Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η καινούργια ποιητική συλλογή της Μαρίας Σαββάκη με τίτλο "Σε χρόνους δύο" με έναν λυρικό και συνάμα σουρεαλιστικό τρόπο συνθέτει ποίηση και ποιητική πρόζα και ακουμπάει σε πολλές ανθρώπινες πραγματικότητες, μικρότερες ή μεγαλύτερες εκφράσεις του άγους, της χαράς ή της σκέψης. Με αναγνωρίσιμη γραφή και διατρητικό μάτι συνθέτει ποιητικά την αρχαία σύνδεση φυσικών, ψυχικών αλλά και πολιτισμικών φαινομένων αποπνέοντας ευθέως ή υπαινικτικά μια συγκινητική ελληνικότητα.

Ήτανε νύχτα όταν ρωτούσες: Σε ποιον ανήκει μια ιστορία; Στον έρωτα ή στο θάνατο; Σου απαντούσα βιαστικά Γιατί αγνοούσα την απάντηση. Ξαναρώτησες κάποτε, πιο σαφής: Σε ποιον ανήκει μια ιστορία όταν παύει να ανήκει σε μένα; Έκανα πως δεν άκουσα. Συνέχισα να τρίβω το πάτωμα με τους λεκέδες από τα βήματα. Βήματα παντού μέσα στο σπίτι Από διάφορους περαστικούς, ζώντες και μη. Όλους αυτούς που περπατούν στο χώρο μου Όλα από μια ιδέα ξεκινάνε και σε μια ιδέα καταλήγουν, Και Γυρεύουμε τη μυθολογία του έρωτα και όχι τον έρωτα καθεαυ...

Τραγουδάνε. Τραγουδάνε λες και είναι η τελευταία φορά λες κι είναι η τελευταία νύχτα "Μ' έκαψες που να καείς σαν το κεράκι της αυγής". Ο νεότερος θα 'ναι 70 χρονών οι άλλοι ανεβαίνουν ακόμα. Τραγουδάνε στην κορυφή της χώρας λες κι είναι η κορυφή του κόσμου ενώ ο κόσμος αγνοεί ακόμα και την ύπαρξη του νησιού. Τραγουδάνε τη ζωή τους σε μια νύχτα τη μέρα τους στη θάλασσα, στην κουζίνα, στ' αμπέλι, το μόχθο τους που νύχτωσε κι έγινε μια φωνή βραχνή από τα σπλάχνα της γης βγαλμένη. Ρίχνουν κατόπι βήματα ανακατεμένα στο χορό σαν να 'ναι τράπουλα της μοίρας. Με μαντ...

"Δεν ανιστορώ... μιλώ μονάχα για μια ψυχωμένη διάβαση μέσα απ' τον Ρουβίκωνα που κυλάει στις φλέβες και γίνεται Υπέρβαση κάνοντας την Ζωή να κυλάει ανθρώπινα..."

ΕΝΑΝΤΙΑ Φορώντας φύλλα Ως απόδειξη των αισθημάτων μου Ανατίναξα την πόλη Ό,τι απόμεινε η σιδερένια πόρτα Στον κήπο που ευδοκιμείς Και τα δέντρα Προμαχώνες της σκιάς σου Ερωτεύομαι τους κορμούς Ελπίζοντας αιώνες Παντρεύομαι το χώμα Κομμάτι από πλευρό Και ύλη απομυζώντας Αναβάλλομαι Στη δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη, "Ρολόγια και άλλοι χτύποι", ο χρόνος βιώνεται ποικιλοτρόπως, προβάλλεται όμως πάντα σε μεγάλη κλίμακα: ως συνείδηση του τέλους αλλά και ως υπέρβασή του, ως μνημείωση και ανασκαφή του παρελθόντος, ω...

Αυγουστιάτικη συννεφιά γυάλινοι κέδροι λυγίζουν τον αέρα,/ λίγο πριν ξεσπάσει αγριεμένη η φωτιά που ρέει./ Τυλιγμένο με ζέστη μητρική μεταφέρεται/ ένα φιλί από στόμα σε στόμα./ Μέσω τρίτων εφέτος ακουμπώ την ανάσα σου/ κάτι που έχεις αφήσει να αναπνέεις στο θέρος. (από τη σελ. 12 του βιβλίου)

Η Ρόμπιν Μπαλαντάιν, παραγωγός σε τηλεοπτικό σταθμό, βρίσκεται σε παρατεταμένη άδεια μητρότητος -λόγω των διδύμων που γεννήθηκαν δώδεκα μήνες πριν. Ένα ανοιξιάτικο βράδυ, μόλις έχει βάλει τα δίδυμα μώρα της στα κρεβατάκια τους, ενώ έξω μαίνεται η θύελλα, γίνεται με τρόμο μάρτυρας του βίαιου θανάτου της Πόλα Καρμάικλ, πολιτικού και δημοφιλούς ακτιβίστριας. Την βλέπει να πέφτει απ τον ουρανό. Δεν βλέπει από πού ξεκίνησε. Αλλά με τα μάτια διάπλατα και την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, βλέπει το σώμα της να χτυπάει στο έδαφος. Φόνος, αυτοκτονία ή ατύχημα; Για ποιο λόγο μια...

