Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα ανθάκι που λαχταρά να γίνει βελανιδιά, ένας ποιητής που ανταμώνει μετά θάνατον τον κριτικό της τέχνης του, ένα αερικό που σχεδιάζει ιπτάμενα ταξίδια πάνω απ' τον Αχέροντα, μια Γαλάτεια που πλάθει κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση τον Πυγμαλίωνά της, ένας άγγελος που κρεμάει στον ώμο τα σπασμένα του φτερά, μια ομολογία εγκλήματος, μια πτώση-πτήση από τον πύργο του Eiffel, ένα γράμμα στη χαμένη αγάπη και μια υπόσχεση αφοσίωσης άνευ όρων. Όλα αυτά και όχι μόνο αυτά μιλούν για τον ανεκπλήρωτο έρωτα -τον έρωτα που είναι θάνατος- και για την απώλεια που πολλές φορές γράφει τα π...

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Δεν είχες δει τα μάτια πάνω σου. Το κακό που σού 'λαχε δύσκολο να υπάρξει. Δεν αντιλήφθηκες πως πρόκληση ήσουν για κάποιους. Δε σ’ ένοιαξε τι πίστευαν οι άλλοι. Δε λογάριασες τα σύμβολα. Κοπανιόσουν. Τον εαυτό σου κλωτσώντας. Δε σε πέταξες στον τοίχο. Να σπάσεις. Όπως έπρεπε. Γονατιστός μέσα στο βασιλικό για χρόνια βαστώντας σκαλιστά ροδοπέταλα, τη γλώσσα και το πρόσωπο βουτώντας στη γαβάθα, δε σκέφτηκες πως τέτοιο μίσος κόχλαζε στα πνευμόνια τους. Τα δικά σου κοίταζες. Γνώσεις ετερόκλητες φόρτωσες τον εγκέφαλο. Κράμα φιδιού πάνω σε ρα...

Μιλάτε μου συνέχεια. Μη μ' αφήνετε σε ησυχία. Γιατί στη σιωπή η ψυχή μπορεί να βρει τη μοναξιά που αποζητεί κι ό, τι περσότερο ποθεί ό, τι περσότερο πονει ό, τι φοβάται να ειπωθεί απ' την ανθρώπινη φωνή. Αν κάνει πια να σαλευτεί μέσα απ' της λήθης τη ρωγμή ο άνθρωπος θα ξεσκιστεί απ' του θηρίου την ορμή απ' όσα η ζωή ζητά ν' αποσχιστεί και η ύπαρξη κρυφά πενθεί.

Συνεχίζουμε την πορεία μας Λαβωμένοι μα και περήφανοι Λυγάμε κάπου-κάπου μα βρίσκουμε τη δύναμη και σηκωνόμαστε ξανά Αντέχουμε αδέλφια Πρέπει ν' αντέξουμε Για μας, για σας Για όλους τους ασυμβίβαστους αυτής της γης που παλεύουν για μια χαραμάδα φως Σκουπίζουμε τον ιδρώτα και τα δάκρυα το αίμα απ' τις πολλές πληγές μας και τραβάμε μπροστά Γιατί ξέρουμε καλά ότι οι αετοί, έστω και πληγωμένοι θα 'ναι πάντα αετοί Τα κοράκια ήτανε και θα μείνουν για πάντα κοράκια

Στην Πενταλιά ανθίσαν οι αμυγδαλιές, Αλέξανδρε. Κι η μάνα σου να περιμένει την επιστροφή σου από τα Γαυγάμηλα και την Κομμαγηνή. Πήγες πολύ μακριά, Αλέξανδρε. Καιρός να γυρίσεις, να προλάβεις τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Κι ύστερα, σε περιμένουν οι πόλεις με τις ουρές στα συσσίτια, τις ουρές μπροστά στα κλειστά καταστήματα, τις ουρές μπροστά στα κλειστά εργοστάσια, τα παιδιά με τα λεκιασμένα ρούχα και τις πρησμένες κοιλίτσες στα φανάρια. Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο, Αλέξανδρε. Στην Πενταλιά οι αμυγδαλιές θα ανθίζουν κάθε άνοιξη. Είναι νόμος του Νεύτωνα. Κι ο Τσε, κι ο Αυξεν...

Τι συμβαίνει όταν ένα από τα εκατοντάδες παιδιά, μακριά από κάθε τι ανθρώπινο, εκπνεύσει εξουθενωμένο σε κάποιο αμπάρι ή σωριαστεί πάνω στις σανίδες του καταστρώματος; Αυτή η απορία κι η ζοφερή εικόνα έδωσε μορφή στη Λυδία, στη φωτορεπόρτερ που επιστρέφει ξανά και ξανά στον «τόπο του εγκλήματος» και, ψάχνοντας να διαλευκάνει ως το βυθό, εξαφανίζεται, στοιχειώνοντας με την απουσία της τους χαρακτήρες του έργου, τους αγαπημένους της που έχουν μείνει πίσω. Πόσο εύθραυστη γίνεται η πραγματικότητά μας όταν κινείται σε μια επιφάνεια άγνοιας, αμφιβολίας και ανασφάλειας; Πόσο μα...

