Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αποτέλεσμα δεκαετούς έρευνας, διαβασμάτων, συζητήσεων και διδασκαλίας, το βιβλίο αυτό ασχολείται με τα κείμενα που γράφτηκαν για τη φωτογραφία στο γύρισμα του 19ου προς τον 20ό αιώνα. Εξετάζει πώς αντιμετωπίζουν τις φωτογραφικές εικόνες ως αντικείμενα που μέσω της μορφής τους παραπέμπουν σε κάτι πολύ πέρα από αυτά: σε αξίες, νοήματα και συναισθήματα που θα έπρεπε να αφορούν όλους τους ανθρώπους. Εξετάζει ακόμη τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς, η οποία δεν πιστεύει ότι αξίες, νοήματα και συναισθήματα μπορούν να εγγραφούν στην επιφάνεια μιας φωτογραφίας, καθώς αυτή απλώς και...

Μια θάλασσα από σόγια δημιουργείται τυχαία γύρω από ένα αεροδρόμιο-μινιατούρα. Από το σημείο αυτό η ηρωίδα της νουβέλας ξεκινάει μια αυτοσχέδια διαδρομή που περνάει από αεροδρόμια, ξενοδοχεία, προάστια, μια μητρόπολη. Επιβιβάζεται, αποβιβάζεται, περπατάει, καταγράφει ήχους κι ακολουθεί συνεχόμενους συνειρμούς. Βρίσκεται εδώ, εκεί και ξανά εδώ, ενώ η θάλασσα από σόγια γίνεται όλο και πιο καφέ από την ουασάμπι. Μια νουβέλα με θέμα τις παραλλαγές πάνω σε μία ταχύτητα, μέσα από την οικειοποίηση του Έξω και την επιθυμία τού να χαθείς μέσα σε αυτό.

Τελικά τι μπορεί να μοιάζει με (τον) άνθρωπο; Ποιο είναι το πρότυπο της εικόνας που έχουμε γι' αυτόν; Που αλλού εφαρμόζουμε την εικόνα αυτή για να πετύχουμε τον εξανθρωπισμό; Πολλές θρησκείες βέβαια βασίστηκαν στο "Κατ' Εικόνα και Ομοίωση". Ο σκοπός αυτής της μελέτης δεν είναι (φυσικά) να απαντήσει στο ερώτημα "Είναι μόνος ο άνθρωπος;" Ούτε βέβαια στο (ευθέως μεταφυσικό) "υπάρχει Θεός, Διάβολος ή Άγγελοι;" και αν αυτοί μοιάζουν με το δημιούργημά (Του). Και φυσικά όχι στο (εμμέσως αλλά κατ' ουσία μεταφυσικό). Υπάρχουν εξωγήινοι (άνθρωποι);" που με το γνωστό (πλαστό;) φιλμάκι...

Η υπέρβαση ορίων στην οποία παραπέμπει η χρήση της μοτοσυκλέτας όπως την περιγράφουμε εδώ, θα μπορούσε να εμπίπτει σ' αυτό που ο Lacroix ονομάζει προσωπική ανάπτυξη, είδος σύγχρονου προσανατολισμού της προσωπικής ευαισθησίας προς την επιβεβαίωση του εαυτού (και την πραγμάτωση των δυνατοτήτων) και την ταυτόχρονη διάλυση του εαυτού (δια μέσου της καλλιέργειας απόκρυφων εμπειριών). "Καβαλώντας ας πούμε τη μηχανή, όπως και με όλα τα πράγματα, έτσι, για να βρούμε την ουσία", διατείνεται ένα από τα υποκείμενα μας. Άποψη ενός παθιασμένου; Ίσως όχι μόνο. Άποψη μοντέρνα, ατόμου που...

