Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΚΟΥΡΑΓΙΟ...ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΛΕΞΗ Παράξενο μυαλό Νομίζω ότι πάντα ήξερα Αγνή ψυχή Να δω αν είναι αλήθεια προσπαθώ Θεόσταλτος Ακόμα δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό Κολάζ ευχών Θα με καταλάβω ποτέ; Κουράγιο...είναι μια τόσο μοναχική λέξη ΚΟΡΕΣΜΕΝΟ ΜΕΛΑΝΙ Θύμισέ μου τι να θυμηθώ Πώς να μάθω να πετάω... και μετά να πεταχτώ Την αρπαγή να ονομάσω, σαλεμένος στο απτό Το μελάνι θα ορίσω... κορεσμένο το γραπτό Και στο τέλος του δρόμου Άλλη μια κηδεία, όχι εσύ

Αυτό το βιβλίο-μνημόσυνο πραγματεύεται τη φιλία τριών ποιητών, δύο Χιλιανών και ενός Έλληνα, οι οποίοι γνωρίστηκαν και συνδέθηκαν στη Νέα Υόρκη πριν κοντά σαράντα χρόνια. Ο ένας, ο διάσημος σήμερα στην πατρίδα του και στη Λατινική Αμερική Ενρίκε Λιν, πέθανε ακριβώς πριν είκοσι οχτώ χρόνια. Οι άλλοι δυο φίλοι όχι μόνο δεν τον ξέχασαν, αλλά δεν υπάρχει συνάντηση μεταξύ τους που να μη μιλήσουν για εκείνον. Αυτήν τη σχέση, με κάποιες παραμέτρους από τη ζωή και το έργο του εκλιπόντος φίλου τους, υπομιμνήσκει και πραγματεύεται η παρουσίαση-μνημόσυνο του βιβλίου με έναν ποιητικ...

ΔΕΙΠΝΟ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΚΕΡΙΩΝ Συνεννοηθήκαμε. Αύριο κλείνεις εσύ την πόρτα. Ούτε ο γάτος, ούτε ο άνεμος ούτε αυτός ο ανάγωγος υπηρέτης που δεν ξέρει ούτε τα γάντια του να φορέσει. Την κλείνεις, και τέλος. Και μην μπερδευτείς: θα πρέπει να είσαι από τη μέσα μεριά. Το στρωμένο τραπέζι θα σε περιμένει.

Η παρουσίασις αυτών των κειμένων αποτελεί το Δωδέκατον κατά σειρά Βιβλίον, εκ των λεχθέντων τον Αναστασίου Βαλαδώρου, πού κατά την διάρκεια του βίου του με αγάπη και αφοσίωση επραγματεύθηκε. Η δημοσίευσίς των αφ ενός μεν έχει σκοπό την συγκέντρωση και διαφύλαξη, από τον τυχόν διασκορπισμό τους στην φθορά του χρόνου, και αφετέρου, μία προσφορά γι' αυτούς πού αναζητούν την πληρέστερη κατανόηση της αληθείας, του ποιητικού και δημιουργικού λόγου της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας. Όπως στα προηγούμενα βιβλία, έτσι και σ' αυτό, ο φίλος αναγνώστης θα διαπιστώσει σιγά-σιγά ότι...

Περπατώ. Περπατώ στο πάρκο. Γύρω μου υπάρχουν κεφάλια. Που βγαίνουν από το γρασίδι. Που πηδούν στο σιντριβάνι. Που παίζουν μπάλα. Να ένα κεφάλι που κοιτάει. Ένα που απορεί. Ένα που γελάει. Αποκλείεται! Δεν είναι κεφάλια. Κάθομαι οκλαδόν και κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Βάζω τα χέρια μου σε θέση διαλογισμού, είπα ένα-δυο οοοομμμ και ξανανοίγω τα μάτια μου. Πράγματι, κοιτώντας γύρω μου, δεν υπάρχουν πια κεφάλια. Οπότε συνεχίζω τον περίπατό μου ανενόχλητος, κρατώντας το κεφάλι μου με το δεξί μου χέρι. Ένας αρχαίος μύθος λέει ότι τα πάρκα δεν ήταν πάντα πάρκα...

