Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το δικό μου ψάρεμα που μ' άρεσε από μικρός να το λέω Ψαροσύνη, όπως το 'λεγαν οι ψαρομαέστροι του τόπου μου, γράφτηκε για τους Έλληνες ψαράδες. Κι ήρθε το μπότζι των καιρών κι εχύθη η μελάνη και έγινε κατάθεση ψαράδικη. Κατάθεση ψυχής και όχι γνώσης, μιας και κανείς από τους ερωτικούς της δε γνώρισε ποτέ αληθινά τα μυστήρια τα ανεξήγητα της αφεντιάς της και των παιδιών της. Έγινε το λοιπόν βιβλίο ψαράδικο. Για τους επόμενους και τους τωρινούς. Για τους ψαράδες-ψαράδες τους πολυαγαπημένους μου.

Σ' ένα πανέμορφο δάσος κατοικούσαν όλων των ειδών τα ζώα που έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας γιατί τα λιοντάρια αρχηγοί τους είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν την ασφάλεια και την ειρήνη στον τόπο τους μια και ακούραστοι φύλακες στα σύνορα κρατούσαν μακριά τις αλεπούδες και τους λύκους του γειτονικού άγριου δάσους. Ξαφνικά όμως οι αλεπούδες αποφάσισαν να εισβάλλουν σ' αυτό το πανέμορφο δάσος και το όνειρο έγινε εφιάλτης! Αν οι αρχηγοί δεν κατάφερναν να ενσωματώσουν τις αλεπούδες στη ζωή του δάσους ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος είτε εμφύλιος, είτε με τα ζώα του γειτονικού δάσους. Και...

Μια υπάλληλος μετατίθεται για τρία χρόνια στο Κάιρο. Βρίσκεται ξαφνικά σ’ έναν κόσμο που αποδεικνύεται εντελώς αταίριαστος με την ιδιοσυγκρασία της και φαντάζει στα μάτια της σαν κόλαση. Πώς αντιμετωπίζει τη νέα πραγματικότητα; Δένοντας μια πέτρα στο λαιμό της και φουντάροντας στο ποτάμι; ΄Οχι βέβαια! Στρώνεται στο γράψιμο, διακωμωδεί την καθημερινότητά της καθώς και τις συνθήκες της ζωής και αυτοσαρκάζεται κατ’ εξακολούθηση. Αντί για κλάμα και μιζέρια διαλέγει το χιούμορ, διότι το χιούμορ σώζει ζωές!

Το "Περιβόλι της Ζωής μου" πρόκειται για μια αυτοβιογραφική κατάθεση ψυχής, βασισμένης σε πραγματικά γεγονότα και αναφερόμενης σε υπαρκτά πρόσωπα. Η Μάγδα Μητσούλη μας ταξιδεύει στο περιβόλι της ψυχής της, ξετυλίγοντας παιδικές αναμνήσεις και έντονα συναισθήματα που τη σημάδεψαν για όλη της τη ζωή. Η ίδια, ζώντας στο Βέλγιο, ανθίζει, ευδοκιμεί και ενηλικιώνεται σε ένα άλλο ‘περιβόλι’, μακριά από την αγαπημένη της Πατρίδα. Ο Νόστος όμως την κάνει να επιστρέψει στα γνώριμα μέρη, στο ζεστό ήλιο και στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού της Ελλάδας που τόσο λάτρεψε. Ήταν όμως και έν...

Ένας ταλαιπωρημένος γέροντας, που ζει στο περιθώριο -βρίσκοντας καταφύγιο σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι- και σιτίζεται από κάδους σκουπιδιών, αισθάνεται την ανάγκη να αφηγηθεί την ιστορία του, την τελευταία νύχτα της ζωής του, σ’ ένα κούτσουρο, στον μοναδικό, άψυχο φίλο του. Αναπολεί τα δύσκολα παιδικά του χρόνια με τη μητέρα του στον αγώνα της επιβίωσης, αναφέρεται στα ταξίδια που έκανε όταν ήταν ναυτικός, στους έρωτές του, στα πάθη του, στα λάθη του και στο πώς κατάφερε να αποκτήσει όλα όσα ονειρευόταν. Όμως η ευτυχία του δεν κράτησε για πολύ. Όλα όσα έχτισε με μεγάλο κ...

