Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αρκετά με την ελευθερία. Χτυπήσαμε πολλές φορές το τείχος Γεμίσαμε αίματα Καταστρώσαμε νέα σχέδια Η κάθε μελανιά γινόταν ορμή Το κάθε θρύμμα που έπεφτε μας γέμιζε ελπίδα.

Πώς θα βλέπαμε τους χαρακτήρες των έργων του Σαίξπηρ (ή ακόμα και τον ίδιο τον Σαίξπηρ) μέσα από μια κλειδαρότρυπα; Πώς θα ήταν η Οφηλία αν κέρδιζε στα καλλιστεία, αν ο Πετρούκιος και η Κατερίνα έκλειναν διακοπές στα Δωδεκάνησα, αν η Τιτάνια είχε πέσει σε κώμα, αν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα έτρωγαν γλυκά μέχρι θανάτου; Δεκαέξι συγγραφείς αποτίνουν φόρο τιμής στον βάρδο, με δεκαεπτά ανατρεπτικές θεατρικές σκηνές εμπνευσμένες από το έργο του.

Εδώ, ασχολήθηκα με ένα ζευγάρι που η πλαστή συνθήκη αποτελεί επαγγελματικό βίο, και προσπάθησα να ξύσω λίγο αυτήν την επιφάνεια. Η συνθήκη είναι ασφαλής, όπως οι περισσότερες αρχικά, και δεν μπορεί και να παρεκκλίνει. Το ερώτημα μου ήταν, αν διαταράσσαμε μια τέτοια συνθήκη σε πρωτοφανή βαθμό τι αποτέλεσμα θα προέκυπτε; Η ίδια η εξουσία πού θα κατέφευγε; Με ποιον τρόπο θα ανταποκρινόταν η φύση; Οι ήρωες του έργου λειτουργούν ανάλογα με το τι απαιτήθηκε εδώ. Ο καθένας για τους λόγους του. Ελπίζω να γίνουν κατανοητοί.

Εδώ, ασχολήθηκα με ένα ζευγάρι που η πλαστή συνθήκη αποτελεί επαγγελματικό βίο, και προσπάθησα να ξύσω λίγο αυτήν την επιφάνεια. Η συνθήκη είναι ασφαλής, όπως οι περισσότερες αρχικά, και δεν μπορεί και να παρεκκλίνει. Το ερώτημα μου ήταν, αν διαταράσσαμε μια τέτοια συνθήκη σε πρωτοφανή βαθμό τι αποτέλεσμα θα προέκυπτε; Η ίδια η εξουσία πού θα κατέφευγε; Με ποιον τρόπο θα ανταποκρινόταν η φύση; Οι ήρωες του έργου λειτουργούν ανάλογα με το τι απαιτήθηκε εδώ. Ο καθένας για τους λόγους του. Ελπίζω να γίνουν κατανοητοί.

Περισσότερο από μια φιλολογική ανθολογία η ανά χείρας μετάφραση είναι ένα ημερολόγιο αναγνώσεων, μεταφραστικών σπουδών και προσωπικών προτιμήσεων. Πρόθεση του ανθολόγου-μεταφραστή Ζ. Δ. Αϊναλή είναι να συγκεντρώσει σε ένα βιβλίο ορισμένες από τις σημαντικότερες στιγμές της γαλλόφωνης ποίησης της δεκαετίας του ’20, με σκοπό να επιχειρήσει να αιχμαλωτίσει την ορμητικότητα, τη φρεσκάδα, τη ριζοσπαστικότητα, τη λυρικότητα και την παράδοξη ερμητικότητα της ποιητικής έκφρασης της γενιάς που ανδρώθηκε στα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο λόγος, άλλωστε, που επιλέγει να π...