ΟΝΕΙΡΟ ΒΑΘΥ Χάνομαι σε ένα όνειρο βαθύ όπως το πλοίο που ξανοίγεται στο πέλαγος, ενώ τα κοράλλια της ψυχής μας, που σμιλεύονται από το κύμα μας πάνε βήμα βήμα στης χαράς την ακτή! Δυο παιδιά αγκαλιασμένα ευτυχισμένα τραγουδούν και ακατάπαυστα τον έρωτα αναζητούν!

Εκείνος έχει πάντα τα κορδόνια στα παπούτσια του λυτά σαν έφηβος μα το καπέλο όταν βγάζει για να κοιμηθεί, στου γείσου του την κουπαστή αν σκύψεις, θα μυρίζει γέρος. [...] Στο πάτωμα όταν παίζω, τον φοβάμαι όπως με τσιμπά. Άντρας παλιός ψαράς, αγρότης, ταβερνιάρης, θεριστής, με παραγάδι, με αλέτρι, με κουζινομάχαιρο και με δρεπάνι μαζί με τα εργαλεία του μεροκάματου δεν του 'μαθε ποτέ κανείς το χάδι πως βαστιέται σαν αδράχτι. Γυναικεία -κάποτε- δουλειά να κλώθεται η αγάπη.

Μια γρήγορη ματιά πάνω στην οικονομία και την πολιτική της αρχαιότητας αρκεί για να δείξει την κολοσσιαία διαφορά, που υπάρχει μεταξύ εκείνης της εποχής και της δικής μας. Πράγμα που παρουσιάζεται από την αρχή, όταν μελετά κανείς την αρχαιότητα, είναι η πλήρης απουσία μηχανών και τελειοποιημένων οργάνων εργασίας. Βρίσκουμε στη θέση τους μεγάλες μάζες δούλων. Στην αρχή, ήταν πολίτες ξεπεσμένοι σε δουλεία για λόγους χρεών. Έπειτα αιχμάλωτοι πολέμου, ιθαγενείς υποταγμένοι ή κλεμμένοι από δουλέμπορους και που ήταν υποταγμένοι στην αγριώτερη εκμετάλλευση.

Τα τρία συνθετικά ποιήματα αυτού του βιβλίου γράφτηκαν πριν πολλά χρόνια και έμεναν ανέκδοτα έως ότου, σχετικά πρόσφατα, τα ξαναδούλεψε ο ποιητής αφαιρώντας ή προσθέτοντας λεπτομέρειες και άλλα στοιχεία. Για παράδειγμα, όταν γράφτηκε η "Μπαλλάντα της Νέας Υόρκης", ο ποιητής Νίκος Σπάνιας και ο Μπάμπης Μαλαφούρης ζούσαν ακόμα, και οι δύο πέθαναν μετά και το μέρος του ποιήματος που τους αφορά προστέθηκε τώρα. Το τέταρτο ποίημα του βιβλίου γράφτηκε πρόσφατα, έχοντας ως έναυσμα την ανάγνωση και επεξεργασία των άλλων τριών. Είναι δε γραμμένο με τρόπο που να θυμίζει είτε μεταθανά...

Εάν αποπειραθούμε να παρουσιάσουμε στην φαντασία μας έναν άνθρωπο, ο νους του οποίου έχει καταληφθεί από ένα δαιμονικό "απόλυτο δέον" μέσα από το οποίο μιλά για κατηγορικές προσταγές που απαιτούν τον διαρκή έλεγχο των πράξεών του, αντίθετα προς τις κλίσεις και τις επιθυμίες του, δεν λαμβάνουμε προφανώς καμία ορθή εικόνα της ανθρώπινης φύσης ή των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό της, αλλά απεναντίας αναγνωρίζουμε ένα τεχνητό υποκατάστατο της θεολογικής ηθικής, σε μία σχέση που απεικονίζεται εύγλωττα με την σύγκριση ενός ξύλινου με ένα φυσικό πόδι. Το αποτέλεσμα...

