Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η συλλογή αποτίνει φόρο τιμής στους επιφανείς και αφανείς ήρωες του Έπους της ΕΟΚΑ 1955-59, στις χιλιάδες αγωνιστών που πολέμησαν και ονειρεύονται ακόμα τη Λευτεριά της Κύπρου. Δείγμα γραφής: Χέρι με χέρι τον πυρρίχιο χόρευαν στ' αλώνια της τιμής, στα κακοτράχαλα βουνά και στις μικρές ραχούλες. Και πορεύονταν με μπόρες, με λιοπύρι ακάματοι, θηρευτές Δικαιοσύνης.

Η Λίνα και η παρέα της: Εφηβικά χτυποκάρδια, σχολείο, εκδρομές, φιλίες... Μέσα από τα ξέγνοιαστα χρόνια της νιότης μιας παρέας παιδιών Γυμνασίου και Λυκείου, η Τούλα Μπούτου ξετυλίγει τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών της, στα πρόσωπα των οποίων παρελαύνει κάθε συνομήλικός τους. Η εφηβική παρέα απολαμβάνει τη ζωή και τις καινούργιες εμπειρίες ακόμη και όταν έρχεται αντιμέτωπη με δυσκολίες όπως το πρόβλημα των ναρκωτικών και των διαζευγμένων γονιών. Με σύμμαχο την αισιοδοξία, οδηγείται μπροστά αντικρίζοντας το αύριο που περιμένει...

Η συλλογή αποτελεί μια προσωπική καταβύθιση στην απόγνωση, μια μορφή βίας που μοιάζει να αυτοεπιβάλλεται, μια εμπύρετη καταγραφή του αδιεξόδου. Η ανά-δυση του συναισθήματος -ως μοναδική διέξοδος διαφυγής από την έλλειψη- και η αποτύπωση μιας προσπάθειας να διασώσει μια παραιτημένη ύπαρξη, που οδηγείται στην εξουθένωση. Δείγμα γραφής: Από το "ΓΛΥΚΟΣ ΑΝΤΙΧΕΙΡΑΣ" Τι ακανόνιστες γραμμές στο δέρμα επιβάλλει η Στέρηση. Δεν είναι πια πληγή μα ζωγραφιά που ξεθυμαίνει. Δες μέχρι πού φτάνει το πείραμα της Αντοχής. Πρώτα γενέθλια πριν λίγες μέρες. Κι όμως· αδυνατώ να...

Η συλλογή αποτελείται από 35 ποιήματα, τα οποία δανείζονται χαρακτηριστικά γνωρίσματα της υπερρεαλιστικής και αυτόματης γραφής, σε συνδυασμό με μια αφαιρετική μεθοδολογία. Ο λόγος σύγχρονος, συνειρμικός, με έντονο το στοιχείο του αιφνιδιασμού και της παραδο-ξολογίας, δημιουργεί έντονες εικόνες. Δείγμα γραφής: Πίσω στο Χρόνο Ό,τι μ' ορίζει το έχασα περνώντας τα δεκάξι. Μνήμες κενές που άνθιζαν δίχως νερό και ήλιο. Τ' άνθη του αγκάθια έγιναν -πιο άγριος φαινόμουν- και οι ματιές που χάριζα στ' όνειρο βρήκαν θέση.

Εκείνος ο πόλεμος ανέδειξε ήρωες όπως η ερημιά γενναίους ποιητές.

Η δημιουργός, στη νέα της ποιητική συλλογή, υποδέχεται τον Άνθρωπο με μια αγκαλιά ανοιχτή. Και αν και είναι πολλά αυτά που τον βαραίνουν, τον αποδέχεται σ' όλο το μεγαλείο του. Στέκεται δίπλα του στα αδιέξοδα και με το λόγο της τον αφυπνίζει και του δίνει ώθηση. "Λευκό μαντίλι" όχι ανακωχής, αλλά ελπίδας ανεμίζει η ποιήτρια με σκοπό να βοηθήσει τον Άνθρωπο να δώσει τέλος στην πολιορκία της πολυδιάστατης υπόστασής του.