Λέει ένα αφγανικό ανέκδοτο: Όταν ο Άρμστρονγκ, ο Αμερικανός αστροναύτης, έφθασε στο φεγγάρι, βγήκε από το διαστημόπλοιο και θαύμασε τη μεγάλη κατάκτηση των Αμερικανών. Ξαφνικά άκουσε από το Κανάβεραλ να τον φωνάζουν: "Γύρνα γρήγορα να πάρεις τη σημαία να την τοποθετήσεις, κάποιος άλλος αστροναύτης κινείται κοντά σου, μην προλάβει να βάλει τη σημαία του". Τρέχει ο Άρμστρονγκ, μπαίνει στο διαστημόπλοιο, παίρνει τη σημαία και βγαίνει έξω να την μπήξει στη Σελήνη. Εκείνη τη στιγμή βλέπει έναν αδύνατο κοντό με φανελάκι βρώμικο, βερμούδα και σαγιονάρες. "Τι θες εδώ", του λέει ο α...

Το βιβλίο καταγράφει τον βίο Αφγανών μεταναστών και προσφύγων ενός αυθαίρετου, αυτοοργανωμένου καταυλισμού σε μια περιοχή μεγάλου οικονομικού ενδιαφέροντος, κοντά στο λιμάνι της Πάτρας, για διάστημα δέκα μηνών, Οκτώβριος 2007-Ιούλιος 2008. Σε αντίστιξη καταγράφονται οι στάσεις των κατοίκων της πόλεως, των αρχών, των συμφερόντων και των ΜΜΕ έναντι του καταυλισμού, οι συνεχείς μεθοδεύσεις εκπορθήσεώς του. Η παραγκούπολη -ένα κεφάλαιο του αέναου έπους των μεταναστεύσεων- μεταβάλλεται σε μαγικό καθρέπτη αποκαλυπτικό της πραγματικής εικόνας της πόλεως και των τοπικών αρχών. Σε έ...

[...] Η Νίκη Καναγκίνη ανήκει στη γενιά των πνευματικών ανθρώπων που με τις αναζητήσεις τους και τις προτάσεις τους αναζωογόνησαν την ελληνική πολιτιστική ζωή μετά το 1960 στο χώρο των εικαστικών τεχνών, αλλά και της μουσικής, του θεάτρου, της ποίησης και της λογοτεχνίας. Η εξέλιξη του έργου της περνά από αντιπροσωπευτικά στάδια που αντικατοπτρίζουν την πορεία μιας γυναίκας καλλιτέχνιδας, η οποία παρατηρεί με οξυδέρκεια και κριτικό πνεύμα το γύρω της κόσμο, μένει ανοικτή στα ερεθίσματα της δικής μας και της ξένης πολιτιστικής παράδοσης, αναπλάθει το μύθο της πραγματικότητα...

Ο Νίτσε γνώριζε πως ήταν προφήτης. Οι φωτογραφίες του μας αποκαλύπτουν συνήθως έναν άνδρα με γελοίο παχύ μουστάκι και άγρια λαμπερά μάτια. Θεωρούσε πάντοτε πως έγραφε για ένα μελλοντικό κοινό, το οποίο θα τον εκτιμούσε περισσότερο και περιέγραφε τον εαυτό του σαν ένα «μεταθανάτιο» φιλόσοφο. Εκατό χρόνια μετά, ίσως να είμαστε εμείς αυτό το κοινό, κι εκείνος ο πρώτος σημαντικός μεταμοντέρνος... Ο Νίτσε, όμως, μίλησε με πολλές και διαφορετικές φωνές. Η φιλοσοφία του είναι αντιφατική, μεταφορική και ειρωνική. Μετά θάνατον τα λόγια του αποδομήθηκαν και αναδομήθηκαν με όλους του...

Μεταστρουκτουραλιστές και νεοπραγματιστές, Γάλλοι και Αμερικανοί, οι επίγονοι του Wittgenstein, επικαλούνται στα τέλη του αιώνα του Νίτσε για να νομιμοποιήσουν το πολεμικό σχετικιστικό τους εγχείρημα. Μια ερμηνευτική ιστορία επίκαιρη μέχρι σχεδόν χθες, μεστή από σημασίες για την κατανόηση τούτης της σκοτεινής μετάβασης του αιώνα. Ο συγγραφέας των έξι δοκιμίων αυτού του τόμου γράφει: "Η ιστορία αυτή μας ενδιαφέρει σε όποιον βαθμό διαβάζουμε μέσα της τα διακυβεύματα της δικής μας εποχής. Να ερμηνεύσουμε τις ερμηνείες -τι, αλήθεια, θα έμοιαζε πιο ορθόδοξα νιτσεϊκό πρόγραμμα;...

