Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Συνεχίζουμε την πορεία μας Λαβωμένοι μα και περήφανοι Λυγάμε κάπου-κάπου μα βρίσκουμε τη δύναμη και σηκωνόμαστε ξανά Αντέχουμε αδέλφια Πρέπει ν' αντέξουμε Για μας, για σας Για όλους τους ασυμβίβαστους αυτής της γης που παλεύουν για μια χαραμάδα φως Σκουπίζουμε τον ιδρώτα και τα δάκρυα το αίμα απ' τις πολλές πληγές μας και τραβάμε μπροστά Γιατί ξέρουμε καλά ότι οι αετοί, έστω και πληγωμένοι θα 'ναι πάντα αετοί Τα κοράκια ήτανε και θα μείνουν για πάντα κοράκια

Στην Πενταλιά ανθίσαν οι αμυγδαλιές, Αλέξανδρε. Κι η μάνα σου να περιμένει την επιστροφή σου από τα Γαυγάμηλα και την Κομμαγηνή. Πήγες πολύ μακριά, Αλέξανδρε. Καιρός να γυρίσεις, να προλάβεις τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Κι ύστερα, σε περιμένουν οι πόλεις με τις ουρές στα συσσίτια, τις ουρές μπροστά στα κλειστά καταστήματα, τις ουρές μπροστά στα κλειστά εργοστάσια, τα παιδιά με τα λεκιασμένα ρούχα και τις πρησμένες κοιλίτσες στα φανάρια. Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο, Αλέξανδρε. Στην Πενταλιά οι αμυγδαλιές θα ανθίζουν κάθε άνοιξη. Είναι νόμος του Νεύτωνα. Κι ο Τσε, κι ο Αυξεν...

Στην Πενταλιά ανθίσαν οι αμυγδαλιές Αλέξανδρε και συ ανάμεσα στο Γρανικό και στο Κεμπέκ αναζητάς, λέει τον κόσμο... Κοίταξα το σκληρό τοπίο το φεγγάρι ήταν γεμάτο δεν έμεναν παρά κάτι μεσοτοιχίες σημάδι πως κάποτε ήτανε σπίτια. Ύστερα χάθηκε μες στη νύχτα. Κανείς δεν έμαθε αν πέθανε στο Μόντρεαλ στην Πενταλιά ή στη Βαβυλώνα.

Η οξυτοκίνη είναι μια ορμόνη, η επονομαζόμενη ορμόνη της αγάπης, από την οποία κατακλύζεσαι όταν αφήνεσαι στη συναισθηματική πληρότητα που μοιράζεσαι με έναν άλλο άνθρωπο. Δίνει τον τίτλο στη συλλογή διηγημάτων της Κατερίνας Κονιδάρη, από την ιστορία μιας ηρωίδας που, για να διασωθεί από τη συγκίνηση μιας αγκαλιάς, λέει πως, ναι, νιώθει κάτι σαν αγάπη αλλά μάλλον είναι απλή χημική αντίδραση. Χωρίς καμία εξιδανίκευση -ο δρόμος, η ασθένεια, η απομόνωση δεν έχουν καμία γοητεία- οι χαρακτήρες των διηγημάτων στέκονται με υπολογισμό, εμμονή, εξάρτηση, επιφύλαξη, αποστασιοποίησ...

Ένα ανθάκι που λαχταρά να γίνει βελανιδιά, ένας ποιητής που ανταμώνει μετά θάνατον τον κριτικό της τέχνης του, ένα αερικό που σχεδιάζει ιπτάμενα ταξίδια πάνω απ' τον Αχέροντα, μια Γαλάτεια που πλάθει κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση τον Πυγμαλίωνά της, ένας άγγελος που κρεμάει στον ώμο τα σπασμένα του φτερά, μια ομολογία εγκλήματος, μια πτώση-πτήση από τον πύργο του Eiffel, ένα γράμμα στη χαμένη αγάπη και μια υπόσχεση αφοσίωσης άνευ όρων. Όλα αυτά και όχι μόνο αυτά μιλούν για τον ανεκπλήρωτο έρωτα -τον έρωτα που είναι θάνατος- και για την απώλεια που πολλές φορές γράφει τα π...

