Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο τίτλος "Στιγμιότυπα" θέλει ακριβώς να αποτυπώσει κάποιες στιγμές ή γεγονότα της καθημερινής ζωής και γενικότερα της κοινωνικής, τα οποία εγκλώβισε η μνήμη και θέλησε να διαχειριστεί η σκέψη. Επίσης εικόνες του παρελθόντος, οι οποίες έχουν εξαφανιστεί από τη σύγχρονη ζωή, θέλησε να επαναφέρει η μνήμη στο προσκήνιο, επιχειρώντας να κρατηθεί ζωντανή η ανάμνηση.

Συλλογή 53 ποιημάτων που αποτελεί μια αυθεντική προσέγγιση στα σύγχρονα κοινωνικά δρώμενα με ζωηρό το στοιχείο της θρησκευτικότητας. Πολλές ωστόσο από τις ποιητικές συνθέσεις του Ν. Θωμά αντλούν την έμπνευση τους από τους νεότερους ιστορικούς χρόνους και το στίγμα που αυτοί έχουν αποτυπώσει στο σήμερα. Οι πολυάριθμες ευαισθησίες του ποιητή αναφαίνονται μέσα από τις σελίδες της παρούσας (πέμπτης στη σειρά) συλλογής. Ο δημιουργός μέσω των στίχων του εκφράζει την πεποίθηση του ότι οι κοινωνίες των ανθρώπων θα υποστούν πολλά δεινά ακόμη, αν δεν ασπαστούν τη Δικαιοσύνη του Θε...

Τα πολύ παλιά χρόνια, στο Πεντάγραμμο υπήρχαν δύο, εχθρικές μεταξύ τους, χώρες: η Χώρα των Παύσεων, στην οποία επικρατούσε απόλυτη ησυχία και η Χώρα στην οποία κατοικούσαν οι θορυβώδεις Νότες. Μια μέρα, όμως, μια ζωηρούλικη και χοροπηδηχτή τελίτσα, το ανυπάκουο Παρεστιγμένο, άθελά της αλλάζει την κατάσταση. Εισβάλλει κρυφά στην χώρα των Παύσεων προκαλώντας σύρραξη... Θα συμφιλιωθούν, στο τέλος, οι Νότες με τις Παύσεις; Θα συνεργαστούν μεταξύ τους, ώστε να προκύψει η Μουσική; Και τι θα γίνει με το απείθαρχο Παρεστιγμένο; Πώς θα συνετιστεί; Ένα παιδικό παραμύθι για...

Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό ποιητικό έργο, αποτελούμενο από τρεις ενότητες ("Στις γειτονιές των αστεριών", "Βαρυτικές παρεκκλίσεις", "Στον ορυμαγδό των απωλειών"), με ένα σύνολο 40 συνθέσεων. Η ποίηση της Μαργαρίτας Ταυλαρίου - Πουρναροπούλου εκχέοντας ένα εσωτερικό δυνατό φως, αγγίζει τη λογική και το συναίσθημα και αφήνει μια αίσθηση θερμότητας στον αναγνώστη. Οι δημιουργίες της αποτελούν ερμηνείες της αρμονίας του Σύμπαντος και αγγίζουν την ουσία των νοημάτων του κόσμου.

Στα τριάντα τέσσερα ποιήματα της συλλογής, ο αναγνώστης περιπλανιέται στις σκέψεις και τα συναισθήματα της δημιουργού, στους προβληματισμούς και τους αφορισμούς της, στις εικόνες και τα όνειρά της. Άλλοτε με υπαρξιακά ερωτήματα («Το Εγώ»), άλλοτε με γλώσσα κυνική, σαρκαστική («Ασφάλεια Εξασφαλισμένη»), άλλοτε με έντονες βιωματικές εικόνες («90s», «Το τρένο») κι άλλοτε γεμάτα με συναισθήματα («Προδοσία») τα ποιήματα σκιαγραφούν μια ολόκληρη γενιά – τη νέα γενιά, τα βιώματά της, τη ματαιότητα του τρόπου ψυχαγωγίας της, τα αδιέξοδά της. Ταυτόχρονα, όμως, καταπιάνεται με διαχρο...