"Τα σώματα, ευάλωτα, δημιουργούν κάθε φορά, ξεκινώντας από την αρχή, ένα μεταβαλλόμενο χωροχρόνο σ' έναν τόπο, διασχίζοντας τα σύνορα. Οι δράσεις της Νομαδικής Αρχιτεκτονικής γίνονται στο δημόσιο χώρο και στα αστικά κενά. Οι δράσεις-επιτελέσεις βρίσκονται ανάμεσα στην τέχνη και στην αρχιτεκτονική, έχουν καλλιτεχνικό, ακτιβιστικό χαρακτήρα, μετασχηματίζουν εφήμερα τη δημόσια σφαίρα μέσα από το περπάτημα, τις συναντήσεις, την καλλιέργεια της γης, την τροφή. Διασχίζουν σύνορα φυλής, φύλου, εθνότητας, γλώσσας. Μέσα από τις δράσεις, με καλλιτεχνικές πρακτικές σε διερεύνηση, εκφ...

Θα μπορούσαμε πραγματικά να πάρουμε αυθεντικά μαθήματα στρατηγικής από την εντρύφησή μας στην προσποίηση. Άλλωστε, η ίδια η ιστοριογραφία έχει ευρέως αποποιηθεί τον ισχυρισμό ότι καταγράφει "ό,τι όντως συνέβη", και στο βαθμό αυτόν η Ιστορία στο σύνολό της ταυτίζεται με την ιστορία της συνειδητότητας, ή με την ανάδραση μεταξύ ιστορίας και συνειδητότητας. Εάν πρέπει να αντιμετωπίσουμε μία κατάσταση που παραλληλίζεται και σχεδόν αντιγράφει την κατάσταση που αντιμετώπιζε η "Επανάσταση" των μέσων του 19ου αιώνα, τότε είμαστε σίγουρα στην ιδανική θέση για να διδαχθούμε από τα λάθ...

Ο άνθρωπος αφήνει στο διάβα του αμέτρητους ίσκιους σε σχήματα και χρώματα, το ίδιο και τα πράγματα. Η τέχνη δεν θα μπορούσε παρά να παρατηρήσει και να ενσωματώσει αυτή την ποικιλομορφία. Ονόμασα αυτή την ενότητα "Ο άνθρωπος και ο ίσκιος του" για να δείξω αυτή τη μεταφορική αλλά και ουσιαστική συνάντηση ανάμεσα στον άνθρωπο και στο χώρο του, τη φύση. Δύο ξύλινοι άνθρωποι, πρώην πλάτανοι, σκιές πραγματικών ανθρώπων, συναντώνται με μοναχικούς χώρους, τοπία, και συνομιλούν μεταξύ τους με διάθεση αμοιβαιότητας, όπως το φως και η σκιά, ο άνθρωπος και ο ίσκιος του. Γ.Κ.

Ο Pierre Klossowski συγκαταλέγεται στους πρώτους εμβριθείς μελετητές -αναφέρω ενδεικτικά τις εξέχουσες περιπτώσεις των Maurice Heine, Gilbert Lιly, Jean Deprun- που επιχείρησαν να διεισδύσουν στο νεφελώδες έργο του Sade με την ίδια αυστηρότητα και συνέπεια που οφείλει να συνέχει την ερμηνευτική προσέγγιση των μειζόνων συστηματικών φιλοσοφιών ενός Kant ή ενός Hegel. [...] Ο σαδικός ρασιοναλισμός συνίσταται στην άρθρωση ενός καινότροπου, φαινομενικά ιδεαλιστικού discours, το οποίο απαρνείται το διαφωτιστικό πρόγραμμα του Φυσικού Ανθρώπου, αποσαρθρώνοντας ταυτόχρονα τις α...

