Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εγώ ΙΟΣ Φύσης-Θεού και πλάσμα με σοφία κατέβηκα κάτω στη γη να γράψω ιστορία να βάλω τάξη σε θεσμούς και να μεταρρυθμίσω αυτά που ανατράπηκαν όρθια να τα κρατήσω γιατί πώς να το κάνουμε σε κίνδυνο μεγάλο βρίσκεται ο πλανήτης γη και δε σηκώνει άλλο ετούτη την κατάσταση που θα τον καταστρέψει και σε πρωτόγονους ρυθμούς πάει να επιστρέψει να του αλλάξει την τροχιά να του αλλάξει ρότα κι ενός πολιτισμού λαμπρού να σβήσουνε τα φώτα γιατί κατά πως φαίνεται καταστροφή πλησιάζει κι αντί ο ήλιος να φανεί το φως του να αδειάζει θ’ ακολουθήσει σκοτε...

[...] Πολλές μέρες κράτησε η θολούρα στην κοιλάδα κι όταν κάποτε διαλύθηκε, εμφανίστηκε ξανά η πόλη, πνιγηρή και νοτισμένη λες κι έβρεχε κάθε μέρα. Ανύπαρκτη σχεδόν η κίνηση κι όποιος εμφανιζόταν στους δρόμους έμοιαζε να κινείται σαν υπνωτισμένος. Μόνο οι αρχές ήταν κάπως νηφάλιες, αφού μόλις υποψιάστηκαν τον κίνδυνο της λευκής θολούρας προνόησαν και φόρεσαν σκάφανδρα ή μάσκες. Οι δυνάμεις επιβολής και καταστολής ήταν ακμαιότατες, το ίδιο και οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας. Μόνο ο δύστυχος Αριστείδης παράπαιε όπως όλοι οι απλοί πολίτες, αφού κανείς δεν φρόντισε να τον εφοδιάσε...

Σεπτέμβριος 1954. Ένα μικρό πετρελαιοφόρο αποπλέει από τον ναύσταθμο του Βασιλικού Ναυτικού στην Αμφιάλη. Άλλο ένα ταξίδι ρουτίνας για δέκα ναυτικούς, με τον καθένα τους να έχει τα δικά του βιώματα. Μέσα σε αυτούς και ο Παναγιώτης από τα Καμίνια του Πειραιά, ο έφεδρος μηχανικός που υπηρετεί τη θητεία του και ονειρεύεται μία καριέρα στην εμπορική ναυτιλία. Ο Χιώτης κυβερνήτης και το πλήρωμά του δεν σκέφτονται τίποτε άλλο παρά μόνο την αποστολή του καραβιού τους: να εφοδιάσουν τις δεξαμενές του στόλου στη Λέρο με κάποιες χιλιάδες λίτρα πετρελαίου. Μόνο που αυτή τη φορά μία αν...