Η συλλογή είναι το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης ελεύθερης πτώσης στο παρελθόν και της αναμόχλευσής του, που επεφύλασσε στη συγγραφέα την αναμέτρησή της με φαινομενικά επουλωμένες αλλά κατ’ ουσίαν δυσώδεις πληγές. Η δημιουργός, μολονότι είχε απόλυτη επίγνωση ότι η έκθεση των ποιημάτων της στα μάτια των περίεργων ισοδυναμεί με αυτόβουλη θυσία, αποφάσισε να τα εκδώσει και να διαπιστώσει αν επαληθεύεται ο Τάσος Λειβαδίτης που έλεγε πως τα ποιήματα είναι κλειδιά για την τρέλα ή τον ουρανό. Αυτό μένει ν’ ανακαλυφθεί...

Στο "Μιλένιουμ", όπως και στους "Παρακαμπτήριους" (1998), ο Πανίκος Παιονίδης ζωντανεύει αυθεντικούς χώρους και, ιδίως, αυθεντικούς ανθρώπους. Με την απλότητά του γοητεύει και συγκινεί τον αναγνώστη. Τα διηγήματά του έχουν τη μαγεία του σήμερα και του χτές. Είναι κομμάτια-μαρτυρίες της εποχής μας για ό,τι ζήσαμε, για ό,τι αγαπήσαμε και πονέσαμε. Η γεύση τους, έτσι πικρόγλυκη, πλανάται στο στόμα.

Δείγμα γραφής: Από τη "Γιορτή της Μάνας" Σαν σήμερα γράφω, τον πόνο μου εκφράζω. Mάνα, με πόνο φωνάζω. Tι ειρωνεία, για σένα γιορτάζω.

Στη ζωή όλα μπορούν να συμβούν. Το όνειρο διεκδικεί το μερτικό του αφού μορφοποιείται και παίζει το ρόλο ισορροπιστή ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Η συγγραφέας Φαίδρα Ζαμπαθά - Παγουλάτου στις ιστορίες της "Στοίχημα ζωής" δίνει μια γεύση ζωής και θανάτου, αγάπης και έρωτα, μοναξιάς κι απαντοχής. Σε μια ανθρώπινη, ποιητική και ζεστή ατμόσφαιρα ξετυλίγεται το κουβάρι με πόνο, θλίψη αλλά και με πίστη κι αισιοδοξία.

Με βλέμμα που εκχύνει δυνατό εσωτερικό φως, η ποιήτρια αντικρίζει και ψηλαφεί ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών, φιλοσοφικών και υπαρξιακών θεμάτων που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος Άνθρωπος. Διαθέτοντας πλούσια υλικά, όπως η πηγαία έμπνευση και η αφθονία εκφραστικών μέσων, αγγίζει τη λογική και το συναίσθημα και αφήνει μια αίσθηση θαλπωρής, αλλά και προβληματισμού στον αναγνώστη. Δείγμα γραφής: Από "ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ" Τα χρόνια της φιλίας του πάθους με τα καρφιά του Ιούδα καρφωμένα... στο αναιμικό στήθος του Ναζωραίου αιμορραγούν...