Οι "Μικρές απολογίες" είναι μια βιωματική ποιητική συλλογή που απευθύνεται σε αναγνώστες που αναζητούν μια "προσωπική" προσέγγιση σε θέματα άλλοτε απλά κι άλλοτε πολύπλοκα, καθώς για τον καθένα ορίζονται διαφορετικά έννοιες όπως ο έρωτας, η αγάπη, η πίστη, η συντροφικότητα, οι ενοχές καθώς και η αποξένωση. Μια έμμεση εξομολόγηση ή και άφεση αμαρτιών, που θέλησε ο Πάνος Μαυρομμάτης να μοιραστεί, ελπίζοντας ότι σε αυτό το ταξίδι θα συναντήσει κι άλλους συνοδοιπόρους. Ξέρεις, στην παλιά μας γειτονιά συνάντησα εκείνα τα παιδιά που δεν υπάρχουν πια και λυπήθηκα πολύ γιατί...

Βγαίνει χωρίς να κοιτάξει πίσω της. Την ξιπάζει ο εαυτός της. Τον είχε για μικρό μέχρι τώρα. Αναζητά μέσα της απελπισία και φόβο. Μάταια. Δεν τα βρίσκει πουθενά. Παύει την αναζήτηση. Ψάχνει και το πένθος που την ακολουθούσε απ' τη στιγμή που βρέθηκε δίπλα του. Το βρίσκει να παραμονεύει. Το πετά παράμερα, βηματίζει από πάνω του και προχωρά. Ύστερα ντύνεται τη νύχτα. Για να την πάρει μαζί της κι αυτήν και να την παραμερίσει. Μαζί με το βάρος τόσων και τόσων χρόνων. Παίρνει το δρόμο της. Γυμνή απ' όλα. Και λίγο πιο ανάλαφρη. Σκορπίζει πίσω της μικρά κουρέλια και κομμάτια απ...

Στο κοντινό μέλλον, οι κάτοικοι μιας χώρας έχουν εκλέξει ολοκληρωτική κυβέρνηση. Ο Βασίλης ζει σε μια μεγαλούπολη αυτής της χώρας και εργάζεται σε εταιρεία. Χωρισμένος, με ένα παιδί που σπουδάζει, μένει μόνος του. Ψυχαναγκαστικός, απόμακρος, εγκλωβισμένος σ’ ένα μικρόκοσμο που ο ίδιος δημιούργησε. Η ζωή του κυλάει πάνω στη σταθερή επανάληψη της καθημερινότητάς του: δουλειά, σπίτι, τηλεόραση, ύπνος. Ένα συνηθισμένο βράδυ στο σπίτι, η απορία του στην ανάλυση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, μεγαλώνει την ελάχιστη προϋπάρχουσα ρωγμή στη σκέψη του και τον οδηγεί σε μια συντριπτική...

Το μέλλον της πίστης μου άλλαξες, τώρα μετέχω στη θρησκεία των παιδιών σε ελευθέρωση των σπλάχνων από γέρμα, σε άντληση μοναδική ήπιου ήλιου κλίνω στην παιδική ροή όπως προσκύνημα αγίων ζωντανών, είμαι τώρα γέννημα Σου εγώ, με πηγαίνεις στην λύση του φόβου.

Κυκλοφορεί με επίμετρο της συγγραφέως. Η έκδοση υποστηρίχθηκε από το Literature Ireland, και έχει την έγκριση του The Estate of Josephine Hart και των Ed Victor Ltd - Untited Agents LLP. ** Ένας διάσημος γιατρός και πολιτικός προσεγγίζει το κατώφλι της μέσης ηλικίας απόλυτα αφοσιωμένος στο επαγγελματικό και οικογενειακό καθήκον. Πλούσιος και επιτυχημένος, ζει μια ονειρεμένη ζωή μαζί με την όμορφη γυναίκα του, τον φιλόδοξο και χαρισματικό γιο του και την γλυκιά κόρη του. Η γνωριμία με την κοπέλα του γιου του, μια ιδιόρρυθμη και αινιγματική γυναίκα, θα ταράξει τα νερ...

