Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Νομίζω πως είναι η έλξη που ασκεί απάνω μου το κείμενο της Παλιάς Διαθήκης των Εβδομήκοντα που με παρακίνησε να δοκιμάσω την απόδοση του Άσματος των Ασμάτων στη σύγχρονη γλώσσα μας. Με φιλοξενούσε τότε ένα αψηλό χωριό του Λιβάνου· εκεί την άρχισα. Το βουνό δε μου έδινε τις ίδιες εντυπώσεις που είχα για το τοπίο διαβάζοντας το Άσμα· μέσα στον αλαφρύ και διάφανον αέρα του ήταν πιο σκληρές, πιο γυμνές, πιο φτωχιές· ίσως ένα πρόσθετο κίνητρο στο ξεκίνημα αυτής της εργασίας να ήταν η επιθυμία μου να βρω έναν τρόπο οικειότερης συνομιλίας με τον τόπο. Όμως αν δεν ήταν αυτή η ε...

[...] Έτσι λοιπόν, και οι ιστορίες που συγκέντρωσα στις σελίδες της ανθολογίας του γέλιου εκτείνονται χρονικά μέχρι το έτος 1950, μέχρι το τέλος δηλαδή της παλιάς αγαπημένης Αθήνας, της πόλης που ακόμη και στην απάνθρωπη, φρικτή Κατοχή δεν έχασε την ψυχή της και ήταν πολύ πιο ανθρώπινη από τη σημερινή σύγχρονη ψυχρή μεγαλούπολη... Και μια τελευταία διευκρίνιση: Το ανθολόγιο που παρουσιάζεται με τον τόμο αυτόν είναι... τυχαίας διαλογής. Δεν είχα, δηλαδή, την υπομονή (αλλά και την αντοχή) να αναδιφήσω εξαντλητικά στα φύλλα της 1ης Απριλίου όλων των αθηναϊκών εφημερίδων των τ...

Έβαλα εδώ τον τίτλο "Επίλογος" αντί "Πρόλογος" ως έδει, όχι για να αιφνιδιάσω με την αναποδιά, ούτε από τη γνωστή μανία μου να επιγράφω μερικές ζωντανές ακόμα και κρυφοφιλόδοξες πράξεις μου με κλάψα. Τον προτίμησα γιατί η έκδοση αυτών των κειμένων είναι ο επίλογος πράγματι μιας εκκρεμότητας που έμεινε για σαράντα κοντά χρόνια στο συρτάρι χωρίς να μου ζητάει τίποτα, αλλά και χωρίς να παραιτείται από τη συντήρησή της. Τρία από τα πράγματα που άκακα ψιλοκορόιδευα παλιά, ήταν η λακ, οι βάτες και η έκδοση ή επανέκδοση κειμένων που έχει γράψει κανείς εκεί κατά τη φθίνουσα νεότη...

Τα βιώματα πρώτα· μετά οι γραφές. Μικρές, "προφορικές" ιστορίες, σχεδόν άγνωστες και μηδέποτε ειπωμένες, ενός κόσμου πέραν από τις ορεσίβιες συγκρούσεις του Εμφυλίου (κυρίως) πολέμου, τα μετόπισθεν της καθημερινής ζωής του άμαχου πληθυσμού που πλαγιάζει, υπερβαίνοντας την Εποχή, σε μια λίμνη αίματος και στον απόηχό του ακόμη. Νερό Καρκάγια, νερό καρά-καγιά, νερό του μαύρου βράχου -δυο συνθηματικές λέξεις που δηλώνουν τα μυστικά θεμέλια της μικρής πόλης (και εκτός των ορίων της) παρατεταμένα.

[...] Η υπόθεση του έργου είναι πολύ απλή, έτσι ώστε μπορούμε να πούμε ότι το έργο δεν έχει καν υπόθεση. Το κεντρικό θέμα του "Βράχου" αναφέρεται στο χτίσιμο μιας εκκλησίας στο Λονδίνο, το 1934. Από το γεγονός αυτό παίρνει αφορμή ο ποιητής για να εκφράσει κατά πρώτο λόγο την πίστη του στην αιωνιότητα της Εκκλησίας και στην καθαρά πνευματική της υπόσταση, αλλά και για να στοχαστεί πάνω στη μοίρα του αιώνιου ανθρώπου, καθώς επίσης και στο μέλλον του σύγχρονου Ευρωπαϊκού Πολιτισμού. [...] Τα χορικά που ακολουθούν, πιστεύω πως θ' αποκαλύψουν, ακόμα και στον πιο αμύητο στην ποίη...

