Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πολύς λόγος γίνεται τώρα τελευταία στην εποχή της κρίσης για τους Έλληνες που αφήνουν την Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον για τους εαυτούς τους ή και τις οικογένειές τους. Αλλά και παλιότερα, σε καιρούς ανέχειας, ο ίδιος λόγος γινότανε. Ανέκαθεν οι Έλληνες της μητέρας Ελλάδας θεωρούν τους Έλληνες της Διασποράς, Έλληνες κάποιας άλλης κατηγορίας. Είναι γιατί οι Έλληνες της Διασποράς προτιμούν τον "εύκολο" δρόμο της ξενιτιάς, ιδιαίτερα σε χρόνια κρίσης ή ανέχειας, αντί να μείνουν και να πορευτούν το δρόμο της Πατρίδας, που είναι δυσκολότερος, βοηθώντας και την Πατρίδα και...

Οι τοπικές εφημερίδες της Αλεξανδρούπολης κάνουν πρωτοσέλιδο έναν θάνατο, αφήνοντας υπονοούμενα πως συνδέεται με ένα σκανδαλώδες σενάριο. Μία τριμελής ελληνική οικογένεια: πατέρας, μητέρα, γιος. Και εκείνη.Μια νέα κοπέλα από την Πορτογαλία. Εισβάλλει στις ζωές τους ως ερωμένη του νεότερου μέλους. Τι είναι αυτό που έχει και τους τρομάζει; Τι αποζητούν όλοι τους από εκείνη; Πότε ο φόβος γίνεται πόθος και πότε ο πόθος γίνεται φόβος; Ποιος είναι το πρόβατο και ποιοι οι λύκοι; Ένα παιχνίδι λεπτών ισορροπιών, όπου οι νικητές ορίζονται όπως θα έπρεπε να ορίζονται και στην πραγματ...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν ζήσει μια πραγματικά γεμάτη ζωή. Μυθιστορηματική θα μπορούσε να πει κανείς. Είναι οι άνθρωποι που δεν έζησαν απλά τα σημαντικότερα γεγονότα της Νεότερης Ιστορίας και σήμερα τα διηγούνται, αλλά συμμετείχαν σ' αυτά. Οι άνθρωποι που δε διάβασαν απλά την Ιστορία αλλά την έγραψαν. Ένας απ αυτούς τους ανθρώπους είναι η Φιφή Πρωτογερέλλη και είναι ευτύχημα για τη διατήρηση της μνήμης το γεγονός ότι αποφάσισε να καταγράψει τα όσα έζησε. Το βιβλίο αυτό είναι μια κατάθεση ψυχής, μια επιτυχημένη ενδοσκόπηση στις αναμνήσεις της δύσκολης αλλά και τ...

τόπο. Προσπερνούν καθημερινά την μάντρα που έγινε η ομαδική εκτέλεση από τους Γερμανούς και δεν γνωρίζουν τίποτα. Και όμως οι άνθρωποι αυτοί, χωρίς ούτε οι ίδιοι να το γνωρίζουν, έχουν την ίδια στάση ζωής όπως οι παππούδες και οι πατεράδες των παππούδων τους. Έχει περάσει στους νεώτερους το πνεύμα της υπερηφάνειας , της δημοκρατικότητας και της αλληλεγγύης. Είναι σαν να τους ορίζουν αόρατες κατευθύνσεις. Αυτός ο τόπος στοιχειώνεται από ένα παρελθόν που δεν είναι πια παρόν, αλλά ούτε απόν είναι.

Αύγουστος, Σαντορίνη, 48 ώρες, δέκα άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν απαντήσεις αλλά δεν ξέρουν ποιες ακριβώς είναι οι ερωτήσεις, οι γκρεμοί του νησιού και οι γάτες της Οίας που περιφέρονται σε τοίχους, περάσματα, όνειρα και εφιάλτες.

Η Μαρία Γιαννάτου μας καταπλήσσει απαντώντας. Με φωνή καθημερινή και οικεία παρουσιάζει τα πολύτιμα ενθύμια της προσπαθώντας να αποκαλύψει τα κλειδιά της δικής της ύπαρξης. Εστιάζει σε λεπτομέρειες τόσο καθημερινές, τόσο τραγικές, τόσο επίμονες που μας εξαντλούν γιατί οικειοποιούνται εύκολα τον δικό μας χώρο, ενώσω εμείς παρατηρούμε τα λιλιπούτεια νήματα που τις συνδέουν με τους θαλάμους του εαυτού της. Με ελλειπτική σύνταξη και στίξη, με λέξεις απλές, με ρήματα λιτά, με στίχους κοφτούς μας μεταφέρει εκεί όπου ενθυμείται, εκεί όπου οι προσωπικές διαστάσεις των αγαπημένων...