Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

O Άγγελος Λάππας στο νέο του βιβλίο «Απόδραση στην άλλη μέρα» παρουσιάζει εννέα ενδιαφέρουσες ιστορίες γεμάτες τρυφερότητα και ευαισθησία με ανθρώπους που αγωνίζονται ν’ απαλλαγούν από τα δεσμά της μοίρας των ανθρώπων, της κοινωνίας των ανθρώπων, της «προηγμένης» εποχής μας. Εννέα σκληρές ιστορίες με ανθρώπους που προσπαθούν να συναντήσουν τους συνανθρώπους τους, να βρουν τον εαυτό τους. Ο σύγχρονος εγκλωβισμένος άνθρωπος που ψάχνει για διέξοδο... Ένας πρωτάρης κλέφτης και μια ηλικιωμένη κυρία... Ένας νεαρός λαθρομετανάστης και ένας Έλληνας οδηγός που συναντήθηκαν στα φαν...

...Ποιος είναι ο τρόπος του Νιάρχου; Η λοξή ματιά του μάλλον. Κι αυτό τι θα πει; Ο Νιάρχος είναι ποιητής και οι ποιητές έχουν τη δική τους μεγαθυμία. Βλέπουν την ζωή ως κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στην ολότητά της κι αυτό δεν τους επιτρέπει μεροληψίες. Θυμώνουν, οργίζονται, απογοητεύονται - από τους άλλους· η ζωή είναι όμως πάντα αυτή, μοναδική, ανεπανάληπτη και την αντιμετωπίζουν με σεβασμό. Δεν χλευάζουν, δεν καταγγέλλουν, επισημαίνουν βεβαίως. Καμιά φορά εγκωμιάζουν - σπανίως. Πάντα με τον δικό τους τρόπο... Από τον Πρόλογο του Θανάση Βαλτινού

...Μια φορά στη ζωή μου -όλη κι όλη- συνάντησα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Όταν με σύστησαν, με άρπαξε απ’ το γιακά και με ταρακούνησε: - Εσύ, μου είπε και οι όμοιοί σου, δε βοηθάτε την πατρίδα. Τα πέτα του Φασουλή δικαιούνται καλύτερη μεταχείριση απ’ όλες τις εξουσίες. Της τα είπε χύμα, της τα είπε τσουβαλάτα, της τα είπε ποιητικά, τρυφερά, σαρκαστικά και γελαστά. Έλεος! Τι άλλη προσπάθεια να κάνει κανείς; Πρόκειται για έναν τρόπο που ενώ απέτυχε ως διακυβέρνηση, πέτυχε ως χρονογράφημα. Και μιλάμε για μια δύσκολη δουλειά... Κώστας Μητρόπουλος

Ένα βιβλίο απόλυτα ερωτικό. Ένα ιδιότυπο λεύκωμα, εν είδει ημερολογίου, που απαρτίζεται από 25 επιστολές της γράφουσας με αποδέκτη τον εμπνευστή του έρωτά της. Στις σελίδες του περιγράφεται η ιστορία μιας σχέσης από την ανατολή έως τη δύση της. Η συγγραφέας επιχειρεί μια αποφόρτιση της υψηλής συναισθηματικής δόνησης που βιώνει με αφορμή την ξαφνική «συνάντησή» της με τα βέλη του φτερωτού θεού. Ανατέμνει τον εσωτερικό της κόσμο κι αποτυπώνει έγγραφα την ένταση και τη συγκίνηση που την κατακλύζουν κατά τη διάρκεια της επαφής της με τον αγαπημένο της. Ζει τον έρωτά της με ά...

...Υπάρχει νομίζω κρυμμένη μες στο βιβλίο μια απαστράπτουσα πριμαντόνα που μου θυμίζει αόριστα τις μορφές του Μεσοπολέμου, ίσως και λίγο πριν, αν είναι δυνατό, ντυμένη σε ροζ μετάξι, με μαργαριτάρια στο λαιμό, κρατώντας στην αγκαλιά το κάτασπρο, ήσυχο σκυλάκι της. Είτε για τον Γιάννη Χρήστου και τον Βέρντι γράφει ο Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης, είτε για τον Μητροπάνο και τον Μητρόπουλο, η πριμαντόνα καραδοκεί... Μάνος Ελευθερίου