Ο καθηγητής χημείας του πανεπιστημίου της Μελβούρνης βλέπει δυο όνειρα περίεργης φύσεως, τα οποία του δείχνουν κάποιο μυστικό που συνδέεται με τον ίδιο και την οικογένειά του. Ύστερα από έρευνες ανακαλύπτει πως αυτά που είδε στα όνειρα υπάρχουν και στην πραγματικότητα. Με την βοήθεια του καλύτερού του φίλου, του διάσημου αρχαιολόγου Φρέντερικ Χορν, και μιας νεαρής φοιτήτριας θα εισέλθει σ' ένα μυστηριώδες δάσος χαμένο στα βάθη των Άνδεων. Εκεί, μέσα σε μια σπηλιά πλάσματα από έναν παράλληλο κόσμο εποπτεύουν την ανθρωπότητα για χιλιετίες. Κι έχουν έναν άνθρωπο ως αρχηγ...

Ξεχασμένο στο ράφι του βιβλιοπωλείου του κυρίου Αρνώ, το Βιβλίο βλέπει τις άδειες του σελίδες να κιτρινίζουν καθώς ο καιρός περνά. Κανείς δεν ενδιαφέρεται γι' αυτό. Θα ήθελε να φύγει, να ελευθερωθεί από τη σκλαβιά του αλλά η τύχη δεν το βοηθά. Ώσπου μια μέρα, η κυρία Μιράντα αποφασίζει να το αγοράσει από περιέργεια. Βγαίνοντας όμως από το βιβλιοπωλείο το ξεφυλλίζει και το πετάει. Παρ' όλο που αυτό είναι προσβλητικό για ένα βιβλίο, εκείνο εκμεταλλεύεται την ελευθερία του κι αρχίζει να ταξιδεύει γεμίζοντας τις σελίδες του με ιστορίες και εικόνες που συναντά στο διάβα του. Ενώ...

Ο επιθεωρητής Τζiμ Ντιβάιν, έντιμος και ικανός αξιωματικός της υπηρεσίας F.A.C. στη μεγαλούπολη Μόμπλαντ, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ιδιαίτερα περίπλοκη υπόθεση. Ο κατά συρροή δολοφόνος με το ψευδώνυμο "Το Μαύρο Ρόδο" σπέρνει το θάνατο στα κυκλώματα του υποκόσμου, ξεπλένοντας με αίμα την πόλη από τις αμαρτίες της. Στον επιθεωρητή ανατίθεται να συλλάβει το "Μαύρο Ρόδο" και να το φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης. Είναι όμως πραγματικά αυτή η σωστή κίνηση ή μήπως οι στυγνοί εγκληματίες -θύματά του έχουν την "τύχη" που πραγματικά τους αξίζει; Όλα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο...

Κάποιοι λένε ότι το σκάκι είναι τέχνη. Άλλοι λένε ότι είναι επιστήμη. Πάνω από όλα, όμως, το σκάκι είναι παιχνίδι. Όπως όλα τα παιχνίδια, το σκάκι προσφέρει συναισθήματα χαράς, διασκέδασης, ευγενούς άμιλλας και δημιουργικότητας. Η βασική, όμως, διαφορά με όλα τα άλλα δημοφιλή αθλήματα είναι ότι εξασκεί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τη σκέψη. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετές μελέτες αναφορικά με την επίδραση του σκακιού στον άνθρωπο, επιβεβαιώνοντας τις ευεργετικές συνέπειές του σε παιδιά και ενήλικες. Το σκάκι εγγυάται τη λήψη σωστών αποφάσεων, την αύξηση του δείκτη IQ...

Η ιστορία της Ίρινα, μιας νεαρής Ρωσίδας, που στη δεκαετία του ‘80 εγκαταλείπει λόγω ανεργίας τη Μόσχα και μαζί με τον 8χρονο γιο της Μίσα αποφασίζουν να κυνηγήσουν το «αμερικάνικο όνειρο». Με τη βοήθεια της αδερφής της που ζει ήδη στο Κάνσας, πιάνει την πρώτη της δουλειά ως καθαρίστρια και γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο του Τζων. Η εργατικότητα, η εξυπνάδα και η ομορφιά της τη βοηθούν να ανελιχθεί σχετικά γρήγορα σε γενική διευθύντρια μιας μεγάλης βιομηχανίας σοκολατοειδών, φροντίζοντας παράλληλα για την πρόοδο και την ευτυχία του Μίσα.

