Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μπλε πολυκατοικία Ένα διαμέρισμα που το κατοίκησα με τον τρόπο που κατοικεί κανείς τα όνειρά του. Ένα κρεβάτι στο οποίο δεν ξάπλωσε ποτέ κανείς. Δυο μαξιλάρια στα οποία κανένα κεφάλι δεν έγειρε. Μια μπανιέρα που έμεινε στεγνή. Μια κουζίνα στην οποία δεν ψήθηκε ποτέ ούτε ένας καφές. Ένα σαλόνι στο οποίο κανείς ποτέ δεν δέχτηκε κανέναν. Τραπέζια και καρέκλες στα οποία δεν κάθισε να φάει ποτέ κανείς. Ένα κουδούνι στην πόρτα χωρίς όνομα. Παντζούρια κλειστά. Μικρές χαραμάδες. Λίγο φως. Λίγος αέρας. Ελάχιστος που κούνησε όμως δυνατά ό,τι χαρτιά κρεμόντουσαν στους τοίχ...

[...] Θα ξεκινήσουμε λέγοντας ότι η γλυπτική του Κώστα Βαρώτσου παρουσιάζει σύνθετες προβληματικές που δύσκολα εντάσσονται σε παραδοσιακά σχήματα. Για να κατανοήσει κανείς όλες τις μορφικές και θεματικές ανάγκες που υπάρχουν στο έργο του, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να εγκαταλείψει μία νοοτροπία περί "καθαρής" γλυπτικής. Πράγματι, σε πολλές περιπτώσεις, το έργο του Κώστα Βαρώτσου δεν έχει όγκο, είναι μια γλυπτική κυρίως δύο διαστάσεων, που τείνει να αντιμετωπίσει το επίπεδο ως αφετηριακή δομή. Το επίπεδο αυτό μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να κινείται στο χώρο, μέ...

Ο Νίκος Ναυρίδης, ήταν η πρόταση για το φεστιβάλ Αισχυλείων 2013, που ανέλαβε να δημιουργήσει μια εικαστική εγκατάσταση στο παλιό ελαιουργείο της Ελευσίνας. Ο χώρος του ελαιουργείου, είτε ως θέση γεωγραφική, ανάμεσα στο βιομηχανικό λιμάνι, τη θάλασσα, το τελεστήριο των αρχαίων μυστών και τις ανενεργές βιομηχανίες, άλλοτε κραταιές, σήμερα θύματα τόσο μιας οικονομικής συγκυρίας όσο και της ιστορίας τους, είτε ως μεταβιομηχανικός τόπος με πολιτιστική αναφορά, γίνεται ο καμβάς που ο εικαστικός καλλιτέχνης καλείται να δημιουργήσει το έργο του.

"Το περίεργο με το φλίππερ είναι ότι, σε αντίθεση με όλα τα άλλα αντικείμενα, κι αυτά που εξαφανίστηκαν από την καθημερινότητα, αλλά κι εκείνα που "εξελίχτηκαν" στο πέρασμα του χρόνου, δεν είχε χάσει τίποτα από την "ταυτότητά" του ούτε κι από την αίγλη του, όταν κυριαρχούσε μεταπολεμικά στις αίθουσες ψυχαγωγίας. Κι ακόμα, ενώ σε όλα τα άλλα αντικείμενα η νοσταλγία αφορούσε την οριστική απώλεια ενός ιδιαίτερου χαρακτηριστικού τους, στο φλίππερ, με εξαίρεση την ύστερη "βιντεοποίηση" ή την εγκατάσταση του στους υπολογιστές, ήταν ένας ολόκληρος κόσμος που αποτυπωνόταν, ή μάλλον...

