Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Βουίβρα: ερωτιάρα, κυνική, πανέμορφη και αθάνατη· η αιώνια γυναίκα. Κι ένα σωρό άλλοι συναρπαστικοί χαρακτήρες ζωντανεύουν μέσα σ αυτό το παραμύθι σεξ και μεταφυσικής, που αποτελεί και μια από τις πιο χιουμοριστικές ηθογραφίες του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα.

Ένα έργο χαριτωμένο, ξεκαρδιστικό, μια αναρχική σάτιρα. Και πίσω απ' όλ' αυτά ένας προβληματισμός πάνω στο μυστήριο του συμπαντικού Κακού. Αντάρτες άγγελοι κατεβαίνουν στη γη, παίρνουν ανθρώπινη μορφή και συνωμοτούν πώς να ρίξουν από το θρόνο του το Θεό και να βάλουν στη θέση του τον Εωσφόρο. Μερικοί άγγελοι βλέποντας πως πάνω στη γη τα πράγματα είναι τα ίδια και χειρότερα ξεχνούν την απελευθέρωση των ουρανών και ρίχνονται με ζήλο στους κοινωνικούς αγώνες. [...] Όμως ο υπέρτατος αρχηγός όλων, ο πρώτος εξεγερμένος, δεν είναι καθόλου κωμικός ήρωας. Ο Εωσφόρος, πρόσωπο κ...

Μια σπαρταριστή, πανέξυπνη ερωτικοαστυνομική ιστορία, από ένα συγγραφέα που, καθώς έχει δηλώσει ο ίδιος, πιστεύει πως "υπάρχουν δυο τρόποι για να γράψεις μυθιστόρημα. Ο ένας είναι ο δικός μου".

Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η πικρά χιουμοριστική ιστορία του "γιου της φλόγας" είναι ένα αλληγορικό παραμύθι, μια "εξουθενωτική γελοιογράφηση της εξουσίας και του όχλου".

"Η έρημος των Ταρτάρων" είναι ένα έργο που έχει διαβαστεί κι αγαπηθεί πολύ σ' όλη την Ευρώπη. Μόνο στην Ιταλία, από το 1975 έχει συμπληρώσει δέκα επτά εκδόσεις. Τα θέματα της ζωής και του θανάτου, της αναμονής και της ουτοπίας, της καθημερινότητας και του ονείρου, της νιότης και των γερατειών διαπερνούν το έργο μ' ένα ύφος που ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στην περιγραφή των καθημερινών πραγμάτων της ζωής και την αλληγορική τους έκφραση. Ο βασικός του ήρωας, ο Τζιοβάνι Ντρόγκο, είναι ο αιώνιος άνθρωπος, είναι ο καθένας από μας και η "περιπέτειά" του, η αιώνια ανθρώπινη πε...

Το μόνο σκηνικό είναι μια κάμαρα σ' ένα μεγάλο ερειπωμένο σπίτι της Ταγγέρης όπου ο άνεμος φυσά αδιάκοπα. Ο μόνος πρωταγωνιστής: ένας μοναχικός, άρρωστος γέροντας που προσπαθεί ν' αποδιώξει το πρόσωπο του επικείμενου θανάτου. Ο μόνος χρόνος: ο χρόνος μια ολόκληρης ζωής, συμπτυγμένος μέσα σε μια μέρα "ανέμου και μοναξιάς", μιας ζωής που αρχίζει μαζί με τον αιώνα μας και θα τελειώσει με το συναίσθημα μιας άδικης ήττας. Εκείνο που θέλει ο γέροντας είναι να συγκρατήσει τη ζωή. Κι έτσι την ξαναζεί μέσω της μνήμης. Αναθυμάται τους χαμένους για πάντα φίλους, τα νεανικά του χρόνια...