Στα έργα του λευκώματος αποτυπώνεται η άγρια και λιτή ομορφιά τής πατρίδας της δημιουργού, της Λακωνίας και όχι μόνο. Στις σελίδες του λευκώματός της είναι ολοφάνερη η αέναη προσπάθεια της δημιουργού να εκφραστεί η αγάπη της για τη φύση: τοπία, λουλούδια και χρώματα, καθώς και το πάθος της για την ιστιοπλοΐα και τους γαλάζιους δρόμους στην ανοιχτή θάλασσα.

Το αναλυτικό έργο του Κώστα Χατζηαντωνίου, "Κύπρος 1954-1974. Από το έπος στην τραγωδία", αποτελεί ένα εντυπωσιακό διάγραμμα των απανωτών λαθών και παλινδρομήσεων των ελλαδικών, κυρίως, πολιτικών ηγεσιών, που οδήγησαν από το μαξιμαλιστικό μεν αλλά λογικό αίτημα της "Ένωσης" της μεγαλονήσου με την Ελλάδα, στην αδιέξοδη και οδυνηρή για τον Ελληνισμό κατάσταση της κατοχής του 37% περίπου της έκτασης της Κύπρου από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Με αδιάσειστα και ιστορικώς αποδεδειγμένα στοιχεία, ο συγγραφέας παρουσιάζει και αναλύει αριστουργηματικά, πώς από το μεγαλείο του...

Στη νέα συλλογή διηγημάτων του Θανάση Παπαθανασόπουλου, η θεματική του πλουτίζει τέσσερις πολύ ενδιαφέροντες κύκλους ζωής και ανθρώπινης δράσης. Στον πρώτο κύκλο δεσπόζουν τα διηγήματα που αποδίδουν επώδυνες, αλλά καθαρτήριες καταστάσεις, που διαδραματίσθηκαν στα πικρά χρόνια του εμφυλίου πολέμου (1945-1950). Στο δεύτερο κύκλο αποδίδονται δραματικά σκηνάρια της ζωής καθώς και τα ελπιδοφόρα μηνύματά τους. Στον τρίτο κύκλο παρελαύνουν πρόσωπα και καταστάσεις εμπνευσμένα από το χώρο της δικαιοσύνης και της δικαστηριακής πρακτικής, ενώ ο τελευταίος κύκλος αποπειράται να καλύ...

Μια εντελώς πρωτότυπη-πρωτοποριακή, αλλά συνάμα και επαρκέστατα τεκμηριωμένη άποψη έχει την ευκαιρία να γνωρίσει ο αναγνώστης της ιστορικής ερευνητικής μελέτης του Ηλία Φιλιππίδη, "Κρήτη 1941 - Η "παράδοσή" της από τον Τσόρτσιλ στο Χίτλερ". Γιατί τελικά, αυτή η τελευταία γωνιά ελεύθερης ελληνικής γης, η Κρήτη, χάθηκε κατά τέτοιο ασύγγνωστο τρόπο, το Μάιο του 1941, ενώ μπορούσε, έστω και δύσκολα, να κρατηθεί, όπως συνηγορούσαν όλα τα γεωστρατηγικά δεδομένα στην Ανατολική Μεσόγειο; Γιατί, αυτό το φυσικό προπύργιο της Ελλάδας δεν προστατεύτηκε, όσο θα 'πρεπε, ενώ θα μπορούσε ω...

Τα κρησαρίσματα είναι μια χούφτα σκέψεις που έμειναν μετά το κοσκίνισμα -κρησάρισμα- από το σωρό της πολυλογίας. Είναι το "λακωνίζειν" που έλεγαν οι αρχαίοι μας όταν ήθελαν να ορίσουν τη φιλοσοφία. Είναι πεντέξι σπυριά αλάτι που έμειναν στα "τηγάνια" της Μάνης όταν ο ήλιος εξατμίσει το θαλασσόνερο της ποσότητας. Είναι τα ξεδιαλέγματα από την πολυκοσμία των λέξεων για να χωρέσουν στα βαγόνια της μνήμης. Είναι το πριονίδι που μένει όταν η πλάνη του μυαλού πλανίζει ερωτηματικά. Είναι η γύρη από τ' άπειρα λουλούδια που το μυαλό σας μέλισσα διάλεξε για να φτιάξει...