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Δεν είχες δει τα μάτια πάνω σου. Το κακό που σού 'λαχε δύσκολο να υπάρξει. Δεν αντιλήφθηκες πως πρόκληση ήσουν για κάποιους. Δε σ’ ένοιαξε τι πίστευαν οι άλλοι. Δε λογάριασες τα σύμβολα. Κοπανιόσουν. Τον εαυτό σου κλωτσώντας. Δε σε πέταξες στον τοίχο. Να σπάσεις. Όπως έπρεπε. Γονατιστός μέσα στο βασιλικό για χρόνια βαστώντας σκαλιστά ροδοπέταλα, τη γλώσσα και το πρόσωπο βουτώντας στη γαβάθα, δε σκέφτηκες πως τέτοιο μίσος κόχλαζε στα πνευμόνια τους. Τα δικά σου κοίταζες. Γνώσεις ετερόκλητες φόρτωσες τον εγκέφαλο. Κράμα φιδιού πάνω σε ρα...

Οι "13 ιστορίες για παλιοχαρακτήρες" του Λεόν Μπλουά θα μπορούσαν να διαβαστούν ως δείγματα υποδειγματικής ανατομής όχι μοναχά του εσωτερικού ψυχισμού αλλά και του εξωτερικού κόσμου -ο οποίος, όπως και να το κάνουμε, συμβάλλει στη διαμόρφωση του πρώτου- μιας ανατομής έμπλεης χιούμορ, που διατηρεί τη γοητεία της και τη δύναμή της παρά την κτηνωδία του περικειμένου, εντός του οποίου και συντελείται. Ο Λεόν Μπλουά, παρά την περίοδο κατά την οποία γράφει, και παρά τις μετέπειτα θεολογικές του αναζητήσεις -κι αλήθεια, παρά τις φανατικές του θρησκευτικές πεποιθήσεις, και την α...

Πάνω απ’ το δάσος τ’ άπαρτου βουνού, στον ουρανό, το ζευγάρι των αετών, σ’ ερωτική περιδίνηση φτερών, που αίφνης απλώνονται παντού, καθώς μακραίνουν οι λιανοί λαιμοί, ραμφίζουν το εγγύς μικρό άπειρο, πέφτουν της βαρύτητας οι ελιγμοί και οι λυγμοί λειώνουν στον πάπυρο, απαγορευμένες και τρομαγμένες ιδέες, απ’ αετίσιες ματιές σαγηνευμένες, καταχωρισμένες, αναγορευμένες μέσ’ από φωτιές ήλιων, που πυρπολούν ολόρθα δέντρα, στων κορυφογραμμών τ’ άλικα κέντρα, την κάθε δύση, που κυλά στο χώμα, σπορά ο Φώς, άγνωστο πώς, ακόμα... Φτερά, ιδέες και περιδινήσεις, στοιχ...

Βράδιασε στην πόλη βράδιασε άγονες γραμμές, περιμένουνε στο τίποτε έρημες καρδιές. Αστέρια μέτρα κι ουρανό μαζί μου να πλαγιάσεις, βάλε σημάδι φωτεινό το δρόμο να μη χάσεις. Γαλάζιο κύμα κι ουρανό γρήγορα να περάσεις, και το γλυκό το δειλινό να με σφιχταγκαλιάσεις. Αστέρια μέτρα κι ουρανό μαζί μου να πλαγιάσεις, βάλε σημάδι φωτεινό το δρόμο να μη χάσεις.

Λευκάδιος Χερν και Πιερ Λοτί: Δύο "δραπέτες" του δυτικού πολιτισμού, μελαγχολικά παράξενες, ρομαντικές ανθρώπινες φύσεις, σημαντικοί συγγραφείς. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι να ανιχνεύσει την παραλληλία του βίου και των εμπειριών των δύο λογοτεχνών, του Λευκάδιου Χερν και του Πιερ Λοτί. Να ανασκάψει την ουσία και την "ποιητική" του έργου τους καθώς επίσης και το βλέμμα με το οποίο θεώνται τον κόσμο. Να δημιουργήσει, τέλος, μιαν εγγύτητα του αναγνώστη με τον ψυχισμό δύο ξεχωριστών δημιουργών, των οποίων η περιπέτεια της ζωής γίνεται το αξιοθαύμαστο περιεχόμενο μιας εξω...

