Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σε ένα απέραντο και εχθρικό τοπίο, ρημαγμένο από την ξηρασία, κάτω από τον αμείλικτο ήλιο, ένα αγόρι περιπλανιέται για να ξεφύγει από όσα το κυνηγούν. Στην προσπάθειά του να επιβιώσει στον άγονο αυτό τόπο, θα συναντήσει τη βιβλική μορφή ενός γέρου βοσκού, που θα του αποκαλύψει έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από το βίαιο και χαοτικό σύμπαν μέσα στο οποίο μεγάλωσε. Ο Χεσούς Καρράσκο, με μια γλώσσα τραχιά και οικεία, αφηγείται τη σχέση που αναπτύσσεται διατακτικά ανάμεσα στο αγόρι και στον γέρο, ενώ οι διώκτες τους πλησιάζουν.

Όταν ο παππούς έμαθε πως έφευγα για σπουδές στην Αμερική μου έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο σημείωμα. "Σάπιο καπιταλιστικό γουρούνι", έλεγε το σημείωμα, "να ’χεις καλή πτήση. Με αγάπη, ο παππούς σου". Ήταν γραμμένο σε ένα τσαλακωμένο κόκκινο ψηφοδέλτιο από τις εκλογές του 1991, το οποίο ήταν η κορωνίδα της συλλογής κομμουνιστικών ψηφοδελτίων του παππού και έφερε τις υπογραφές όλων από το χωριό Λένινγκραντ. Συγκινήθηκα που αξιώθηκα τέτοια τιμή, οπότε κάθισα κάτω, έβγαλα ένα χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου και έγραψα στον παππού την ακόλουθη απάντηση: "Κομμουνιστικό κορόιδο, ευχα...

Ένα κορίτσι μεγαλώνει στη δεκαετία του '80, μέσα στα όρια ενός παραδεισένιου Κήπου και μιας πυρηνικής οικογένειας, "σε ένα παλίμψηστο από Καθαρές Δευτέρες. Μισοτελειωμένα γεύματα, λεκιασμένα τραπεζομάντιλα, ακρωτηριασμοί μικρής κλίμακας". Αυτή η Εδέμ όμως δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα - η κόρη θα αρχίσει να ενηλικιώνεται. Η νουβέλα της Μαρίας Φακίνου ανατέμνει την παιδική ηλικία για να αφηγηθεί τη σταδιακή διάσπαση και κατάρρευση της πρωταρχικής ενότητας, μέσα από την ανάγνωση, την ερωτική αφύπνιση, την ασθένεια και το θάνατο.

Ένας σκακιστής σκοτώνεται σε μια πλατεία της Νέας Υόρκης και μεταφέρεται στη Μικρή Ζωή, μια μεταθανάτια κατάσταση με περιορισμένη χρονική διάρκεια. Εκεί θα κληθεί να ανασυγκροτήσει το μυθιστόρημα 4001 του Αυστριακού Ρόμπερτ Κράους και να διαπιστώσει αν ο συγγραφέας βρίσκεται σε κάποιο σημείο του άγνωστου αυτού τόπου. Ο "Αργός σίδηρος", μέσα από μια διαδοχή προσεκτικά σκηνοθετημένων επεισοδίων, οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα δυστοπικό, παραληρηματικό ταξίδι με θέμα τον ίλιγγο της μνήμης, της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου.

Η ωδή, έλεγαν οι παλαιοί ποιητές, είναι αδέσποτη καμήλα: ποιος ξέρει σε τίνος το σπίτι θα καταλήξει. Ξέστρατη μες στην απέραντη έρημο, πλανιέται αναζητώντας τους δικούς της, ζώα και ανθρώπους, δεν είναι σίγουρο όμως πως θα τους ξαναβρεί. Αργά ή γρήγορα, κάποιοι άγνωστοι περιμαζεύουν την ορφανή, την υιοθετούν και περνά κοντά τους την υπόλοιπη ζωή της. Εκτός κι αν χάσει και πάλι το δρόμο της. Το πεπρωμένο μιας ωδής δεν είναι να ξεστρατίζει, να ’ναι παντού μια ξένη; Αυτό, ο Άραβας ποιητής της ερήμου το γνώριζε. Θεωρούσε όμως πως οι ωδές του δεν θα διαβάζονταν παρά μόνο στα...

