Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δέκα γράμματα που ο Ράινερ-Μαρία Ρίλκε είχε στείλει από το 1903 ώς το 1908 σ έναν άγνωστό του νέο, τον Franz Xaver Kappus, μαθητή της Στρατιωτικής Σχολής κι αργότερα ανθυπολοχαγό του αυτοκρατορικού στρατού της Αυστροουγγαρίας, ο οποίος σύντομα αποσύρθηκε από τον στρατό και αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία.

Περιέχει: ...Ιστορίες για έρωτες- μάγους και ασημένιες σκιές ...Αφηγήσεις για φαντάσματα του μεσημεριού και πειραγμένα λάμδα ...Ταξίδια στο μπαλκόνι της Ιβηρικής, στις γωνιές της πόλης και στα έγκατα της γης ...Πρόσωπα: ο Γκόρπας, ο Λάγιος, η Φαουστίνα, ο Ιωακείμ, ο Μπεστ, ο Περικλής, ο Ανδρέας ...Διαδρομές στον άφευκτο κύκλο ...Σπαράγματα, που "ξέφυγαν" από κάποια κείμενα και προσπαθούν να σταθούν αυτόνομα στα πίσω καθίσματα του βιβλίου.

Συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών: "Έρεβος" (1956), "Ερήμην" (1958), "Επί τα ίχνη" (1963), "Το λίγο του κόσμου" (1971), "Το τελευταίο σώμα μου" (1981), "Χαίρε ποτέ" (1988) και "Η εφηβεία της λήθης" (1994).

[...] Πέρα από την επιστημονική αξία του, το βιβλίο καλύπτει ένα μεγάλο βιβλιογραφικό κενό, καθώς, με την τεκμηριωμένη περιγραφή των γεγονότων και την πολιτική ανάλυσή τους, φωτίζονται τα κίνητρα και οι στόχοι των πρωταγωνιστών αλλά και ο ρόλος του ελληνικού και διεθνούς παράγοντα στην εκτυλισσόμενη τότε στην Κρήτη πολιτική κρίση. Οι αρετές που διακρίνουν το βιβλίο επιβάλλουν την επανέκδοσή του. Έτσι, με αφορμή την εκατοστή επέτειο από το επαναστατικό κίνημα του Θερίσου και τις επιστημονικές εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν για το γεγονός, τίθεται και πάλι στη διάθεση του...

Τα διηγήματα και οι νουβέλες που παρουσιάζονται σε τούτη την έκδοση δεν ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων του Μωπασάν, αλλά προέρχονται από διάφορες συλλογές που εκδόθηκαν ενόσω ζούσε ο συγγραφέας τους. Σε αυτές περιλαμβάνονταν συγκεντρωμένα, χωρίς κανένα ιδιαίτερο, κοινό θεματικό στοιχείο, αλλά με μοναδικό γνώμονα τη χρονική τους ακολουθία, διηγήματα και νουβέλες που ο Μωπασάν είχε ήδη δημοσιεύσει σε διάφορες παρισινές εφημερίδες. Είναι, λοιπόν, φυσικό και τα παρόντα διηγήματα να μην έχουν κοινό θεματικό άξονα, αν και θα μπορούσαν ενδεχομένως να είχαν επιλε...

Όταν πια ζήτησα το λογαριασμό να πληρώσω αγανάκτησα. Υπέρογκος κλέφτης. Ένα απλό σερβίρισμα αισθήσεως και μου το χρεώνει τώρα το όνειρο τάχα πως ήτανε με αγκάλιασες. Τι αισχροκερδές φάντασμα η απόλαυση.

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά φτωχικά αλλά τίμια. Αλλού κοιμάται αυτή κι αλλού το εγκρατές σκεπτικό εάν. Μόνο καμιά φορά σε πειραματισμούς την παρασύρει η περιέργεια -όφις προγενέστερος και πιο φανατικός απ' τον νερόβραστον εκείνον της μηλέας. Δοκίμασε της λέει, μη φοβάσαι δεν έχεις τι να χάσεις και την πείθει να κουλουριάζεται πνιχτά να τρίβεται σα γάτα ανεπαίσθητη πάνω στο διαθέσιμο αέρα που αφήνεις προσπερνώντας. Απόλαυση πολύ μοναχικότερη από τη στέρησή της.

