Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια περιδιάβαση ήθελα με τα κείμενά μου αυτά να κάνει ο αναγνώστης να διαβεί κάποια μικρά μονοπάτια της λογοτεχνίας που είναι ευχάριστα αλλά και δύσβατα καμιά φορά. Ανάμεσα σε έλληνες και ξένους συγγραφείς μπορεί κανείς να περιπλανηθεί να γνωρίσει νοοτροπίες, ιδεολογίες, έθιμα, ψυχολογίες, εποχές. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, τα μελετήματά μου, δεν έχουν σκοπό να διδάξουν ή να ενημερώσουν. Από την αρχή ήταν για μένα κάτι βαθύτερο, κάτι σαν εσώτερη παρόρμηση που με έσπρωξε να τα καταθέσω στο χαρτί, χωρίς καθόλου πρόθεση όποιας διδασκαλίας. Φυσικά όλοι αυτοί, Έλληνες...

Με ένα όνομα που "γράφει" και με ένα λουκ που αλλάζει διαρκώς (ποιο είναι, τελικά, το αληθινό χρώμα των μαλλιών της;), η νεαρή Νανά πηγαίνει στην τηλεόραση και ζει το παραμύθι. Συνδέει άρρηκτα την παρουσία της με την έκρηξη των ιδιωτικών καναλιών στη δεκαετία του '90, μεταδίδει γεγονότα κοσμοϊστορικής σημασίας, έρχεται σε επαφή με ζωντανούς μύθους και γνωρίζει εκ των έσω τον απαστράπτοντα αλλά και σαρκοβόρο τηλεοπτικό χώρο. Πάντα με αυστηρό ταγέρ, πειθαρχημένη και άψογη, ακόμα και σε περιόδους που βιώνει τα προσωπικά της δράματα. Ένα εντεκάχρονο σεργιάνι στον αδυσώπητο και...

Για πολλές δεκαετίες η κρουαζιέρα ήταν "το άπιαστο όνειρο του Ελληνα"! Όμως σιγά- σιγά τα τελευταία χρόνια, ολοένα και πιο πολλοί Έλληνες - έστω με ...δειλία στην αρχή- αποφασίζουν να πάρουν μέρος σε μια καλοκαιρινή κρουαζιέρα. Η αλήθεια είναι πως εκείνοι, που ακόμη δεν έχουν προσωπική εμπειρία από αυτό το ιδιαίτερο είδος διακοπών, πιστεύουν πως για να πας κρουαζιέρα πρέπει να ξοδέψεις μια περιουσία... Ενώ ελάχιστοι γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό που λέμε "κάνω κρουαζιέρα", δηλαδή με την έννοια του πώς περνάει κάποιος τις ώρες του πάνω στο κρουαζιερόπλοιο, αλλά και στους διάφο...

Μια σπαρταριστή, πανέξυπνη ερωτικοαστυνομική ιστορία, από ένα συγγραφέα που, καθώς έχει δηλώσει ο ίδιος, πιστεύει πως "υπάρχουν δυο τρόποι για να γράψεις μυθιστόρημα. Ο ένας είναι ο δικός μου".

Μια κοσµοπολίτισσα µεγαλοαστή από την Αλεξάνδρεια, ένας ψυχαναγκαστικός Ελληνοκύπριος δηµοσιογράφος, ένας ζωντανός-νεκρός Τουρκοκύπριος συγγραφέας, ένας κηπουρός και µια θεά της µνήµης. Όλοι µαζί και ο καθένας απέναντι στον άλλον. Η ιστορία, η µνήµη και η αλήθεια µέσα από µια αφήγηση τόσο προσωπική που γίνεται τελικά συλλογική και ίσως πανανθρώπινη. Τα τετράδια των ηµερολογίων δίνουν το έναυσµα για να γραφεί το µυθιστόρηµα. Το αυτοκινητικό ατύχηµα είναι η αφορµή να ενορχηστρωθεί η πλοκή. "Η ολοστρόγγυλη σαν µαργαρίτα πόλη, που µιλάει πολλές γλώσσες, αλλά πάντοτε µε την ίδια...

Η αθανασία θα μου πήγαινε μια χαρά στα νιάτα μου. Τώρα που γέρασα, την έχω χεσμένη. Τώρα τελευταία, η τηλεοπτική οθόνη έχει γίνει βιτρίνα βυζιών. Με τα χρόνια ο άνθρωπος χωρίζει ευκολότερα από κοίτης, παρά από τραπέζης. Η μνήμη μου βελτιώνεται, τώρα θυμάμαι ακόμα και γεγονότα που δεν συνέβησαν. Όταν θα είμαστε όλοι μας χορτάτοι θα είμαστε και ελεύθεροι.