Οι Άσωτοι είναι νέοι, ερωτευμένοι ή όχι ακριβώς, αταίριαστοι, αεικίνητοι και συγκινητικοί, και αναζητούν νόημα και αυθεντικότητα σε μια καθημερινότητα διαβρωμένη από την εμμονή στον εαυτό. Λυρική και αδίστακτη, εγκεφαλική και παραισθητική, η γλώσσα των Άσωτων χαρτογραφεί την περίπλοκη συνθήκη της σύγχρονης ζωής: έρωτας, δημιουργικότητα, ναρκωτικά, χρήμα και επιτυχία, υπονομεύονται από μια επιθυμία που σκάβει σαν ρίζα μέσα στις κούφιες κοιλότητες αυτού που μέσα μας δεν γεμίζει με τίποτα. Που μπορεί ποτέ να μη γεμίσει. Που μπορεί ποτέ να μη θέλει να γεμίσει.

Τα δέκα διηγήματα αυτού του βιβλίου, οι ήρωες είναι αφομοιωμένοι από τον αυτοματισμό και την επαναληπτικότητα της εργασίας. Ένας εντατικός εσωτερικός ρυθμός διέπει την κίνηση του σώματος και του νου, και αποτυπώνεται στη γλώσσα των αφηγητών. Όμως η μηχανική ροή και η μοναχικότητα της εργασίας οδηγούν τους ήρωες σε μια στιγμή συνειδητοποίησης, καθώς ένα εξωτερικό ερέθισμα τους ωθεί σε μια φευγαλέα κατανόηση του ρόλου, της θέσης και του εαυτού τους. Μέσα από μια ακριβή καταγραφή της πραγματικότητας που υιοθετεί το ρυθμό και την ιδιόλεκτο του κάθε επαγγέλματος, τα Αυτόματα προ...

Ο Όμηρος, φορώντας το ψαθάκι του, φτάνει στην παραλία της Αυλίδας, αποφασισμένος να διεκδικήσει από τον Ησίοδο τον χάλκινο τρίποδα στον τοπικό ποιητικό διαγωνισμό. Τα βατράχια αναζητούν στον Άδη τον ποιητή που θα περιγράψει τα ηρωικά τους κατορθώματα στη μάχη με τα ποντίκια. Ο ερωτόληπτος Πολύφημος εξομολογείται το πάθος του στην όμορφη Γαλάτεια. Ο αββάς Παφνούτιος καταφεύγει στην εσωτερική έρημο, μάταια αναζητώντας τη σιωπή. Οι τέσσερις αυτές ιστορίες, παραλλαγές σε δοσμένα θέματα της αρχαίας και της χριστιανικής παράδοσης, κλονίζουν μέσα από το παιχνίδι του ύφους τα αλ...

Οι ήρωες αυτών των διηγημάτων, στρατιώτες που πολέμησαν στη μικρασιατική εκστρατεία, έρχονται αντιμέτωποι με τους ρόλους που τους επιβάλλουν οι παραδοσιακοί κανόνες και το βίωμα του πολέμου. Συγκρούονται, υποτάσσονται, ζουν εν κρυπτώ ή φεύγουν. Το γκιακ είναι το αίμα, ο συγγενικός δεσμός και ο νόμος του αίματος που σκιάζει τις ζωές τους. Με έναν τραχύ προφορικό λόγο, οι ιστορίες τους αφηγούνται την απώλεια προσανατολισμού, την αδυναμία τους να συμβιβάσουν τους κώδικες της παράδοσης με τα συναισθήματα και τη συνείδησή τους.

Ιωάννης Μωύσογλου, κλάση '21. Τον πήραν οι Βούλγαροι το '43, ντουρντουβάκι, να σπάει πέτρες στο Τσέρο Τσάροβο. Γύρισε με πετροζουλήγματα στα πόδια. Ούτε οι ντομάτες με ζάχαρη ούτε τα κρεμμύδια ούτε η κοπριά. Τίποτα. Γίναν τα πόδια του σαν μαυρολάχανα. Βγάλαν σκουλήκια και πριν πεθάνει είχαν ήδη αρχίζει να τον κονταίνουν.

