Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

η συνέχειά μου (το αγόρι ονειρεύεται το δάσος) η λάμψη ο χτύπος ό,τι διυλίζεται στη νύχτα : πουλιά χώμα από πουλιά : βάρος το αγόρι ανεβαίνει στους ώμους μου κάνει ένα σάλτο μακριά μακριά / δέντρα. μετέωρα

Η ποίηση ως αντανάκλαση σκέψεων, προθέσεων, επιθυμιών, βιωμάτων, εικόνων. Με φύση διττή, μισή εκείνου που αντανακλάται, μισή της επιφάνειας όπου επάνω της καθρεφτίζεται το γνώριμο. Μισή γραφή, μισή ηχώ. Σύννεφα στο νερό, η πιο αναγνωρίσιμη αντανάκλαση, ιδεόγραμμα, σχεδόν, ταξιδιών. Τρίτη ποιητική συλλογή της Νεκταρίας Μενδρινού.

Ποιήματα, σημειώσεις και σπαράγματα συνθέτουν την υποβλητικά σκοτεινή γλώσσα του Συμεών Βάλα. Ενός σχεδιάσματος που υποκρίνεται το ποίημα στην ολότητά του ή ενός ποιήματος που επικαλείται τον λόγο στην αποσπασματική εκφορά του. Άλλωστε, το ποίημα είναι πάντα η φωνή του ποιήματος και η φωνή του Συμεών Βάλα είναι ο ίδιος ο Συμεών Βάλας. Άρνηση ή πίστη, η φωνή του εν λόγω ποιήματος φέρνει τα βήματα του αναγνώστη μπροστά στο άγνωστο πρόσωπο ενός νέου άντρα. Και τότε, ανεβαίνει μέσα του -σαν δράμα- το παρακάτω ερώτημα: Ποιος είναι, τελικά, ο Συμεών Βάλας; [Αδύτου μηνός. Νύ...

Κάθε πρωί την ίδια ώρα ο ήλιος και το μικρό αγόρι συναντούσαν τη θάλασσα. Έριχναν ο ένας στον άλλον μια ματιά και ξεκινούσαν μεθοδικά τη δουλειά τους. Ο ήλιος να υψώνεται τ' αγόρι να συλλέγει. Αδιάκοπα κι οι δυο τους. Μέχρι ο ήλιος να μεσουρανήσει μέχρι ο μικρός να γεμίσει τον γυάλινο δίσκο του. Με αχιβάδες. Αποκλειστικά κίτρινες. Όσο περισσότερες σωρεύονταν -θραύσματα ηλιαχτίδων- τόσο περισσότερα παιδιά τραβούσαν γύρω τους. Σιωπηλά θαύμαζαν εκείνα, κι απορούσαν. Γιατί τις μαζεύει, πώς τις εντοπίζει, πώς τον λένε, τι τις κάνει, γιατί δεν τους μιλά; Σκυμμ...

Από το 1979 η εφημερίδα "Le Monde" δημοσίευε κάθε εβδομάδα μια συζήτηση με προσωπικότητες από τον χώρο του πολιτισμού. Ο επιμελητής του παρόντος τόμου Christian Delacampagne, με σπουδές φιλοσοφίας και ο ίδιος, γνωστός συγγραφέας και αρθρογράφος της "Le Monde", συγκέντρωσε συνεντεύξεις γνωστών φιλοσόφων -πολλοί από τους οποίους δεν βρίσκονται πλέον εν ζωή- για να τους ρωτήσει για ζητήματα που παραμένουν επίκαιρα: για τη μελαγχολική αδυναμία μας να προσδώσουμε νόημα στον βίο μας, για τη βία ως συστατικό στοιχείο του ανθρώπινου πολιτισμού, για την πίστη, την αέναη διερώτηση...