[...] Είναι ίσως πιο ακριβές ότι η πόλη γίνεται ο ξενιστής της δράσης των graffiti writers όπως ο b. Τα b. logos "τσιμπολογούν" την αδράνεια, τα νεκρά κύτταρά της, όπως εκείνα τα μικρά, εν πρώτοις αόρατα, ψαράκια στον όγκο των θαλασσινών θηλαστικών. Συμβάλλουν, δέσμια μιας ισορροπίας αλλόκοτης, στην εξυγίανση του οργανισμού στον οποίο προσκολλώνται. Ο δημιουργός τους, κατά κόσμον αρχιτέκτων, κατασκευάζει όπως φαίνεται στους δρόμους και τις κόχες της πόλης ένα τυχαίο κιτρινόμαυρο storyboard και έτσι συμμετέχει, μαζί με άλλους σύγχρονους καλλιτέχνες, σε μια διαδικασία εκδή...

Τον Σεπτέμβριο του 2003 έκλεισαν 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου μεταμαρξιστή φιλοσόφου Theodor Wiesegrund-Adorno, στοχαστή ο οποίος σημάδεψε ανεξίτηλα το πνευματικό τοπίο του 20ού αιώνα. Ήδη στη Γερμανία το 2003 έχει κηρυχτεί "έτος Adorno ". Στο πλαίσιο αυτής της αναμνηστικής επετείου δεν θα ήταν άσκοπο ένα μικρό αφιέρωμα στη σκέψη και στο έργο του. Περιλάβαμε τρία κυρίως κείμενα. Το πρώτο, ένα μικρό αντιπροσωπευτικό γραπτό του ίδιου, επιγράφεται "Θέσεις πάνω στη θρησκεία και τη φιλοσοφία σήμερα" και συγκαταλέγεται στα "αμερικανικά" κείμενα του φιλοσόφου που γράφτηκα...

Στη διεθνή συνάντηση των τεχνών που εξελίσσεται στη Μπιενάλε του Σάο Πάουλο τα τελευταία πενήντα χρόνια, η Ελλάδα υπήρξε ανελλιπώς παρούσα, συμμετέχοντας ενεργά στις πνευματικές ζυμώσεις της παγκόσμιας καλλιτεχνικής κοινότητας. [...] Το Υπουργείο Πολιτισμού, υποστηρίζοντας τη συμμετοχή της Μαρίας Παπαδημητρίου στην 25η Μπιενάλε του Σάο Πάουλο, με την ενίσχυση για την υλοποίηση της εργασίας της, που τιτλοφορείται Τ.Α.Μ.Α. και η οποία εξελίσσεται στην κοινότητα της Αυλίζας στην Αττική, δηλώνει, παράλληλα, την πλήρη ανταπόκρισή του στην πνευματική και καλλιτεχνική αναζήτηση...

As an initial step in curating the 1st Athens Biennial 2007, Destroy Athens, this appropriation of excerpts is intended to form an open narrative. At the same time, it is a conceptual toolbox; a treasure hive; or a book of spells. It is to be read as a series of suggestions that imply different - even contradictory - possibilities at every turn, and that embrace - even reluctantly - the difficulty one might face when attempting to support or further alternatives. Composed around the metaphorical, ahistorical, timeless topos of Athens, this jagged rhythm of ideas and ambi...

Ήδη από το 1784 ο Kant έθεσε το ερώτημα "Τι είναι διαφωτισμός;", στρέφοντας την προσοχή του σε εκείνη τη διάσταση του χρόνου που αναδεικνύει πάντοτε το νέο, το μοντέρνο-δηλαδή, στο παρόν. Η απάντηση που έδωσε και η οποία έκτοτε κατέστη κυρίαρχη υπογράφει και επικυρώνει τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του ανθρώπου. Ωστόσο, οι Stirner, Nietzsche και Foucault υπήρξαν πολύ καχύποπτοι, για να μην προσέξουν έναν άλλο γεγονός που έλαβε χώρα ταυτόχρονα με τη γέννηση του ανθρώπου: τον θάνατο του Θεού· και πολύ διορατικοί, για να μην δουν ότι η καντιανή απάντηση έμοιαζε με το απονενοημέ...

