Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...]Ο θετικισμός στηρίζεται στην διάνοια του ανθρώπου. Η διάνοια ερευνά μόνον ότι είναι δεκτικό μετρήσεως. Ό,τι δεν είναι δεκτικό μετρήσεως , θεωρείται ανύπαρκτο ή φανταστικό. Η διάνοια εξετάζει αυτό της βάζουν μπροστά της να εξετάσει, αφού το κομματιάσουν και το αναλύσουν, ό,τι είναι δεκτικό αναλύσεως και μηχανικής συνδέσεως. Η βασική ιδέα είναι ότι τα πάντα είναι μηχανές, η φύση, ακόμα και ο άνθρωπος. Η ουσία των πραγμάτων, επειδή είναι απλή και ασύνθετη δεν είναι αντικείμενο της έρευνάς της, διότι υπερβαίνει τις δυνατότητές της. (απόσπασμα από το δοκίμιο: "Θετικισμός"...

Το ευρύτατο φάσμα των περιεχομένων του παρόντος τόμου, ανεξάρτητα από τη θεματική τους, χαρακτηρίζεται από βαθιά εσωτερική ενότητα που εδράζεται στη σφαιρική κοινωνιολογική, φιλοσοφική και πολιτική (στην ανοιχτή σημασία) αντίληψή μου πάνω σε θέματα που αφορούν τον ελληνισμό και τους Έλληνες ως έθνος και ως άτομα. Οι καταγραφές που γίνονται αποτελούν αποτυπώσεις της καθημερινής ζωής, αλλά οδηγούν και σε δημιουργία ιδεών σύμφωνα με τις δυνατότητες του συγγραφέα τους. Η συνθήκη της ζωής δεν είναι η απλή ευθυγράμμιση με τη σκέψη των άλλων, έστω των πολλών, αλλά η προσωπική θέση...

Η τέχνη είναι ενιαία, και αντίθετα από όλα τα άλλα, έχει μια μόνο πρόσβαση: την μύηση. Την τέχνη τη μαθαίνει πάντα κανένας δίπλα σε ένα μεγάλο δάσκαλο. Εγώ είχα αυτήν την τύχη. Ήμουν τριάντα χρονών όταν ξανακάθισα στα θρανία. Από τη σοφία αλλά και το ήθος του δασκάλου μου, διδάχτηκα πως η τέχνη δεν είναι μόνο ταλέντο, γνώσεις κ' εξάσκηση. Είναι πιότερο πνευματική στάση. Κι ακόμα, πως δεν μπορεί να είναι ένα επάγγελμα σαν τ' άλλα, που σου παίρνουν ένα οκτάωρο και σου εξασφαλίζουν τα υλικά μέσα για τη ζωή. Είναι αυτή η ίδια η ζωή. Και ζωή για τον άνθρωπο σημαίνει ευθύνη. Έτσι...

Τα κείμενα των τριών αυτών τόμων, με τίτλους "Αγωνιώδης θητεία", "Αυτοψία της εποχής" και "Η μαρτυρία του ανθρώπου" εγράφτηκαν και πρωτοδημοσιεύτηκαν πριν από την Δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 - μια περίοδο με σοβαρές πολιτικές, ηθικές, κοινωνικές, ιδεολογικές και πνευματικές συνέπειες για την Ελλάδα. Κοιταγμένα υστέρα από τόσα χρόνια, αποκτούν τον χαραχτήρα μιας ιδεολογικής καί πνευματικής "μυθολογίας" της προδικτατορικής νεοελληνικής περιόδου ζωής, αλλά και μιας προσωπικής μαρτυρίας, αφού εγράφτηκαν μέσα στην μάχη μιας συνείδησης με την εποχή της. Από τότε, πολλά πρά...

Η Λέξη Τα βράδια μας, αγάπη, σκέψεις αγαθές μόνο γεμάτα, που τα τρένα δεν περίμενα και το φιλί του χωρισμού, πριν απ' το χωρισμό της μιας νυχτός, χαιρόμασταν, θυμάμαι τώρα, αγάπη- μένη, τώρα που 'σαι αλλού και σε άλλους λες τη λέξη μας, ενώ τα τρένα περιμένω, και μαζί το θαύμα, κι όλα γύρω μου είναι λάσπη.

[...] Με γλώσσα ευλύγιστη και χυμώδη ο Λαγκουβάρδος ανακοινώνει σε διακριτική χρονική πυκνότητα όσα στοχάστηκε στην "μοναξιά της νυχτερινής σκοπιάς" του. Δηλώνει με τα ευπροσήγορα αυτά κείμενα του την υπαρκτική του μοναξιά και διατυπώνει το ιερό δικαίωμα να εκφράζει όσα αυτή η μοναξιά του εμπνέει καθώς θεωρεί και κρίνει τον κόσμο όπου ως μόνος ζει. Ζει και αγρυπνεί, γιατί ο στοχασμός του ανθρώπου που υψώνεται από τα έγκατα του είναι συνεχής, παλμός ευεργετικός του βίου που αναδείχνει την αυθεντικότητα του ως όντος με θεϊκή καταγωγή [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)

Πολύ μεγάλες ζυμώσεις, που θα τις λέγαμε χτες ακόμα απίστευτες, πραγματώνονται, τα τελευταία χρόνια, στους κόλπους των χριστιανικών εκκλησιών. Παντού γίνονται εκδηλώσεις, συναντήσεις και συσκέψεις με σκοπό να προετοιμαστούν πλατύτερες ενότητες αναμεταξύ τους. Ο οικουμενισμός, από την περιοχή της θεωρίας, αρχίζει να περνά στην πράξη. Προαιώνιες δυσπιστίες, προκαταλήψεις και εχθρότητες, βαθιά ριζωμένες στην ψυχή των λαών, υποχωρούν για πρώτη φορά και αφήνουν να εξωτερικευθούν διαθέσεις για την προσέγγιση, την κατανόηση, τη συμφιλίωση των χωρισμένων Χριστιανών.

Ο συγγραφές, αφού ύφανε σ' όλη του τη ζωή, με πικρή και δακρυσμένη κάποτε αγρύπνια, μέσα σε μόνωση αυστηρή το έργο του, φεύγοντας από τον κόσμο αυτό τ' αφήνει, όπως ο προφήτης το χιτώνα του, σ' εκείνους που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν. Εκείνος έφυγε, το έργο απόμεινε. Το έργο είναι πια η μυστηριώδης παρουσία του προσώπου, το πρόσωπο το ίδιο αποκαθαρμένο, στη μύχια ουσία κι αλήθεια του. Έτσι, ανεπαίσθητα και κατά το μέτρο που οι άνθρωποι, εκείνοι που γνώρισαν το φυσικό πρόσωπο, την ένσαρκη ύπαρξη, φεύγουν κι αυτοί απ' τον κόσμο, ο άνθρωπος-συγγραφέας χωνεύει μέσα στο έργο...