Το "Κάτω από το ηφαίστειο" δεν είναι μόνο το κορυφαίο έργο του Μάλκολμ Λόουρυ, αλλά κι ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Οι κριτικοί το έχουν κατατάξει ανάμεσα στα δέκα σημαντικά βιβλία που παρουσιάζονται στη διάρκεια ενός αιώνα. Άλλοι το είδαν σαν "ένα ποίημα" κι άλλοι σαν "μια μουσική σύνθεση". Ο ίδιος ο συγγραφέας το χαρακτήρισε σαν "μια μεθυσμένη Θεία Κωμωδία". Σίγουρα πρόκειται για ένα έργο πολύ "πυκνό", ιδιοφυές, περίεργο και μοναδικό. Διαβάζοντας -και ξαναδιαβάζοντας- το "Κάτω από το ηφαίστειο" γίνεσαι φανατικός "πιστός" ή φανατικός αρνητής του Μ....

Δώδεκα διηγήματα, δώδεκα παραλλαγές πάνω στο θέμα της ανάγκης για αγάπη, της λαχτάρας να υπάρξουμε μέσα στο βλέμμα εκείνου που πάνω του έχουμε κρυσταλλώσει τη ερωτική μας επιθυμία. Αποπνέουν μια αίσθηση μοναξιάς. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως μας αφήνουν μια πικρή γεύση· ο τόνος τους δεν είναι καθόλου θρηνητικός. Αντίθετα, εκφράζουν την ενεργητικότητα και το, πολλές φορές, δηκτικό χιούμορ της συγγραφέως τους. Δώδεκα διηγήματα: το καθένα πιο ζωντανό, πιο αυθάδικο, πιο καυστικό, πιο χαριτωμένο από το προηγούμενο. Σε μια γλώσσα τέλεια δουλεμένη. Το "Κάποιος να με περιμένει κάπου...

Ο Μεχμέτ Γιασίν πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια με αυτό το ανοιχτό σε πολλές αναγνώσεις, πολύπλευρο και μεταμοντέρνο μυθιστόρημα, είχε καταφέρει να δώσει απάντηση σε θέματα όπως ταυτότητα, συναίσθημα του ανήκειν, έθνος, εθνικότητα, θρησκεία, μειονότητες και άλλα παρεμφερή. Το βιβλίο που απέσπασε το βραβείο Τζεβνέτ Κουντρέτ το 1995 για μια ακόμη φορά, βρίσκεται στις εκδόσεις Υαπί Κρέντι. Η βράβευση του μυθιστορήματος "Ιχθύς Ομογενής" του Μεχμέτ Γιασίν θα πυροδότησει συζητήσεις στην Τουρκία. Το βιβλίο φέρνει στο προσκήνιο ανθρώπους όπως οι ήρωες του μυθιστορήματος, οι οποί...

Ίσως όλο αυτό να είναι θέατρο, όπως λένε πολλοί. Ίσως αυτή η μητέρα δεν είναι τίποτε άλλο από μια πουτάνα που έγινε ζητιάνα, και τα προβλήματα της κόρης της εφέ...

Τα ζοφερά χρόνια της Χούντας, τα βιώματα ενός ευαίσθητου άντρα, οι άνθρωποι και οι εικόνες που τον σημάδεψαν, οι εμπειρίες που τον καθόρισαν, όλα αυτά δένουν αρμονικά και μετουσιώνονται σε ένα έργο που ξεχειλίζει από συναισθήματα, σε ποιήματα που χρωματίζονται από αναμνήσεις.

Το μόνο σκηνικό είναι μια κάμαρα σ' ένα μεγάλο ερειπωμένο σπίτι της Ταγγέρης όπου ο άνεμος φυσά αδιάκοπα. Ο μόνος πρωταγωνιστής: ένας μοναχικός, άρρωστος γέροντας που προσπαθεί ν' αποδιώξει το πρόσωπο του επικείμενου θανάτου. Ο μόνος χρόνος: ο χρόνος μια ολόκληρης ζωής, συμπτυγμένος μέσα σε μια μέρα "ανέμου και μοναξιάς", μιας ζωής που αρχίζει μαζί με τον αιώνα μας και θα τελειώσει με το συναίσθημα μιας άδικης ήττας. Εκείνο που θέλει ο γέροντας είναι να συγκρατήσει τη ζωή. Κι έτσι την ξαναζεί μέσω της μνήμης. Αναθυμάται τους χαμένους για πάντα φίλους, τα νεανικά του χρόνια...