Περισσότερο από μια φιλολογική ανθολογία η ανά χείρας μετάφραση είναι ένα ημερολόγιο αναγνώσεων, μεταφραστικών σπουδών και προσωπικών προτιμήσεων. Πρόθεση του ανθολόγου-μεταφραστή Ζ. Δ. Αϊναλή είναι να συγκεντρώσει σε ένα βιβλίο ορισμένες από τις σημαντικότερες στιγμές της γαλλόφωνης ποίησης της δεκαετίας του ’20, με σκοπό να επιχειρήσει να αιχμαλωτίσει την ορμητικότητα, τη φρεσκάδα, τη ριζοσπαστικότητα, τη λυρικότητα και την παράδοξη ερμητικότητα της ποιητικής έκφρασης της γενιάς που ανδρώθηκε στα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο λόγος, άλλωστε, που επιλέγει να π...

Ξεκινώντας από μια φυσική κίνηση, την επαφή του ποδιού με το έδαφος, πυροδοτείται μια διαδικασία που ακυρώνει τις αισθήσεις όπως τις βιώνουμε ως άνθρωποι ή, μάλλον, τις μεταθέτει μέσα από ένα υποθετικό ταξίδι διαδοχικών εαυτών με έναν κοινό παρονομαστή: η μορφή αφορά σε απαραίτητα στοιχεία της καθημερινότητας, επιτεύγματα της ανθρώπινης διάνοιας και πράξης, προϊόντα με αξία χρηστική και σημασία πέραν της ενσυνείδητης επαφής μας με αυτά. Αυτή η σπειροειδής μετάπλαση του ίδιου του υλικού μας ενέχει μια επιστροφή με ζητούμενο τη διαύγεια. Ή θα μπορούσε να είναι πολλοί άνθρω...

Τα διηγήματα του Ντενί Εμορίν, τα Θλιμμένα βαλς, αποτελούνται από μικρής διάρκειας αλλά μεστά κείμενα που αντικατοπτρίζουν τον ψυχισμό της ανθρώπινης υπόστασης και αποκαλύπτουν στον αναγνώστη έναν κόσμο μυστικό, ονειρικό, μα συνάμα τραγικά ανακουφιστικό, όπου συχνά το απρόσμενο τέλος συνταράσσει μέσα στην απλότητά του. Οι ήρωές του αφηγούνται μια πραγματικότητα περισσότερο ή λιγότερο συνειδητή που τους εξουθενώνει, τους διαλύει, όπου η υπακοή του ενός και η απόρριψη του άλλου γίνονται κυριαρχικό μοτίβο της σχέσης, γι’ αυτό και ψάχνουν να ανταπεξέλθουν μέσα από προσωπικές...

Οι Ικαριώτες είναι σταθεροί στις ιδέες τους. Δεν ενδίδουν σε πιέσεις. Έχουν μεγάλη ψυχική δύναμη. Δεν υποχωρούν από τις θέσεις τους και τα πιστεύω τους. Στέκονται βράχοι ακλόνητοι και δίκαια κρατούν υπερήφανα τον εγωϊσμό της καταγωγής τους, μιας παλιάς ευγενούς καταγωγής, που δεν χάθηκε ανά τους αιώνες, γιατί ξέρουν να διατηρούν και να διαφυλάττουν καλά τα της γενιάς τους. Μέσα σ’ αυτό το αειθαλές, ολοπράσινο και οξυγονούχο κλίμα, οι Ικαριώτες διατηρούν την νεότητά τους και στηρίζουν τη μακροβιότητά τους, στην ακμή και σφριγηλότητα της ποιότητας του ήθους τους, στη συμπε...

Μην αγνοείς τις αρρυθμίες σου. Προδίδουν πρόσωπα, υποθάλπουν στιγμές. Όταν ο σφυγμός σου λοξοδρομεί και αρχίζει να χορεύει ατάκτως ειρημένος, ψάξε τα μάτια που σε καρφώνουν. Σκοπός του έρωτα, η σταύρωση. Η πρόκα, στον καρπό βυθίζεται πρώτα. Να πάψει να υφίσταται παλμός! Όταν ο σφυγμός σου μαρμαρυγεί, ξεκινά η άνιση μάχη.

