Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ Κάθε μέρα η Φάτου ξεκινά το φιλόδοξο ταξίδι: από την πατρίδα της (τη Λιβερία) φτάνει στα σύνορα με τη Σιέρα Λεόνε, δεύτερη πατρίδα της, γιατί εκεί ζει η οικογένειά της Όταν η μια πλευρά ανοίγει τα σύνορα η άλλη, όχι σπάνια, τα κρατά κλειστά Όμως η Φάτου δεν πτοείται - στο δρόμο της επιστροφής εφοδιάζεται με καθαρό νερό "Τα νερά του μετανάστη" μιλούν για τη ζωή σε κίνηση - η Φάτου διασχίζει τη Λιβερία αναζητώντας την οικογένειά της, ο στρατιώτης Ματίας ανακαλεί τη μακρινή αγαπημένη του, η Πραμπάτι γλυτώνει από το φονικό σεισμ...

Οι αλεπούδες γελάνε όταν δεν τις βλέπει κανείς. Έχετε δει αλεπού να γελάει; Ορίστε.

Στις "Ιστορίες από το αρχιπέλαγος Φουάν" τίθενται ερωτήματα, κλονίζονται βεβαιότητες: στην αναμονή μιας συνάντησης, γωνία Ομήρου και Σκουφά με τους Tindersticks στα ακουστικά· στην απάντηση ενός φυλακισμένου κυκλωμένου από τα αόρατα κάγκελα του ορίζοντα· στο μέγα μυστικό που ο Δον Μπαζίλιο, σημαίνων κάτοικος της Γκαλόνα, ξεψυχά χωρίς ποτέ να μάθει· στην αίρεση των νεμοϊστών και την αέναη διαδικασία μύησης? στη συγκατάβαση του Σίσυφου μπροστά στο δυσβάστακτο μαρτύριό του· στο μακρινό "λυτρωτικό" ταξίδι στο Ζετσούμπο του Αρχιπελάγους Φουάν· στο κέρμα που επιστρέφει, παραδομέν...

Ένας ψυχίατρος που αποφεύγει την παρέα των συναδέλφων του (τους οποίους ωστόσο παρατηρεί αμείλικτα και καταγράφει τα τικ και τις συμπεριφορές), και προτιμάει τη φιλία με μουσικούς, ζωγράφους, ποιητές, ηθοποιούς, πρεζάκια, φυλακόβιους και θεότρελους. Ένας ψυχίατρος που γράφει ποιήματα μας μιλάει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό για τα μείζονα ψυχιατρικά θέματα: την απώλεια, τον έρωτα, τη φιλία , το σεξ, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την αυτογνωσία και συνταγογραφεί ανύπαρκτα φάρμακα. Στα αλήθεια και στα ψέματα των παραπάνω σειρών ο αναγνώστης θα ανακαλύψει από μόνος του αυτό που ήξερ...

- Ένα επεισόδιο από τη ζωή του Μαρέν Μαραί - Ένας νεαρός Μακεδόνας (Ο Αριστοτέλης) αποβιβάζεται στο λιμάνι του Πειραιά - Το τελευταίο μάθημα μουσικής του Τσενγκ Λιεν Το "Μάθημα μουσικής" του Πασκάλ Κινιάρ κινείται ανάμεσα στο μυθιστόρημα και το δοκίμιο, αναζητώντας την χαμένη ηχητική πατρίδα μας. Γιατί υπάρχουν τόσο λίγες γυναίκες που γράφουν μουσική; αναρωτιέται ο Κινιάρ. Ίσως επειδή τα αγόρια στην εφηβεία αναγκάζονται να αλλάξουν δέρμα σαν το φίδι, να χάσουν τη φωνή τους, μαζί και την παιδικότητά τους. Το "σπάσιμο" της φωνής, η απώλεια των σοπράνο τόνων του παιδιού...

Επί Ερειπίων Και συχνά τελευταία καθόταν ανάμεσα στα συντρίμμια Από παιδί βλέπεις αγαπούσε τα ερείπια Ίσως, γιατί αυτά του έδιναν τη δυνατότητα να φαντάζεται ή να ανασκευάζει Ίσως, γιατί αυτά του μάθαιναν την καταστροφή Σήμερα κάθεται ανάμεσα σε σπασμένα δίκτυα θρυμματισμένους λαούς διαρρηγμένες αμοιβές διάτρητα όνειρα Του λείπει όμως πλέον η φαντασία Γι' αυτό αναρωτιέται μοναχά τι είναι πιο επώδυνο Tο σπάσιμο ή η συγκόλληση Ο πόνος άραγε ή η επιδιόρθωσή του Και τείνει πάντα προς το δεύτερο Όπως αυτή η κολόνα του ερειπωμένου κλειστού μα...