Ένας μεγάλος μάστορας του σεναρίου είπε πως οι ήρωες της κωμωδίας δεν έχουν καμία συναίσθηση ότι παίζουν σε κωμωδία. Αυτοί ζουν το δράμα τους. Αυτό έχουν πάθει όλοι οι ήρωες αυτού του βιβλίου: Η φιλόλογος που ακούει από τους μαθητές της ότι η Πηνελόπη ήταν ηλίθια για να περιμένει τον Οδυσσέα τόοοσα χρόνια υφαίνοντας αντί να αξιοποιεί παραγωγικά τους νοστιμότατους μνηστήρες που τη γυρόφερναν· ο Νώντας ο μηχανόβιος θεός, που πουλούσε φούμαρα στα ξαδερφάκια του ότι στο Γούντστοκ έζησε τον μεγάλο έρωτα με την Τζοαν Μπαεζ· ο Λαρισαίος φοιτητής που στριμώχτηκε λόγω αφραγκίας...

Αποφεύγοντας τον χαρακτηρισμό "δοκίμια", μια και ο συγγραφέας δεν έχει κανένα δοκιμιογραφικό παρελθόν, ο ίδιος χαρακτηρίζει τα κείμενά του "σπουδές", με την πρόσθετη διευκρίνιση "πάνω σε πρόσωπα και έργα αγαπημένα". Οι περισσότερες σπουδές αφορούν ποιητές και συγγραφείς, αλλά και μουσικούς, ζωγράφους, στιχουργούς και πολιτικούς γελοιογράφους. Τα πρόσωπα τα οποία περιλαμβάνονται στις "Προσωπολατρίες", είναι: Καβάφης, Σεφέρης, Καρούζος, Δημουλά, Δασκαλόπουλος, Κ. Πολίτης, Παπαδιαμάντης, Εγγονόπουλος, Σαμαράκης, Κακούρη, Μαυρουδής, Βαρβέρης, Καλοκύρης, Βλαβιανός, Κοντό...

Ένας πρώην μηχανόβιος, πανύψηλος κοκκινομάλλης Δανός, δεν είναι η αναμενόμενη εικόνα του τζιχαντιστή. Ο Μόρτεν Στορμ, που ασπάστηκε το Ισλάμ και βρέθηκε να πολεμάει για χρόνια υπό την Αλ Κάιντα για να καταλήξει διπλός πράκτορας για λογαριασμό των αμερικανικών, βρετανικών και δανέζικων μυστικών υπηρεσιών, αφηγείται την πολυτάραχη πορεία του αποκαλύπτοντας και τις δύο πλευρές του καθρέφτη. Από τους ελάχιστους ανθρώπους που τολμούν να πουν τόσο πολλά, παρουσιάζει με λεπτομέρειες την εσωτερική οργάνωση και λειτουργία τόσο των τρομοκρατικών οργανώσεων όσο και των μυστικών υπηρεσ...

ΧΘΕΣ ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΑΚΗ... Χθες, ήταν Κυριακή. Κι έκανα όπως όλοι. Το ετοίμασα, του έβαλα τα ζεστά του ρούχα. Κι ύστερα το πήρα στο πάρκο και κάθισα δίπλα στις μαμάδες. Άνοιξα λίγο το φερμουάρ της δερμάτινης τσάντας και χάιδεψα το λείο, ιδρωμένο πρόσωπό του. Το κρατούσα εκεί μέσα και ντρεπόμουν -σαν τέρας. Κι ύστερα έκανα το επαίσχυντο. Το έβγαλα, το καημένο, το αναιμικό, το κατακουρασμένο και το χρησιμοποίησα. Την 3,2 gigahertz ταχύτητα και τα 160 του σκληρού, και τα πλήκτρα που επιμελώς φροντίζω με ειδικό καθαριστικό. Καφέ, Ζάχαρη, Μακα...

Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα μιλήσει για τους δύο γιους μου. Γιατί; Μήπως επειδή ντρεπόμουν; Ή φοβόμουν τον οίκτο των άλλων; Λίγο απ' όλα. Σήμερα, όμως, που ο χρόνος πιέζει, που το τέλος του κόσμου πλησιάζει και που εγώ είμαι όλο και πιο βιοδιασπώμενος, αποφάσισα να γράψω γι' αυτούς ένα βιβλίο. Για να τους θυμόμαστε, για να μη μείνουν μονάχα δύο φωτογραφίες στις αναπηρικές τους ταυτότητες. Πατέρας δύο παιδιών με βαριά αναπηρία, ο Ζαν-Λουί Φουρνιέ επιστρατεύει όλο το απελπισμένο χιούμορ του σε μια αφήγηση όπου το τραγικό εναλλάσσεται με το κωμικό, η δυστυχία και η φρίκη με...

ποτέ πια εμείς, με τόσο λίγο στόμα για τ' ανθρώπινα ποτέ πια εμείς, με τσέπες χρόνου αδειανές ποτέ πια εμείς, ο ενικός γλιστράει σε παλιοπάπουτσα κι όχι που λείπεις μα που μου έκρυψες ζωή

15 μηνών είπες "μα" Μέχρι τα 13 την έλεγες μαμά και δεν την άφηνες από το χέρι. Μετά για σένα έγινε μητέρα, ενώ στους φίλους την αποκαλούσες μάνα. Μεγάλωσες και μεγάλωσε. Έγινες 20 και αυτή 47 Την αποκαλούσες "μάνα" πλέον. Μεγάλωσες και μεγάλωσε. Την αποκαλούσες Νίκη, Μαρία, Καλλιόπη, Ζορζέτ, Κατίνα, Νάνσυ, Ελισάβετ, Εύχαρις. Μεγάλωσες και μεγάλωσε. Έγινες 40 και αυτή 67 Την αποκαλούσες ίσως "κυρά" κολλώντας δίπλα το βαφτιστικό της. Μεγάλωσες και μεγάλωσε. Έγινες 56 και αυτή 83 Έγινες 56 και λίγες μέρες. Αυτή έμ...

[...] Ο Λιόκης είναι κάποιος σαν τον "μοναχικό οδοιπόρο" του Μάλερ, αλλά και του Χατζιδάκι. Σκύβει με προσοχή πάνω από το στίχο, είτε έμμετρο είτε πεζό, "αφήνεται" στο ρυθμό, μετουσιώνει ποιητικά το ερέθισμα, στέκεται σεμνά, σαν επιμελής μαθητής ή νεοσύλλεκτος, απέναντι στην Ιστορία και την Ποίηση, αναζητώντας, χωρίς να το γνωρίζει εκείνη την περίοδο, τα "ένδον ρήματα" του Άρη Αλεξάνδρου, παρατηρεί και συναισθάνεται, αναπολεί κι ελπίζει, καθώς περιπλανιέται σε ξένες χώρες και ξένες αγκαλιές, σε αναζήτηση του νόστιμου ήματος και έρωτος, ακολουθώντας συχνά τα ίχνη του Ν. Γ...

Τι είναι το "μαζί;" Φθορά ή ανάπλαση; Τι η συνύπαρξη; Τέλμα ή εξέλιξη; Κι ο έρωτας στιγμιαίος ή εξακολουθητικός; Μια γυναικεία φωνή αναζητά την απάντηση. Ενδύεται πολλαπλά σώματα, του κοριτσιού, της μητέρας, της ερωμένης, της λύκαινας, της πόλης, του αγάλματος. Περιηγείται στην παιδική χαρά, στο ωδείο, στους ναούς, στα δωμάτια των εραστών, στους καταρράκτες, στα φαράγγια. Αποστηθίζει τον κόσμο, κατασπαράζει τον καρπό της γνώσης, εμπεδώνει το εφήμερο. Στα "Ποιήματα που γράψαμε μαζί" η Ελένη Αλεξίου συλλαβίζει στίχο στίχο ένα σύνθημα για το επείγον της αγάπης, για την επισ...

Επτά ποιητικές συλλογές σε διάστημα 34 ετών, από μια ποιητική φωνή ευδιάκριτη και διακεκριμένη που έχει αποσπάσει τον έπαινο και του Δήμου και των Σοφιστών, κατά τον ποιητή και κριτικό Κώστα Κουτσουρέλη. Ο ίδιος σημειώνει: "Καμιά εκατοστή χρόνια πριν, ο Ούγκο Χόφμαννσταλ, έλεγε ότι ένας δημιουργός δύο πράγματα έχει ανάγκη. Το πρώτο είναι να πείσει τους ομότεχνούς του και τους κριτικούς. Το δεύτερο ν' αγγίξει το ευρύ κοινό. Ο Μιχάλης Γκανάς από καιρό τα έχει πετύχει και τα δύο. Ενώ διαθέτει γλώσσα δική του απολύτως διακριτή, η τέχνη του δεν έχασε τη ζωτική της επα...