Το βιβλίο «Αναρχικός κατηγορίας "Βήτα" είναι η πολιτική περιπέτεια ενός ήρωα-δεκανέα. Μοιάζει με μυθιστόρημα, αλλά δεν είναι. Είναι απόλυτα αληθινή. Αρχίζει απ’ την ημέρα της κατάταξής του στο ΚΕΝ Κορίνθου ως υποψήφιου εφέδρου αξιωματικού και προχωρώντας χρονικά, τελειώνει με την απόλυσή του από Μονάδα της Δράμας στις 11 Γενάρη 1953. Απ’ την ημέρα της κατάταξής του, στις 11 Ιουλίου 1950 ως την ημέρα της απόλυσής του συμπληρώθηκαν τριάντα ακριβώς μήνες ή 914 ημέρες στρατιωτικής θητείας. Εκτός από το ΚΕΝ Κορίνθου και την ΑΣΔΑΝ, οι τίτλοι των άλλων Μονάδων που αναφέρονται, δε...

Παράξενα γεγονότα εκτυλίσσονται γύρω στο 2061 μ.Χ. Τα σύνορα των χωρών έχουν θρυμματιστεί και μια παγκόσμια κυβέρνηση διαφεντεύει τις τύχες όλης της ανθρωπότητας. Όλης; Ίσως όχι! Ασυνήθιστοι άνθρωποι ξεπηδούν από τρία διαφορετικά μέρη της Γης: -Ένας Έλληνας μουσικός που αλώνεται από τη μαγεία του τζόγου. Το πάθος! Με αλλόκοτο τρόπο καταφέρνει το μαθηματικά αδύνατο: νικά τη ρουλέτα. Το μυστικό! - Μία Βραζιλιάνα ακτιβίστρια αναδύεται μαζί με το πολιτικό κίνημα Solidarietatis omnium. Η αντίσταση! - Ένας Κινέζος φυσικός φιλόσοφος αμφισβητεί τις κυρίαρχες αντιλήψεις σε: επι...

Τι είναι το "Βερολίνο"; Είναι μια πόλη φανταστική που δανείζεται το χαρακτήρα της από τη Θεσσαλονίκη του '80, το Σαν Φρανσίσκο του Χάντερ Τόμσον και τον πλανήτη του Μικρού Πρίγκιπα. Είναι μια πόλη που κατοικείται από τα φαντάσματα των φευγάτων, αλλά και εκείνων που καβάλησαν το Τείχος του χρόνου και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είναι μια πόλη που από τα έγκατά της ξεχύνεται η φωνή της Τζόπλιν, βραχνή και κατανυκτική. Στο τέλος τέλος, είναι μια ποιητική συλλογή από τον Χρήστο Ξανθάκη, ένα αισθηματικό ημερολόγιο και μια μουσική σύνθεση από σύμφωνα και φωνήεντα και σιωπές....

Το βιβλίο μιλά για: - Τα ψεύτικα σημάδια που νομίζεις ότι διακρίνεις στη διαδρομή της ζωής σου και που πάντα σε ξεγελούν γιατί άλλα σε περιμένουν στη γωνία που δεν μπορείς να τ' αποφύγεις. - Τα δρομολόγια του έρωτα που δεν έχουν ανταπόκριση, γιατί άλλοτε περιμένεις στο σταθμό του, ώρες πριν άδικα, γιατί άλλοτε έχει φύγει το τρένο του, πριν φτάσεις, γιατί άλλοτε συμβιβάζεσαι με μια θέση στο τελευταίο βαγόνι του «μουτζούρη» ή γιατί άλλοτε συγκρούεσαι μετωπικά μ’ αυτόν. - Τη διαδρομή μιας μάνας που σαν βαρκάρης οδηγεί τα παιδιά της στη νηνεμία μέσ' από τις δικές της φου...

