Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο μικρός ήρωας του βιβλίου, παρατηρώντας μια σκακιέρα να αντικατοπτρίζεται σε έναν καθρέφτη στο τζάκι ενός "απαγορευμένου" δωματίου , περνάει με έναν ανεξήγητο τρόπο από την άλλη πλευρά του καθρέφτη, όπου όχι μόνο συναντάει τα είδωλα των πιονιών της σκακιέρας, αλλά και όλους όσοι έχουν κατά καιρούς καθρεφτιστεί εκεί μέσα. Μαζί τους θα περάσει μια τρελή περιπέτεια. Ένα κείμενο "μαγικού ρεαλισμού" για μικρούς, και κυρίως για μεγάλους, από έναν συγγραφέα που εκδίδεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Με το Rethink Athens προσπάθησαν να μας πάρουν την πόλη. Τσακίζοντας το κέντρο και καθιστώντας το αδιαπέραστο από πεζούς και απροσπέλαστο από Δημόσιες Συγκοινωνίες και ΙΧ (εκτός από το Τραμ) ήθελαν να μας χωρίσουν σε Ανατολικούς και Δυτικούς, Βορείους και Νοτίους. Με την παρέμβαση στη Λ. Συγγρού προσπάθησαν να μας αποκόψουν από την παραλιακή ζώνη, Και τώρα με το Project Ελληνικό προσπαθούν να μας πάρουν και το genius loci, το ΠΝΕΥΜΑ της πόλης μας. Θέλουν να υποβαθμίσουν την Αθήνα, την αιώνια μητρόπολη της Ακρόπολης και του Παρθενώνα, σε ακόμα μια Ντόχα, Ντουμπάι, Κουά...

Η ευρωπαϊκή ήπειρος, τουλάχιστον η δυτική, ζει μες στο μαρτύριο της μεταμέλειας. Αναμασά τα παλιά της εγκλήματα: τους πολέμους, τους θρησκευτικούς διωγμούς, τη δουλεία, την αποικιοκρατία, τον φασισμό, τον κομουνισμό. Αυτή είναι η θέση του Πασκάλ Μπρυκνέρ για τον οποίο ετούτη η μεταμέλεια είναι μονής κατεύθυνσης, δεν την απαιτούμε από άλλους πολιτισμούς, από άλλα καθεστώτα, τα οποία "τυλίγονται μες στην αγνότητα τους για να μπορούν να μας κατηγορούν ακόμα καλύτερα". Γιατί η Ευρώπη εγκατέλειψε το κριτικό πνεύμα, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της από την εποχή του Διαφωτισμού...

Το μόνο σκηνικό είναι μια κάμαρα σ' ένα μεγάλο ερειπωμένο σπίτι της Ταγγέρης όπου ο άνεμος φυσά αδιάκοπα. Ο μόνος πρωταγωνιστής: ένας μοναχικός, άρρωστος γέροντας που προσπαθεί ν' αποδιώξει το πρόσωπο του επικείμενου θανάτου. Ο μόνος χρόνος: ο χρόνος μια ολόκληρης ζωής, συμπτυγμένος μέσα σε μια μέρα "ανέμου και μοναξιάς", μιας ζωής που αρχίζει μαζί με τον αιώνα μας και θα τελειώσει με το συναίσθημα μιας άδικης ήττας. Εκείνο που θέλει ο γέροντας είναι να συγκρατήσει τη ζωή. Κι έτσι την ξαναζεί μέσω της μνήμης. Αναθυμάται τους χαμένους για πάντα φίλους, τα νεανικά του χρόνια...

Τα ζοφερά χρόνια της Χούντας, τα βιώματα ενός ευαίσθητου άντρα, οι άνθρωποι και οι εικόνες που τον σημάδεψαν, οι εμπειρίες που τον καθόρισαν, όλα αυτά δένουν αρμονικά και μετουσιώνονται σε ένα έργο που ξεχειλίζει από συναισθήματα, σε ποιήματα που χρωματίζονται από αναμνήσεις.

Ίσως όλο αυτό να είναι θέατρο, όπως λένε πολλοί. Ίσως αυτή η μητέρα δεν είναι τίποτε άλλο από μια πουτάνα που έγινε ζητιάνα, και τα προβλήματα της κόρης της εφέ...

