Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Έχουν πολύ κομμάτι από το φοβερό σήμερα τα ποιήματά σας. [...] Οι λιγοστοί ομότεχνοι στην περιοχή μου της κεντρικής Ευρώπης, κάπως έτσι σαν κι εσάς μιλούν τώρα, τη γλώσσα σας χρησιμοποιούν (στα γερμανικά ή στα γαλλικά), για τέτοια όπως κι εσείς ζητήματα γράφουν, το πρόσωπο ερευνούν θετικά. Μάλιστα τώρα τελευταία ξαναμπαίνουν στους στίχους τα πουλιά (όπως στο ποίημά σας "Οι συζητητές Α'"). [...] Είναι στους στίχους ακόμα σήμερα σάπιοι οι καρποί και μολυσματικός ο ουρανός. Μα κι έτσι, μα έστω κι έτσι, υπάρχουν αυτά πάλι. [...] Είναι φίλτρο ζωής ο στίχος σας. [...] Ιά...

Η σημασία του γενικού τρόπου ζωής (modus vivendi) -και ειδικά της διατροφής- στην πρόληψη και τη θεραπεία της αρρώστιας δεν έχει εκτιμηθεί επαρκώς ακόμα και σήμερα, όχι μόνο από τον περισσότερο κόσμο, αλλά και από πολλούς από εμάς που εκπροσωπούμε την επιστημονική (ή άλλως αποκαλούμενη συμβατική, δυτική, τεχνοκρατική, "αλλοπαθητική", σύγχρονη, αλλά και κλασική, καθιερωμένη, επίσημα αναγνωρισμένη ή ορθόδοξη) ιατρική.

Τούτη η δεύτερη έκδοση της "Πολιτικής θεολογίας" έμεινε αμετάβλητη. Σήμερα, ύστερα από δώδεκα χρόνια, μπορεί να κρίνει κανείς κατά πόσο άντεξε η μικρή τούτη πραγματεία που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 1922. Η αντιπαράθεση με τη φιλελεύθερη κανονιστική αντίληψη και το δικό της "κράτος δικαίου" κρατήθηκε επίσης αυτολεξεί. Μερικές συντομεύσεις έγκεινται απλώς στη διαγραφή περικοπών που καταπιάνονταν με θέματα επουσιώδη. Στα τελευταία χρόνια προέκυψαν πολλές καινούργιες περιπτώσεις εφαρμογής της πολιτικής θεολογίας. Η «αντιπροσώπευση» από τον 15ο ως τον 19ο αι., η μοναρχία του...

"Μια έξοχη ανάλυση γεγονότων, κινημάτων, σχέσεων και συνεπειών ... ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα" (Asa Briggs) Στις αρχές του 17ου αιώνα εκδόθηκαν δυο μανιφέστα τα οποία, σε αντιστοιχία με τη μαγεία, την αλχημεία και την Καμπάλα, διακήρυσσαν τη χαραυγή μιας νέας περιόδου αυξημένων γνώσεων και δυνάμεων πάνω στη φύση. Αυτά τα ανώνυμα έγγραφα (δημοσιεύονται στο Παράρτημα του ανά χείρας βιβλίου) είχαν γραφτεί για λογαριασμό της "Αδελφότητας του Ροδόσταυρου". Από τότε, αυτό το μυστηριώδες κίνημα έχει υπάρξει αντικείμενο μεγάλης περιέργειας, εικασιών και ενδιαφέροντος. Στο θαυ...

Αυτό που ενώνει τις έντεκα ιστορίες είναι η σκιά που αφήνει η ανθρώπινη παρουσία, όταν από αυτήν απόμεινε -κάπου- λίγη μόνο σκόνη. Σε όλες υπάρχει η φευγαλέα παρουσία του συγγραφέα. Μια σκιά κι αυτή ανάμεσα στις άλλες.

... η πολιτική είναι ένα πεδίο που διαπερνάται συνεχώς από ρεύματα έντασης της πολιτικοποίησης και της αποπολιτικοποίησης,της οικογένειας και της πόλης. Ανάμεσα σε αυτές τις αντιτιθέμενες πολικότητες, χωρισμένες αλλά και στενά συνδεδεμένες, η ένταση ... δεν είναι επιλύσιμη. Η κλασική Ελλάδα είναι ίσως ο τόπος όπου αυτή η ένταση βρήκε προς στιγμήν μια αβέβαιη, πρόσκαιρη ισορροπία. Στην πορεία της μετέπειτα πολιτικής ιστορίας της Δύσης, η τάση να αποπολιτικοποιείται η πόλη και να μετατρέπεται σε ένα σπίτι ή σε μια οικογένεια που διέπεται από σχέσεις αίματος και από καθαρά οι...

There is a lacking that joins me just below your look a reddish spectrum makes the light hemorrhage in a part of me where queer dreams go across and your innocence is a land my stars love Υπάρχει μια έλλειψη που με συναντά πιο κάτω απ' το βλέμμα σου φάσμα υπέρυθρου κάνει το φως να αιμορραγεί σε μια περιοχή μου που διασχίζουν ακόμη αλλόκοτα όνειρα κι η αθωότητά σου είναι η χώρα που αγαπούν τα άστρα μου

Όταν εμφανίζονταν εικόνες της στο μυαλό του, το σώμα της, το μελαγχολικό γέλιο της, τα τρυφερά λόγια της, σηκωνόταν κι έβγαινε αμέσως έξω. Δεν μπορούσε να ξεφύγει. Μεταμφίεζε την επιθυμία να σταματήσουν οι τύψεις σε σατανική επιθυμία δολοφονίας. Πώς μπορούσε κανείς να εκφράσει μουσικά την επιθυμία για φόνο; Μια τελετουργική δολοφονία επί σκηνής, όπου οι νότες θα απεικόνιζαν τον ψυχικό κόσμο του θύτη (το θύμα θα παρέμενε βουβό). Θα έκανε ο ίδιος τον δολοφόνο, παίζοντας σαξόφωνο. Η κοπέλα, ντυμένη στα μαύρα, θα γονάτιζε κάτω από μια γκιλοτίνα (η λήθη;) που σαν σε όνειρο θα κα...

Έχετε ακούσει για τους μοναχικούς ανθρώπους; Οι μοναχικοί άνθρωποι είναι σαν τους μπαμπούλες, τους καλικάντζαρους και τις αγαπημένες λάμιες του αδελφού μου, πλάσματα νοσηρά και υποχθόνια. Ξεπετάγονται από τις σκοτεινές γωνίες, προκαλούν φρίκη και αποτροπιασμό. Προσπαθούν να ανήκουν, μα δεν ξεγελούν κανέναν. Κανείς δεν αντέχει να τους κοιτάζει για πολύ - γίνονται η άβυσσος που μας επιστρέφει το βλέμμα της. Κι εγώ, η μικρή, πέρα από τον θάνατο αφοσιωμένη αδελφή του Συγγραφέα, διαβάζοντας το κύκνειο άσμα του, νιώθω ένα ρίγος θαυμασμού. Που προσπάθησε να ξεφύγει απ' τη μοίρα...

Πού πάει η αγάπη, όταν φεύγει; Τα τόσα χάδια και φιλιά πού κρύβονται; Πώς χάνονται τα σώματα σαν πήλινα αγγείια; Και τώρα, πού είσαι; Ποιος λογαριάζει πώς από την αρχή να ξαναρχίσω;