Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ποιήματα γεμάτα εκμυστηρεύσεις, αληθινές στιγμές, προβληματισμούς κι ελπιδοφόρα μηνύματα. ΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ Εκείνο που θυμάμαι πιο πολύ από τις καλοκαιρινές μας εξορμήσεις είναι η θάλασσα τη μέρα και τη νύχτα τ’ αστέρια. Με τη ροή της θάλασσας τραγούδαγα και με των άστρων τις επιρροές ονειρευόμουνα.

Το τελευταίο βιβλίο της Σοφίας Χατζηκοκολάκη, που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή το 2017. Περιλαμβάνει σε β΄ έκδοση δύο ποιητικές συλλογές, "Τα ενδογενή", τα "Μικρά Τραγούδια και ένα Νανούρισμα" καθώς και το πρόσφατο "Πλανήτης Ιθάκη" σε πρώτη δημοσίευση, ποιητική σύνθεση που αναφέρεται στις χρονιές της κρίσης με την τρομοκρατία, τη φτώχεια, τη μετανάστευση, την προσφυγιά, τα πυρηνικά και την άνιση κατανομή πλούτου, την αλόγιστη χρήση του περιβάλλοντος και των αγαθών της Γης. Αφήνει λίγο φως αχνό στο βάθος. Τα ποιήματα των δύο συλλογών σε β΄ έκδοση είναι διαχρονικά και με κα...

Ο Μιχάλης -υπό καταρρακτώδη βροχή σε μία στάση λεωφορείων- περίμενε την αγαπημένη του Μάγδα για να της παραδώσει μία βαλίτσα που του είχε εμπιστευθεί. Αδίκως, γιατί ήταν ήδη νεκρή, δολοφονημένη μες στο ίδιο της το σπίτι. Την ίδια ώρα και στην ίδια στάση, δολοφονείται κι ο δίδυμος αδελφός της ο Σταύρος. Όλες οι υποψίες πέφτουν στο Μιχάλη και συλλαμβάνεται ως ύποπτος. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο Αστυνομικός Επιθεωρητής Άρης Πετρίδης με τη συνεργασία του ιδιωτικού ντετέκτιβ Κίμωνα Γιακουμίδη κι ενώ αρχικά φαίνεται διαχειρίσιμη, ένας τρίτος φόνος -με θύμα το μετανάστη, ξάδελφο...

Η ποίηση είναι καθρέφτης και ξόρκι. Ρέει, δημιουργεί, καταστρέφει κι ανα-δημιουργεί μέσ’ από λέξεις, φαντασιώσεις, εκρήξεις, συναισθήματα και βιώματα. Είναι η ανθρώπινη φωνή χωρίς όρια και φράγματα, νερό και φωτιά, ουρανό και γη, είναι ο κόσμος του ποιητή και των αναγνωστών του. Η ποίηση είναι η γνήσια έκφραση του ελεύθερου στοχασμού και της ψυχής, δε χρειάζεται μετάφραση ή ερμηνεία, μόνο να τη βιώσεις, να τη νιώσεις. Το "Λιωμένο χιόνι" είναι μετάβαση, μεταμόρφωση, η αναπήδηση του δημιουργού ανάμεσα σε στιγμές, αισθήσεις, σκέψεις, εμπειρίες κι ελπίδες του παρελθόντος, τ...

ΛΑΛΗΜΑΤΑ Σε μια εποχή και σ' έναν κόσμο όπου ο φασισμός ή η δημοκρατία δε διακρίνονται από τα κέρατα που φέρνουν, αλλά από πράξεις, ο κάθε λαλίστατος διατείνεται το δημοκράτη, τον προοδευτικό με αυτά κι άλλα ισότιμα λαλήματα.

Η Θάλεια ήταν μια θαρραλέα γυναίκα, πετυχημένη ερευνήτρια στο χώρο της Αστροφυσικής επιστήμης. Τώρα, όμως, στα εβδομήντα της -συνταξιούχος, ολομόναχη και με προβλήματα υγείας- ένιωσε πόσο άδεια υπήρξε η ζωή της καθώς δεν είχε γευτεί τα πιο απλά πράγματα, όπως η συντροφικότητα, ο γάμος, ένα παιδί. Το υπαρξιακό πρόβλημα, λυμένο ορθολογιστικά από πλευρά της, εμφανίζεται υποσυνείδητα, όταν πέφτει σε υπεργλυκεμικό κώμα. Στο διάλογο που είχε με... το Θεό -ή με τον εαυτόν της, τέθηκαν βασικά ερωτήματα που απασχολούν και βασανίζουν σχεδόν όλους τους ανθρώπους από καταβολής κόσμο...

Η Απαυγή της Χαράς Στήθηκες ικανός της χαράς. Δύο μικρές μπούκλες, στο σπήλαιο της νιότης το βαθύ σπήλαιο της νιότης, το μπλε της νιότης. Η βουκαμβίλια σιλικόνης στο μπαλκόνι του σφύριζε αμέριμνα.

