Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το κεφάλι μου στηρίζεται ψηλά/ πάνω απ' το λοφίο της σκέψης μου/ σκύβω μονάχα όταν κοιτάζω το βλέμμα μου/ πάνω στο μέταλλο που κρατάει η όψη της./ Την περιμένω./ Την περιμένω να' ρθεί/ με τα μαλλιά και με το στήθος της/ με τα γλυκά σαν λυπημένα μάτια της./ Την περιμένω και αυτή πάντα έρχεται./ Κι εγώ θαμμένος κάτω απ' τις σκιές των μαλλιών της/ εκεί βλέπω να γεννιούνται οι σκέψεις μου. [...]

[...] Η "Χαρά" μας προσκαλεί σε ένα ακοίμητο και τραγικό συμπόσιο αγρύπνιας, συνεχών εκπλήξεων και θάμβους. Οι σελίδες της πλέκονται με τις πιο ζοφερές στιγμές του ανθρώπινου άδη, για να ανοίγουν ταυτόχρονα λυτρωτικές ρωγμές και πρωτοφανούς κόσμους στην προσωπική μας συνείδηση. Αποτελεί τραγωδία η οποία παραστέκει με αγάπη στο φρικτό τελεστήρι των ψυχών για να φανερώνει συνεχώς τα "άδηλα και τα κρύφια" του ακοίμητου κόσμου της αγιότητας, της ανακτισμένης παιδικότητας, του τραγικού μεγαλείου. Ευρύνει και φωτίζει τους ορίζοντες μας, αποτελεί αριστουργήμα. Μυθιστόρημα με υψηλ...

Δείγμα γραφής: ΑΦΩΝΟ ΚΑΛΑΜΙ Κόμπο κόμπο την εμάζευα την πίκρα, στίβοντας αγριοβότανα στο άδειο μου χέρι και την άνοιξη και το καλοκαίρι Κι όταν το μελιχρό φθινόπωρο ήλθε κι εκάρφωσε βαθειά μου ένα μαχαίρι, ξέχειλη την πικρή κούπα είχα στο χέρι. Και πίνω τώρα κόμπο, κόμπο απ' το φαρμάκι που ξεχειλίζει στην άδεια μου απαλάμη, πικρό τραγούδι από άφωνο καλάμι (1968)

[...] Στη διεκδίκηση της ελευθερίας μας, αισθανόμαστε ένα κόσμο που αντιστέκεται (Σαρτρ) και μας κατακλύζει ένας περίεργος φόβος πως, αναζητώντας την, πάμε να παραβιάσουμε, να αρπάξουμε από τον Θεό το μεγάλο του μυστικό. Γιατί, ή δεν είμαστε ελεύθεροι και ο παντοδύναμος Θεός είναι υπεύθυνος του κακού (Καμύ), ή είμαστε ελεύθεροι και τότε ο Θεός δεν είναι παντοδύναμος. Αναμφισβήτητα, το πρόβλημα της ελευθερίας του ανθρώπου είναι μ' έναν περίεργο, αδρό τρόπο, άρρηκτα συνδεδεμένο με το πρόβλημα περί Θεού. [...] Με τα κείμενα του τόμου αυτού αισθάνομαι να προτείνω ένα είδος παι...

[...] Ο αναγνώστης του βιβλίου αυτού -μεταφράστηκε η δεύτερη μορφή του- θα γνωρίσει τον τρόπο εργασίας του αγίου Ιωάννη του Σταυρού - που το σκήνωμά του αναπαύεται σ' ένα ναό της Σεγκόβια ως σήμερα. Πρώτα συνέθετε ένα μακρόστιχο, απλό στην μορφή και στα νοήματα αλλά ερωτικά βαθύ στον θείο του συμβολισμό, ποίημα. Κατόπι, από στροφή σε στροφή, άρχιζε να σχολιάζει το ποίημα αυτό ανεβαίνοντας, από μυστική κλίμακα, προς την καρδιά του ουρανού όπου συναντιέται, ενώνεται και συμβιώνει η ψυχή μυστικά με τον Θεό. Το "Πνευματικό Άσμα" μοιάζει να έχει την πηγή του στο "Άσμα Ασμάτων...

