Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η συλλογή "Γιατί η ποίηση δεν είναι νανούρισμα, η ποίηση είναι σάλπισμα!" αποτελείται από ποιήματα που γράφτηκαν, στην πλειοψηφία τους, στο Παρίσι, μέσα στα χρόνια της τελευταίας οικονομικής κρίσης που βιώνει και ο λαός στην Ελλάδα. Ένα σύνολο στεναγμών που γίνονται κραυγές. Ένας καθρέφτης που δε ραγίζει, μήτε παραμορφώνει. Μια γροθιά που υψώνεται, γιατί... η ποίηση δεν είναι νανούρισμα, η ποίηση είναι σάλπισμα!

Η συλλογή "Γιατί η ποίηση δεν είναι νανούρισμα, η ποίηση είναι σάλπισμα!" αποτελείται από ποιήματα που γράφτηκαν, στην πλειοψηφία τους, στο Παρίσι, μέσα στα χρόνια της τελευταίας οικονομικής κρίσης που βιώνει και ο λαός στην Ελλάδα. Ένα σύνολο στεναγμών που γίνονται κραυγές. Ένας καθρέφτης που δε ραγίζει, μήτε παραμορφώνει. Μια γροθιά που υψώνεται, γιατί... η ποίηση δεν είναι νανούρισμα, η ποίηση είναι σάλπισμα!

Μην αγνοείς τις αρρυθμίες σου. Προδίδουν πρόσωπα, υποθάλπουν στιγμές. Όταν ο σφυγμός σου λοξοδρομεί και αρχίζει να χορεύει ατάκτως ειρημένος, ψάξε τα μάτια που σε καρφώνουν. Σκοπός του έρωτα, η σταύρωση. Η πρόκα, στον καρπό βυθίζεται πρώτα. Να πάψει να υφίσταται παλμός! Όταν ο σφυγμός σου μαρμαρυγεί, ξεκινά η άνιση μάχη.

Τι συμβαίνει όταν ένα από τα εκατοντάδες παιδιά, μακριά από κάθε τι ανθρώπινο, εκπνεύσει εξουθενωμένο σε κάποιο αμπάρι ή σωριαστεί πάνω στις σανίδες του καταστρώματος; Αυτή η απορία κι η ζοφερή εικόνα έδωσε μορφή στη Λυδία, στη φωτορεπόρτερ που επιστρέφει ξανά και ξανά στον «τόπο του εγκλήματος» και, ψάχνοντας να διαλευκάνει ως το βυθό, εξαφανίζεται, στοιχειώνοντας με την απουσία της τους χαρακτήρες του έργου, τους αγαπημένους της που έχουν μείνει πίσω. Πόσο εύθραυστη γίνεται η πραγματικότητά μας όταν κινείται σε μια επιφάνεια άγνοιας, αμφιβολίας και ανασφάλειας; Πόσο μα...

Καλός βουλευτής -τουλάχιστον για τον κόσμο- δεν υπάρχει πλέον. Υπάρχει μόνο για τα κανάλια: αυτός που τσακώνεται και με τα μανικετόκουμπά του. Που φωνάζει, που βρίζει, που ωρύεται, που παράγει θέμα... δίνει τίτλο... Και αναπαράγεται σε όλα τα Μέσα που είναι πρόθυμα να προωθήσουν την όποια κουταμάρα, αρκεί να είναι εντυπωσιακή. Αν δεν τα κάνει αυτά, αν δεν τα λέει... δεν τον καλούν. Πουθενά. Ούτε το κόμμα του τον στέλνει. Τι να τον κάνει; Αφού δεν τα πράττει όλα αυτά, δεν χτυπάει με το χέρι του ή με το τακούνι της το τραπέζι, ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΕΡΓΟ. Ξέρετε τι λέμε πάντα; Ότι "κ...

