Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

- Ποια είναι η πολιτική ταυτότητα, η πρακτική και τα έντυπα όλων των ελληνικών οργανώσεων ένοπλης λαϊκής βίας; - Πώς δολοφονήθηκε ο αγωνιστής Χρήστος Κασίμης και γιατί το καθεστώς Καραμανλή δημιούργησε τη σκευωρία κατά του Γιάννη Σερίφη; - Γιατί οι εμπρησμοί των πολυκαταστημάτων δημιούργησαν ενδοοργανωτικές αντιθέσεις και ποια σχέση είχαν με τα σοβιετικά συμφέροντα στην Ελλάδα; Ποιος δολοφόνησε τον Αθανασιάδη; - Ποιο ρόλο έπαιξαν στη δολοφονία Αθανασιάδη οι αμερικανικές υπηρεσίες και γιατί η αστυνομία αποπροσανατόλισε τις έρευνες μετά από παρέμβαση του Κ. Καραμανλή; - Π...

Στους τοίχους της μεγάλης άδειας σάλας, τα πρόσωπα της ταπετσαρίας, ακαθόριστα σαν σκιές, χλόμιαζαν ανάμεσα στα παιχνίδια τους, με μία χάρη που έσβηνε. Όπως εκείνα, τα διάφορα αγαλματάκια, επάνω σε μικρές κολόνες, τα παλιά σαξ μέσα στις βιτρίνες μιλούσαν για πράγματα που πέρασαν. Σ' ένα βάθρο γαρνιρισμένο με πολύτιμους μπρούντζους το άγαλμα κάποιας βασιλοπούλας μεταμφιεσμένης σε Αρτέμιδα, ξέφευγε από τις βασανιστικές πτυχές του, ενώ στο ταβάνι μια Νύχτα, πουδραρισμένη σαν μαρκησία και περιστοιχισμένη από Έρωτες, έσπερνε λουλούδια. Όλα κοιμόταν και δεν ακουγόταν παρά το τρίξ...

Ο Δημήτρης Πανταζίδης με την έρευνα για τους τόπους επικοινωνίας, επιχειρεί μια πρώτη προσέγγιση του αντίποδα της παγκοσμιοποιημένης τέχνης (global art) που δεν είναι άλλη από την τέχνη σε τοπικό επίπεδο (local art). Η μελέτη αυτή αποτελεί το πρώτο βήμα, στη σωρεία των άλλων που πρέπει να ακολουθήσουν, από τους θεωρητικούς της τέχνης και τους πολιτισμολόγους, σχετικά με την εξέλιξη της παράδοσης και της πολιτιστικής παιδείας στη σύγχρονη πραγματικότητα. Ο Ελληνικός πολιτισμός διαθέτει ανεξάντλητα πολιτιστικά κοιτάσματα, που μπορούν να αρθρώσουν λόγο και ανάστημα, με δυνατό...

...παράτησα στη μέση τον Μαριγκέλα, σηκώθηκα, ξυρίστηκα, ντύθηκα, ζώστηκα τη μπερέτα στη μασχάλη και βγήκα. Η γραμμή ήταν: οι παράνομοι πάντα οπλισμένοι, κι ας έτρεμε η καρδιά πίσω από το πορτοφόλι. Η εξοικείωση με τ' όπλο θέλει γενιές πολλές γενιές αίμα. Προχώρησα με τα πόδια, έστριψα κανά δυο δρομάκια που μπορούσε να ελέγξεις αν σ' ακολουθούσε κανείς. Βγήκα στη Πανόρμου. Φωτίτσες στη σκεπή οι ταμπέλες των αραγμένων ταξί. Πήγα, χτύπησα το τζάμι του πρώτου. - Ελεύθερος; Ο ταξιτζής, κόκκινη, αξύριστη μούρη, βαριεστημένα ματιά. - Έμπα. Μπήκα. - Για το σταθμό Πελοποννήσ...