Κατάλογος της έκθεσης "Spectanbul: My Own Private Istanbul" με συμμετοχή του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο workshop "Learning from Cities", που διοργάνωσε η 10η Biennale Αρχιτεκτονικής της Βενετίας, από 9 Σεπτεμβρίου έως 19 Νοεμβρίου του 2006, και παρουσιάστηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στις 22 Ιανουαρίου του 2007.

The rough sketch, which the Cypriot, Nikos Charalambidis, drew in his childhood seems as has been his constant source of inspiration, ever since. This drawing of his family home was the only thing he was able to pick up and take with him, when he, as a little child, and his family were evicted, during the war. From the very beginning of his career, Charalambidis has devoted all his energy to forging multicultural communities and hybrid forms of survival [...]

Τα παράλογα και τα περίεργα γεγονότα είναι λιγότερο έντονα απ' όσο περιμένουμε, και πιο σπάνιο απ' όσο φοβόμαστε. Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει στο SOAP OPERA. Μια ιστορία που αναμιγνύει τις θεωρίες συνομωσίας, την jazz, την ίντριγκα, το αλκοόλ, τα αιλουροειδή, τις πολεμικές τέχνες, τις εγκεφαλικές κυμάνσεις, τον καπνό, την electronica, την κριτική της πολιτικής οικονομίας, τις δερματοπάθειες, τον πόθο, το πάθος, την εκδίκηση, την αναταραχή του σώματος, και τα κινηματογραφικά πλάνα που κόβουν την ανάσα με τη διακριτική προσθήκη ψυχοτρόπων, αίματος και ταμπάσκο.

Τα κείμενα που περιλαμβάνονται στο νέο βιβλίο του Νίκου Δασκαλοθανάση έχουν γραφτεί σε άτακτα χρονικά διαστήματα, τα περισσότερα την τελευταία επταετία. Τρία είναι τα κοινά τους χαρακτηριστικά: κατά πρώτον, έχουν γραφτεί από τον ίδιο άνθρωπο (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), κατά δεύτερο, αφορούν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο την ιστορία της τέχνης και, κατά τρίτο, ενώ αρκετά από αυτά προορίζονταν να δημοσιευθούν τελικώς έμειναν (με δύο εξαιρέσεις) αδημοσίευτα (ορισμένα μάλιστα δεν έφτασαν καν στο ακροατήριο παρότι αυτός ήταν ο αρχικός τους προορισμός). Ατύχησαν, με δυο λόγια....

Η ιδέα για το ανά χείρας βιβλίο προέκυψε αυθόρμητα όταν πρωτοείδα τις "αυτοφωτοτυπίες" της Ρένας Παπασπύρου. Πρόκειται για φωτοτυπίες του κεφαλιού της ίδιας οι οποίες, εν είδει άμεσων αυτοπρωσοπογραφιών, αποτελούν εξαίσια δείγματα μιας σειράς 300 περίπου φωτοτυπιών που έγιναν στο φωτοτυπικό μηχάνημα της ΑΣΚΤ, την περίοδο 1980-1981. Στην πραγματικότητα, οι φωτοτυπίες αυτές είναι η συνέχεια ενός πειράματος με την ύλη και το φως που η Παπασπύρου είχε ξεκινήσει μερικά χρόνια νωρίτερα, με πολύ πιο απλά μέσα: φωτοευαίσθητο χαρτί κι έναν πρoτζέκτορα canon. Προσηλωμένη στην εικο...

Πέρασαν ήδη αρκετά χρόνια που υπηρετώ τις εικαστικές τέχνες στην Ελλάδα: με αγορές έργων των τελευταίων πενήντα ετών, με χορηγίες για ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους και με το άνοιγμα του χώρου που στεγάζει τη "Συλλογή". Συνεχίζοντας τη δημιουργική προσπάθεια στο χώρο μου, παρουσιάζω την πρώτη ομαδική έκθεση ξένων καλλιτεχνών. Το κάθε έργο έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία για το πώς βρέθηκε στη συλλογή μου, το πόσο βαθιά και ουσιαστικά με συγκίνησε ώστε να αποφασίσω να δεθώ και να ζήσω μαζί του. Έργα που με την αισθητική τους αξία και δύ...