Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αστραποβροντά στη χώρα του ερέβους τι κι αν μου 'πανε για διάττοντες αστέρες λυχνίες φωτισμού δεν στέκουν πια στο χέρι ο θάνατος κάπου εκεί μου στήνει το καρτέρι. Ανέμελο κελάηδισμα στα δέντρα η μουσική είν' η ζωή που κρώζει από παντού και δυο στυφά αυτιά απ' του πολέμου τη βουή.

Ερωτεύομαι θα πει κινδυνεύω. Μην ψάχνεις για διαβήτες και μοιρογνωμόνια. Αυθαίρετα θα χτίσουμε και φέτος.

O Μάκης Αποστολάτος (1948-2010) ήταν λογοτέχνης, κριτικός και εκδότης. Στο βιβλίο αυτό φιλοξενούνται δέκα κείμενα φίλων και συνεργατών του, συγκεκριμένα των Γιώργου Δάγλα, Λουκά Θεοχαρόπουλου, Δημήτρη Ι. Καραμβάλη, Γιώργου Καραντώνη, Αγγελικής Κομποχόλη, Κρις Λιβανίου, Χριστίνας Λιναρδάκη, Θεοδόση Πυλαρινού, Αχιλλέα Σπυρόπουλου, Γεράσιμου Α. Ρηγάτου και Κατερίνας Τσιτσεκλή, που επιχειρούν να αποτυπώσουν το πολυδιάστατο έργο του, αποτίοντας φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο των γραμμάτων, τον οποίο διέκρινε το πάθος για την τέχνη και η φλόγα για μια επανάσταση που πίστευε ότι θα άλ...

Όποιος ελεύθερα συλλογάται ενοχλεί αυτούς που διοικούν.

Η έκδοση του κλασικού έργου του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα "Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα" κυκλοφορεί, σε νέα μετάφραση της Μαρίας Σκαφτούρα, με αφορμή την ομώνυμη παράσταση από τον σκηνοθέτη Ένκε Φεζολάρι στο θέατρο Βρυσάκι στην Πλάκα (1η χρονιά: 1 Ιουλίου-6 Οκτωβρίου 2015 / 2η χρονιά: 6 Ιουνίου-27 Ιουλίου 2016). Ανδαλουσία. Μετά την κηδεία του άνδρα της, η 60χρονη Μπερνάρντα Άλμπα, επιβάλλει στις πέντε κόρες της πολύχρονο κατ'οίκον εγκλεισμό λόγω πένθους. Σε ένα σπίτι, χωρίς αντρική παρουσία, εισβάλλει ο Έρωτας και τα ανατρέπει όλα. Η Μπερνάρντα, η Αντέλα, η Πόνθια, η Μαρ...

Η έκδοση περιέχει κείμενα για τους: Μάνο Χατζιδάκι, Τζέρι Λούις, Νίκο Χουλιαρά, Γιώργο Γαλίτη, Γιάννη Βαρβέρη, Γιώργο Τσεμπερόπουλο, Χρήστο Βακαλόπουλο, Έλενα Σουλιώτη, Νίκο Ζαχαρίου, Αλέξη Δαμιανό, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τοσίρο Μιφούνε, Γιώργο Πανουσόπουλο, Στέφανο Κουμανούδη, Θανάση Βέγγο, Κώστα Γαβρά, Ιόλα, Τζόνι Χαλιντέι, Αργύρη Μπακιρτζή, Κώστα Πασχάλη, Κυριάκο Κρόκο, Κύριλλο Σαρρή, Γιώργο Σταθόπουλο, Μίμη Χρυσομάλλη, Δέσπω Διαμαντίδου, Μάριο Σούμπαση, Βάσο Πτωχόπουλλο, Αλεξάνδρα Μπουτάρη, Νίκο Περάκη, Ελένη Κοκκίδου, Δήμο Αβδελιώδη, Σαπφώ Νοταρά, Έλενα Ναθαναήλ, Νίκο Φέρμα...

Ένας πλανήτης σαν μπαλόνι. Ένας παιχνιδιάρης βασιλιάς. Kι ένα μοιραίο λάθος... Μια παγωμένη λίμνη με τόσα φυλακισμένα παιχνίδια! Μια χειμωνιάτικη νύχτα με τόσες φυλακισμένες ανοιξιάτικες στιγμές! Μια λαχτάρα... Χιλιάδες αρμαντίλλο αποφασισμένα. Χιλιάδες προσπάθειες. Μέχρι το τέλος. Μέχρι να πάρουν πίσω το δικαίωμα στο παιχνίδι. Μέχρι να φέρουν την Άνοιξη!