Με τον όρο "λυρικός λόγος" θα επιθυμούσα να νοήσω όλη την ποίηση. Και δεν θα ήταν παράλογο τούτο. Υπάρχει μια προοδευτική ανάμεσα στους αιώνες, και στους στερνούς τούτους καιρούς αισθητότερη, απομόνωση του κεντρικού ποιητικού στοιχείου, που δεν μπορεί να είναι άλλο από τη "λυρική μέθη". Αν αυτή η μέθη δεν κατέχει τον εσωτερικό χώρο της ποίησης, μάταιο κι άσκοπο αγώνισμα καταντάει ο έμμετρος, ο ρυθμικός ή και πλατύτερα ο ποιητικός λόγος. [...] (Απόσπασμα από το βιβλίο)

Θέμα μου είναι η συλλογική ηθική. Τίτλος μου η ηθική του κράτους στην αρνητική της έκφραση. Δεν σημαίνει ότι το κράτος έχει μόνο ηθική απαξία. Σημαίνει μόνο ότι όπως το κράτος είναι ο σπουδαιότερος συλλογικός οργανισμός της κοινωνίας, έτσι και η έλειψη ηθικής, η ανηθικότητα του κράτους είναι η μεγαλύτερη, η σημαντικότερη ανηθικότητα. Όσο η σημασία του κράτους μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει η σημασία της θετικής ή αρνητικής ηθικής. Βέβαια η ηθική, θετική ή αρνητική, δεν αφορά το σύνολο του κράτους. Αφορά συγκεκριμένα μέρη του, που μπορεί να είναι σημαντικά, αλλά δεν χαρακτηρίζουν...

[...] Τα κείμενα αυτά, όλα τους γραμμένα μετά την εξουθενωτική ηθική και ιδεολογική δοκιμασία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δεν είναι μόνο χρονικά θεατρικής γραφής και θεατρικής πράξης, δεν φανερώνουν μόνο τα θεατρικά ενδιαφέροντα των Ελλήνων τα τελευταία σαράντα χρόνια αλλά υπαινίσσονται και τις αγωνίες της συνείδησης του Χουρμούζιου που εστάθηκε μόνο εμπρός σ' αυτούς τους συγγραφείς, -εκτός από τους αρχαίους τραγικούς και τον Σαίξπηρ, -και θέλησε να διερμηνεύσει αυτά μόνο τα έργα. (από το επιλογικό σημείωμα του Κώστα Ε. Τσιρόπουλου, 1986)

Τα δύο σχολιαστικά δοκίμια που ακολουθούν γράφτηκαν το καλοκαίρι του 1971, ως λόγος -και συχνότερα αντίλογος- του πανελλήνιου εορτασμού για τα εκατόν πενήντα χρόνια της εθνεγερσίας του Εικοσιένα. Τα θεωρώ ως μία συνειδησιακή μετοχή, όχι στον εορτασμό αλλά στην ιερή επέτειο. Για τον σχολιασμό του "Θούριου" του Ρήγα -το πρώτο δοκίμιο- χρησιμοποίησα τον τόμο "Ρήγα Βελεστινλή, Θεσσαλού: Κείμενα", έκδοση "Στοχαστής", Αθήνα 1969, και οι αριθμοί σε παρένθεση αναφέρονται στις σελίδες αυτής της έκδοσης που περιλαμβάνει κι άλλα έργα του Ρήγα. Για τον σχολιασμό της "Ελληνικής νομαρχ...

[...]Η μελέτη αυτή δεν είναι αξιολόγηση του έργου της Βότση. Έχουν γραφεί κατά καιρούς πολλά κριτικά σημειώματα στο καθημερινό και περιοδικό τύπο, άρθρα σε βιβλία κριτικά, σε εγκυκλοπαίδειες, από τους αξιότερους κριτικούς μας, τους λογοτέχνες μας, τους κορυφαίους των γραμμάτων μας. Όλα εύστοχα και βαθυστόχαστα, υμνητικά του έργου της Βότση. Την κατατάσσουν στην εντελώς πρώτη σειρά των ποιητών μας. Όμως μια γενική θεώρηση του έργου αυτού δεν έχει ακόμα παρουσιασθεί. Και θα ήταν δύσκολο να κλείσει κανείς σε μια μελέτη ένα τόσο θαυμαστά ενιαίο έργο, που όμως απλώνεται σε όλα...

Δείγμα γραφής: Το βλέμμα της Μέδουσας Σε κεραυνοβόλησε, αγάπη μου. Σε βλέπω απ' την άλλη όχθη Σιγά, σιγά να βουλιάζεις Ανήμπορη να σου απλώσω το χέρι Κουράστηκες όλο να πλέεις ενάντια Κι αφέθηκες, τέλος, να σε πάρει το κύμα. Τι μάταιο πράγμα Που 'ναι η αγάπη, αγάπη μου!...