...Προσπαθώ να ξεφύγω αναπολώντας το κρυστάλλινο γέλιο της Λώρας, το παιγνίδισμα στα λαμπερά μάτια της Λέτας, τα αισθήματα του Κίμωνα. Και λέω πως υπάρχει ελπίδα, πως αυτή η μοναξιά δεν είναι τίποτα μπροστά στην ασήκωτη ερημιά του δασκάλου του Παπαθανασίου που πήγε από άδικη σφαίρα στα είκοσί του χρόνια, του δυστυχισμένου του Μπις Μπον που πήγε ανώφελα από ελαφρομυαλιά, του γέρου συνταγματάρχη Παπατριανταφύλλου που δεν ξόφλησε γρήγορα από σφαίρα αλλά αργά αργά και βασανιστικά από άγριο αντάρτικο μαχαίρι, του πεινασμένου αντάρτη που τουφεκίστηκε σαν αγριοπούλι στην κερασιά,...

Φιλιππιάδα, Άρτα, Κωνσταντινούπολη, Ινσταμπούλ. Κατερίνη, Οσμάν, Γιούλα, Βασιλική, Θωμάς. Μια ιστορία για τη δύναμη της ψυχής απλών καθημερινών ηρώων που χάραξαν ο καθένας τη δική του πορεία πληρώνοντας το αντίτιμο. Θύμα της προσφυγιάς και του ξεριζωμού η οικογένεια. Θύμα της τουρκικής αγριότητας η αδερφική αγάπη. Θύμα των κοινωνικών διαφορών ο έρωτας. Τη ζωή, τελικά, δεν την οριοθετούν οι δυσκολίες και οι αντιξοότητες αλλά η αγάπη και η αλληλεγγύη.

Και ο καιρός κύλησε σαν το νερό! Βαθυκόκκινα σημάδια σκουριάς, κακοφορμισμένες πληγές κι ανείπωτες κουβέντες χαράσσουν το χάρτη των περασμένων... Φορτωμένα ανθρώπινα ράκη ξεμάκραιναν τα πλοία για τα ελληνικά νησιά και τον Πειραιά. Σαν αρχαίες πένθιμες νηοπομπές στα νερά του Αιγαίου. Σα θλιβερά απομεινάρια αρχαίων καταστροφών. Η αυλαία της Μικρασιατικής χίμαιρας, η αυλαία της «Μεγάλης Ιδέας» έπεφτε άδοξα, συμπαρασύροντας το όνειρο της Ελλάδας «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Ένα πικρό τετράστιχο κλείνει μέσα του ολόκληρο τον πόνο του ξεριζωμού, την απύθμενη οδύνη...

«Αύριο τέτοια ώρα θα έχω αυτοκτονήσει. Δε βρίσκω κανένα λόγο να βρίσκομαι παραπάνω εδώ πάνω. Όποιους λόγους είχα, φρόντισα να τους αφήσω πίσω μου. Όλους εκτός από έναν, την προσμονή του θανάτου, τη γλυκιά ελπίδα πως όλα αυτά θα τελειώσουν, πως θα πάψω και ‘γώ να υποφέρω από τις ζαλάδες της ύπαρξης. Μου ’ρχονται πολύ συχνά τελευταία και δε μπορώ να τις αποφύγω με τίποτα, όσο κι αν το προσπαθώ. Δεν το κάνω από αγένεια, δεν είναι του χαρακτήρα μου να φέρομαι άσχημα σε κάποιον που θέλει να μου κάνει παρέα. Απλώς δεν θέλω να αισθάνομαι άρρωστος»... Κάπως έτσι ξεκινά το 24ωρο εν...

