Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Για σένα που απορείς, για σένα που θυμώνεις μαζί μου, θα ήθελα να πω ότι μπορεί να είναι κι έτσι όπως το λες. Mπορεί να υπήρξα άβουλη. Ίσως και αθώα. Ίσως να είμαι πράγματι μια γυναίκα μπαρόκ. Mπορεί να πίστεψα αβασάνιστα τις κοινότοπες συνταγές ευτυχίας, απλώς επειδή ήθελα απελπισμένα να πιστέψω. Δε μετανιώνω για ό,τι πρόσφερα, ούτε και για τα άλλα μετανιώνω. Kάθε πράξη έχει κι ένα τίμημα. H Στέλα όμως έχει δίκιο. Eγώ η ίδια χάλκεψα τις αλυσίδες μου, ο Aντρέας δεν έφταιξε σε τίποτα. Nαι. Ξέρω πως ίσως έπρεπε να είχα σκίσει μόνη μου τη σελίδα της ζωής μου που γράφει "πρόλογ...

"Απόψε θα σου ορκιστώ πως σ' αγαπάω" τραγουδούσαν ο Πάνος και η Άννα στα τέλη της δεκαετίας του '80. "Ταξίδευαν", ερωτεύονταν, γεύονταν μαζί τη ζωή και ξανάφτιαχναν τα όνειρα τους. Ένα ζευγάρι των sixties που, όπως όλοι οι συνομήλικοί τους, είδαν τα τείχη της Ιερουσαλήμ να γκρεμίζονται μπροστά τους και τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας να ξεραίνονται, αλλά αυτοί... εκεί. Μαζί. Παρέα με τα θερινά τα σινεμά και τα παγωτά ξυλάκι, με τους ήχους των Μπητλς και των Φόρμιγξ, με τον Μπομπ Ντύλαν και το Νέο Κύμα αργότερα, με τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση, τον 9.84 και την ελ...

Ο Τζο ο Τρομερός, που κρατάτε στα χέρια σας, έκανε το πρώτο του "ντου" πριν από σαράντα εφτά χρόνια σαν ήρωας ταινίας. Σήμερα ξαναχτυπάει από άλλο πόστο. Αντί να 'ναι ντυμένος με την κινηματογραφική emulsion, τώρα φοράει ρούχα καμωμένα από τυπωμένο χαρτί. Είναι όμως ο ίδιος: αστείος, απλοϊκός, καταφερτζής, πονηρούλης, γκαφατζής κι ονειροπόλος. Κρατάει ακόμα την παλιά "αθωότητα" του ελληνικού κινηματογράφου σ' εκείνες τις ημέρες της "δόξας" του, όταν "εν αγνοία" του πάσχιζε να δώσει στους κουρασμένους της εποχής ένα μικρό κομμάτι απ' τη χαμένη ελπίδα. Το ίδιο επιχειρεί και τ...

O κύριος Eπισκοπάκης ζει συμβατικά. Πανικόβλητος στέκει πάντα απ' έξω και από εκεί παρατηρεί, χωρίς να αποτολμά να μπει στη ζωή και να τη βιώσει. Στα πενήντα περίπου χρόνια του συναντά όμως τον έρωτα. Eμπλέκεται εκών άκων στο παιγνίδι, ερωτεύεται με πάθος, αλλά, εντέλει, αποσύρεται. Προκρίνει την επιστροφή στην ασήμαντη καθημερινότητά του. Για να καλύψει την εμπλοκή του, να ξαναβρεί την πρότερη τάξη, δεν διστάζει να μεθοδεύσει και να οργανώσει το θάνατο της γυναίκας που αγάπησε. Η τιμωρία του όμως θα είναι τρομακτική.

1941. Τα χιτλερικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Ελλάδα, οι βάρβαροι της κεντρικής Ευρώπης δε σταματούν στις Θερμοπύλες, περνούν από τους Δελφούς, υψώνουν τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό στην Ακρόπολη της Αθήνας... Η παγκόσμια σύρραξη συνεπαίρνει στη δίνη της μια Ελλάδα με άθικτη ιστορική μνήμη και συνείδηση - ο τρισχιλιόχρονος πολιτισμός της δεν έχει ακόμη αρχίσει να χάνει τις ρίζες του, τη συνοχή του. Αποχαμένοι κι ανήμποροι, σαν προϊστορικά ζώα που από κάποια σαδιστική ιδιοτροπία της φύσης έχουν μείνει ανεξέλικτα σε μια άκρη της γης, οι Έλληνες βλέπουν να γεννιούνται κ...