Το "Μοιραίο Πάθος", το πρώτο μυθιστόρημα της Josephine Hurt, ένα μπεστ σέλερ που έχει πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα παγκοσμίως και έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο από τον Louis Malle με πρωταγωνιστές τον Jeremy Irons και τη Juliette Binoche, είναι μια ωδή στην ερωτική ψύχωση, μια μυσταγωγία των αισθήσεων, μια ανατομία της ανθρώπινης αδυναμίας και αυτοκαταστροφικότητας. Ένας διάσημος γιατρός και πολιτικός προσεγγίζει το κατώφλι της μέσης ηλικίας απόλυτα αφοσιωμένος στο επαγγελματικό και οικογενειακό καθήκον. Πλούσιος και επιτυχημένος, ζει μια ονειρεμένη ζω...

Κοιμούνται· δε θ' ανοίξω φως. Θεωρητικά μου είναι οικείος ο χώρος - στο σκοτάδι. (νομίζεις πως ξέρεις το σπίτι που μεγάλωσες)

Γιατί γράφουμε; Ποιες επιρροές έχουμε δεχτεί που μάς καθόρισαν ή μάς στιγμάτισαν; Είναι η πορεία μας αυτή που είχαμε ονειρευτεί ή σχεδιάσει, ή για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού βρεθήκαμε; H ζωή και η τέχνη αναπόφευκτα συμπλέουν, μπορεί και να αλληλοσυμπληρώνονται. Ο δημιουργός οφείλει, θαρρώ, να κοιτά κάθε φορά κατάματα και τη ζωή και την τέχνη του και να κάνει τον απολογισμό του. Η αυτοκριτική και η αυτογνωσία είναι πάντα τα ζητούμενα και στον άνθρωπο και στο δημιουργό. Από κει και πέρα η βασική έγνοια είναι πώς θα υπάρχει δημιουργική εξέλιξη. Αναπόφευκτα μού έρχονται στο μ...

Γιατί γράφουμε; Ποιες επιρροές έχουμε δεχτεί που μάς καθόρισαν ή μάς στιγμάτισαν; Είναι η πορεία μας αυτή που είχαμε ονειρευτεί ή σχεδιάσει, ή για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού βρεθήκαμε; H ζωή και η τέχνη αναπόφευκτα συμπλέουν, μπορεί και να αλληλοσυμπληρώνονται. Ο δημιουργός οφείλει, θαρρώ, να κοιτά κάθε φορά κατάματα και τη ζωή και την τέχνη του και να κάνει τον απολογισμό του. Η αυτοκριτική και η αυτογνωσία είναι πάντα τα ζητούμενα και στον άνθρωπο και στο δημιουργό. Από κει και πέρα η βασική έγνοια είναι πώς θα υπάρχει δημιουργική εξέλιξη. Αναπόφευκτα μού έρχονται στο μ...

Το έργο αυτό μπόρεσε και πήρε την τελική του μορφή χάρη στους ανθρώπους από τους οποίους εμπνεύστηκα. Θα ήθελα με τη σειρά μου να τους ευχαριστήσω για την αντοχή, την ανοχή, την υπομονή, μα πάνω από όλα για την συμπαράστασή τους μέχρι το έργο αυτό να βρει το Μονοπάτι του. Από τη συγγραφή του μέχρι την δημιουργία του σε Θεατρικό Έργο η συμβολή τους ήταν καθοριστική. Η καθοδήγηση του καθηγητή – δασκάλου Θοδωρή Γράμψα με έκανε να πιστεύω πως όλα είναι θέμα πίστης. Το έργο αυτό δεν θα ήταν ποτέ ίδιο χωρίς τον Βασίλη Κόντη. Η υπομονή του, οι συμβουλές του και η γενναιοδωρία τ...