Το βιβλίο αυτό είναι μια πρώτη απόπειρα για προσέγγιση του μεγάλου λιμού που έπληξε επί δύο χρόνια (1891-1892) τις παραβόλγιες περιοχές. Θύμα της κακής σοδειάς και των άλλων δεινών που αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο ήταν ο λαός, δηλαδή το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της Ρωσίας που δούλευε πάρα πολύ σκληρά και σε δύσκολες συνθήκες για να τα βγάλει πέρα. Στον λαό, κατά την τότε αντίληψη, ανήκαν μόνο τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ήτοι οι πρώην δουλοπάροικοι που στην πλειοψηφία τους ήταν αγρότες. Οι ευγενείς, οι αριστοκράτες και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πείνασαν και γι'...

Η Ρωσία του 19ου αιώνα είναι ένα καζάνι που βράζει. Αναφύονται κάθε είδους λαϊκές και αστικές επαναστατικές οργανώσεις: Ναρόντνικοι, Πετρασεφσκικοί, Δεκεμβριστές κι αργότερα Εσέροι δεξιοί και αριστεροί, Mηδενιστές ή Nιχιλιστές, Aναρχικοί, Kομμουνιστές. Πολλές από αυτές τις οργανώσεις ασκούν τρομοκρατία, ενώ άλλες είναι θεωρητικές. Ο Γκόρκι μέσα σε αυτό το πνεύμα, μας προσφέρει δύο άσματα, όπως τα ονομάζει, που οραματίζονται την επανάσταση, το ένα μάλιστα από αυτά, το "Άσμα για το πουλί της καταιγίδας" θα γίνει το σήμα κατατεθέν του και θα διδάσκεται συστηματικά στα σχολε...

ΤΟ ΜΑΝΤΙΛΙ Ένα λευκό μαντίλι, ιδρωμένο και βρώμικο. Πεταμένο στα πόδια μου, μόλις κάθισα στη θέση του τρένου. Νύσταξα? έχω δρόμο μπροστά μου. Με πήρε ο ύπνος... Μήνυμα, ξύπνησα. Μια μικρή Ασιάτισσα πριγκίπισσα έτρεχε στον διάδρομο, πήρε ένα καθαρό υγρό μαντίλι και καθάρισε τα πόδια, τα χέρια και στη συνέχεια το πρόσωπο ενός υπηκόου της. Φεύγοντας, της έπεσε το μαντίλι στα πόδια μου.

ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΚΟΛΑΣΗΣ Μην περιμένεις να σημάνει δώδεκα Σε μια καμπάνα δεχόμενη την κόλαση, Να κρύβονται Κουασιμόδοι. Ακόμη και στο παρά πέντε, Πιάσε τον λεπτοδείκτη καρφώνοντας Κατάστηθα τις ώρες Να δεις πόσες χαμένες μέρες θα χυθούν.

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στον εορτασμό των ενενήντα χρόνων του επικρατέστερου ζώντος ποιητή του Περού, Κάρλος Χερμάν Μπέλλι (Carlos German Belli), το οποίο παρατίθεται μεταφρασμένο ολόκληρο. Όταν κυκλοφόρησε, το 1962, θεωρήθηκε από την κριτική ως κάτι νεωτερικό τόσο για τα γράμματα του Περού και της Λατινικής Αμερικής γενικότερα, αλλά και για την Ισπανική γλώσσα, με τον τρόπο που επανεισήγαγε τη χρήση της του 16ου -18ου αιώνα στην ποίηση. Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή που ξεχώρισε και σημάδεψε την εποχή της τόσο με τα θέματα όσο και με τον τρόπο που τα πραγματεύ...

"…Ο Πρώτος Βασιλιάς δεν μπορούσε να δεχτεί ότι ο ήλιος ήταν αυτός που έκανε τις σελίδες του ημερολογίου να γυρίζουν, γι' αυτό και αποφάσισε να τον αντικαταστήσει. Τώρα ο ήλιος είναι ξανά ψηλά κι εμείς στεκόμαστε εδώ κάτω και ιδρώνουμε. Είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Διανύουμε το αόριστο σήμερα. Βρισκόμαστε στις 14 Ιουλίου 2014, στο πέμπτο έτος ημεροποιίας του Έκτου Ημεροποιού. Σήμερα θα μπορούσε να είναι μία άλλη μέρα..."