Δείγμα γραφής: ΑΝΑΤΟΛΗ Θα σ' ανταμείψει πράο βλέμμα καρτερικό κι ανάνθιστο λουλούδι, πάνω στο κοιμητήρι ο μίσχος κλείνει τα βλέφαρα λιγνό χορτάρι αφέθηκε να ξαγρυπνάει τους νεκρούς. Απ' τη γη κρίσιμος ήχος λυτρώνει τη νεφέλη. Άλλη ζωή σαλεύει ν' αναστηθεί σ' άχραντη μνήμη, σπινθηρισμένη οπλή ανεμισμένη χαίτη.

[...] Δύσκολο πράγμα η Ποίηση, όχι μόνο να την πραγματοποιήσεις, αλλά και να την αιστανθείς. Γιατί η ποίηση δεν έχει βέβαια αντικειμενική αξία, όπως τα εμπορεύματα στο χρηματιστήριο. Έχει υποκειμενική. Προσκτάται και οικειοποιείται την αξία της αίσθησης του ίδιου του ευαίσθητου δέκτη της. Εκείνου που ξέρει την ποιότητα στο νήμα του υφάσματος και την ύφανσή του. Άλλο πράγμα τώρα και μάλιστα στις μέρες μας, η επενέργεια της ρεκλάμας, που ψαρεύει το πολύ το πλήθος στην αγέλη. Εκεί παρασύρονται οι ανυποψιάστοι σαν τον στραβό στον Άδη. Ο Καβάφης άραγε είχε διαφορετική αξία στην...

Το γενεαλογικό μας δέντρο πλουτίζεται: Φαίνεται πως υπάρχουν νεώτερα για την καταγωγή μας. Στο συνέδριο πενήντα παλαιοντολόγων, το οργανωμένο από την Ουνέσκο, ο Δρ. Λούις Λήκυ από τη Ναϊρόμπι. εξέθεσε -διαβάζουμε- τη θεωρία του για την προέλευση του ανθρώπου. Η θεωρία αυτή προβάλλει δύο θέματα: τη σημασία ενός προγόνου μας αγνώστου πριν από το 1963: του "χόμο χαμπίλις" (homo habilis), που τον ανακάλυψε εκείνη τη χρονιά η οικογένεια Λήκυ -πατέρας, μητέρα, δύο γιοί, όλοι τους παλαιοντολόγοι- και το γνώρισμα που ξεχωρίζει, κατά τον δόκτορα Λήκυ, τον άνθρωπο μέσα στο ζωικό βασί...

ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ Αύρα ανάλαφρη χέρι βελούδινο υγρή ευκρασία δακρύζει το δέντρο ως το κόκκαλο και οι πανσέδες. Στ' ακροπέταλα των λουλουδιών μελωδία. Μόνος εν μέσω του κήπου εγκυμονούσα γαστέρα καθώς παλεύουν οι τέσσερις άνεμοι της οικουμένης κελαηδώ και σωπαίνω. (από την ενότητα: "Χαράγματα σε μαύρο κι άσπρο")

Μελέτες και άρθρα για το γλωσσικό, το εκπαιδευτικό και το εκκλησιαστικό, ζητήματα εις τας οποίας η παρούσα εθνική μας κρίση φανερώνει κατ' εξοχήν το δραματικό της μέγεθος. Τα κείμενα αυτού του τόμου γράφτηκαν κατά την περίοδο 1986-1987. Εκτός από το "Λόγος και χρόνος" και την "Έξοδο", που είναι ανέκδοτα, τα υπόλοιπα έχουν δει ήδη το φως της δημοσιότητος. Τα καταθέτω ως μαρτυρία, κι αυτά, προσωπική, στο κριτήριο της προσφάτου εθνικής μας ιστορίας. (Στέλιος Ράμφος, Πεντέλη, Μάρτιος 1988)

Παραλλαγή, ονομάζουν στη μουσική, καθώς θα ξέρει ο αναγνώστης, το είδος εκείνο της συνθέσεως, που βασίζεται σ' ένα βασικό θέμα, σε μια βασική μελωδία, αλλά τη μελωδία αυτή την επεξεγάζεται ο συνθέτης και την παραλλάζει, από αλλαγή σε αλλαγή, προσθέτοντας ή αφαιρώντας μελωδικά στοιχεία, που επανέρχονται κάθε τόσο στην αρχική μελωδία και στην ανάμνησή της. Αυτήν την επεξεργασία, την παραλλαγή, την κάνουν οι συνθέτες συχνά πάνω σε ένα αρχικό θέμα, που δεν είναι δικό τους, αλλά έχει δημιουργηθεί από άλλο συνθέτη. Αυτήν την ξένη μελωδία την επεξεργάζονται ελεύθερα, δημιουργώντα...