[...] "Σε ποιον έμοιασα τελικά;" ρωτάω τον πατέρα μου. "Στη μαμά σίγουρα όχι, αλλά ούτε και σ' εσένα νομίζω". "Οχ πια όλες αυτές οι ιστορίες με τις ομοιότητες..." "Καθώς μεγαλώνει κανείς αποκτούν σημασία. Οι άνθρωποι θέλουν να βρουν ποιοι είναι, γι' αυτό. Την ταυτότητά τους". "Γιατί όλοι έχουν υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο, γι' αυτό. Αν δούλευαν δεν θα είχαν καιρό γι' αυτές τις ανοησίες". "Όλοι δουλεύουμε, μπαμπά. Απλώς υπάρχουν στιγμές που έχουμε ανάγκη να πιαστούμε από κάτι σίγουρο. Και τίποτα δεν είναι πιο σίγουρο από τη φύση. Τη φύση μας". Τα μάτια...

Με ένα προσωπικό στυλ που μαρτυράει επιρροές τόσο από Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, Καρούζο όσο και από Ρίλκε, Τσβετάγεβα αλλά και Μπέκετ, το "Στον κήπο με τις σαλαμάνδρες" μιλάει για τον έρωτα, τον θάνατο, το χρόνο, τις γυναίκες, την ίδια την ποίηση, με μια γλώσσα αφαιρετική, συχνά σκληρή, σαν μόνιμη απορία πως μπορεί "...κάτι να παραμένει σιωπηλό στα όρια του σκισίματός του".

Αν τραυματίσεις το όνειρο βγάζει αίμα; Ποιες μυρωδιές έχουν κλείσει μέσα τους οι μνήμες; Όταν οι ήχοι δεν ταξιδεύουν πού κοιμούνται; Τι χρώματα κρύβει ένα πεθαμένο ποτάμι στα χέρια του καλοκαιριού; Και πώς η μυρωδιά και μόνο της βροχής στον αέρα το ανασταίνει ξανά μες στο φθινόπωρο; Και γιατί όταν πεθαίνει ο άνθρωπος δεν ξαναζωντανεύει όπως το ποτάμι; Τι τρώει η σελήνη όταν πεινά τα μεσάνυχτα; Ακούγονται απόηχοι μυστικών φωνών μέσα στον ύπνο σου; Μπορούν οι λέξεις να κρατήσουν τη γεύση σου μετά το θάνατό σου;

Ο Τζον Ντάγκλας γράφει την αυτοβιογραφία του και μας χαρίζει ένα συγκλονιστικό βιβλίο που έγινε μπεστ- σέλερ σ' όλο τον κόσμο. Προσκαλεί τον αναγνώστη να τον ακολουθήσει στα παρασκήνια των πιο μακάβριων, των πιο ανατριχιαστικών υποθέσεων, διεισδύοντας στο μυαλό των πιο διαβόητων σίριαλ-κίλερς της εποχής μας, όπως ο Τσαρλς Μάνσον, ο Γιούναμπόμπερ, ο Εντ Γκέιν και άλλοι. Διαβάζεται πιο απνευστί και από το ευφυέστερο αστυνομικό μυθιστόρημα. "Σε αυτό το γοητευτικό βιβλίο που έγινε σούπερ μπεστ σέλερ στην Αμερική, ο μυθικός Τζον Ντάγκλας... σκαλίζει και ερευνά κάτω από τη σ...

"Στον κόσμο του ελληνικού τραγουδιού, οφειλέτης". Με αυτή την αφιέρωση κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Μιχάλη Γκανά με τους στίχους των τραγουδιών του. Πρόκειται για στίχους που γράφτηκαν στο διάστημα μιας εικοσαετίας σχεδόν, από το "Σουμιτζού" του Νίκου Ξυδάκη (1983) μέχρι το "Για των ματιών σου το χρώμα", με την Ελευθερία Αρβανιτάκη (2001). Σ' αυτά τα 18 χρόνια, ο Μιχάλης Γκανάς είχε την τύχη να συνεργαστεί με σημαντικούς Έλληνες συνθέτες και τη χαρά να ακούσει τα τραγούδια του από σπουδαίες φωνές. Μερικά τραγούδια του έγιναν ευρύτερα γνωστά. Άλλα πάλι ακούστηκαν λιγότερο κ...