"Διαβατήρια" "Έχω δει και καλύτερες μέρες", είπε/ το φετινό καλοκαίρι και βιάστηκε να φύγει./ Εγώ όμως κανένα τόσο σκληρό και βιαστικό/ εδώ και πενήντα τόσα χρόνια./ Διαβατήριοι καημοί, διαβατήριοι χρόνοι/ διαβατήρια έργα ανθρώπων, διαβατήρια καλοκαίρια./ Σε πέτρες καταλήγετε και κοχύλια και πυριτικά/ σε μια αργόσυρτη πορεία στη σκόνη. (από τη σελ. 9 του βιβλίου)

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΟΡΑΝΕ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΟΥΣ Εκείνοι που φοράνε το δέρμα τους με το σκληρό του τρίχωμα από μέσα εμείς νομίζουμε πως είναι χαμογελαστοί νομίζουμε πως τους χτυπάνε τα παπούτσια Τραβούν ξαφνικά τα μαχαίρια τους χαράζουν ένα στόμα στον τοίχο Μίλα! φωνάζουν Κάθετα στο πεπρωμένο της παλάμης τους κόβουνε τη γραμμή της τύχης Μίλα! φωνάζουν Τη μάνα σου που τόσο καιρό μας τρως απ' το ψωμί και τώρα μιλιά δε βγάζεις.

Τα χειρόγραφα του Γιώργου Χειμωνά (για την ακρίβεια, τα αυτόγραφά του) που παρουσιάζονται σε αυτή την έκδοση είναι τα αστραφτερά κατάλοιπα της πολύχρονης "εμπαθούς" φιλίας του με τον ποιητή και ζωγράφο Αλέξανδρο Ίσαρη. Το χρονικό αυτής της εικοσάχρονης φιλίας (1970-1990) αναπτύσσεται από τον Ίσαρη στον "Πρόλογό" του στο ανά χείρας βιβλίο, όπου ο αναγνώστης πληροφορείται πότε και κάτω από ποιες συνθήκες ο Χειμωνάς έγραψε τα κείμενα που έστειλε, έδωσε ή δώρισε στον Ίσαρη. Στην παρούσα έκδοση τα κείμενα αυτά χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες χειρογράφων, οι οποίες διατάχθηκαν με τ...

"Δέκατη έκτη νύχτα" Θα με βρεις/ Στο αναφιλητό της φωτιάς/ Στις πηγές της βροχής/ Στην ορχήστρα του ορίζοντα/ Στους σιτοβολώνες των χεριών σου/ Στα σπίτια των ματιών σου/ Γιατί μου έταξες δυο χείλη από πανσέληνο. Όμως/ Και στην αλισάχνη του πόνου που σκεπάζει τις στέγες/ Στους δρόμους που δεν λένε να δεθούν στο έδαφος/ Στην ολονυκτία της σιωπής/ Στις άγκυρες που καρφώνονται στο βυθό της κόλασης/ Γιατί με τραβούν οι μαγνήτες της ερήμου. [...] (από τη σελ. 34 του βιβλίου)

"...Το παρόν βιβλίο εγκαινιάζει το διάλογο των ημερολογιακών δοκιμών του Σεφέρη με ένα χώρο εκ πρώτης όψεος εξωλογοτεχνικό: την αθηναιογραφία. Ο Αλέξανδρος Παπαγεωργίου- Βενετάς, καταξιωμένος πολεοδόμος, αθηναιοδίφης και οξυδερκής σχολιαστής ιστορικών τεκμηρίων, προσθέτει στην ανεξάντλητη, όπως αποδεικνύεται, σεφερική έρευνα μια καινούργια οπτική, εστιάζοντας στις αθηναικές εγγραφές ενός περιπλανώμενου ξενομερίτη, που βιώνει κάθε τόσο την υδροκέφαλη, εγωκεντρική πρωτεύοσα με ανάμεικτα συναισθήματα. Ο σχολιασμός των αθηναϊκών σελίδων του Σεφέρη δεν εγκλωβίζεται ωστόσο σε πολ...