Η ΔΕΗΣΗ. Αύριο πρέπει οπωσδήποτε να δεηθούμε/ Να μην πνίξει η λάσπη τα λουλούδια/ Και στην πλάτη που χαμογελάει/ να μη χωθεί εκείνο το παλιό καρφί. (από τη σελ. 17 του βιβλίου)

"... Ίσιωσε λίγο το μουστάκι του, κοιτώντας γύρω του αφηρημένος. Τελικά θα χρειάζονταν δυο γενιές ακόμα για ν' απαλλαγεί τελείως το αίμα του από το φάντασμα της Ελλάδας, που τόσο τον κυνήγησε όσο ήταν νέος, το φάντασμα που τον έστειλε στην άλλη άκρη του κόσμου και που νόμιζε ότι θα το ξεφορτωνόταν με το που θα πατούσε την ξένη γη. Ό,τι δεν είχε κατορθώσει να κάνει εκείνος, να αποκοπεί οριστικά, να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του, θα το κάνανε για λογαριασμό του τα εγγόνια του. Και θα το κάνανε παρά τη θέλησή του. Γιατί είχε αλλάξει γνώμη. Την αγαπούσε την Ελλάδα, αλλά ήταν σαν ν...

"Εκεί λοιπόν κατέφυγε η Ηώς μέσα στον πανικό της, αφού δεν ήταν πλέον παρθένα, όπως η εκούσια όριζε προς τη θεά θυσία, αφού αισθανόταν μέσα της βαθιά εκείνη του φαλλού του την πληρότητα, λες και ο Γλαύκος να μην είχε ουδέποτε απ' το τρισκάλλινό της σώμα αποχωρήσει. Αυτό που ένιωσε δεν ήτανε πρωτόγνωρο μονάχα, δεν ήτανε απώλεια απλή της παρθενίας, αλλά ήταν κάτι που την είχε πολλαπλώς αιφνιδιάσει. Μολονότι αγάπησε τον άντρα αυτόν μ' όλη τη δύναμη της θηλυκής ψυχής της, μολονότι λαχτάρησε αβάσταχτα και ονειρεύτηκε πολύ την ένωσή τους, τέτοια ομορφιά δεν την ανέμενε, ούτε και...

Ένα καλοκαιρινό δειλινό του 1986 στο αυλιδάκι με τη ραδινή λεύκα της οδού Άγρας 20, παρουσία του Γιώργου και της Λένας Σαββίδη, η Μάρω Σεφέρη, με το βλέμμα βουρκωμένο, μου εμπιστεύτηκε το σώμα των επιστολών που είχε ανταλλάξει με τον ποιητή κατά την τετραετία 1936-1940. Ομογνωμονήσαμε πάραυτα και στα τρία καίρια σημεία που αφορούσαν στον καταρτισμό της έκδοσης. Πρώτον, τα κείμενα θα δημοσιεύονταν δίχως περικοπές. Τι να περικόψεις άλλωστε από τα λόγια των ερωτευμένων; Δεύτερον, ο σχολιασμός δεν θα ήταν φορτικός παρά θα περιοριζόταν στα απολύτως αναγκαία. Τρίτον, επειδή ένιοι...

Κέντρο του ενδιαφέροντος του βιβλίου είναι η ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη του ατόμου, η σχέση με το πρωταρχικό αντικείμενο μητέρα και τον πατέρα ως εκπρόσωπο του κόσμου. Η παρουσίαση των απόψεων του συγγραφέα γίνεται με παράλληλο συνεχή κριτικό σχολιασμό των εγκυρότερων ψυχαναλυτικών θεωριών και κατά συνέπεια το βιβλίο αποτελεί μια καλή εισαγωγή σε ψυχαναλυτικές εργασίες άγνωστες στις χώρα μας κυρίως λόγω ελλείψεως μεταφράσεων.