Αυτό που κατόρθωσα να συγκεντρώσω Δεν ήταν παρά μια αίσθηση Μία αίσθηση με δέρμα Η αίσθηση πως συναντώ τον εαυτό μου Πολλές φορές μέσα στους δρόμους Και πως είμαστε πολύ κουρασμένοι και οι δύο Για να χαιρετήσει ο ένας τον άλλον. Η πρώτη συλλογή της Δήμητρας Αγγέλου. Μια πηγή καθαρής ποίησης που αναβλύζει με μικρές αιμορραγίες, πλήκτρα στίχων που ξεδιπλώνουν μια κρυστάλλινη διαύγεια, μια παρτιτούρα πόνου και πάθους, μια σειρά από κάστρα υφασμένα από όνειρο και λάσπη που υψώνονται πάνω απ' το άδειο.

Στα λεφτά ή στη ζωή; Σε τι πιστεύετε εσείς; Όλοι σ' αυτό το βιβλίο πιστεύουν σε κάτι, κι αυτό μπορεί να μην είναι απαραίτητα ο καλός θεός. Η γιαγιά π.χ. πιστεύει στα μανιτάρια, ένα παιδί στη σοκολάτα, μανάδες στον μεγάλο έρωτα και στην αγαπημένη οικογένεια, πατεράδες, στην ελευθερία, η δασκάλα στη δικαιοσύνη, οι φοιτητές αρχικά σε διάφορες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας όπως η κίνηση "Ατομική ενέργεια - Όχι - ευχαριστώ" και αργότερα στον πολλαπλασιασμό των χρημάτων τους. Όσο τα πιστεύει κανείς, όλα αυτά φαίνεται να λειτουργούν. Ή μήπως όχι; Τι πιο χρήσιμο υπάρχει από τα λεφτά, λ...

Αλήθεια...πώς είναι δυνατό να χωρέσουν τόσοι άνεμοι μέσα σε ένα "σπιρτόκουτο"; Όταν το μέτρο της αναπαράστασης είναι η καυτή πραγματικότητα, τότε όλα είναι δυνατά! Όταν η ανάγκη για σύγκρουση συναντά την αναγκαιότητα για αληθινά τολμηρό ρεαλισμό, τότε οι άνεμοι ξεχύνονται και φανερώνουν το αποκρουστικό πρόσωπό τους. Έτσι κι αλλιώς, οι αμαρτίες της διαλυμένης και χαμένης μεσαίας τάξης δεν έχουν τελειωμό...Σε κάθε περίπτωση πάντως όλα καταλήγουν σ' ένα κοινό παρανομαστή: τη βία. Τι είναι το "Σπιρτόκουτο"; Πολύ απλά, η τραγική κωμωδία της ζωής... των νεκρών που προχωρούν...

Έπειτα από μια αποτυχημένη επιχείρηση του FBI εναντίον της παραστρατιωτικής οργάνωσης Υπερασπιστές του Γουαϊόμινγκ, ο χαρισματικός profiler Τζέικ Ντόνοβαν, αν και δεν έχει διαπράξει κανένα λάθος, γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος και υποχρεώνεται σε αναγκαστική συνταξιοδότηση. Ωστόσο λίγες μέρες αργότερα ο διευθυντής του FBI βρίσκεται νεκρός και ενώ όλα δείχνουν ότι αυτοκτόνησε εξαιτίας εκβιασμού που είχε υποστεί, κάτι δεν κολλάει... Με τη βοήθεια μιας ομάδας από "Σπασμένα Φτερά" - πράκτορες που δεν ανήκουν πια στο FBI - και τη χρηματοδότηση μιας μυστηριώδους πλούσιας χήρας, ο...

Είναι κάποιες στιγμές που τ' ωραίο αιμορραγεί. Νιώθεις να καταθέτεις λέξεις Σε τράπεζες της νιότης. Σύμμαχος αλλοτινός η έντοκος ευαισθησία. Αμαρτίες γυμνές. Ν' αλείφω με λάδι τη συγγνώμη μου. Έρεβος και μόνο το λευκό τη θάλασσα προδίδει. Ίσως και οι στερεές σκιές νησιών. Αχ! ζωγραφιά, Με παλέτα την ψυχή και τ' όνειρο να σπεύδει!