Σ' ένα μικρό χωριό στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι δουλεύουν στα ορυχεία του νίτρου, ένα χαρισματικό κορίτσι αποκτά απρόσμενα το ρόλο της αφηγήτριας ταινιών. Οι άνθρωποι προτιμούν να ακούν εκείνη να αφηγείται και να ζωντανεύει μπροστά τους τις ταινίες παρά να τις βλέπουν στο σινεμά του οικισμού, και στριμώχνονται στο σπίτι της για να παρακολουθήσουν τις αυτοσχέδιες παραστάσεις της. Μέσα από την πορεία της μικρής αφηγήτριας, μεταφερόμαστε στο άνυδρο τοπίο της πάμπας, όπου η ζωή είναι σκληρή και απογυμνωμένη από κάθε κίνητρο να τη ζήσεις.

Σ΄ αυτό τον κόσμο που είναι γεμάτος βλάβες οδηγεί και ο δικός μας δρόμος. Στη σκονισμένη άκρη του, δίπλα σε γιγάντιες ρεκλάμες για υποδήματα Bally, αυτοκίνητα Studebaker, παγωτά, δίπλα στις αναμνηστικές πλάκες για τους νεκρούς των τροχαίων, υπάρχει ακόμα χώρος για μερικές πιθανές ιστορίες, στις οποίες η ανθρωπότητα κοιτάζει τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός συνηθισμένου ανθρώπου, κάθε απλή αναποδιά αποκτά απρομελέτητα καθολικό χαρακτήρα, το δικαστήριο και η δικαιοσύνη εμφανίζονται στο οπτικό πεδίο, ίσως μάλιστα και η χάρη, όπως αυτά τυχαία συλλαμβάνονται και καθρεφτίζονται σ...

Πρέπει να πω εδώ ότι έχω ζήσει πλέον πιο πολύ στο παρελθόν απ’ ό,τι μπορώ να ελπίζω πως θα ζήσω στο μέλλον. Έχω πολύ περισσότερα να θυμάμαι απ’ ό,τι να προσδοκώ. Η μνήμη ξεθωριάζει, ελάχιστα μένουν απ’ το παρελθόν, και δεν θα με πείραζε κιόλας αν ξεχνούσα άλλα τόσα. Κάπου κάπου κάθομαι εδώ ξαπλωμένος με την τηλεόραση αναμμένη, και διαβάζω για πράγματα παλιά και παράλογα σε κάποια από τις πολλές συλλογές παραμυθιών που έχω. Μήλα που όταν τα δαγκώσεις έρχεται η γοργόνα, αυγά που εκπληρώνουν κάθε επιθυμία, και αχλάδια που όταν τα φας σου μεγαλώνει η μύτη κι έπειτα πέφτει. Και...

Ένας κομψός κύριος με κοσμικούς τρόπους, φιλότεχνος εστέτ και οξυδερκής επενδυτής, ο εωσφορικός κύριος Δ* καταδέχεται να επισκεφτεί μικροαστικά διαμερίσματα, ενεχυροδανειστήρια, πορνεία και ψητοπωλεία, ενώ συγχρόνως απολαμβάνει την ευγενή συζήτηση στα αριστοκρατικά σαλόνια της πιο καλόγουστης συνοικίας των Αθηνών. Ο κύριος Δ* υπερασπίζεται τις αστικές αξίες, όπου και όποτε αυτές απειλούνται, και συντρίβει οπισθοδρομικούς μικρομαγαζάτορες, γηραλέους τζαμπατζήδες και φιλήδονους φοροφυγάδες, θέλοντας να συμβάλει στο συμμάζεμα των οικονομικών της χώρας, στην επιβράβευση του και...