Η ψυχή δεν θαμπώνεται, ανθισμένη ανατολή μένει κρυφή από τους ανάξιους. Πότισε τις έννοιες, χόρεψε τη ζωή που αφήνεις. Χάιδεψε το νου που σε τρέφει και που τη ζωντάνια του δεν κλειδώνει ακόμα σε αμπάρια σκονισμένα. Ερωτοτρόπησε με τις ανυπεράσπιστες φωνές μέχρι να εισακουστείς στα εγκόσμια, σαν ηχώ γενναία. Η σκοτεινιά δεν είναι ευρύχωρη, μόνο στενάχωρη. Και δεν χωρά τόσες ακτίνες. Δυνατών μυών η χάρη, θα γεννήσει τα παιδιά σου. Ολόρθη δίνοντάς σου την εντύπωση πως έχεις να κάνεις με ετοιμοπόλεμους στρατιώτες. Εν ειρήνη πορευόμενη. Φύσα ζωές.

Η πρώτη έκδοση του -τότε- ψηφιακού εκδοτικού οίκου Vakxikon.gr, που είχε κυκλοφορήσει αποκλειστικά σε e-book σε μια πρωτοποριακή κίνηση για το ελληνικό τοπίο, επανακυκλοφορεί σε έντυπη έκδοση με αφορμή τα 5 Χρόνια των εκδόσεων Vakxikon.gr. "Αν μου αρέσει για ένα πράγμα ο Αϊναλής, είναι γιατί διαβάζοντάς τον δεν έχω την εντύπωση ότι διαβάζω ταυτόχρονα και άλλους εκατό ποιητές αυτής της γενιάς. Κατορθώνει, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο σε μια ισοπεδωτική εποχή, να επινοήσει τα δικά του εργαλεία για το σμίλεμα της σκληρής πέτρας που λέγεται ποίηση. Το δημιούργημά του μπορεί σε...

Παλιά στα καράβια κάθε που πιάναμε λιμάνι έστελνα πορτρέτο στην καλή μου + από άλλον πλανόδιο να μην ξεχνιόμαστε Μετά όταν μ' έπιασαν + μπαινόβγαινα η καλύτερη φωτογραφία μου ήταν αυτή της σύλληψης Να φαίνεται πως ήμουν στα άγρια Να αποτυπώνεται όλη η αλήθεια όχι κάτι άλλο από αυτό στην εικόνα Τώρα στο τέλος η προσωπογραφία όταν χρειαστεί κάπου να δοθεί θα είναι μια ακτινογραφία από το κρανίο μου

Ο Μισέλ Ντεγκύ έχει διπλή υπόσταση. Από τη μια μεριά, ο ποιητής αυτοαποκαλείται ως "συγγραφέας ποιημάτων" (ή κατασκευαστής ποιημάτων ή μορφο-ποιητής σύμφωνα με τη δική μας πρόσληψη και ορολογία)· από την άλλη διερευνά τι μπορεί να είναι σήμερα μια "ποίηση στοχαστική", μια "ποίηση φιλοσοφική και όχι φιλοσοφίζουσα ή φιλοσοφοποιημένη", μια "ποίηση αφαιρετική", δηλαδή ένας ποιητής της σκέψης. Επιπλέον, σε αυτή την ιδιότυπη τροχιά, η παρουσία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας είναι πολλαπλά παρούσα εφόσον καλεί: oxymorisons les paradoxes (να καλλιεργήσουμε τα παράδοξα με τη βοήθε...

Μη με πιστεύετε. Πάλι ψέματα λέω. Η μόνη αληθινή μου επανάσταση θα ήταν - έστω για μια φορά - να πω την αλήθεια. Μα για να την πω πρέπει να τη νιώσω. Κι εγώ το μόνο που νιώθω είναι πως το μυαλό μου είναι ένα κρεμμύδι με άπειρες στρώσεις. Το ξεφλουδίζω και ποτέ δε φτάνω στη ρίζα του. Και τα μάτια μου κλαίνε ολοένα. Παίρνω τα δάκρυα και τα βαφτίζω ποιήματα.

Δαίμονες τριγυρίζουν στο μυαλό μου κι εχθροί αόρατοι. Mια συνουσία σκέψεων τετραπληγικής ψυχής.

