Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Franz Neumann (1900-1954) είναι μία βαρύνουσα φυσιογνωμία πολιτικού επιστήμονα και συνάμα στρατευμένου, αριστερού διανοούμενου. Συμμετείχε στη γερμανική επανάσταση του 1918, και ήταν δραστήριο μέλος του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD) στα κρίσιμα χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, τόσο ως νεολαίος ακτιβιστής όσο και ως νομικός υποστηρικτής των συνδικάτων, της εργατικής πτέρυγας του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Με την άνοδο των ναζί στην εξουσία θα μεταναστεύσει στη Βρετανία όπου θα συνεχίσει τις σπουδές του με τον H. Laski και τον Καρλ Μάνχαϊμ, για να μεταβ...

Τούτη η δεύτερη έκδοση της "Πολιτικής θεολογίας" έμεινε αμετάβλητη. Σήμερα, ύστερα από δώδεκα χρόνια, μπορεί να κρίνει κανείς κατά πόσο άντεξε η μικρή τούτη πραγματεία που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 1922. Η αντιπαράθεση με τη φιλελεύθερη κανονιστική αντίληψη και το δικό της "κράτος δικαίου" κρατήθηκε επίσης αυτολεξεί. Μερικές συντομεύσεις έγκεινται απλώς στη διαγραφή περικοπών που καταπιάνονταν με θέματα επουσιώδη. Στα τελευταία χρόνια προέκυψαν πολλές καινούργιες περιπτώσεις εφαρμογής της πολιτικής θεολογίας. Η «αντιπροσώπευση» από τον 15ο ως τον 19ο αι., η μοναρχία του...

Αυτοί που σήμερα αμφισβητούν τον αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59, λένε ότι ήταν λάθος, ότι δεν συμμετείχαν όλοι οι Κύπριοι ή ότι κάποιοι αποκλείστηκαν, ότι στόχος ήταν η Ένωση και όχι η Αυτοδιάθεση. Η αλήθεια όμως είναι ότι κανείς δεν αποκλείστηκε, ιδιαίτερα το ΑΚΕΛ, που για τους δικούς του λόγους δεν συμμετείχε. Όταν έπειτα από έξι μήνες και μετά τη συνάντησή τους στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα με τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ Ζαχαριάδη, οι Αντρέας Φάντης και Αντρέας Ζιαρτίδης, βοηθοί γενικοί γραμματείς του ΑΚΕΛ, θέλησαν να συμμετάσχουν, ο Γρίβας πλέον δεν τους δέχτηκε. Από λάθος του;...

Ο στοχασμός του Μέσαρος εκδιπλώνεται με βάση το πρόγραμμα μιας διαλεκτικής άρνησης της αλλοτρίωσης. Διαλεκτική άρνηση σημαίνει υπέρβαση-ξεπέρασμα και συνάμα διατήρηση του δεδομένου που αρνούμαστε. Σ' αυτή τη συνάφεια χρειάζεται να πούμε πως η αλλοτρίωση από μόνη της δεν είναι κάτι το αρνητικό με την τρέχουσα έννοια της λέξης. Κάθε έργο του πολιτισμού, κάθε τι που δημιουργεί ο άνθρωπος -πνευματικό ή υλικό αγαθό- είναι μια αλλοτρίωση, μια πραγμοποίηση του εαυτού. Η ίδια η πολιτική και κοινωνική ζωή, η πολιτική κοινότητα είναι μια αλλοτρίωση του εαυτού, του ιδιωτικού μας εαυτο...

Κάποια μέρα, στο μέλλον, άντρες και γυναίκες θα ξεσηκωθούν, θα κατακτήσουν τη βουνοκορφή, θα σμίξουν ρωμαλέοι, δυνατοί και ελεύθεροι, έτοιμοι να δεχτούν, να μοιραστούν και να απολαύσουν τις χρυσαφένιες αχτίδες του έρωτα. Ποια ιδέα, ποια φαντασία, ποια φαντασίωση, ποια ποιητική ιδιοφυΐα μπορεί να προβλέψει, έστω κατά προσέγγιση, τις προοπτικές μιας τέτοιας δύναμης στη ζωή των ανδρών και των γυναικών; Αν ο κόσμος πρόκειται κάποτε να γεννήσει την αληθινή συντροφικότητα και μοναδικότητα, όχι ο γάμος, αλλά η αγάπη θα είναι ο γεννήτορας.