Η συλλογή "Αχ - έρων" είναι για τους εξαίσιους ίλιγγους, για τις αιώνιες ταλαντεύσεις, για στιγμές που έμειναν μισές και για άλλες που πληρώθηκαν σωστά. Για τα λόγια που τόλμησαν να βγουν στον άνεμο, για τις πιο ανεξερεύνητες και γνήσιες σκέψεις. Για ένα λυγμό που γεννιέται ατελείωτα από το χάραμα μέχρι το τέλος μίας ημέρας. Xρυσάνθη Ιακώβου

Σε τούτη τη χώρα κανενός δεν του περνάει απ’ το μυαλό η ιδέα να μετρήσει τ’ άστρα ή τις κατσίκες του κοπαδιού Το μόνο που μετράει εδώ είναι ο Κριός της νύχτας και τα προβατάκια των αφρισμένων κυμάτων που παφλάζουν πάνω στη βάρκα του ψαρά Σε τούτη τη χώρα μια μόνη στάμνα κλείνει μέσα της πιότερο δροσερό νερό απ’ όσο βαστάνε οι ουρανοί.

Μια οργασμική συμφωνία, από χρώματα, μυρωδιές κι ακούσματα. Κόκκινο της παπαρούνας, κίτρινο του χαμομηλιού κι οσμές γαζίας και γιασεμιού. Φτερουγίσματα χελιδονιών, τιτιβίσματα πουλιών και το θρόισμα των φύλλων, που απαλά τ' αγγίζει ο άνεμος. Ανέμελη μες στα χρώματα, υποσκελίζεις της φύσης τα καμώματα. Ωχρή σαν ανοιξιάτικο πρωινό, μπογιατίζεις τα όνειρά μου, με του δειλινού τις αποχρώσεις. Οι αισθήσεις απαιτούν, ο πόθος έρχεται πρόωρος επισκέπτης, η επιθυμία και η απαγόρευση κι η θάλασσα αντανακλά, έναν ευτυχισμένο ουρανό, που σε παρασύρει σ' ατέλειωτες ηδ...

Μια οργασμική συμφωνία, από χρώματα, μυρωδιές κι ακούσματα. Κόκκινο της παπαρούνας, κίτρινο του χαμομηλιού κι οσμές γαζίας και γιασεμιού. Φτερουγίσματα χελιδονιών, τιτιβίσματα πουλιών και το θρόισμα των φύλλων, που απαλά τ' αγγίζει ο άνεμος. Ανέμελη μες στα χρώματα, υποσκελίζεις της φύσης τα καμώματα. Ωχρή σαν ανοιξιάτικο πρωινό, μπογιατίζεις τα όνειρά μου, με του δειλινού τις αποχρώσεις. Οι αισθήσεις απαιτούν, ο πόθος έρχεται πρόωρος επισκέπτης, η επιθυμία και η απαγόρευση κι η θάλασσα αντανακλά, έναν ευτυχισμένο ουρανό, που σε παρασύρει σ' ατέλειωτες ηδ...

Ένα παιδί, ο Άρης, μαθαίνει στο σχολείο το σκληρό πρόσωπο των ανθρώπων απέναντι στη διαφορετικότητα. Εκφοβισμός, κοροϊδία, περιθωριοποίηση. Φοβάται. Ένας έφηβος, ο Άρης, βιώνει την ομοφυλοφιλική του ταυτότητα μέσα από έναν αποτρόπαιο βιασμό. Σεξουαλική κακοποίηση. Φοβάται. Σήμερα ο Άρης είναι ένας νέος, όμορφος και επιτυχημένος αρχιτέκτονας. Έχει χτίσει μια τέλεια εικόνα για να αποφύγει την αλήθεια, τον εαυτό του και τους άλλους. Πίσω από το λαμπερό του χαμόγελο όμως, παραμένουν κρυμμένοι φόβοι κι ανείπωτες επιθυμίες. Το παρελθόν του τον στοιχειώνει, το παρόν τον τρομ...

Είναι το στέρνο μου ένα χωράφι στάχυα που περπατάνε σκέλεθρα κάθε του Αλωνάρη χάραμα. Είναι η καρδιά μου ενός ποταμού η κοίτη που σάπια κορμιά επιπλέουν στα λιμνάζοντα νερά. Στα βράχια ανθίζουν αμπέλια. Μια θάλασσα γλυφό κρασί. Τα καντήλια με το λευκό φως ταξιδεύουν για το στερνό πυροφάνι. ** Η νέα έκδοση συνοδεύεται με κείμενα των συγγραφέων και κριτικών Αθανάσιου Βαβλίδα και Κωνσταντίνου Μπούρα.