Όταν η "Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" είναι ο νόμος, είναι το Κράτος, δεν υπάρχει χώρος για "...φιλία" και έρωτα. Σε έναν κόσμο επιλεκτικά κουφό, τα κύματα της αλήθειας φαντάζουν με τρικυμία στην πλασματική ηθική μας. Πέντε χαρακτήρες, όχι μακριά από αυτό που "είσαι", μοιάζουν με την ελπίδα που ταλαντεύεται σε μια παράνοια, όπου η Γνώση θυμίζει στοιχειωμένο νεφέλωμα. Πόσο "τυχαίο" είναι να βρεθούν πέντε άνθρωποι στο ίδιο μέρος, περιμένοντας το ίδιο κύμα; Πέντε είναι οι αισθήσεις που ξέρεις ή που νομίζεις ότι ξέρεις... Η έκδοση του θεατρικού έργου της Σοφίας - Ιόλης Μπο...

Ο Καζιμίρ κι η Καρολίνα ζουν σε κάποιον τόπο, σε κάποια εποχή, στα χρόνια της Κρίσης. Ξεκινάνε να πάνε στη γιορτή, δεν θα φτάσουν όμως ποτέ, καθώς πολύ γρήγορα θ' ανακαλύψουν ότι η αγάπη τους ήταν μέχρι ενός σημείου. Ενώ ο Καζιμίρ έχει μείνει άνεργος και βουλιάζει στο θυμό και την αυτολύπηση, η Καρολίνα ονειρεύεται να βελτιώσει τη ζωή της και ν' ανέβει μερικά σκαλοπάτια στη σκάλα της κοινωνικής ανέλιξης. Γύρω της, σαν καρουζέλ του λούνα παρκ, περιστρέφονται φιλόδοξοι υπάλληλοι, διευθυντές και σύμβουλοι, κορίτσια που πουλάνε την συντροφιά τους για να βγάλουν το ενοίκιο, ένας...

Κοιμούνται· δε θ' ανοίξω φως. Θεωρητικά μου είναι οικείος ο χώρος - στο σκοτάδι. (νομίζεις πως ξέρεις το σπίτι που μεγάλωσες)

Ο Γιώργος, αξιαγάπητο στέλεχος σε διαφημιστική εταιρεία, πεθαίνει σε δυστύχημα αφήνοντας στη μέση όλες τις δουλειές που είχε αναλάβει ενώ "παίρνει" μαζί του τα αρχεία που κρατούσε. Οι αγαπημένοι του συνάδελφοι και φίλοι και η Προϊσταμένη του, θρηνούν για την απώλεια μέχρι που συνειδητοποιούν ότι χωρίς αυτόν είναι αδύνατον να πάρουν το πολυπόθητο bonus της χρονιάς. Τι θα κάνουν για να σώσουν την κατάσταση; Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν για να βρουν μια λύση; Μια κωμωδία για τον σουρεαλισμό αλλά και για το σκληρό πρόσωπο της εργασιακής πραγματικότητας, γεμάτη ξένες λέξεις.

Ο Ντενί Εμορίν προτείνει την αγάπη ως μόνο δρόμο του βίου, και ως μόνη επιλογή την ακραία, την ολική ένωση των ψυχών, για να αντιμετωπιστεί τόσο ο ταραγμένος κόσμος μας όσο και ο διχασμός του ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή (λόγω της καταγωγής του από τη Ρωσία, όπου και γι' αυτή την ίδια τη χώρα το δίλημμα παραμένει εξίσου ανοιχτό). Παρόλο το ξεπέρασμα του διχασμού από τη δύναμη της αγάπης, αυτή η επίμονη αφοσίωσή του δεν είναι χωρίς θυσίες, τρικυμίες και αναστατώσεις, που σχεδόν αποφεύγει να τις αναφέρει ρητά, αλλά αυτές είναι εκεί και τις υποπτεύεται να δρουν υπόκωφα και...

Διάβηκες τις κρύες πηγές του Αχέροντα έδωσες την ύστατη μάχη, αλλά νικήθηκες. Πίστεψες στους ανθρώπους, τι μέγα λάθος! Προσδοκείς μία μάταιη Ανάσταση! Ω! Γλυκό μου δείλι, απρόσμενη Ανατολή κοίτα πίσω και δες το έργο σου το κήρυγμά σου ανενεργό, οι παραβολές σου κούφιες η μόνη σου ανταμοιβή ένα νεκρό φιλί!