13 μικρές ιστορίες που πραγματεύονται θέματα, όπως ο χρόνος, ο έρωτας και η μοναξιά. Θέματα που κάπου, κάποτε μπορεί να κράτησαν και το δικό σου φως αναμμένο μετά τις δώδεκα. 13 ιστορίες μετά τις δώδεκα. Όταν τα περισσότερα φώτα σβήνουν, κάπου κάποιο μένει αναμμένο. Κάπου, κάποιος ζει τη δική του ιστορία.

Ωδές ψυχοσωματικές από σκιές νεκρές... βαναύσως ποδοπατημένες από αδιόρατες αποπλανημένες ομορφιές... Ιστορία έχουν ακροβατική κι άλαλα αποτυπώματα φωτοσυνθετικά...

Πρόκειται για μια ποίηση προσωπικού στιλ, φιλοσοφικού περιεχομένου, όπου η σκέψη ξανοίγει τα φτερά της πέραν απ’ το γνωστό ουρανό, ελπίζοντας πως, ακόμα και στο κενό, θα βρει την πηγή που εκ γενετής αναζητεί, ο εγκέφαλος των ανθρώπων...

Εντός του ζωολογικού κήπου, ανάμεσα σε αγρίμια και κουφάρια προβεβλημένων βιτρινών, ενηλικιώθηκε η ποιητική συλλογή του Χρήστου Τζανάκου. Σε κάθε άραγε ο δημιουργός αντιστοίχησε ένα στίχο, με κάθε βέλος στιγμάτισε τη συστροφή του. Ως νέος C. Damus έχει την ανάγκη μέσ' από τις ποιητικές στροφές του να παραδειγματίσει κάθε άνθρωπο που θέλει ν' ακολουθήσει την προτροπή του "Ίε παι". Μια συλλογή που ευελπιστεί στο αίσιο τέλος του δικού μας λαβύρινθου.

Πιστό στις αρχές της παράδοσης, τις απαιτήσεις του αναγνωστικού κοινού και για εικοστή τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, κυκλοφορεί το Ποιητικό Ημερολόγιο με επιμέλεια-ανθολόγηση του Γιάννη Κορίδη. Κάθε μέρα -ολοσέλιδη- περιέχει τις απαραίτητες ημερολογιακές πληροφο­ρίες κι ένα αντιπροσωπευτικό ποίημα. Ανθολογούνται ποιήματα από την αρχαιότητα έως τις ημέρες μας, από τον "Ερατοσθένη το Σχολαστικό" στον "Ανδρέα Κάλβο" κι από τον "Τέλλο Άγρα" στην "Κική Δημουλά". Περιέχει ποιήματα επετειακά, ποιήματα για καθημερινή ανάγνωση. Το "Ποιητικό Ημερολόγιο" είναι μια καινούργια ανθο...

Δεκατέσσερις ιστορίες "γειτονεύουν" στη Γλυκιά πενικιλίνη. Ανάμεσα στους γείτονες, η Τασία του νεροχύτη, ο πολεμιστής του Κολωνού, η Αποστολική, ο Νικολάκης από τον Ψαρομαχαλά, οι νησιώτες του βουνού, ο Τάσος ο σινεματζής από το Μενίδι, οι χρυσοθήρες του Ακροκόρινθου, ένας επιστολολάτρης, τρεις μεταφραστές στον ημιώροφο, η αχώριστη παρέα του χολ και άλλοι· μεταξύ τους, κι εκείνοι που δεν "δικτυώνονται" ποτέ. Στη συλλογή διηγημάτων "Γλυκιά πενικιλίνη" τα πρόσωπα ζουν στις αθηναϊκές συνοικίες, αλλά και σε τόπους και γειτονιές της επαρχίας. Οι αφηγήσεις εκτυλίσσονται σ...

Με μία πένα συντροφιά τα γράμματα αγγίζω, τις συλλαβές αναζητώ, ελπίδες αντικρίζω! Αυτή η πένα της καρδιάς αγάπη θα χαρίζει, μικρών αγγέλων όνειρα ήλιους να τα γεμίζει! Ένα τρυφερό παραμύθι γραμμένο για τα παιδιά μέσ’ από τις εικαστικές δημιουργίες των ίδιων των παιδιών.

Τα "Οιστρογόνα" αποτελούν ένα ταξίδι στο χάος. Ποίηση βαθιά αυτοβιογραφική και τρεμάμενη σαν το ανθρώπινο είδος. Ένα ανθρώπινο είδος -που η δημιουργός ευελπιστεί- στον παρόντα τόμο να βρει μία συνοδοιπόρο. ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ Όπως ο λύχνος που σβήνει μονάχος του σαν σώσει το λάδι, μη λησμονήσεις ποτέ πόσο για σένα, ναι, μόχθησα. Περασμένος και συ, όπως θα υπάρξουμε όλοι· και ούτε η γη θα μας αλλάξει ούτε η θάλασσα μα ένας όρκος επάνω στο φεγγάρι· που θα μας πάει πιο γρήγορα από εκατό φωτισμένα αστέρια που λάμπουν σαν τα μάτια αισχρού δολοφόνου.