Η διάκριση των πραγμάτων είχε χρώμα και λέξεις και κορδέλες οι φιόγκοι μπερδεύονταν ο ένας με τον άλλο μια καθημερινότητα που είχε τη σειρά της. Η καθοδική θλίψη άφησε το στίγμα της καθώς η πτώση των αισθημάτων δεν επέτρεπε το πλέξιμο. Μια πινελιά χρειάστηκε να βάλω προσωρινά και σου πέρασα στα χέρια κλωστές. Αν μ' αγαπάς θα γίνουν ροδοπέταλα.

12 διηγήματα για την απώλεια. Άνθρωποι καθημερινοί βλέπουν τη ζωή τους να αναποδογυρίζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Πενθούν για όσα έχασαν· αγαπημένους, πατρίδα, φήμη, ομορφιά, μνήμη, αξιοπρέπεια, ελπίδα, αρτιμέλεια, νιάτα. Χάνοντας ό,τι αξίζει για εκείνους, χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό... γίνονται απόντες ονείρων. Οι ζωές τους διασταυρώνονται και συγκλίνουν με αδιόρατο τρόπο. Ένας παράξενος βιβλιοπώλης και μερικά γαλάζια επιστολόχαρτα μοιράζουν ξανά την τράπουλα της ζωής σκορπίζοντας ελπίδα.

... Πάμπολλες φορές παλούκωσα τούτο το κορμί μες στις ανήλιαγες φανφάρες της ηθικής το παλούκωσα και το κρέμασα από το δοκάρι...

Τα όρια ήταν γραμμές που αγνόησα κανόνες που διέγραψα σύνορα που προσπέρασα και ό,τι έσπασα διέλυσα γκρέμισα απώθησα αφόρισα ανέτρεψα αναίρεσα περιφρόνησα έκοψα πέταξα έσβησα κατέστρεψα ακύρωσα και έκαψα για να 'ρθω σε εσένα Δεν στο κρατάω κρυφό αποδόμησα το άπειρο για να σε φτάσω

"... Θα σε πάρω λοιπόν εγώ". "Από λύπηση;" "Από την ανάγκη να σε βλέπω ευτυχισμένη". Η απάντηση δεν την παραξένεψε. Το ’νιωθε αυτό μεταξύ τους. "Φτάνει όμως μόνο αυτό;" τον ρώτησε προβληματισμένη και απευθυνόταν περισσότερο στον εαυτό της. "Για μένα περισσεύει κιόλας" την καθησύχασε χαϊδεύοντάς την τρυφερά. "Άλλωστε, μ’ αγαπάς εσύ και για τους δυο μας!" Ένιωσε την προσφορά του και την καλοσύνη του και τον αγάπησε πιο πολύ, τόσο που πόνεσε. Σαν για να μετριάσει τον πόνο χώθηκε ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά του, φορτώνοντας τη φωνή της μ’ όλη της την αγάπη, που μπορούσε...

"Απλή μετάβαση, είν’ όταν φεύγει κανείς, με δίχως τη σκέψη της επιστροφής. Και τότε ταξίδι βαθιά μπορετό, θα κάνει στον κόσμο χωρίς δισταγμό. Γιατί με τη δράση μαθαίνει κανείς, στις ύστατες τόλμες εντός της στιγμής. Που όταν θωράει δυο μάτια ανοιχτά, τ’ αδύνατα γίνονται πια δυνατά. Εικόνες τη θλίψη θα διώξουν μα... Εμπρός. Ο χρόνος δεν στέκει, κυλά συνεχώς".

Ο Τόμας Μπέρνχαρντ (1931-1989) είναι γνωστός, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, πρωτίστως ως πεζογράφος και δευτερευόντως ως δραματουργός. Υπάρχει, όμως, μια ακόμα συγγραφική όψη του, εκείνη του ποιητή, που είναι η περισσότερο σκιασμένη και γίνεται γνωστή στην Ελλάδα ουσιαστικά για πρώτη φορά, χάρη στην παρούσα έκδοση-μετάφραση ολόκληρου του ποιητικού έργου του. Ως ποιητής εξελίχθηκε μέσα στον χρόνο, προσεγγίζοντας ολοένα και περισσότερο προς εκείνον τον ψυχισμό και τη στάση απέναντι στη ζωή, τον εαυτό του και τους ανθρώπους, που γνωρίζουμε από την πεζογραφία του, ό,τι μ...