Μεταμόρφωση Κάθε βράδυ ξεκινώ αρτιμελής με καλό καιρό, με δάχτυλα βουτηγμένα σε μέλι, χείλη πετροπλυμένα, τυφλός. Οργωμένος μ' αυταπάρνηση χαράζω την κοίτη του στήθους σου με γλώσσα πύρινη και το πρωί, σε χνούδι μεταμορφώνομαι, απαλό, ξανθό κι ανεπαίσθητο. Οι Μεγάλες διώρυγες είναι μια ποιητική συλλογή αφιερωμένη στο γυναικείο στήθος. Ο Γιάννης Πάσχος στην τρίτη του αυτή ποιητική συλλογή γράφει για το γυναικείο στήθος και τις πολλαπλές νοηματοδοτήσεις του. Το στήθος πέρα από πηγή έμπνευσης αποτελεί μια από τις πρώτες συναντήσεις του ανθρώπου με τον "άλ...

Νοσταλγία: ελληνική επινόηση, αλλά ελβετική λέξη! Η κορυφαία φιλόσοφος και κλασική φιλόλογος Μπαρμπαρά Κασσέν, υπογράφει ένα σαγηνευτικό δοκίμιο για το "ασφυκτικό και γλυκό συναίσθημα" της νοσταλγίας και ανιχνεύει, συνοδευόμενη από τον Οδυσσέα, τον Αινεία και την Αρεντ, τη σχέση των ανθρώπων με τον χρόνο, την πατρίδα και τη γλώσσα ή τις γλώσσες τους, δίνοντας ένα γενναιόψυχο μάθημα ανθρωπισμού. "Ρίζωμα και ξεριζωμός: να τι είναι η νοσταλγία".

ΠΗΝΕΛΟΠΗ Με λένε Πηνελόπη δεν έχω καμία σχέση με την Ιθακήσια βασίλισσα άλλωστε κάτι τέτοιο δεν θα μου το επέτρεπε και η καταγωγή μου προέρχομαι από τα χαμολούλουδα διάγω το βίο μου χαμηλοθωρώντας για να μη με πλανά το γλυκερό φως της μέρας -ξέρω καλά κι η νύχτα αυτή πάλι χωρίς εσένα θα 'ρθει- τα απογεύματα μαζεύω πευκοβελόνες και υφαίνω τo σάβανο της απουσίας της αμουσίας της μη λέξης πιο σχετλίος βίος από τον ανομολόγητο τον άφατο τον αδικαίωτο δεν υπάρχει τραγουδώ για να μην ακούω τη σιωπή μου - την ερωμένη των Ποιητών ή μήπως η απατημένη σύζυγος;...

ΓΥΑΛΙΝΕΣ ΡΑΦΕΣ Ήρθες σαν Πρωτοχρονιά. Τάισες με ευχές τις επιθυμίες μου κέντησες με κορδέλες το δέρμα μου κι έγιναν τα κύτταρά μου δώρα ηδονής. Μάζεψες με βελούδινα δάχτυλα τα υγρά ίχνη και μου 'κλεισες τα χείλη με αφρό κρασιού. Πάνω σε μαλακά με ακούμπησες τυλίχτηκες με τα μαλλιά μου και μπήκες κάτω από το δέρμα. Είπες θα μείνω εδώ, είναι καυτά κι εγώ, το θέλω να καώ. Έμεινα άηχη να σ' αναπνέω συνδέοντας τις ραφές μου με γυάλινη κλωστή. Αν με σπάσεις, θα ματώσεις.

Στη φαντασία μιας ολόκληρης γενιάς, στη μεταπολεμική Ελλάδα, ο Μικρός Ήρως, το Παιδί Φάντασμα, και η μικρή ομάδα φίλων του συνέχιζαν τις γενναίες πράξεις σαμποτάζ κατά του Γερμανού κατακτητή χρόνους πολλούς μετά το τέλος της κατοχής. Στο πνεύμα του Μικρού Ηρωα κινούνται και τα ποιήματα αυτής της μικρής συλλογής. Μόνο που τα γεγονότα δεν λαμβάνουν χώρα στον τόπο μας. Η κατοχή συμβαίνει αλλού (στην Κύπρο και στην Παλαιστίνη), μα ψυχικά πολύ πλησίον μας. Και ο χρόνος δεν είναι πιά της φαντασίας μας, είναι το σήμερα.