Ο Μεχμέτ Γιασίν πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια με αυτό το ανοιχτό σε πολλές αναγνώσεις, πολύπλευρο και μεταμοντέρνο μυθιστόρημα, είχε καταφέρει να δώσει απάντηση σε θέματα όπως ταυτότητα, συναίσθημα του ανήκειν, έθνος, εθνικότητα, θρησκεία, μειονότητες και άλλα παρεμφερή. Το βιβλίο που απέσπασε το βραβείο Τζεβνέτ Κουντρέτ το 1995 για μια ακόμη φορά, βρίσκεται στις εκδόσεις Υαπί Κρέντι. Η βράβευση του μυθιστορήματος "Ιχθύς Ομογενής" του Μεχμέτ Γιασίν θα πυροδότησει συζητήσεις στην Τουρκία. Το βιβλίο φέρνει στο προσκήνιο ανθρώπους όπως οι ήρωες του μυθιστορήματος, οι οποί...

Δώδεκα διηγήματα, δώδεκα παραλλαγές πάνω στο θέμα της ανάγκης για αγάπη, της λαχτάρας να υπάρξουμε μέσα στο βλέμμα εκείνου που πάνω του έχουμε κρυσταλλώσει τη ερωτική μας επιθυμία. Αποπνέουν μια αίσθηση μοναξιάς. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως μας αφήνουν μια πικρή γεύση· ο τόνος τους δεν είναι καθόλου θρηνητικός. Αντίθετα, εκφράζουν την ενεργητικότητα και το, πολλές φορές, δηκτικό χιούμορ της συγγραφέως τους. Δώδεκα διηγήματα: το καθένα πιο ζωντανό, πιο αυθάδικο, πιο καυστικό, πιο χαριτωμένο από το προηγούμενο. Σε μια γλώσσα τέλεια δουλεμένη. Το "Κάποιος να με περιμένει κάπου...

Το "Κάτω από το ηφαίστειο" δεν είναι μόνο το κορυφαίο έργο του Μάλκολμ Λόουρυ, αλλά κι ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Οι κριτικοί το έχουν κατατάξει ανάμεσα στα δέκα σημαντικά βιβλία που παρουσιάζονται στη διάρκεια ενός αιώνα. Άλλοι το είδαν σαν "ένα ποίημα" κι άλλοι σαν "μια μουσική σύνθεση". Ο ίδιος ο συγγραφέας το χαρακτήρισε σαν "μια μεθυσμένη Θεία Κωμωδία". Σίγουρα πρόκειται για ένα έργο πολύ "πυκνό", ιδιοφυές, περίεργο και μοναδικό. Διαβάζοντας -και ξαναδιαβάζοντας- το "Κάτω από το ηφαίστειο" γίνεσαι φανατικός "πιστός" ή φανατικός αρνητής του Μ....

Η αθανασία θα μου πήγαινε μια χαρά στα νιάτα μου. Τώρα που γέρασα, την έχω χεσμένη. Τώρα τελευταία, η τηλεοπτική οθόνη έχει γίνει βιτρίνα βυζιών. Με τα χρόνια ο άνθρωπος χωρίζει ευκολότερα από κοίτης, παρά από τραπέζης. Η μνήμη μου βελτιώνεται, τώρα θυμάμαι ακόμα και γεγονότα που δεν συνέβησαν. Όταν θα είμαστε όλοι μας χορτάτοι θα είμαστε και ελεύθεροι.

Μια κοσµοπολίτισσα µεγαλοαστή από την Αλεξάνδρεια, ένας ψυχαναγκαστικός Ελληνοκύπριος δηµοσιογράφος, ένας ζωντανός-νεκρός Τουρκοκύπριος συγγραφέας, ένας κηπουρός και µια θεά της µνήµης. Όλοι µαζί και ο καθένας απέναντι στον άλλον. Η ιστορία, η µνήµη και η αλήθεια µέσα από µια αφήγηση τόσο προσωπική που γίνεται τελικά συλλογική και ίσως πανανθρώπινη. Τα τετράδια των ηµερολογίων δίνουν το έναυσµα για να γραφεί το µυθιστόρηµα. Το αυτοκινητικό ατύχηµα είναι η αφορµή να ενορχηστρωθεί η πλοκή. "Η ολοστρόγγυλη σαν µαργαρίτα πόλη, που µιλάει πολλές γλώσσες, αλλά πάντοτε µε την ίδια...