Πρόκειται για ένα πόνημα ψυχής που -μέσ' από αυτοτελή μικρά και μεγάλα κείμενα- αναδύονται βιώματα, που άφησαν το στίγμα τους. Στιγμές οικογενειακές με χαρμολύπες σε μια διαδρομή μακρόχρονη. Στιγμές καθημερινές, προβλέψιμες κι απρόβλεπτες, για θεμιτά κι αθέμιτα, μέσ' από τις προκλήσεις και τις αντιφάσεις της ζωής. Δονήσεις της καρδιάς για μνήμες ανεξίτηλες. Περπατησιές απόλαυσης και έκστασης από της φύσης τις γητειές. Η συγγραφέας με λόγο απλό, χιούμορ και τρυφερότητα καταγράφει ό,τι την αγγίζει, την προβληματίζει ακόμη και τη δονεί μέσ' από το φακό της ωριμότητάς της. Κ...

Η ύπαρξη, ο έρωτας, ο θάνατος, η μνήμη είναι οι άξονες στους οποίους κινείται η δημιουργός με στόχο ν' ανιχνεύσει και να προσδιορίσει τους κοινούς τους τόπους, να συναληθεύσει τις κοινές τους συνισταμένες, να ορίσει έτσι το προσωπικό της στίγμα αναφορικά με αυτές, ως συναληθεύουσα. Αναζητώντας την ίδια τη ζωή, την έξοδο της ψυχής στην ελευθερία, ξεκινάς το ταξίδι και χαράζεις το δρόμο. Με τα μικρά σου δεδομένα αισθάνεσαι, ανασαίνεις, δοκιμάζεις, αναρωτιέσαι, αναγνωρίζεις, ερωτεύεσαι, βιώνεις την απώλεια, πεθαίνεις και ξαναγεννιέσαι, θυμάσαι, ριζώνεις και πετάς. Γιατί την...

Η συλλογή αποτελείται από 48 ποιήματα, που αποκαλύπτουν το παιχνίδι της μουσικότητας και της άνεσης στη ροή της γραφής της δημιουργού. Η Δώρα Δ. Θεοφιλοπούλου, μια πολυδιάστατη και πολυπράγμων από τη φύση της καλλιτέχνις, καταπιάνεται με δυνατές λέξεις και εικόνες για να αποδώσει σκηνές και οράματα μιας ζωής πλημμυρισμένης από έμπνευση και συγκινήσεις. ΘΕΕ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ Τιμωρώ τον εαυτό μου για λάθη που δεν έχω κάνει, τον τιμωρώ για τα λάθη των άλλων, όμως μέσα μου επαναστατώ και φωνάζω: "Θεέ μου. φτάνει.".

Μετέωρος ο δημιουργός ανάμεσα στους στίχους που ξεχειλίζουν από συναισθήματα ακροατών που αφουγκράζεται και συνταυτίζεται μαζί τους στη ραδιοφωνική συχνότητα που αποτελεί το ζωτικό επικοινωνιακό μέσο της ψυχής του, καταγράφει στοχασμούς και σκέψεις που αφορούν την ύπαρξη, τον έρωτα, τη ζωή κι όχι μόνο. Απλά... Τους ακούω να μιλάνε για τα προβλήματά τους. Απλά μιλάνε. Τους παρατηρώ να κοιτάζουν το... μέλλον. Απλά κοιτάζουν. Τους ακούω να βρίζουν. Απλά βρίζουν....

Δεκατέσσερις ζωές σε είκοσι τέσσερις ώρες. Ο πρωταγωνιστής του έργου επιλέχθηκε τυχαία και του δόθηκε η ευκαιρία του συναισθήματος ροής της αγάπης. Η μια ζωή μετά την άλλη φανερωνόταν μπροστά του. Σε δευτερόλεπτα άλλαζε όνομα, τόπο, βιώματα. Ταξίδεψε στη ρίζα της ρίζας γνωρίζοντας την εύθραυστη αντανάκλαση της ανθρώπινης ψυχής. Οι λέξεις και οι λίθοι στέριωσαν το δρόμο του και οι εκφράσεις ανάγκης φιλοσοφίας του νου σμίλεψαν την καρδιά του. Στην πορεία του δεν ήταν ποτέ μόνος - είχε εκείνη. Ήταν η άγνωστη, η φίλη, η συνεργάτιδα. Στο άνοιγμα της πόρτας της ζωής της άνοιξ...

