Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο "Πώς θα τελειώσει ο καπιταλισμός;" ο Wolfgang Streeck, διακεκριμένος αναλυτής της σύγχρονης πολιτικής και οικονομίας, υποστηρίζει ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να αλλάξει. O γάμος δημοκρατίας και καπιταλισμού, δύο ασύμβατων μερών που ενώθηκαν με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, φτάνει στο τέλος του. Oι ρυθμιστικοί θεσμοί που κάποτε περιόριζαν τις υπερβολές του χρηματοπιστωτικού τομέα έχουν καταρρεύσει και, μετά την τελική νίκη του καπιταλισμού κατά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, δεν υπάρχει πολιτικός φορέας που να είναι σε θέση να επαναφέρει τη φιλελευθεροποίηση τω...

Στον 1ο τόμο της "Ρεμπέτικης Ανθολογίας", εκτός της βιογραφίας δέκα ρεμπέτιδων συνθετών (Μπάτης, Βαμβακάρης, Μπαγιαντέρας κ.α.), περιέχεται μια πλούσια συλλογή τραγουδιών αγνώστων συνθετών και αμανέδων, γλωσσάρι χρήσιμο για τον αναγνώστη του παρόντος, αλλά και των επόμενων τόμων, και αλφαβητικός πίνακας τραγουδιών. Εκτός των τραγουδιών, παρατίθενται σπάνιες ανέκδοτες φωτογραφίες, πάρτες, χειρόγραφα, πληροφορίες για ερμηνευτές, και άλλα στοιχεία που βοηθούν σε μια, όσο το δυνατόν, πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση της προσωπικότητας των δημιουργών και των συνθετών κάτω από τις οπ...

"Κάπου στη διάρκεια της δεκαήμερης παραμονής μου στο Παρίσι (και στη Βρετάνη) δέχτηκα κάτι σαν επιφοίτηση, που φαίνεται να με έχει αλλάξει πάλι προς κάτι που υποθέτω πως θα είναι το καλούπι μου για άλλα επτά χρόνια ή περισσότερο: στην ουσία, ένα σατόρι, η γιαπωνέζικη λέξη για την "ξαφνική επιφοίτηση", το "ξαφνικό ξύπνημα" ή απλά "χτύπημα κατακούτελα". Ό,τι κι αν ήταν αυτό, κάτι όντως συνέβη και στις πρώτες μου αναπολήσεις μετά το ταξίδι, τώρα που ξαναγύρισα πίσω, βάζοντας στη θέση τους όλα τα μπερδεμένα μπόλικα γεγονότα των δέκα εκείνων ημερών, φαίνεται ότι η αιτία για το σ...

Σκηνή. Γράφω περισσότερο από σαράντα χρόνια στις εφημερίδες. "Κάνω σκηνή" στη σκηνή, γράφω, θυμώνω. Δεν έχω οδηγηθεί στο έγκλημα. Σωφρονίζω. Φρονηματίζομαι. Φρονώ πολλά. Κρύβω τα περισσότερα. Πολλοί φίλοι, πολλά γάντια για το φόβο της ψώρας. (Μπωντλαίρ) Σκηνή. Κυριολεκτώ και μεταφέρω στη σκηνή την αντοχή μου. Κυρίως το αυτονόητο: ότι ζω. Ξαναρχίζω αυτό που δίχως να τελειώνει, τελειώνει. Ξαναγράφω αυτό που τελείωσε και δεν ξαναρχίζει. Προτείνω και αποδίδω όπως ο διεστραμμένος του Κλοσσοφσκί στον ξένο (τον αναγνώστη) το αγαθό μου: απαλλοτριώνοντάς το, το αφήνω αναπαλλ...

Στo "Χτυπούν ένα παιδί" ο Φρόυντ αναλύει τις παιδικές διαστροφές που εκφράζουν ασυνείδητα οι φαντασιώσεις των νευρωτικών με βίαιο περιεχόμενο. Στο "Σκοτώνουν ένα παιδί" ο Σερζ Λεκλαίρ ασχολείται με το παιδί που πρέπει να θανατώσουμε μέσα μας, το παιδί που συμπυκνώνει τις κρυφές φιλοδοξίες των γονιών μας, αυτήν την πρωτογενή ναρκισσιστική παράσταση που μας καταδυναστεύει και από την οποία πρέπει να απελευθερωθούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε ως ομιλούντα υποκείμενα, για να μπορέσουμε να ανοιχτούμε στον έρωτα. Σε τούτη την ασυνείδητη εικόνα του αθάνατου παιδιού των ονείρων μ...

Ο προσωκρατικός στοχασμός, απ' τον Ηράκλειτο μέχρι τον Παρμενίδη, ταύτιζε το Είναι του ανθρώπου με τον λόγο και το νοείν. Ήταν ένας "παραγωγικός" στοχασμός. Στην παράδοση αυτή η ψυχαναλυτική σκέψη του αιώνα μας διέκρινε και μιαν άλλη συνέπεια της εκχωρήσεως του ανθρώπου στη γλώσσα: τον διχασμό του υποκειμένου σε είναι της υπάρξεως και είναι της σημασίας. Αυτή η σκέψη είναι πράγματι κάτι πολύ περισσότερο από "θεραπεία" του νευρωσικού συμπτώματος. Είναι προαγωγή των σημασιών -εισαγωγή του ερωτήματος της σημασίας της ανθρώπινης πράξης. Η ψυχανάλυση ειδοποιεί το υποκείμενο ό...