[...] Η σύνταξη μιας Χρονογραφίας για τον Σικελιανό ήταν επί δεκαετίες επιβεβλημένη, αλλά παρέμενε εξακολουθητικά απραγματοποίητη, με άμεσο αποτέλεσμα να επιβαρύνεται η βιβλιογραφία του από δημοσιεύματα με σοβαρές ανακρίβειες, ιστορίες φαντασίας, και με αναρίθμητα χρονολογικά σφάλματα. Η μηδαμινή φιλολογική και αρχειακή έρευνα, καθώς και η διάσπαρτη και ανέκδοτη επιστολογραφία του ποιητή, καθιστούσαν το εγχείρημα ακόμη δυσκολότερο. [...] Το 2000, έπειτα από είκοσι χρόνια ερευνητικής εργασίας, παρουσίασα την έκδοση: Άγγελου Σικελιανού, "Γράμματα", τομ. Α΄ (1902-1930) και τομ...

Τα κείμενα που απαρτίζουν την παρούσα έκδοση προέκυψαν, κατά το πλείστον, από επετειακές και εορταστικές συγκυρίες της τελευταίας πενταετίας και συνάπτουν ονόματα ποιητών, κριτικών και φιλολόγων (Κ. Π. Καβάφης, Γιώργος Σεφέρης, Γρηγόρης Ξενόπουλος, Τίμος Μαλάνος, Γ. Π. Σαββίδης), τα όποια βρίσκονται σε πολλαπλή μεταξύ τους συνάφεια και διαπλοκή - μακάρι τούτη η ύποπτη στις μέρες μας λέξη να διατηρήσει εννοιολογικώς την τόσο γοητευτική απόχρωση της "ποικίλης δράσης των στοχαστικών προσαρμογών". Αρκετά από τα κείμενα αυτά γράφτηκαν για να διαβαστούν δημοσίως. Προσπάθησα εξαρ...

Ελάχιστοι είναι οι πολεοδόμοι παγκοσμίως, το έργο των οποίων μπορεί να συγκριθεί ως προς τον αριθμό των ρυθμιστικών σχεδίων, ως προς τη διεθνή παρουσία, αλλά και ως προς τη θεματική ποικιλία των μελετών, με αυτό του Κωνσταντίνου Δοξιάδη. Με την παρουσίαση κειμένων, σχεδίων και φωτογραφιών των σημαντικότερων έργων ενός από τους πιο μεγάλους σχεδιαστές του χώρου στον 20ό αιώνα, αλλά και με την παράθεση των κυρίων σταθμών της δυναμικής του σταδιοδρομίας, ο τόμος αυτός αποτελεί μια προσπάθεια αποτύπωσης του εύρους και του περιεχομένου της πολύπλευρης δράσης του. Στο εισαγωγικό...

Η θρησκευτικότητα είναι, φυσική ανάγκη του ανθρώπου -ανάγκη ορμέμφυτη, ενστικτώδης. Ονομάζουμε φυσικές, ορμέμφυτες, ενστικτώδεις τις ανάγκες που δεν τις ελέγχει η λογική και η θέληση. Εμπεριέχονται, ως νομοτελειακές απαιτήσεις, στη λειτουργία της βιολογικής υπόστασης. Η ψυχολογία συνοψίζει σε δύο τις ορμές που καθορίζουν, με χαρακτήρα αναγκαιότητας, την ψυχοσωματική βιοδομή του ανθρώπου: Μιλάει για ορμή αυτοσυντήρησης και για ορμή διαιώνισης. Η θρησκευτικότητα τεκμαίρεται ως έκφανση της ορμής για αυτοσυντήρηση. Ανήκει στα αντανακλαστικά που αναπτύσσει η ανθρώπινη φύση (στ...