Το "Λόγος και σημασία στο Πανκ Ροκ" (One Chord Wonders) εκδόθηκε το 1985 και ήταν η πρώτη ολοκληρωμένη μελέτη για την ένδοξη εποχή του βρετανικού πανκ ροκ. Το βιβλίο υποστηρίζει ότι ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά επιτεύγματα του πανκ ήταν ότι εξέθεσε τους μηχανισμούς ισχύος στη βρετανική βιομηχανία της ψυχαγωγίας, καθώς βυθίστηκαν στη σύγχυση από τον ήχο και τη μανία των μουσικών και των φαν. Μέσα από μια λεπτομερή εξέταση των συνθηκών κάτω από τις οποίες το πανκ αναδύθηκε και στη συνέχεια παρήκμασε, ο David Laing παρουσιάζει μία άποψη αυτής της μουσικής ως περίπλοκης κα...

[...] γιατί ο Μαρξ πρέπει ακόμη να συντροφεύει όποιον ασχολείται με την έρευνα της οργάνωσης της αντίστασης ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, για την οικοδόμηση μιας ολοένα μεγαλύτερης αυτονομίας (στη γνωσιακή συνεργασία της μεταφορντιστικής εργασίας) των εργαζομένων και για την απόλαυση, μέσα και ενάντια στην καπιταλιστική κοινωνικοποίηση, μορφών κοινής ζωής. Η απάντηση στο "γιατί ο Μαρξ" συνεπάγεται έναν αγωνιστικό διάλογο πάνω στα ζητήματα που θέτει αυτή η ερώτηση. Σήμερα η μαρξική θεωρία βρίσκεται αντιμέτωπη με τη διάλυση της οργάνωσης της εργασίας και των αγο...

Στην ατομική ιδιοκτησία ως "μήτρα εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας" αναφέρεται το νέο δοκίμιο του Κώστα Λάμπου, συνεχίζοντας την αντι-συμβατική του κριτική, που τόσο εύστοχα ανέλυσε στα προηγούμενα έργα του, για την εδραίωση του απόλυτου ατομικισμού στην τρίτη χριστιανική χιλιετία. "Κατά τη μεγάλη περίοδο", γράφει, "της ανθρώπινης ιστορίας χωρίς ατομική ιδιοκτησία, που διήρκεσε εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια, κατά την οποία το ανθρώπινο είδος εξελίχθηκε από αγελαίο τροφοσυλλεκτικό τετράποδο σε κοινωνικά σκεπτόμενο δίποδο...

Σκουπίδια, άχρηστα, ελεεινά ανθρωπάκια της δεκάρας αυτό ήσασταν, και όμως κάνατε τους έξυπνους, τους σπουδαίους, υποταγμένοι στις φαντασιοπληξίες του μυαλού σας! Πού πήγαν τα όνειρά σας, πού σας ταξίδεψαν; Μα φυσικά, πού αλλού... στα σκοτάδια της ψυχής σας. Τι με κοιτάτε; Αφήστε με να σας πω αλήθειες, ελευθερώστε τη φωνή μου, για να δείτε την πραγματικότητα στα μάτια σας και στην ψυχή σας. Γιατί από όλα όσα έχουν ως τώρα συμβεί, τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρηθεί χαμένο για την ιστορία μας. Φτάνει πια, δεν θέλω να ακούσω τίποτε άλλο, κατάλαβα, όμως πες μου μόνο αυτό, μια λέ...

Μοναδική φιλοδοξία της μελέτης αυτής είναι η συμβολή στην ανάλυση του χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας με την έναρξη μιας συστηματικής συζήτησης για το φαινόμενο της εξάρτησης, όπως παρουσιάζεται σε παγκόσμια κλίμακα και συγκεκριμένα μέσα στον ελληνικό χώρο. Βασική πεποίθηση του συγγραφέα είναι ότι το πρόβλημα της κοινωνικής αλλαγής είναι άρρηκτα δεμένο με το πρόβλημα της δομής των οικονομικών σχέσεων γενικά και των σχέσεων μέσα στη συγκεκριμένη παραγωγή (στη διαδικασία εργασίας) που επικρατούσαν στη δεδομένη χρονική στιγμή ειδικότερα. Αυτό, όμως, δεν λέγεται με τη συνηθι...

Ένα εξαιρετικό, πολυβραβευμένο βιβλίο από τον σημαντικότερο εν ζωή συγγραφέα του Μεξικού. Από τη σημειολογία μιας ιγκουάνας που γίνεται κατοικίδιο και την απογοήτευση ενός τραγουδιστή μαριάτσι ως την προσπάθεια ενός Αμερικανού δημοσιογράφου να έρθει σε επαφή με την αυθεντικότητα της μεξικάνικης πραγματικότητας και τους εφιάλτες ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή, ο Βιγιόρο αποκαλύπτει τις βαθιές πληγές και τον παραλογισμό της ζωής στο Μεξικό. Δεξιοτέχνης της μεταμοντέρνας αφήγησης, μας παρουσιάζει τους ήρωές του καθώς αναζητούν, συχνά ανεπιτυχώς, τον αυθεντικό εαυτό τους, αποδ...