Ροές, κομμάτια από μέσα προς τα έξω ως απορροές συναισθημάτων και σκέψεων, γεννήματα με αφορμές και αιτίες στης ζωής τις εισροές. Αποτέλεσμα εσωτερικής ανάγκης για έκφραση του δημιουργού, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Τα υλικά της αποτελούνται κυρίως από βιωματικά στοιχεία περασμένα μέσα από φίλτρα ποιητικά, άλλοτε με στοχαστική διάθεση ως αποτέλεσμα του "Ένδον σκάπτε" κι άλλοτε ως αφετηρίες μέσα σε ένα κάδρο μιας υπερβατικής σκηνής. Χαρακτηριστικά ο δημιουργός αναφέρει: Δεν είμαι καλός στο να βάζω "κουτάκια", ότι κι αν συνεχίσω να γράψω θα είναι λάθος. Είναι...

Οι λέξεις γίνονται βήματα ζωής, όπως εκείνη περπάτησε στην ψυχή της ποιήτριας-ζωγράφου αναδύοντας πότε ένα άρωμα απαλό και τρυφερό, άλλοτε πάλι έντονο και βίαιο. ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ... Στην εκπνοή του τελευταίου μου αγνοούμενου ποιήματος έκρυψα το φιλί της ζωής.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα καταπράσινο νησί που το έλεγαν Κέρκυρα. Το πρωί το φώτιζε ο λαμπερός ήλιος με τις χρυσές ακτίδες του και το βράδυ το νανούριζε η όμορφη σελήνη. Εκεί γεννήθηκε ένα κοριτσάκι που του άρεσε να γράφει. Το έλεγαν Κωνσταντίνα Γαρνέλη. Το κοριτσάκι μεγάλωσε και πήγε στην Αθήνα να σπουδάσει. Έμαθε λογιστικά αλλά οι αριθμοί ήταν πολύ ψυχροί. Δεν είχαν χρώμα. Κι έτσι άρχισε πάλι το γράψιμο! Πήγε σε σχολή δημοσιογραφίας και στη συνέχεια εργάστηκε στην τηλεόραση, έγραψε σε περιοδικά, αλλά η μεγάλη της αγάπη ήταν και είναι οι εφημερίδες όπου εργάζεται...

Η δημιουργός αισθάνεται τα δάκρυα από τις επτά κόρες-θεότητες που έγιναν αστερισμοί να πέφτουν από τον ουρανό για όλα αυτά που μας βρήκαν. Ο πόνος, η δυστυχία και τα βάσανα την αγγίζουν, την επηρεάζουν, την πληγώνουν μα κείνη δεν απογοητεύεται. Στα αχνάρια του χρόνου, τις ρωγμές διασχίζει για να ανταμώσει μια ηλιαχτίδα ελπίδας. ΑΔΕΙΑ... ΑΔΕΙΑ Ένα άδειο ταξί περνά. Άδεια καταστήματα κι άδειες βιτρίνες,...

Η δημιουργός στην Εισαγωγή του βιβλίου αναφέρει: ... Προτιμήσαμε εντούτοις να αναζητήσουμε αναφορές στην Κύπρο μέσα στα έργα των λογοτεχνών του 19ου αιώνα, μεταβατική εποχή για τις πηγές έμπνευσης, κλασικές και μοντέρνες. Ο 19ος αιώνας είναι το πέρασμα από το μυστικιστικό ρομαντισμό στην παρνάσσια αισθητική και στον πλέον ακριβή ρεαλισμό. Εάν οι γάλλοι λόγιοι ενδιαφέρθηκαν για την Κύπρο, ποια εικόνα της θα μας κατέλειπαν; Θα αντιστοιχούσε αυτή η εικόνα στην ιστορική ή στην ανθρώπινη πραγματικότητα; Ο 19ος αιώνας προσφέρει, από ιστορική και θεωρητική σκοπιά, ένα πεδίο ανά...

Στην πρώτη ποιητική συλλογή "Εάλω" του Πάνου Παπαπαναγιώτου, 19 ποιήματα αγωνίζονται ν’ αντιπαλέψουν το Χρόνο: ΙΧΝΗ Ακάλυπτες αφήσανε Του τρένου τις γραμμές Ίσως επίτηδες Ουλές στην άσφαλτο Σαν υπενθύμιση: Ήμασταν κάποτ’ εδώ Κι αυτόν το δρόμο πήραμε