Ο συγγραφέας διερευνά με βάση την ελληνική και παγκόσμια εμπειρία τα μυστικά της Ηγεσίας, λίγο πριν, λίγο μετά την κατάκτηση της εξουσίας. Τα κεφάλαια του βιβλίου είναι αποκαλυπτικά: "Στην κόψη του νήματος". "Οι εκατό ημέρες". "Η σεναριακή σκέψη με τα τρία σενάρια". "Είναι η ψυχολογία, Πρόεδρε". Μ' έναν ακροβάτη στο εξώφυλλο του βιβλίου, ο Μίμης Ανδρουλάκης αυτοπαρουσιάζεται σαν υψοφοβικός και εξομολογείται τον ίλιγγο και το θαυμασμό που νιώθει όταν βλέπει ακροβάτες στο σκοινί· τον ίδιο ίλιγγο, και ίσως μεγαλύτερο θαυμασμό, νιώθει και όταν βλέπει τον "Πρόεδρο" να τεντών...

Ο πόλεμος μεταξύ των δύο διεκδικητών της εξουσίας (του ανήλικου Ιωάννη Παλαιολόγου και του Ιωάννη Καντακουζηνού) έχει μετατραπεί σε "ταξική" σύγκρουση μεταξύ των μεγαλογαιοκτημόνων και των λαϊκών τάξεων. Η Θεσσαλονίκη για ένα διάστημα οκτώ περίπου χρόνων κυβερνάται από τις φτωχές λαϊκές τάξεις και τους Ζηλωτές, η αφήγηση όμως αρχίζει μετά την ήττα των Ζηλωτών και την επικράτηση του Καντακουζηνού. Χρόνος: ο δέκατος τέταρτος αιώνας. Τόπος: η Θεσσαλονίκη. Θέμα του μυθιστορήματος ωστόσο είναι ο εμφύλιος σπαραγμός και οι επιπτώσεις του στη ζωή των αφανών "ηρώων", εν προκειμένω τ...

Ο πατέρας δυνάστης, ηδονοθήρας, ανήθικος. Η μητέρα θρησκόληπτη, υπερβατική, υποταγμένη. Τα τρία παιδιά, σκορπισμένα εδώ και εκεί, προσπαθούν να ξορκίσουν τα βαριά οικογενειακά μυστικά που κανείς δεν θέλει να αντικρίσει κατάματα. Το σεληνιακό τοπίο της Σαντορίνης συντηρεί τις σχέσεις σε υψηλές θερμοκρασίες. Χρόνια μετά ο πατέρας τούς καλεί να περάσουν το Πάσχα στο οικογενειακό σπίτι, στην Οία. Εκείνοι έρχονται στο νησί, χωρίς να φαντάζονται ότι το επόμενο δεκαήμερο θα ζήσουν τα συγκλονιστικότερα ίσως γεγονότα της ζωής τους. Οι ψυχές ανάβουν, παλιά και νέα φαντάσματα κάνουν τ...

Στο πατρικό σπίτι με τους σκεπασμένους καφρέφτες, μόνοι τους ο Μιχαήλ και η Ελένη προσπαθούν να ζήσουν. Πάνε δεκατρία χρόνια που η Αντιγόνη έφυγε και οι μέρες είναι βουτηγμένες στη σιωπή και την αρρώστια. Ώσπου μια μέρα έρχεται ο έρωτας κι όλα αλλάζουν. Η Ελένη όμως είναι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θα μπορούσε να αγαπηθεί. Το αγόρι με το σημαδεμένο πρόσωπο, η Λεονώρα, ο νεαρός ποδηλάτης, ο Δημήτριος συμμετέχουν στο παιχνίδι ενός παράξενου, δίχως όρια πάθους. Ο "Έρως φαρμακοποιός" θα αφηγηθεί μια μαγική ιστορία, δωρίζοντας στο τέλος την πιο μεγάλη, την πιο εξαίσια α...

"Πάντα μου πίστευα πως θα έκλεινα τα πενήντα μου χρόνια ανάμεσα σε πενήντα φίλους και να που είχα βρεθεί ολομόναχος. [...] Mέσα στο σπίτι υπήρχε ένα άσπρο χρησιμοποιημένο κερί, παρατημένο ίσως από κάποιον προηγούμενο νοικάρη. Tο έβαλα στο ποτήρι και το άναψα. Kοιτώντας τη θάλασσα μπροστά μου έκανα μια ευχή και το 'σβησα. [...] Eίχα όμως κι άλλες δυο τρεις ευχές, το άναψα λοιπόν κι άλλες δυο τρεις φορές και το 'σβησα. Σκέφτηκα τι ευχή είχα ακόμα να κάνω και έκπληκτος διαπίστωσα πως δεν είχα άλλες. Eίχαν σχεδόν όλες πραγματοποιηθεί. Tότε άρχισα να τις θυμάμαι μία μία και ν' α...