Ο Βιλφρέντο Παρέτο έχει τύχει πολλαπλών αναγνώσεων και αποτιμήσεων. Το βέβαιο είναι ότι με τις εργώδεις θεωρητικές παρεμβάσεις του και τα συγγράμματά του θέλησε να διαφυλάξει και να διευρύνει την ελευθερία της πατρίδας του. Κοντολογίς, το σύνολο του έργου του μπορεί να ιδωθεί σαν μια προειδοποίηση, σαν ένα σήμα κινδύνου, για όσες εύκολες ή ευχάριστες πολιτικές και ιδεολογίες ωθούν ένα κοινωνικό σύστημα σε παρακμή κι έναν λαό στην ανελευθερία ή στη δουλεία. Γιώργος Μερτίκας Η συμπόνια για τους φτωχούς και τους καταφρονεμένους όταν ζεις μέσα στην πολυτέλεια ευφραίνει τις αισθ...

[...] Έχουν πολύ κομμάτι από το φοβερό σήμερα τα ποιήματά σας. [...] Οι λιγοστοί ομότεχνοι στην περιοχή μου της κεντρικής Ευρώπης, κάπως έτσι σαν κι εσάς μιλούν τώρα, τη γλώσσα σας χρησιμοποιούν (στα γερμανικά ή στα γαλλικά), για τέτοια όπως κι εσείς ζητήματα γράφουν, το πρόσωπο ερευνούν θετικά. Μάλιστα τώρα τελευταία ξαναμπαίνουν στους στίχους τα πουλιά (όπως στο ποίημά σας "Οι συζητητές Α'"). [...] Είναι στους στίχους ακόμα σήμερα σάπιοι οι καρποί και μολυσματικός ο ουρανός. Μα κι έτσι, μα έστω κι έτσι, υπάρχουν αυτά πάλι. [...] Είναι φίλτρο ζωής ο στίχος σας. [...] Ιά...

Πέρα απ' τον άγριο παραλογισμό της συμβίωσής μας ίσως αποκομίσαμε κάτι, όπως ακριβώς οι θεριστές τον παλιό καιρό που έβγαιναν στα θερισμένα χωράφια και μάζευαν ό,τι είχε απομείνει απ' τη σοδειά για να φτιάξουν ένα καρβέλι ψωμί. Όταν κι οι δυο μας θα έχουμε πια πεθάνει, ίσως κάτι να ξεχωρίσει μέσα απ' το χάος, ένα τελευταίο ίχνος αγάπης, όπως η βέρα στο ραφάκι. Κι ίσως τα παιδιά των παιδιών μας να κοιτάζουν τις φωτογραφίες μας και να καμαρώνουν για μας απλώς και μόνο επειδή ζήσαμε σε τούτη τη γη και θα 'πρεπε να μας τιμήσουν τουλάχιστον γι' αυτό. Και κάπου εκεί ίσως υπάρχει...

Μετά την αρχική "θεραπεία-σοκ" της δεκαετίας του '90, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση έχασε την ορμή της και έκτοτε η Ουκρανία έτεινε να γίνει "ένας ξεχωριστός κόσμος". Όλα αυτά, χωρίς να διαταραχθεί ένα συγκεκριμένο κοινωνικο-οικονομικό στάτους κβο, ίσως για να αποφευχθεί η έκρηξη αναρίθμητων αντιφάσεων (ταξικών, εθνικών, γεωπολιτικών, οικονομικών, κ.λπ.) που αλληλοδιαπλέκονται στην ουκρανική κοινωνία. Εντούτοις, αυτοί οι ριζικοί κοινωνικο-οικονομικοί μετασχηματισμοί δεν πέτυχαν να καταστρέψουν ολοκληρωτικά την εργατική τάξη, ιδιαιτέρως στις εκβιομηχανισμένες νοτιοανατολικές...

Πού πάει η αγάπη, όταν φεύγει; Τα τόσα χάδια και φιλιά πού κρύβονται; Πώς χάνονται τα σώματα σαν πήλινα αγγείια; Και τώρα, πού είσαι; Ποιος λογαριάζει πώς από την αρχή να ξαναρχίσω;