Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δεν ξέρω πώς και πού να βρω το κουράγιο να επιστρέψω ξανά στο σπίτι μου. Και μπορεί, νωρίτερα, να συμμάζεψα το σπίτι από τα παιχνίδια της, μα ο χώρος παραμένει γεμάτος από εκείνην. Στην κουζίνα, τα πιάτα και τα σκεύη της. Στο σαλόνι, οι δίσκοι με τις παιδικές ταινίες της. Στον κήπο, το ποδήλατο και η κούνια της, στο μπάνιο, οι πετσέτες και όλα τα άλλα είδη υγιεινής της, για το δωμάτιό της, ούτε λέξη. Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως από όλα, θα είναι να αντιμετωπίσω τις αμέτρητες φωτογραφίες της. Παντού υπάρχουν φωτογραφίες της, άλλοτε μόνη και άλλοτε με τη μανούλα. Νομίζω π...

Πόσες φορές έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με παιδιά που τσακώνονται για το παραμικρό; Πόσες φορές έχουμε βρεθεί στη θέση να "επέμβουμε" με φωνές, υποδείξεις ή ακόμα και "τιμωρίες"; Υπάρχει άραγε άλλος τρόπος αντιμετώπισης; Πιο γλυκός, πιο ήρεμος και πιο ουσιαστικός; Υπάρχει! Ο τρόπος της ΑΓΑΠΗΣ που μας δίδαξε ο ίδιος ο Θεός! Ας τον ανακαλύψουμε όλοι μέσα από τις σελίδες αυτής της ιστορίας, με την ευχή να μπορέσουμε να κάνουμε πράξη όλα όσα μας προτείνει η "κυρά - Συννεφένια" για το καλό των παιδιών μας!

Ο Βλαντίμιρ Ίλιτς Γκουντούνοφ κάθεται στο γκρι τραπέζι της γκρι κουζίνας του γκρι διαμερίσματός του σε μια γκρίζα συνοικία της Αγίας Πετρούπολης. Ακόμα και το φαγητό που αχνίζει μέσα στο πιάτο του φαίνεται γκρίζο. Το χρώμα έχει εγκαταλείψει τον κόσμο του Βλαντίμιρ εδώ και πολλά χρόνια, όπως κι η όρεξή του, όπως και το χαμόγελο της γυναίκας του. Η Ιρίνα κάθεται απέναντί του σιωπηλή, συρρικνωμένη, με το κεφάλι σκυμμένο πάνω απ’ το δικό της πιάτο. Σπανίως βλέπει πια τα όμορφα γαλάζια μάτια της, κι ίσως είναι καλύτερα έτσι. Εκεί που βρισκόταν παλιά όλη η χαρά της ζωής κατοικεί...

Σκυφτές περπατούσαν και ούτε κοίταζαν τον ουρανό που έλαμπε και έκανε τα λουλούδια πιο όμορφα από πριν, και ούτε σκέφτονταν τίποτε άλλο, παρά μόνο εκείνον, που ήταν τόσο διαφορετικός από τα δικά τους παλικάρια. Καημός μεγάλος μπήκε στις καρδιές τους και οι μέρες κύλησαν βουβές. Οι νύχτες ήταν μυστηριακές και γεμάτες προσμονή. Ο Νικολής κυκλοφορούσε στο μυαλό τους όπως το αίμα κυκλοφορούσε στις φλέβες τους. Γοργά, δυνατά, άτακτα! Τα όνειρά τους πλανήθηκαν σε κείνους τους τόπους, τους μακρινούς, στο μυαλό τους στήθηκαν εικόνες ωραίες και η ζωή τους πήρε άλλο χρώμα. Μικρό το...

Με λένε Ροδάνθη και είμαι καλά. Έτσι δε λέμε όλοι εμείς που έχουμε ταμπουρωθεί σε μια ζωή ρουτίνας, τάξης και ασφάλειας, χωρίς πάθη και χωρίς εκπλήξεις; Με λένε Ροδάνθη κι είμαι είκοσι εννιά χρονών. Δεν είμαι παντρεμένη, δεν έχω καν σχέση. Δεν έχω παιδιά, ούτε σκύλο, ούτε γάτα. Δεν έχω δεσμεύσεις και δεν έχω υποχρεώσεις. Με μια λέξη είμαι ελεύθερη! Μια όμορφη λέξη που χρησιμοποιούν όσοι είναι μόνοι, σαν αστραφτερή διαφήμιση για οδοντόκρεμα, για να καλύψουν τις νύχτες δίχως τέλος, μ' έναν κουβά παγωτό στο χέρι για να ζεστάνει την καρδιά τους. Τι "κακό" θα μπορούσε να μ...

Κατέβασαν από το διαμέρισμα της Μέι-λι τον στρατηγό, ντυμένο με ένα απλό κατάλευκο ρούχο, μακρύ μέχρι τους αστραγάλους, ξυπόλυτο και συνοδευόμενο από δυο στρατιώτες. Ανέβηκε με το κεφάλι ψηλά έχοντας ξανακερδίσει την παλιά του αρχοντιά και το μεγαλείο, στην εξέδρα. Εκεί τον περίμενε ένας τεράστιος σε όγκο και ύψος, γυμνός από την μέση και πάνω δήμιος. Ο δήμιος σήκωσε ψηλά πάνω από τον λαιμό του στρατηγού το πλατύστομο σπαθί και το κατέβασε με μια απότομη κίνηση. Το κεφάλι του αφέντη έπεσε στην πήλινη λεκάνη και ένας πίδακας αίματος πετάχτηκε με δύναμη από τον κομμένο λαιμ...