Δεν πιστεύω εις... μόνο νομίζω, ότι πρέπει να ζήσω αυτήν την υλική ζωή που μου παρεχωρήθη, έχοντας συναίσθηση της πλανεμένης αντίληψης του κόσμου από μέρους μου, αποδεχόμενος τα περιθώρια που μου επετράπησαν και αφήνοντας την ευθύνη της "αποστολής" μου στο "Αίτιο" που υποθέτω ότι προϋπάρχει και ευθύνεται για την ύπαρξή μου.

Τουρκοκρατία - Γερμανική κατοχή - Εμφύλιος Ζωές που πορεύθηκαν παράλληλα από όλες αυτές τις καταστάσεις και που άλλαξαν τη μοίρα τους. Αγωνίστηκαν, υπέφεραν, πάλεψαν αλλά δεν λιποτάκτησαν, δεν έσκυψαν το κεφάλι και συνέχισαν τη ζωή με καρτερία αλλά και απαράμιλλο θάρρος παρά τις όποιες αντιξοότητες που συνάντησαν μπροστά τους. Παράδειγμα οι μικρές Άρτεμη και Αρετή που πριν προλάβουν καν να γνωρίσουν τη ζωή, τους την τσαλάκωσαν για να βρεθούν λίγο πριν από την άκρη του γκρεμού. Η ζωή και η μοίρα που πορεύονται παράλληλα, έχουν τα δικά τους τεφτέρια ορίζοντάς μας το δρόμο...

Η σκλαβιά σ' όλες της τις μορφές είναι το πρώτο θέμα προβληματισμού των "Φευγάτων", με αναφορές στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και την εξάρτησή του από αυτή. Ο πυρήνας όμως του περιεχομένου τους είναι η σύγκριση των παλαιότερων εποχών με τη σύγχρονη. Των εποχών των ιδανικών, των αξιών, των αρχών και των στόχων, που ενέπνεαν τους νέους και χαλύβδωναν τη θέλησή τους για την επίτευξή τους. Αυτούς τους νέους εκφράζει, στους "Φευγάτους", o Σηφαλιός από το χωριό Ασπρουγιά της Τουρκοκρατούμενης Κρήτης του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Στις παλιές εποχές υπήρχαν...

Σαρανταδύο αυτοτελή αλλά και αλληλένδετα μικρά αφηγήματα, βιώματα και ακούσματα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας του συγγραφέα, από το χωριό του, κατά τη δεκαετία του 1940, στα τέλη της ιταλικής κατοχής και στη διάρκεια της γερμανικής που ακολούθησε.

Μια σεβάσμια κυρία είχε μεγάλη οικονομική άνεση και κανέναν στον κόσμο. Αποφάσισε, λοιπόν, να βοηθήσει τις επόμενες γενιές να ζήσουν σε έναν κάπως καλύτερο κόσμο, δημιουργώντας γι’ αυτό τον σκοπό μια δυναμική ομάδα, που θα ανελάμβανε την εκπλήρωσή του συνήθως με ανορθόδοξες μεθόδους. Το καμάρι της κυρίας και αρχηγός της ομάδας, ένας πανέξυπνος και γοητευτικός άνδρας, που μπορούσε σε όλα τα επίπεδα να φέρνει τα σωστά αποτελέσματα, είτε αυτές ήταν ασυνείδητες βιομηχανίες είτε όμορφες γυναίκες. Το αποκορύφωμα ακόμη μίας προσπάθειας και του αλτρουισμού της κυρίας αλλά και...

Στη συλλογή αυτή αποτυπώνονται δύο ποιητικές εικόνες. Η λυρική φωνή δεν αφήνει μόνο παντού τα ίχνη της, αλλά ζητάει νέους τρόπους αναπαράστασης. Οι εικόνες αυτές δεν είναι ξένες, αλλά διαφορετικές μεταξύ τους. Υπάρχουν θέματα που δεν μπορούν να γίνουν ποίηση; Ή μήπως ποίηση στην εποχή μας είναι η άφθαρτη ακόμα συνείδηση; Υπάρχουν όρια μεταξύ ποιητή και μη ποιητή; Η λέξη που καλείται να κατασκευάσει το ποίημα είναι ένα σύμβολο ή πέφτει σαν πέτρα στην συνείδηση του γράφοντος και του αναγνώστη; Στις συλλογές δεν ακολουθείται κάποια παράδοση. Δεν υπάρχει πρόθεση για κάτι. Η λυρ...