"Το λουλούδι ποτέ δεν πεθαίνει" Το λουλούδι ποτέ δεν πεθαίνει./ Μόνο κατεβαίνει και κρύβεται στην αγκαλιά της Νύχτας/ προετοιμάζοντας στο σκοτάδι του Χειμώνα/ την έκφρασή του: "Άρωμα και Όνειρα"/ Για μια Ουράνια ύπαρξη, που τ' όνομά της/ το πρώτο είναι Αγάπη, το άλλο της/ Παράδεισος και Στερέωμα και/ Ήλιος! (από τη σελ. 40 του βιβλίου)

Τα αδελφοκτόνα πάθη δεν παύουν να εκτελούν τα όνειρα και τις ελπίδες. Τα πέτρινα χρόνια, η μισαλλοδοξία, το «μαύρο κουτί» περισφίγγουν το λαιμό και εντείνουν τις υποψήφιες στρατιές των θυμάτων. Οι πρώτες αναλαμπές, για μια ζωή απαλλαγμένη από μικρότητες και κυνηγητά, φαίνονται στον ορίζοντα, όπου η μέγγενη των προστατών συνθλίβει το λαιμό, συντηρώντας έτσι την ακαμψία και σπέρονοντας το μίσος. Οι "'έξυπνοι", οι καπάτσοι, στην ημερήσια διάταξη: Η τιμή και η αξιοπρέπεια αλέθονται στη χοάνη του νεοπλουτισμού. Παντού το εύκολο κέρδος, παντού η αναλγησία και ο θάνατος. Η ζωή...

...Ο Μάρκος έμεινε πάλι άνεργος. Αυτή τη φορά, ήταν απογοητευμένος. Αγωνιζόταν, αρκετά, για να μη σπάσει εντελώς, η ψυχική του αντοχή. Τις νύχτες και στον ύπνο του οι εφιάλτες παρουσιάζονταν συχνότερα και πιο έντονα. Ένιωθε μπλοκαρισμένος από στενάχωρες σκέψεις, ένιωθε να χάνει την προσωπικότητά του, την αξία του. Έβλεπε να 'ναι παραγκωνισμένος από Πολιτεία και από ανθρώπους, ένιωθε ανελεύθερος. Η απραξία και στεναχώρια, του δημιουργούσαν και παραπάνω έξοδα - περισσότερα ναύλα, τσιγάρα, ποτά. Έσοδα δεν είχε τώρα από πουθενά. Ούτε όπως αναφέραμε από το στράτευμα, ούτε τούτη...

Ανάμεσα στο 1920 και το 1930, η Αθήνα μια πραγματική "διαμαντόπετρα στης Γης το δαχτυλίδι". Τα καλοκαίρια τα πεντακάθαρα νερά του Φαλήρου δροσίζουν τους Αθηναίους, τα πρώτα "μεικτά μπάνια" ανδρών και γυναικών κάνουν δειλά την εμφάνιση τους και η ειδυλλιακή Πάρνηθα φιλοξενεί οικογένειες κατασκηνωτών στην ολόδροση αγκαλιά της. Στα χρόνια του '30 που ακολουθούν, ο αναγνώστης μεταφέρεται στην αρχοντική Θεσσαλονίκη. Απεργίες και ταραχές προλειαίνουν το έδαφος για το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Μια δικτατορία, όμοια με άλλες στην Ευρώπη, αλυσοδένει το νου, αρνείται όμως να παρ...

Η συλλογή "Στους εγκρεμνούς της σκέψης" καθρεφτίζει το δαιδαλώδη δρόμο της σκέψης, όπου διακλαδώνονται διαρκώς παράδρομοι και δε γνωρίζει κανείς την αφετηρία και τον τερματισμό. Ίσως να μας περιμένουν κοιλάδες ευτυχίας κι ευλογίας, ίσως αντίθετα αδιέξοδα και γκρεμνοί. Αντί να φαντασιωνόμαστε είναι πλέον χρήσιμο, ενίοτε να προσεγγίζουμε τα όριά μας, να βουτάμε στις παγωμένες θάλασσες του νου, να κατεβαίνουμε στον ηφαιστειακό πυρήνα των παθών μας, να γευόμαστε τη δηλητηριασμένη σταγόνα των ορμών μας, που δε θα μας σκοτώσει αλλά θα μας δώσει γνώση. Κι έπειτα μ' αυτή τ...