Πολλοί κάτοικοι αυτού εδώ του βιβλίου επιχείρησαν παλαιότερα έξοδο πρός το Κοινό, με μια τηλεοπτική σειρά, την οποία ευτυχώς, έπνιξαν στο λίκνο της διάφορες λερναίες ύδρες. Τώρα, ενισχυμένοι, πιο πολλοί και χαρούμενοι, σχηματίζουν συμμορία και της δίνουν για όνομα μια ευχή (ή διαπίστωση): Πάντα καλά. Όλοι τους άοπλοι: χωρίς παιδεία, γοητεία, φιλοσοφία, κάλλος, όνομα, γνωριμίες, χωρίς άγκυρες. Όμως θέλουν, και ξέρουν, να ζήσουν. Κατέχουν το ευ ζην. Με τα έργα του "Η μητέρα του σκύλου", "Ύλη δάσους", "Ό παλαιός των ημερών", "Πρός Ελευσίνα", "Η βουή", ο συνένοχος και συγ...

Έπινε μπύρες στο "Γκάλαξι". Φορούσε το ίδιο σακάκι. Αυτή τη φορά ένα τσαλακωμένο μαλακό καπέλο ήταν ακουμπισμένο στον πάγκο, δίπλα του. Το βρήκα συγκινητικό, σκέφτηκα πως έτσι δηλώνει στους άλλους ότι η θέση είναι πιασμένη. -Ίβο, Man muss essen, είπα κι επειδή έμοιαζε να μην καταλαβαίνει, έβαλα μερικά δάχτυλα στο στόμα μου. Essen, τρώω. -Α, essen, είπε χαμογελώντας και έπιασε το χέρι μου από τον καρπό για να το δαγκώσει. Essen. -Arbeit kaputt, είπα. -Για πάντα; -Για πάντα. Βασιλίσσης Σοφίας, ξέρεις; Ε, αύριο φωνές, απεργία, αλλά τίποτα. -Άλλη δουλειά; -Δεν ξέρω, εσύ...

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο "Ελ Γκρέκο" της παγκόσμιας ζωγραφικής, διήνυσε κατά τον 16ο και τον 17ο αιώνα μια πολυκύμαντη διαδρομή, μοιρασμένη ανάμεσα στην τέχνη και στη ζωή. Η σταθερή προσήλωση στις μοναδικές στη δυτική τέχνη εξαϋλωμένες, πνευματικές μορφές, η ανυποχώρητη στάση ενάντια στο κατεστημένο, η σθεναρή υποστήριξη του αγώνα των Κρητικών κατά των Βενετών, οι αλλεπάλληλες -συναρτημένες συχνά με τις μοιραίες του σχέσεις- μετακινήσεις, η σύγκρουση με την Ιερά Εξέταση, είναι μόνο λίγες όψεις από τη ζωή και τη δράση μιας πολυδιάστατης προσωπικότητας, που έζησε ελεύθερη...

1939. Εκείνος - ο επικίνδυνος "Εκείνος" - προχωρούσε... προχωρούσε... Το '39 θα 'φερνε το '40. Αλλά στην επαρχιακή πόλη άλλα πράγματα, πολύ πιο ανήσυχα κι ενδιαφέροντα, αφορούσαν κάποιες αστικές οικογένειες. Όλα έδειχναν τέλεια. Ακόμα και η πρόβα του νυφικού. Κι όμως... Η "πέρα του κόσμου τούτου", όπως έλεγαν την Ευανθούλα, ήξερε πολύ περισσότερα απ' αυτά που φανέρωναν οι λιγοστές της κουβέντες... Ναι, όλα εξελίσσονταν υπέροχα για τους δικούς της, για την ίδια όμως την Αγγελική είχε έρθει η καταστροφή. Κι η πρόβα του νυφικού της έπρεπε να γίνει. Για να μην υποψιαστεί η ο...