[...] Δεν πιστεύω ότι οι προσωπικές αλληλογραφίες πρέπει να εκδίδονται. Κοινοποιούν κάτι που αφορά τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις εξάρσεις ή την καθημερινότητα, τις σχέσεις γενικά, δύο ατόμων. Οι ερωτικές ή συζυγικές μάλιστα από αυτές, όχι σπάνια, συντηρούν την αδιακρισία της κλειδαρότρυπας και, συχνά, διαλύουν τους μύθους. Ένα υλικό προορισμένο για διμερή επικοινωνία εκτίθεται στα μάτια εκατοντάδων ανθρώπων, ενδιαφερόμενων ή απλώς περίεργων, φιλέρευνων λογίων ή επιπόλαιων αναγνωστών. Τα πράγματα αλλάζουν βέβαια στην περίπτωση που έχουμε εκφρασμένη την επιθυμία και των δ...

[...] Τώρα, στη δική μου περίπτωση, το θέμα της αυτοετερογραφίας περιπλέκεται από την παιδιόθεν ελληνο-γαλλική μου διγλωσσία. "Δύο ψυχές ζούνε στο στήθος μου", λέει ο Φάουστ ο Μέγας στον σχολαστικό Βάγκνερ, που 'χει μόνο μία ψυχή. Ο δίγλωσσος, και δη ο συγγραφέας, θυμίζει κάπως, μου φαίνεται, κείνα τα μυθικά τέρατα, γοργόνες, κένταυρους, αγριόκυκνους του Άντερσεν, τ' αμφίβια που έχουν μεν δύο ζωές, αλλά μισές, εναλλασσόμενες. Όταν γράφω ελληνικά, λ.χ. όπως σήμερα, χάνονται τα γαλλικά. Και αντιστρόφως. [...] Αποφάσισα λοιπόν κι εγώ να γίνω άνθρωπος ολόκληρος κι όχι ημι-άνθρ...

Αφηγήσεις με θεματικό άξονα την πολύχρονη ανασκαφική δραστηριότητα του αρχαιολόγου Γιάννη Σακελλαράκη. Εμπειρίες και συναισθήματα: ένα κύπελλο γεμάτο προϊστορικές ελιές, ένας σφραγιδόλθος κι ένα δαχτυλίδι στα Ανεμόσπηλια, η αίσθηση του αρχαιολόγου-χρυσοθήρα, η άσκηση της παρατηρητικότητας μέσα από τις ιστορίες της Άγκαθα Κρίστι, η σύγκριση της αστυνομικής με την ιστορική έρευνα, η ανωνυμία της προϊστορίας, και η αγάπη για τον άλλο Οθέλλο. Αφανείς και επώνυμοι χαρακτήρες, άγνωστες πτυχές και λεπτομέρειες των ανασκαφών που επηρέασαν τον τρόπο σκέψης και τη ζωή του συγγραφέα...

Η μετάφραση των ποιημάτων είναι το είδος της γραφής που δίνει τη μικρότερη ικανοποίηση. Όσο καλά και να δουλέψει κανείς, όσο επιτυχής και αν είναι, θα υπάρχει πάντα ένα αντικείμενο - το πρωτότυπο - που μένει εκεί για να μας δείχνει πως βρισκόμαστε πάντα χαμηλότερα από το σωστό, πως ακόμη κι αν πάμε ψηλότερα, πάλι χαμηλότερα θα είμαστε· αλίμονο αν προσπαθήσουμε να καλυτερέψουμε το ποίημα που μεταφράζουμε. Και τούτο ακόμη: όταν μεταφράζουμε από μια ξένη γλώσσα που ξέρουμε λίγο ή πολύ, σε μια γλώσσα - τη δική μας - που μας είναι έμφυτη και την αγαπούμε περισσότερο, κάνουμε κά...