Κοστούμια, γραβάτες, laptop, εταιρικά αυτοκίνητα, αεροπλάνα, ταξίδια, meetings, εκπαιδεύσεις, ανακοινώσεις, εξαγορές - καλώς ήρθατε στον κόσμο των πολυεθνικών! Πώς είναι, αλήθεια, αυτές οι εταιρείες από τα μέσα; Είναι όντως αποτελεσματικές; Υπηρετούν τους πελάτες τους ή τους παίρνουν ομήρους; Τι σημασία έχει η πορεία της εταιρικής μετοχής; Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι οι managers; Υπάρχει κάτι που λέγεται "εταιρική ηθική"; Πώς η πίεση για πωλήσεις αλλάζει χαρακτήρες και συμπεριφορές; Οι πολλές συσκέψεις σημαίνουν ότι υπάρχει δημοκρατία; Πώς καλλιεργείται ο εταιρικός πατ...

H παρούσα έκδοση έγινε με αφορμή την έκθεση του Γιάννη Καστρίτση "Ο κόσμος των πραγμάτων" που πραγματοποιήθηκε στην "Γκαλερί 3", στην Αθήνα, από 24 Φεβρουαρίου έως 13 Μαρτίου 2004.

Το βιβλίο εξετάζει τον φετιχισμό από τη σκοπιά της ιστορίας της μοντέρνας τέχνης. Συγκεκριμένα εξετάζει τα καλλιτεχνικά ρεύματα στην τέχνη του 20ού αιώνα που παρουσιάζουν επόψεις γόνιμες για τη θεματική αυτή. Η εξέταση και ερμηνεία των επιμέρους εικαστικών ιδιωμάτων της νέας αντικειμενικότητας, του σουρεαλισμού και της ποπ αρτ καθοδηγείται από τη πρόθεση να παρουσιαστεί μια μικρή φαινομενολογία φετιχιστικών μορφών. Η ερμηνευτική προσέγγιση οριοθετεί το φαινόμενο του καλλιτεχνικού φετιχισμού με διπλό τρόπο. Από τη μια μεριά δεν επιχειρείται διεξοδική ανάλυση του τρόπου με...

Τα ποιήματα του παρόντος βιβλίου γράφτηκαν, στην πλειοψηφία τους, κατά τη διάρκεια των χρόνων παρουσίασης της εκπομπής μου "Οι Απαγορευμένοι του Τρίτου Ράιχ", στο Τρίτο Πρόγραμμα (ΕΡΑ 3), δηλαδή στο διάστημα 2001 - 2003. Όμως γενέθλιος τόπος τους δεν ήταν τόσο η φόρτιση εξαιτίας των σκληρών ιστορικών ντοκουμέντων που έφερε στο φως η εν λόγω ραδιοφωνική έρευνα όσο ο πικρός λυρισμός των συναντήσεών μου με επιζώντες του Ολοκαυτώματος, Ελλήνων και άλλων Ευρωπαίων Εβραίων κρατουμένων στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης των "ανεπιθύμητων" του Τρίτου Ράιχ. Τους χρωστώ ένα μεγάλο ευ...

Ο τοκετός είναι ένα έντονα κοινωνικό όπως και χωρικό φαινόμενο, παντού και πάντοτε πολιτισμικά και τοπικά προσδιορισμένο. Η κοινωνική φύση της φροντίδας της αναπαραγωγής έχει μελετηθεί εκτενώς τις τελευταίες δεκαετίες από την ανθρωπολογία, την κοινωνιολογία, το φεμινιστικό κίνημα, και από τη μαιευτική και την ιατρική επιστήμη. Αντίθετα, η αλληλεπίδραση των διαδικασιών του τοκετού και της διαχείρισής του με το περιβάλλον στο οποίο συμβαίνει, αν και αναγνωρίζεται ως σημαντική τα τελευταία χρόνια, είναι προς το παρόν μόνο περιφερειακή. Το βιβλίο εστιάζει σε αυτό ακριβώς το θέ...