"Η μνησικακία είναι μια δύσκολη τέχνη, είπε ο δάσκαλος. Αν με αφήσετε να σας μιλήσω, αν μου δώσετε λίγο ακόμη χρόνο, ναι λίγα ακόμη λεπτά σε αυτό εδώ το παγκάκι, ανάμεσα στο Μουσείο και την Πολυτεχνική Σχολή, ναι στο βρωμισμένο δρομάκι ανάμεσα στο Μουσείο και την Πολυτεχνική Σχολή, τότε θα μπορέσω να σας εξηγήσω ίσως γιατί η μνησικακία είναι μια δύσκολη τέχνη, είπε ο δάσκαλος." Ο μονόλογος ενός δασκάλου που με αφορμή το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο στοχάζεται τη νεοελληνική ταυτότητα και τη σχέση της με τη Δύση, καθώς και την καλλιτεχνική δημιουργία και τη συνομιλία με το π...

Κατερινάκι μου πού χάθηκες; άκουσα πως μια τρελή έκαψε τη νότια Αθήνα αμέσως σκέφτηκα εσένα τι ξεκίνησες; μήπως ήσουν στ' αλήθεια η φωτιά; σε φιλώ, Ξένια

Η "Ρομφαία της αυγής" είναι ο καρπός δυο χρόνων εργασίας κατά την περίοδο της φοίτησης του Φώτη Βάρθη στο Α΄ εργαστήριο χαρακτικής της ΑΣΚΤ. Στόχος ήταν να διέλθει ο καλλιτέχνης όλα τα στάδια της παραδοσιακής έντυπης τέχνης, από τη φιλοτέχνηση των χαρακτικών ώς τη συγγραφή και το στήσιμο των κειμένων σε ένα τελικό έργο με μορφή βιβλίου. Τυπώθηκαν έτσι 52 αυθεντικά βιβλία με πλήρη σουίτα δεκατεσσάρων χαρακτικών και κειμένων. Η παρούσα έκδοση στηρίζεται στη μορφή αυτών των αυθεντικών βιβλίων. Η αφήγηση του Βάρθη συνδέεται οργανικά με τη χαρακτική τέχνη· οι ξυλογραφίες του δεν...

Δεν θα μιλήσω για ψυχανάλυση, επειδή εδώ γίνεται αρκετός λόγος. Πρέπει να δικαιολογηθώ που ώθησα τον ασθενή μου να γράψει την αυτοβιογραφία του· οι μελετητές της ψυχανάλυσης θα σουφρώσουν τη μύτη τους μ' αυτή την καινοτομία. Ήταν όμως γέρος και ήλπισα ότι με αυτές τις αναμνήσεις το παρελθόν του θα αναβίωνε, ότι η αυτοβιογραφία θα ήταν ένα καλό πρελούδιο στην ψυχανάλυση. Ακόμα και σήμερα η ιδέα μου φαίνεται καλή, γιατί μου έδωσε ανέλπιστα αποτελέσματα, που θα ήταν ακόμα περισσότερα αν ο ασθενής δεν παρατούσε τη θεραπεία πάνω στο καλύτερο, κλέβοντάς μου τον καρπό της μακρόχρο...

"Αν ο Κάφκα ήταν γυναίκα. Αν ο Ρίλκε ήταν μία Εβραία-Βραζιλιάνα που γεννήθηκε στην Ουκρανία. Αν ο Ρεμπώ ήταν μητέρα, αν είχε ζήσει μέχρι τα πενήντα. Αν ο Χάιντεγκερ είχε καταφέρει να πάψει να είναι Γερμανός, αν είχε γράψει το Βιβλίο της Γης. Γιατί αναφέρω αυτά τα ονόματα; Για να προσπαθήσω να περιγράψω μια περιοχή. Κάπου εκεί βρίσκεται η περιοχή όπου γράφει η Κλαρίσε Λισπέκτορ. Εκεί όπου ανασαίνουν τα πιο απαιτητικά έργα, εκείνη ανοίγει το δρόμο της. Πέραν της κατανόησης, βήμα το βήμα, βουτάει τρέμοντας στο ακατανόητο τρομακτικό βάθος του κόσμου, εκεί όπου το υπερευαίσθητο...