Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ Είν' αρκετό το θρόισμα ενός δέντρου. Το κελάηδισμα ενός πουλιού. Καμία φορά μες στη σιωπή το άνοιγμα της πόρτας ή μια φωνή περαστικού. Μα είναι άλλοτε πάλι φορές που αργεί το καλοκαίρι. (ίσως να πνίγηκε μες στην πυκνή ομίχλη ή να πήρε μια για πάντα τον σίγουρο δρόμο). Κι όσοι από εμάς πιστέψανε στην επανάληψη των πραγμάτων. Πως απλώς και μόνο κάτω απ' αυτόν τον απροσπέλαστο και μαύρο ουρανό θα 'ρχότανε η Άνοιξη. Τώρα ξέρουν: Τα κλαδιά περιμένουνε ανάσκελα απάνω στον πράσινο δρόμο για λίγο φως. Δίπλα στη ροή του ποταμού ξαπλώνουν οι σταγόν...

Σε μια πόλη όπου οι κάτοικοί της έχουν βυθιστεί στην καθημερινότητα και την πνευματική νωθρότητα, οι παραστάσεις του μοναδικού θεάτρου είναι το σπουδαιότερο κοσμικό γεγονός. Μια νέα ηθοποιός προσλαμβάνεται στο θέατρο. Όταν ανακαλύψει το φοβερό μυστικό του, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι που θ΄ανατρέψει την άποψή της για τον κόσμο και τη ζωή της...

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ Τώρα που ξέρω, λείπεις Τώρα που ξέρω ν' αγγίζω, Να θωπεύω Να κοιτάζω στα μάτια Λείπεις Ο Τόπος καταγωγής μου είναι το σώμα σου Δεν ξέρω άλλον Όλοι οι άλλοι τόποι μου ήταν απελπιστικά ξένοι Το ξέρω πως δεν μπορείς πια να με ποθήσεις Το περιτύλιγμα του κορμιού μου είναι σάρκες ακατάστατες Η θωπεία μου όμως είναι ανατάξιμη Μου λείπεις, μου λείπεις Απελπιστικά

Το τρίτο βιβλίο της Ελίνας Τραϊφόρου από τις Εκδόσεις Χαραμάδα είναι και το πρώτο δίγλωσσο των εκδόσεων. Μακροσκελή κυρίως ποιήματα, σε ενότητες μάς δίνουν το στίγμα της νέας γραφής της. Ο χώρος βασικό συστατικό - ο νους όμως βασικότερο.

αδιαφορισμός, ο: 1. (γαλλ. indiffirantisme) Χριστιανική θεολογική στάση που χαρακτηρίζεται από αδιαφορία και ανοχή για πράξεις και απόψεις που ούτε απαγορεύονται ούτε επιβάλλονται από την Αγία Γραφή. Ο όρος αδιαφορισμός αργότερα γενικεύτηκε και έλαβε την έννοια αρχικά της αδιαφορίας για θεολογικά και θρησκευτικά ζητήματα, και κατόπιν της συστηματικής αδιαφορίας για την πολιτική.* 2.κακότεχνη ή ημιτελής προσπάθεια γραφής, ποίησης ή αφορισμού, τις περισσότερες φορές με μισό νόημα και πάντοτε με αξία διαιρεμένη κατά το ήμισυ, η οποία βρίθει από ανακρίβειες και εξυπνακισμούς κ...

Οκτώ διηγήματα με βασικούς ήρωες τα παιδιά όπως δεν θα μπορούσε να τα φανταστεί ένας ενήλικας. Η παραμυθένια τους πλευρά συγκρούεται με τα σκοτεινά σημεία της ζωής τους και πράττουν συνεχώς το αδιανόητο. Η Νεφέλη Δημελή χτίζει λέξη προς λέξη την όμορφη ατμόσφαιρα των ιστοριών της και ύστερα την αποδομεί με ένα αναπάντεχο τέλος.

Φυγή ή αυτοεξορία; Τι οδηγεί τον αφηγητή, τον Λορέντζο, να εγκαταλείψει τη σύζυγό του Λους και μια καλά τακτοποιημένη ζωή στην Ελβετία, για να έρθει στην Ελλάδα; Ο Λορέντζο ελπίζει αρχικά να βρει τον Θέμη, τον φίλο του, που έφυγε για την Τουρκία προκειμένου να διερευνήσει τα λαθραία περάσματα των Αλβανών μεταναστών. Ο Λορέντζο θα ακολουθήσει την ίδια διαδρομή, ώσπου θα αφεθεί κυριολεκτικά να βουλιάξει στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, χάνει λίγο λίγο όλα τα σημεία αναφοράς του, δεν βρίσκει πια νόημα στη ζωή του και βυθίζεται στο παραλήρημά του.

Τη βοήθησε να βγάλει το παλτό του. Της το είχε δώσει για να μην κρυώνει. Και της ζήτησε να του μιλήσει, να του πει την ιστορία της. Και αυτή του μίλησε. Για ώρες ολόκληρες του μιλούσε. Και έκλαψαν και πάλι, ξανά. Και της μίλησε κι αυτός με δάκρυα στα μάτια και της είπε πως έβγαινε κάθε απόγευμα με τον οδηγό της λιμουζίνας και την έψαχνε για ώρες ολόκληρες, ακόμα και μήνες μετά την εξαφάνισή της. Της είπε για τις αποτυχημένες προσπάθειες να την ξεχάσει και πως πια συνειδητοποιούσε πως στο πρόσωπο της μέλλουσας γυναίκας του, είχε βρει μια κακοτυπία της. Και έκαναν έρωτα, και...

Συχνά δε, τις πρώτες πρωινές ώρες τον έβρισκα ακόμα ξύπνιο, με μάτια πρησμένα από την αϋπνία, που με κοιτούσαν γεμάτα λύπη σα να μου έλεγαν: ‘Τζίφος πάλι’. Δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν δίχως να έχει καταφέρει να γράψει το παραμικρό, εκτός από το όνομά του και μερικούς - μετρημένους στα δάχτυλα - εμπνευσμένους κατά τα άλλα και στομφώδεις τίτλους, όπως: ‘Άλλη μια μέρα πέρασε χωρίς να γράψω τίποτα’ ή ‘Ονειρεύτηκα λευκές σελίδες’.