Ο "Παλιόκαιρος" είναι το χρονικό ενός αιφνιδιαστικού καλοκαιριού σ' ένα ελληνικό νησί -ενός καλοκαιριού που μεταμορφώνεται σε χειμώνα, ανατρέποντας όλα τα δεδομένα. Η Βικτώρια, που σχεδιάζει να γράψει ένα μυθιστόρημα, πηγαίνει στο Τυφλονήσι παραμονεύοντας τις ιστορίες των άλλων. Μέσα απ' αυτή την περιπέτεια της γραφής, οι άνθρωποι -μια μεγάλη καλοκαιρινή παρέα- πλησιάζουν κι έπειτα απομακρύνονται, συγκρούονται και ερωτεύονται με πάθος ή και χωρίς. Η πραγματικότητα συγχέεται με την παραίσθηση, η φιλία δοκιμάζεται, ο έρωτας πεθαίνει μαζί με το καλοκαίρι· όλα μοιάζουν επισφαλή...

Ακραίες καταστάσεις πάθους, όπου δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι και ο έρωτας, ιερός ή βέβηλος, διαβρώνει τα πάντα. Ένα μοιραίο ζευγάρι. Εκείνος ζωγράφος, ένας υπέροχος νάρκισσος, ένας ιδανικός άντρας, γενναιόδωρος, που έχει την ικανότητα να κάνει τις γυναίκες να αισθάνονται σημαντικές. Εκείνη ερωτευμένη και προσκολλημένη σ' αυτόν. Και δίπλα μια τρίτη γυναίκα, συνένοχος και φίλη, μάρτυρας των γεγονότων. Κι άλλες κοπέλες, νέες, ωραίες και πρόθυμες να δοθούν στον ακαταμάχητο άντρα, προκειμένου ν' αφυπνιστούν τα χρώματα, να ελευθερωθούν οι γραμμές και να ερεθιστεί η έμπνευσ...

Oνομάζομαι Mάρθα. Tον Aπρίλιο του 1882 γνώρισα έναν νεαρό γιατρό. Tον ερωτεύτηκα. Ήμουν 21 χρόνων. H Mάρθα, η γυναίκα του Φρόυντ, επιστρέφει, σπάει τη σιωπή και αφηγείται την ιστορία της ζωής της. Eίναι μια φανταστική κατάδυση στον ψυχικό κόσμο μιας γυναίκας για την οποία ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε. Πώς είναι η ζωή κοντά σε έναν άνθρωπο που με το έργο του ανέτρεψε όλα τα δεδομένα της ψυχικής μας ύπαρξης; H Mάρθα Φρόυντ δεν είναι μόνο αφοσιωμένη σύζυγος και μητέρα έξι παιδιών, ζει και μια άλλη ζωή, που συνορεύει με το όνειρο και τα σκοτεινά βάθη της επιθυμίας. "O έρω...

"Η αφήγηση του Σουρούνη ακροβατεί εύστοχα πάνω στον άξονα που στηρίζουν η φαλλοκρατία και το φιλότιμο - ακρογωνιαίοι λίθοι του ρωμέικου συστήματος αξιών - και με τον ακατάβλητο οίστρο της σκαμπανεβάζει τον αναγνώστη από την ευθυμία στην πίκρα και από τη θλίψη στο χαμόγελο. Κλείνοντας το μικρό βιβλιαράκι, απορείς πώς μπόρεσε να χωρέσει μέσα του τόσος καημός ξενιτιάς". Περιοδικό "Η Λέξη" "Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μια γλώσσα σχεδόν αγοραία, που όμως κατορθώνει να βρει μια ισορροπία, έτσι ώστε οι λέξεις που θεωρούνται χυδαίες να μην ξαφνιάζουν. Με τη μορφή αυτή, που θυμί...

Μία συγκλονιστική έρευνα που διήρκεσε 4 χρόνια και διεξάχθηκε σε 4 ηπείρους. Μέσα σε 391 σελίδες ο δημοσιογράφος Declan Hill πραγματεύεται τη διαφθορά στο χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού καταθέτοντας αποδείξεις για το πώς κάποια από τα πιο σημαντικά ποδοσφαιρικά παιχνίδια έχουν "στηθεί": στο Champions League , στο παγκόσμιο Κύπελλο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

"Με τον Παλαιό των Ημερών, μυθιστόρημα εξίσου εκθαμβωτικό με τη "Μητέρα του Σκύλου", επιβεβαιώνεται ότι ο Μάτετις είναι ένας πολύ μεγάλος μυθιστοριογράφος..." L. Liban, L' Express, Παρίσι "Ο Παλαιός των Ημερών... έργο άξιο να τοποθετηθεί μεταξύ των καλύτερων της παγκόσμιας λογοτεχνίας..." Α. Μ. Sambboni, Lα Marseillaise "...με τον Παλαιό των Ημερών, σίγουρα θα ευφραινόταν ο ανατρεπτικός Γκόγια..." M. Grodent, M.A.D. (Magazine des arts et Divertissements), Βρυξέλλες