Γνωρίσαμε τον Ντέιβιντ Σεντάρις διαβάζοντας όσα έγραφε για τον εαυτό του, την οικογένειά του, τους φίλους του. Σε αυτό το βιβλίο όμως, παρόλο που οι καταστάσεις θυμίζουν έντονα ιστορίες καθημερινής τρέλας, οι ήρωες δεν είναι άνθρωποι, αλλά ζώα. Αίσωπος, Λα Φοντέν, Γούντι Άλεν. Ίσως λίγο από όλους τους, αλλά κυρίως καθαρόαιμος Σεντάρις, με την χαρακτηριστική, λοξή και καυστική ματιά του. Σε αυτές τις ιστορίες δεν υπάρχει καλός και κακός, κανένα "καθωσπρέπει" ηθικό δίδαγμα. Η εικονογράφηση του Ίαν Φάλκονερ, δημιουργού της πολύ επιτυχημένης σειράς παιδικών βιβλίων "Ολίβια",...

Δεν θα έλεγα πως η ψυχολογία μου είναι στα καλύτερα της αυτό το διάστημα, μάλλον στο ναδίρ θα την τοποθετούσα. Να μου πεις, τώρα το θυμήθηκα; Εδώ και δεκατρία χρόνια βαλτώνω στο ίδιο αρχιτεκτονικό γραφείο, το ταλέντο που είχα κάποτε χαραμίστηκε, τα όνειρα που έκανα ξεθώριασαν. Για να μη μιλήσω για τα υπόλοιπα. Η αδυναμία που έχουν οι γονείς μου στον αδερφό μου, βγάζει μάτι από χιλιόμετρα. Η εμμονή του Φίλιππου με τις προετοιμασίες του γάμου μας μου διαλύει το κεντρικό νευρικό σύστημα. Όλα γύρω μου με πιέζουν, όλα μου φταίνε. Ακόμα και το όνομά μου που είναι τόσο κοινότοπο,...

[...] Τον κοίταξα υπό τον ήχο των κελαρυστών νερών και έδειξα με το δάχτυλο τα χαρτιά μπροστά του. "Τα έχω όλα γραμμένα στην αίτησή μου". Τα μάτια του ανοιγόκλεισαν ανάποδα, το κάτω βλέφαρο προς τα πάνω, σαν ερπετό. "Εννοείται ότι δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη ταύτιση εμπειριών, κυρία μου. Εννοείται. Αλλά κάποιες βασικές κοινές τάσεις..." "Να φοβάται την ανατολή; Να του αρέσει να σέρνει όλη μέρα τον ίδιο καφέ και να τρώει μέσα από την κατσαρόλα; Να θέλει να ξυπνάει το πρωί από μια μουσική που έβαλε κάποιος άλλος; Να λέει ότι έχει χάσει τις ελπίδες του για κάτι καλύτερο αλ...

Επί Ερειπίων Και συχνά τελευταία καθόταν ανάμεσα στα συντρίμμια Από παιδί βλέπεις αγαπούσε τα ερείπια Ίσως, γιατί αυτά του έδιναν τη δυνατότητα να φαντάζεται ή να ανασκευάζει Ίσως, γιατί αυτά του μάθαιναν την καταστροφή Σήμερα κάθεται ανάμεσα σε σπασμένα δίκτυα θρυμματισμένους λαούς διαρρηγμένες αμοιβές διάτρητα όνειρα Του λείπει όμως πλέον η φαντασία Γι' αυτό αναρωτιέται μοναχά τι είναι πιο επώδυνο Tο σπάσιμο ή η συγκόλληση Ο πόνος άραγε ή η επιδιόρθωσή του Και τείνει πάντα προς το δεύτερο Όπως αυτή η κολόνα του ερειπωμένου κλειστού μα...