Τα "ποιητικά άπαντα" του ποιητή, κριτικού και δοκιμιογράφου Βάσου Η. Βογιατζόγλου. Η "Ιχνηλασία" αποτελεί μία ολοκληρωμένη παρουσίαση της εξηντάχρονης ποιητικής διαδρομής του Β.Η.Β. όπως κατά καιρούς εκφράστηκε μέσ’ από τις δέκα ποιητικές συλλογές του, αλλά και μεμονωμένες ποιητικές δοκιμές. Η διαδρομή του Β.Η.Β. χαρακτηρίζεται από την ιχνηλασία διαρκώς νέων εκφραστικών δυνατοτήτων του ποιητικού λόγου - από το παραδοσιακό έμμετρο, το δημοτικό δεκαπεντασύλλαβο και το σονέτο μέχρι την ελεύθερη στιχουργική και ποιητική πρόζα. Μέσ’ από περίτεχνες γλωσσικές φόρμες και πλήθος α...

Η Εύα είναι ο αισθησιασμός, η ατίμωση, η έξοδος και η πτώση. Τιμωρείται με την απειλή της ανυπαρξίας κι εκδιώκεται, ώστε με πόνο και δάκρυα να περνά τις μέρες της· αυτή είναι η κατάρα του θεού της. Στα σπλάχνα της, όμως, κυοφορεί την ελπίδα, γίνεται η Μητέρα των Ζωντανών. Η Εύα ξεριζώνεται από την Εδέμ για να μάθει ότι η λύτρωση περνά από τη ζωή. Και η Εύα αναζητά πια την υπενθύμιση ενός χαμένου παραδείσου ώστε να μπορέσει να επιστρέψει στον αναστάσιμο εαυτό της. "Τα κεράσια της Εύας" είναι η πορεία του ανθρώπου προς την ωρίμανση, η επιλογή της ελευθερίας, η αποδοχή τ...

ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ Κάθε σκαμπίλι της ζωής εμένα άνοιγε πληγή, όμως με την υπομονή έπαυε να αιμορραγεί, την έγιανα με χάδι, μα έμενε σημάδι. Σκαμπίλια έφαγα πολλά μέχρι βαθιά στα σωθικά, μα πάλευα μες στη ζωή να τη γιατρεύω την πληγή και αν έχω τα σημάδια καρδιά δεν έχω άδεια. Αυτά μου 'πλασαν την ψυχή, κάναν τη σκέψη μου σοφή, στον πόνο να μη σταματώ, για τη χαρά να προσπαθώ, έχω καρδιά γιορτάτη στον πόνο δείχνω πλάτη.

ΞΥΠΝΩ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΤΟ ΦΩΣ Ξυπνώ και χαίρομαι το φως. Το φως της ημέρας, το φως του ήλιου με ανασταίνουν από τη νάρκη του ύπνου. Αισθάνομαι ζωντανή, κοιτάζω έξω και ψάχνω τα σημάδια της φύσης που ζωντανεύει. Αισθάνομαι πως υπάρχω σε ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Δε θέλω να φύγει γρήγορα το πρώτο φως. Το πρώτο φως του ήλιου έχει μιαν άλλη λάμψη. Κοιτάζω τα δέντρα και ψάχνω τα μικρά πουλιά. Με τον πρώτο θόρυβο ανοίγουν τα φτερά του και φεύγουν, άλλες φορές πολλά μαζί και άλλες φορές μόνα. Είναι το ξύπνημα της φύσης, αρχίζει η ρουτίνα της ζωής.

Ο Φρανκ Κάλερ χτυπάει τα πλήκτρα της γραφομηχανής του με κάθε ευκαιρία. Πίνει και καπνίζει μανιωδώς. Μπλέκει με γυναίκες τρελές, γυναίκες μπερδεμένες, γυναίκες στοργικές. Τρία αγόρια κάθε μεσημέρι παίζουν μπάσκετ έξω από το σπίτι του. Το ένα απ’ αυτά έχει αφήσει στο παράθυρο του Φρανκ ένα πλαστικό μπουκάλι με μια κάμπια μέσα. Ο Φρανκ συναντά εκδότες, ηθοποιούς και ποιητές στην προσπάθειά του να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Όλη αυτή την πολυφωνική φούγκα γεγονότων θα την ανατρέψει η συνάντησή του με το διαβολικό ξανθό άντρα. Ο Φρανκ πατάει το γκάζι, δυναμώνει τη μου...