσει τα λυτά σου μαλλιά και τα λεπτά θα κόψουν τις φλέβες απ' τα μάτια. Τότε, στα γόνατα θα πέσω κοιτώντας τους θεούς να προσκυνήσω. Στα δέντρα κρέμονται οι ανάσες του αποσπερίτη να θαμπώνουν τ...

"... Συνθέτοντας τη μελέτη μου για τον Γιώργο Μαρκόπουλο, "Με επιμονή και με σκοπό στον ίδιο τόπο". Η ποίηση του Γιώργου Μαρκόπουλου, καθώς και τον τόμο με τις κατά καιρούς κριτικές στα έργα του, συνάντησα πολλές συνεντεύξεις του, σε σημείο που να απορεί κανείς γιατί τόσοι πολλοί θέλησαν να μιλήσουν μαζί του με αυτόν τον συχνά εξαντλητικό τρόπο. Ό,τι εξ ιδιοσυγκρασίας ο ποιητής δεν θα επιχειρούσε, να μιλήσει δηλαδή για τον εαυτό του, εκών άκων το έπραξε στις πάμπολλες (τυχαία, βέβαια) συνεντεύξεις του. Προφανώς, είχε πολλά να πει, ορθότερα ήταν πολλά αυτά που ενδιέφεραν του...

...Το σπαθί τού Εμανέζ άρχισε να ταλαντεύεται στερεωμένο γερά στον σταθερό του άξονα, απαγορεύοντάς του την είσοδο. Ο Σοσλάν έσυρε το δικό του σπαθί, που το είχε σμιλέψει ο θεός-σιδηρουργός για χάρη του χρησιμοποιώντας σίδερο τ' ουρανού, δου-λεύοντάς το δέκα συνεχόμενα μερόνυχτα. Το θεϊκό σπαθί αναμετρήθηκε με το χθόνιο σπαθί του γίγαντα. Στο πρώτο και στο δεύτερο χτύπημα οι λεπίδες άστραψαν από τις σπίθες που γεννήθηκαν με την τριβή των μετάλλων, και η κλαγγή ακούστηκε βαριά, δυ-ναμωμένη από το φυσικό ηχείο που σχημάτιζε το κοίλωμα των βράχων. Αλλά κανένα από τα δυο σπαθιά...

ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ Είναι που ο κόσμος ο γλυκός είν' ένας κήπος μακρινός ένας παράδεισος στενός που σβήνει και ανάβει και όταν ανοίγει είσαι μακριά, και όταν κλείνει είναι αργά και αφήνει μόνο μια γλυκιά ματιά μ' ένα σημάδι. Είναι οι πίκρες οι βαθιές στις πιο απόμερες μεριές που φτάνουνε στις εσχατιές του γκρίζου εαυτού μας και θρέφονται ολημερίς κι ανάβουνε ολονυχτίς και να λικνίζονται θωρείς στα βρόχια του μυαλού μας. Είναι ο έρως που πλατύς γυρεύει μόνος και μακρύς δυο εραστές που παρευθύς τρελά θ' αγαπηθούνε μα είν' τα μάτια τους κλειστά κι είναι τα στόμα...

Στην οδό Γαληνού, τρισέγγονου του Ασκληπιού, στέκει ακίνητο εδώ και χρόνια το βιβλιοπωλείο Κομητεία. Στον τόπο αυτό, συνυπάρχουν δύο παράλληλοι κόσμοι, αυτός των πελατών και ο άλλος των κανονικών ανθρώπων. Εκεί συναντάμε τον Τάσο και τη Βούλα, δύο πτωχούς πλην τίμιους συναδέλφους, οι οποίοι οπλίζονται καθημερινώς με τεράστια υπομονή για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Χωρίς τους ήρωές μας, και το αφεντικό που τους κρατάει στη δουλειά, θα σωζόταν ένα δέντρο ακόμα, αλλά δεν θα κρατούσατε εσείς αυτό το μικρό βιβλίο στα χέρια σας.

Το μνημειώδες βιβλίο του Διονυσίου Σουρμελή για την ιστορία της πρωτεύουσας κατά τον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα του 1821, με τη μέθοδο της φωτοαναστατικής αναπαραγωγής. Εμπεριέχει πλείστες αναφορές και ολοζώντανες πληροφορίες σχετικά με τα τεκταινόμενα στον χώρο του άστεως και γύρω από αυτό καθώς ο ίδιος εργαζόταν εκείνη την εποχή ως δημοσιογράφος, τροφοδοτώντας με ειδήσεις και ρεπορτάζ τις εφημερίδες της εποχής. Η παρούσα έκδοση είναι ανάτυπο της δεύτερης έκδοσης του 1853, επαυξημένης και επιδιορθωμένης από τον ίδιο τον συγγραφέα και σύμφωνα με επιπρόσθετα στοιχεία που δι...

Το νέο, ποιητικό αυτή τη φορά, βιβλίο της πολυγραφότατης Αγγελίνας Ρωμανού, ήρθε για να ταράξει τα θολά νερά του ποιητικού χώρου. Με σφικτή, κυκλογυριστη γραφή, δίνει στις λέξεις και τις έννοιες βήματα χορού που ζωγραφίζουν στο χαρτί εικόνες φωτεινές και πολύχρωμες γεμάτες με νοσταλγικό ερωτισμό και απροκάλυπτη ηδυπάθεια. Η ΣΚΥΛΑ ΜΟΥ Μπήκε σαν την Αντίπαρο ψηλή, γυρτή, για μάτι ένα περίστροφο, έτοιμη να πει "Πυροβολείστε με" μα ένα έτσι έκανε και σήκωσε η φούστα της μυριάδες αγριολούλουδα τόσα, που κι η ίδια απόρησε πού κρύβονταν ο κήπος -αυτός ο αντιπερισπα...

"Έχετε ένα γυάλινο δοχείο μέτρησης;" ... Σηκώθηκα με κάποια προσπάθεια από τη θέση μου και του έδωσα αυτό που ζή-τησε. Με ευχαρίστησε μ' ένα νεύμα χαμόγελου, μέτρησε μερικές σταγόνες από το κόκ-κινο βάμμα και πρόσθεσε μία από τις σκόνες. Το μείγμα, που στην αρχή είχε μια κόκ-κινη απόχρωση, άρχισε, σύμφωνα με την τήξη των κρυστάλλων, να παίρνει ένα πιο ανοιχτό χρώμα,να αφρίζει σφυρίζοντας δυνατά και να βγάζει μικρές ποσότητες ατμού. Ξαφνικά, την ίδια εκείνη στιγμή, η αναταραχή σταμάτησε και η ένωση μεταβλήθηκε σ' ένα σκούρο μοβ χρώμα, που ξεθώριασε πάλι αργάαργά σ' ένα π...

Το βιβλίο είναι σπουδαίο όχι μόνο για τις εξαίσιες περιγραφές του, αλλά και για τους χαρακτήρες που πλάθει ο Steinbeck δείχνει πως τα παιδιά είναι, σε ορισμένες περιπτώσεις, καλύτεροι άνθρωποι από τους ενήλικες μη κρίνοντας τους ανθρώπους καθώς δεν γνωρίζουν την ενήλικη άποψη: έτσι φαίνεται και η παιδικότητα του Lennie που την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο δεν ήταν γνωστή ως ψυχική αναπηρία. Το "Άνθρωποι και Ποντίκια" είναι ένα πασίγνωστο κλασικό έργο και με βάσιμο λόγο: είναι πραγματικά ένα μεγάλο εγκώμιο στη λογοτεχνία! The Guardian Μετά το Άνθρωποι και Ποντίκια η αν...