Οι "Κραυγές Ζώσες" είναι δύο κραυγές ζωντανές, παγιδευμένες. Η μία σ’ ένα γυναικωνίτη και η άλλη σ’ ένα στρατώνα, εξομολογούνται τις προαιώνιες ωδίνες τους. Τις κληροδοτημένες "εχθροπραξίες" τους. Τις ανομολόγητες κι ομοούσιες αγωνίες τους. Δύο κραυγές, η μία θηλυκή και η άλλη αρσενική, μάχονται με τους κατεστημένους ρόλους τους αποζητώντας την ανατροπή του αρχέτυπου. Τη λύτρωση. Την έξοδο μέσα από τη δυαδική ειρήνη.

Ασπάζοντας την άποψη του Νίκου Καζαντζάκη ότι "καθήκον κάθε ανθρώπου είναι να φωνάζει στην έρημο" ο Θ. Παπαδόπουλος με το νέο του πόνημα "φωνάζει" για έναν καλύτερο τόπο, μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο μέλλον, με το δικό του τρόπο. Οι "φωνές του" , που ενίοτε γίνονται "κραυγές", ακολουθούν με σύνεση το ποιητικό μέτρο και προσδίδουν μια ευχάριστη νότα στη σύγχρονη ελληνική ποίηση.

Στην "Ασκητική" του ο Καζαντζάκης μιλάει για τη φοβερή κραυγή μέσα του, την κραυγή του Θεού που υποφέρει απ' όλες της ανθρώπινες συμπεριφορές. Σ' αυτό το αφήγημα δύο συγγραφείς, διαφορετικού μεγέθους και σε διαφορετικές εποχές, συναντώνται απρόσμενα σ' ένα νησί για να μπορέσουμε πιο εύκολα, πιο απλά και πιο ελαφρά να καταλάβουμε πώς εννοούσε το Θεό ο Νίκος Καζαντζάκης, ποιες ήταν οι υπαρξιακές σκέψεις του, πόσο αυτές τον φόβιζαν -σε σημείο να καταργεί κάθε ελπίδα- και πόσο μαγικές είναι οι απίστευτες ιδιότητες του αόρατου εαυτού μας.

Η υπέρβαση της "έννομης" τάξης των μνημονίων είναι πρωταρχικό χρέος για την Πολιτεία. Τα θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων και των εκπροσώπων τους δεν πρέπει να είναι υποταγμένα στις ελευθερίες της αγοράς και το δίκαιο του ανταγωνισμού, πολύ περισσότερο στις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες βασίζονται στις δημοσιονομικές πολιτικές και σε κάποια οικονομική βοήθεια. Αντίθετα, τα κοινωνικά δικαιώματα να είναι πλήρως αναγνωρισμένα ως προϋποθέσεις αναγκαίες για την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο.

13 μικρές ιστορίες που πραγματεύονται θέματα, όπως ο χρόνος, ο έρωτας και η μοναξιά. Θέματα που κάπου, κάποτε μπορεί να κράτησαν και το δικό σου φως αναμμένο μετά τις δώδεκα. 13 ιστορίες μετά τις δώδεκα. Όταν τα περισσότερα φώτα σβήνουν, κάπου κάποιο μένει αναμμένο. Κάπου, κάποιος ζει τη δική του ιστορία.

Η συλλογή εμπερικλείει ένα πολλαπλό φάσμα συναισθημάτων που παίρνουν σάρκα και οστά. Κάθε ποίημα αποτελεί μία μικροϊστορία, ένα συμβάν σ’ ένα μακρινό ταξίδι, μία σιωπηρή αφήγηση ενός συνεπιβάτη στο τρένο που ονομάζουμε ζωή. Απώτερος σκοπός, να αποτυπωθεί όσο πιο πιστά γίνεται μία έκφανση της κοινωνίας και της συμπεριφοράς των ανθρώπων. *** L’IMMIGREE Τα γραπτά επιμένουν. Τα λόγια ατονούν. Οι πράξεις, τύψεις δημιουργούν. Κι αν με ρωτούσες τι, τελικά, απέγινα, τούτο θα σου έλεγα: Μετανάστρια. Κανένας τόπος πια δε με χωρεί. Η φυγή, λιμάνι ψάχνει για να προσ...