Η συλλογή "Μελάνι στον ουρανίσκο" περιλαμβάνει ποιήματα που ανατέμνουν την πραγματικότητα με βλέμμα κοφτερό και διεισδυτικό. Συνθέτουν μια ποίηση που αλιεύει εικόνες από το ανέφικτο και το πιθανώς εφικτό, για το άλογο και το παράλογο, για το φωτεινό και το σκοτεινό διάστημα των πόθων μας. Μια ποίηση που μετρά το παρόν, υπολογίζοντας τη μνήμη και μένοντας μετέωρη και αβέβαιη μπροστά στο μέλλον. Πρόκειται για την ποίηση του λειψού βίου και της αόριστης έλλειψης. Γεύσεις με καθημερινές τροφές ιδεών, αλλά και πλεύσεις προς το αιώνιο και το θνησιγενές τη συνιστούν εκ του πλαγίου...

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ Η αγάπη στα βάθη είναι ο τρόμος ελλοχεύοντας να αντικρίσεις το γυάλινο καταπέλτη να ραγίζει άπειροι βολβοί ματιών σιωπούν εκεί μέσα καμία ρωγμή καθόλου αίμα Στις σκοτεινές σπιλιάδες σώματα απείραχτα από αισθήσεις σκιάχτρα τυλιγμένα στη γνώση βυθίζονται ολονέν στα θεμέλια των νησιών ταξιδεύοντας χωρίς τριβές Όλο κολυμπώντας το χέρι μη βρίσκοντας τρυφερή παρειά απαλό δέρμα Είναι η αγάπη που τελειώνει εδώ πέρα

Ήτανε νύχτα όταν ρωτούσες: Σε ποιον ανήκει μια ιστορία; Στον έρωτα ή στο θάνατο; Σου απαντούσα βιαστικά Γιατί αγνοούσα την απάντηση. Ξαναρώτησες κάποτε, πιο σαφής: Σε ποιον ανήκει μια ιστορία όταν παύει να ανήκει σε μένα; Έκανα πως δεν άκουσα. Συνέχισα να τρίβω το πάτωμα με τους λεκέδες από τα βήματα. Βήματα παντού μέσα στο σπίτι Από διάφορους περαστικούς, ζώντες και μη. Όλους αυτούς που περπατούν στο χώρο μου Όλα από μια ιδέα ξεκινάνε και σε μια ιδέα καταλήγουν, Και Γυρεύουμε τη μυθολογία του έρωτα και όχι τον έρωτα καθεαυ...

Τι είναι το "μαζί;" Φθορά ή ανάπλαση; Τι η συνύπαρξη; Τέλμα ή εξέλιξη; Κι ο έρωτας στιγμιαίος ή εξακολουθητικός; Μια γυναικεία φωνή αναζητά την απάντηση. Ενδύεται πολλαπλά σώματα, του κοριτσιού, της μητέρας, της ερωμένης, της λύκαινας, της πόλης, του αγάλματος. Περιηγείται στην παιδική χαρά, στο ωδείο, στους ναούς, στα δωμάτια των εραστών, στους καταρράκτες, στα φαράγγια. Αποστηθίζει τον κόσμο, κατασπαράζει τον καρπό της γνώσης, εμπεδώνει το εφήμερο. Στα "Ποιήματα που γράψαμε μαζί" η Ελένη Αλεξίου συλλαβίζει στίχο στίχο ένα σύνθημα για το επείγον της αγάπης, για την επισ...

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ , ΓΕΝΙΚΑ Οι άνθρωποι, γενικά, Είναι παράδοξα όντα. Ξεφυσούν και νευριάζουν, Και διαμαρτύρονται και φωνάζουν, Και τσακώνονται Και πλακώνονται Και κατατρίβονται κι αναλώνονται Σε ένα σωρό μαλακίες, Κι όταν έρχεται η ώρα Του σοβαρού ζητήματος Ξαφνικά γαληνεύουν, ηρεμούν Και συμφωνούν Και συναινούν Να κάτσουν όμορφα κι ωραία Κι όλοι μαζί Να συντριβούν.

Ανοίκειοι τόποι, η τελετουργία του ταξιδιού, η διαχείριση της μνήμης μέσα στην άλλοτε ασφαλή κι άλλοτε επίφοβη ουδετερότητα χώρων που γίνονται προσωρινά οικείοι (δωμάτια ξενοδοχείων, αίθουσες αναμονής αεροδρομίων, κουπέ τρένων). Η βιαστική εκχώρηση κάθε διεκδίκησης που προϋποθέτει σάρκα και σώμα και αισθήσεις στην ασφάλεια της γραφής, ως σωτηρία αλλά και ως υπεκφυγή. Η αγωνία να οικοδομεί διαρκώς ο αφηγητής με λέξεις μια ταυτότητα, ένα ιδιότυπο εισιτήριο για να ακυρώνει σε κάθε διαδρομή στην πραγματικότητα, με ολοένα πιο απαιτητική πρόβλεψη για επιστροφή. Αυτά τ...