Πώς θα βλέπαμε τους χαρακτήρες των έργων του Σαίξπηρ (ή ακόμα και τον ίδιο τον Σαίξπηρ) μέσα από μια κλειδαρότρυπα; Πώς θα ήταν η Οφηλία αν κέρδιζε στα καλλιστεία, αν ο Πετρούκιος και η Κατερίνα έκλειναν διακοπές στα Δωδεκάνησα, αν η Τιτάνια είχε πέσει σε κώμα, αν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα έτρωγαν γλυκά μέχρι θανάτου; Δεκαέξι συγγραφείς αποτίνουν φόρο τιμής στον βάρδο, με δεκαεπτά ανατρεπτικές θεατρικές σκηνές εμπνευσμένες από το έργο του.

Αγαπημένοι μου συγγενείς και φίλοι, συγχωρήστε με για τη στενοχώρια που σας δίνω. Όχι, όχι. (το σβήνει) Αγαπημένοι μου συγγενείς και φίλοι, όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, εγώ θα είμαι ήδη... άπαπαπα! όχι, όχι. Πολύ συνηθισμένο. (το σβήνει) Αγαπημένοι μου, ήρθε η ώρα να αποχαιρετιστούμε. Λυπάμαι που δεν το έκανα κατ’ ιδίαν, αλλά φαντάζεστε πόσο δύσκολο θα ήταν για εμένα κάτι τέτοιο. Ειδικά την τελευταία εβδομάδα είχα πάρα πολλά τρεξίματα γραφειοκρατικά, εκκρεμότητες, εφορίες, ένφια, γραφεία κηδειών κτλ., που πραγματικά ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να ανταπεξέλθω σε κάτι τέτ...

Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να μην αντιδρούν, να μένουν καθηλωμένοι και να ζουν αποκλεισμένοι, σαν τίποτα να μη συμβαίνει; Μία ντουλάπα γεμάτη ακίνδυνες μπάλες, μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα παιχνίδια; Πότε τελειώνει ο χρόνος της συναίνεσης και αρχίζει η αμφισβήτηση; Πότε όσα δεν έχουν ποτέ συμβεί, αρχίζουν να συμβαίνουν; Υπάρχει τρόπος να γυρίσουν όσοι έφυγαν; Ναι, αρκεί να μιλάμε συνέχεια για αυτούς.

... Πάμπολλες φορές παλούκωσα τούτο το κορμί μες στις ανήλιαγες φανφάρες της ηθικής το παλούκωσα και το κρέμασα από το δοκάρι...

O Oρχάν Βελί Κανίκ προσανατολίστηκε στο γλωσσικό περιβάλλον, ξεπερνώντας τη μεσοαστική καταγωγή του και γράφοντας στη γλώσσα των δρόμων. Η ποίησή του γέμισε με λαϊκές εκφράσεις στις οποίες οφείλεται εν μέρει το γεγονός πως διαβάζεται άνετα ακόμη και σήμερα. Οπωσδήποτε μια τέτοια τακτική δεν είναι χωρίς προδρόμους, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει ο ποιητής και σούφι Γιουνούς Εμρέ. Αλλά η ποιητική του σχέση με την παράδοση δεν εξαντλήθηκε στη γλωσσική τόλμη. Συνέχισε παίρνοντας μαθήματα από τη διαύγεια και τη μελωδικότητα, ιδίως των σούφι ποιητών. Όπως κι εκείνοι, αναζήτησε την α...

"Ήταν η πρώτη φορά που ο Αιμίλιος και η Μίρκα αγκαλιάζονταν. Μα ποιος τους είχε βάλει σε μια σακούλα που όλο έκανε "χρτς-χρτς", μύριζε ανάμεικτα πρασινάδα και πλαστικό και τους έκανε να τα βλέπουν όλα μπλε; Α ναι, ο τσαγκάρης σωστά, ο δημιουργός τους. Και τι ταρακούνημα, Θεέ μου. Όλα πήγαιναν και ερχόντουσαν, πήγαιναν και ερχόντουσαν, πήγαιναν. Και κάποια στιγμή, σταμάτησαν". "Το Ταίρι" είναι η τρυφερή ιστορία του Αιμίλιου και της Μίρκας, ενός ζευγαριού αλλιώτικου από τ' άλλα. Η ιστορία αυτή, που έχει ως κεντρικό άξονά της τη συντροφικότητα, αφιερώνεται σε όλους όσους έχ...

Τεθλασμένα καλοκαίρια ενός δειλινού ανερμάτιστου, μια διαδρομή σ' ένα αμάξι σ' ένα δρόμο ατελείωτο δίχως αρχή και δίχως τέλος και δίχως προορισμό, τυχαίοι διαβάτες που τολμήσαμε να διασχίσουμε μια μέρα ωραία την άγνωστη λεωφόρο, με ένα σακίδιο στους ώμους κι έναν ήλιο που μας κοίταζε και μας έγνεφε μέσα απ' τους σπασμένους καθρέφτες ενός τοπίου αδάμαστου.

Σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους ήμασταν όλοι χαμένοι, σχεδόν καταραμένοι από κάποιο αόρατο πνεύμα. Αν ζούσες μέσα εδώ, τότε ήσουν καταδικασμένος να χαθείς και η ψυχή σου να παρασυρθεί πάνω σε στρώμα με καρφιά, πριν βουλιάξει στο κενό. Ενδοοικογενειακή βία, φόνοι μικρών παιδιών αποτελούν το σκοτεινό σύμπαν της νουβέλας "Ο Δαίμονας της Μνήμης" του Άγγελου Φιλύδη. Μια μάνα που υπομένει τα βίαια ξεσπάσματα ενός μέθυσου άνδρα κι ένα παιδί που δεν ξέρει τι σημαίνει χαρά. Θα καταφέρουν να ξεφύγουν αλώβητοι από το μαρτύριό τους; Θα σταματήσει άραγε ο εφιάλτης τους;

Βγαίνει χωρίς να κοιτάξει πίσω της. Την ξιπάζει ο εαυτός της. Τον είχε για μικρό μέχρι τώρα. Αναζητά μέσα της απελπισία και φόβο. Μάταια. Δεν τα βρίσκει πουθενά. Παύει την αναζήτηση. Ψάχνει και το πένθος που την ακολουθούσε απ' τη στιγμή που βρέθηκε δίπλα του. Το βρίσκει να παραμονεύει. Το πετά παράμερα, βηματίζει από πάνω του και προχωρά. Ύστερα ντύνεται τη νύχτα. Για να την πάρει μαζί της κι αυτήν και να την παραμερίσει. Μαζί με το βάρος τόσων και τόσων χρόνων. Παίρνει το δρόμο της. Γυμνή απ' όλα. Και λίγο πιο ανάλαφρη. Σκορπίζει πίσω της μικρά κουρέλια και κομμάτια απ...

Όταν το ποίημα έχει θάρρος Όταν το ποίημα έχει θράσος Όταν το ποίημα ερωτεύεται τον αναγνώστη Όταν το ποίημα δεν ερωτεύεται τον αναγνώστη, αλλά τον ποιητή Όταν το ποίημα ξαναδιαβάζεται (πάλι και πάλι και πάλι...)

Η διάκριση των πραγμάτων είχε χρώμα και λέξεις και κορδέλες οι φιόγκοι μπερδεύονταν ο ένας με τον άλλο μια καθημερινότητα που είχε τη σειρά της. Η καθοδική θλίψη άφησε το στίγμα της καθώς η πτώση των αισθημάτων δεν επέτρεπε το πλέξιμο. Μια πινελιά χρειάστηκε να βάλω προσωρινά και σου πέρασα στα χέρια κλωστές. Αν μ' αγαπάς θα γίνουν ροδοπέταλα.

Γυρίζω τη ματιά στα φθονερά βλέμματα που εισπράττω καγχάζω, ραμφίζω πολυλογάδες εξ επαφής. Καταγράφω τους ήχους με τα μάτια δεμένα εκπαιδεύτηκα σκληρά να κυνηγάω σκιάχτρα...

Η γκουβερνάντα, φτωχή κόρη ενός πάστορα, διαβάζοντας μια αγγελία έρχεται σ’ επικοινωνία με το μελλοντικό αφεντικό της και σύντομα αναλαμβάνει χρέη παιδαγωγού. Ο γοητευτικός κύριός της, της έθεσε έναν όρο· να μην τον ενοχλήσει ποτέ. Η κοπέλα καταφθάνει στο εξοχικό σπίτι, γοητεύεται από τη γνωριμία με τη μικρή της μαθήτρια, ενώ ύστερα από δύο μέρες γνωρίζει και τον νεαρό μαθητή της ο οποίος επιστρέφει από το σχολείο στο οποίο φοιτούσε, έχοντας αποβληθεί εξαιτίας της διαγωγής του. Σταδιακά, η γκουβερνάντα αρχίζει να βλέπει φασματικές παρουσίες που δεν γνωρίζει και καταλήγου...

Η Φρύνη ήταν μια άδολη ψυχή και μια ευαίσθητη καρδιά. Είχε όλη τη δροσιά των νιάτων και της ομορφιάς της. Παράδοξο για μια νέα, συνδύαζε την αθωότητα με την ωριμότητα. Είχε μια έμφυτη ευγένεια που την έκανε ακαταμάχητη, χωρίς να προσπαθεί διόλου. Η ανέλπιστη αυτή σμίξη της ευγένειας με την αθωότητα, την έκανε ένα τέλειο πλάσμα. Αυτό που γοήτευε αφάνταστα τον Ιάσονα στη Φρύνη, ήταν η αφέλειά της. Ήταν τόσο αθώα. Είχε βαθύ και στοχαστικό βλέμμα όταν της μιλούσε και αυτό την μάγευε. Ο λόγος του ήταν χειμαρρώδης και η φωνή του βαθιά και μπάσα. Εκείνη ήταν πανέμορφη. Μια απαράμι...