Το θεατρικό έργο "Άνθρωπος στη Σοφίτα" του Τίμοθι Ντέιλι είναι βασισμένο σε ένα συνταρακτικό -όχι όμως και τόσο γνωστό- περιστατικό από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα παντρεμένο ζευγάρι από το Έλμσχορν της ναζιστικής Γερμανίας δίνει καταφύγιο σε έναν Εβραίο. Ο πόλεμος τελειώνει, αλλά το ζευγάρι αποφασίζει να μην του αποκαλύψει την αλήθεια, καθώς εξακολουθεί να έχει ανάγκη από την οικονομική του βοήθεια. Αποκομμένος εντελώς από τον έξω κόσμο και πάντα ευγνώμων στο αντρόγυνο, ο Εβραίος παραμένει κρυμμένος στη σοφίτα του σπιτιού από τον Απρίλιο ως το Νοέμβριο του 1945. Ο χρόν...

Η ιστορία αυτή είναι αλήθεια... περίπου αλήθεια. Ο Αντώνης είναι ένα παιδί που πίστεψε ότι ο κόσμος είναι αυτό που νιώθει. Χωρίς να ξέρει τη γραφή, ο ίδιος αφηγείται τις πρώτες του ιστορίες με τους ανθρώπους. Άλλες φορές ζώντας την πραγματικότητα και άλλες μπερδεύοντας την αλήθεια με τα όνειρα... και τους εφιάλτες. Ο κόσμος του, όμως, αλλάζει ένα βράδυ που κοιτάζει τους πλανήτες. Ξαφνικά, βρίσκεται σε ένα χώρο όπου άγνωστα παιδιά με σάλια και πόδια - ρόδες τον περικυκλώνουν. Η μαμά παίρνει μία άλλη μορφή και το ίδρυμα γίνεται το νέο σπίτι. "Σήμερα το βράδυ, έκλεισα...

Ένας δολοφόνος που εξομολογείται, ένας χασάπης που μορφώνεται ακατάπαυστα, μια παρέα από επιδειξιομανείς παντογνώστες σε ατέρμονες συζητήσεις, ο φύλακας του χρόνου και το ταξίδι στη γενέτειρά του για το μνημόσυνο ενός φίλου οδηγούν τον πρωταγωνιστή σ’ ένα οδυνηρό συμπέρασμα. Περιπλανώμενος στους δρόμους της πόλης του, ο ήρωας αναβιώνει το παρελθόν του. Ξεκινά τότε ένα δεύτερο ταξίδι, στις αναμνήσεις του. Δύο παράλληλα ταξίδια τον ίδιο σκοπό: ένα μνημόσυνο. Το "Μνημόσυνο" του Παναγιώτη Κωνσταντόπουλου είναι μια ιστορία τεσσάρων ημερών. Ξεκινά με μια γιορτή και τελειώνε...

Το θεατρικό έργο "Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε μετάφραση-διασκευή Νίκης Τριανταφυλλίδη, ανεβαίνει σε πολυχώρους της Αθήνας το φθινόπωρο του 2017 σε σκηνοθεσία Ζωής Μασούρα. ** Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ ανήκουν ολοφάνερα στην εποχή όπου το ύφος του ποιητή είναι ακόμα γεμάτο κέφι, αισιοδοξία, νεανικό παλμό και ευφορία. Έτσι τουλάχιστον μαρτυρεί η ατμόσφαιρα του έργου. Ένας κόσμος χωρατατζήδων, φλύαρων, κουτοπόνηρων ανθρώπων, ιδωμένος από τον ποιητή με διάθεση πρόσχαρη, "ανοιχτή" και με άκακο μάτι. Αν και δεν είναι γνωστό το πότε γράφτηκ...

Η έκδοση κυκλοφορεί με αφορμή την πλήρη ρετροσπεκτίβα του έργου του Λουκίνο Βισκόντι, που διοργανώθηκε από το 30ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου στην Αθήνα (18 Οκτωβρίου - 1 Νοεμβρίου 2017). ** Μαρξιστής; Αριστοκράτης; Νεορεαλιστής; Στιλίστας; Ποιος αλήθεια ορισμός θα ταίριαζε καλύτερα για τον Λουκίνο Βισκόντι; Πιστεύουμε πως ο καθένας περιγράφει και μια πλευρά του εκπληκτικού, ανεξιχνίαστου ακόμη, μέχρι σε ένα βαθμό, ταλέντου του. Αυτές τις πλευρές ελπίζουμε να φωτίσει το αφιέρωμα αυτό στο πλούσιο, αν και λιγοστό, κινηματογραφικό του έργο. 14 κριτικά κείμενα γ...