Οι ραψωδίες του ποιητή στη Νέκυια με φέρουν. Τα προχριστιανικά σπέρνω κόλλυβα και με κρασί μεθάω τον Τειρεσία. Κάποιοι μού μήνυσαν για το νεκρομαντείο. Πριν αυτό σπαρθεί με καρπούς μια σκιά ρουφούσε τα πουλιά. Η αιώνια αυτή κατάρα. Ίσως, στις αχαρτογράφητες των Πλουτωνίων σπηλιές να ξαλαφρώσει η ψυχή μου και της Ιθάκης το δρόμο να βρω. Διψασμένος από το χοντρό αλάτι των τριμμένων οστών σου κόρεσα το μένος μου με της Στυγός το νερό.

Με το κεφάλι μου ψηλά, με τύμπανο στα χέρια, όλους τους φίλους μου καλώ να στήσουμε χορό· τον Γιαπωνέζο Κασακί, τον Μούμπου απ' την Ουγκάντα, τον Εσκιμώο Γιάτοφι, τον Τσάρλι τον ξανθό. Μαζί κι ο Αιγύπτιος Αλχίρ, μαζί κι ο Τζώννυ από τον Καναδά μαζί - κι ο Ζινεντίν ζορό· ο Πάολο, η Έρικα, ο Σάιμον, η Μαίρη, ο Κώστας και η Έλενα, χίλια παιδιά σωρό. Άσπροι, μαύροι και κίτρινοι, κόκκινοι Ινδιάνοι, από Ευρώπη, Αμέρικα, Ασία κι Αφρική· εμείς θε να το δείξουμε σε όλους τους ανθρώπους, πως τα παιδάκια απανταχού αξίζουνε στοργή.

χάθηκ’ ο νους μου ο γέρος στο βουνό, σαν ελαφάκι ο γέρος νους μου μαγεμένος, σαν κρι-κρι παλαβό ο νους μου ο ιππότης, αλλά από βράχο σε βράχο πάντα ατρόμητο γεφύρι, πότε σε θάμνο αναγκαστικά μέσα του πολύ πατώντας, πότε σε πέτρα κοφτερή σαν ακόμα νεανική σκέψη, κατσίκι όμως για πάντα πια χαμένο στο βουνό ο νους μου ο πριν με αγωνία χωριάτης, ο παλιά των πόλεων, των Αθηνών ο νους μου φανοστάτης, από μόνος στων βουνών τα μαύρα πια σκοτάδια ευτυχώς, αόρατο, αθάνατο ελαφάκι.

Μια κόρη, η Ερασμία, η οποία κατάγεται από εύπορη οικογένεια προσφύγων του Πόντου που το 1922 εγκαθίσταται στο Κιλκίς, μεγαλώνει και δασκαλεύεται με το φαινόμενο των προκαταλήψεων και της διαφοράς της κοινωνικής της θέσης, γίνεται ένα προληπτικό άτομο, αλλά και φιλάργυρο. Καταντάει εγωίστρια, καχύποπτη, χαιρέκακη, άπληστη, αγενής και υπερόπτης στους συνανθρώπους και τους φτωχούς συγγενείς της κι αποκαλεί όλους προκλητικά αγράμματους και βρώμικους χωριάτες. Της εντυπώνεται ότι είναι το κέντρο του κόσμου κι όλοι γύρω της είναι εύκολα πιόνια στα δικά της χέρια! Μια παράνομη...

Ο Νάθαν είναι όλοι μας. Περιπλανώμενος στον κόσμο, αντιλαμβάνεται τον θόλο που κλείνει όπως ένα γυάλινο καπάκι τη γνώση του ανθρώπου για το περιβάλλον του, σαν το εσωτερικό ενός θεού. Το ταξίδι του είναι η ανατομία του θείου σώματος κι ο ήρωας προχωράει σαν το νυστέρι, ευαίσθητος στις πληγές που δημιουργεί, καθώς τα όργανα αυτού του σώματος είναι ο ίδιος του ο εαυτός.