Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Επτά το απόγευμα και Ιούνης. Μοιάζει ξημέρωμα και φθινόπωρο. Τη χθεσινή νύχτα έβρεξε. Δρόσισαν τα χ(ρ)ώματα. Ο αέρας καθαρός, σχεδόν εισαγόμενος. Μυρίζει Λυών. Μυρίζει πάνω κάτω βόλτες στον Ροδανό. Οι μεγαλύτερες ομορφιές μιας πόλης αράζουν στις αποβάθρες της. Έτσι κάναμε κι εμείς. Ξαπλώναμε στα τεχνητά γρασίδια, ανάσκελα με τα χέρια ανοιχτά κι αγκαλιάζαμε. Πότε τον ουρανό, πότεο ένας τον άλλο. Όλες οι μέρες κοντά στο ποτάμι θυμίζουν Κυριακή. Όχι εκείνη τη μελαγχολική των εφηβικών σου χρόνων. Την άλλη, την καινούργια. Εκείνη που την περπατάς χέρι χέρι. Που ταΐζεις τ...

Το υστερόγραφο γράφεται στο τέλος της επιστολής. Είναι το κομμάτι που δεν συμπεριλαμβάνεται στο κυρίως σώμα της, αλλά θεωρείται απαραίτητο για να ολοκληρώσει το πνεύμα της. (Να είναι ίσως το κομμάτι εκείνο που ο αποστολέας θυμήθηκε την τελευταία στιγμή ή εκείνο που ο αποστολέας θέλει να προσέξουν περισσότερο.) Η Ουρανία μετά το τέλος της σχέσης της με τον Πάνο αρχίζει να γράφει γράμματα. Ο παραλήπτης έχει φύγει, αλλά εκείνη επιμένει σκαλίζοντας ένα δικό της υστερόγραφο. Είναι αργά; Πόσο αργά έρχεται στη ζωή της εκείνη η ώρα όταν καταλαβαίνει ότι τελικά το "ύστερα" δεν είνα...

Ο τίτλος της νέας ποιητικής συλλογής της Λίλης Μιχαηλίδου, "Υπαινιγμοί", δικαιώνεται από μια φράση του Χόρχε Λουίς Μπόρχες που φιλοξενείται στην πρόταξη του βιβλίου. Ότι δηλαδή οι λέξεις υποδηλώνουν για τον αναγνώστη κάτι που σχετίζεται με τη δική του εμπειρία, και όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Μπόρχες "μπορούμε μόνο να υπαινισσόμαστε, μπορούμε να κάνουμε τον αναγνώστη να φαντάζεται. Ο αναγνώστης, αν είναι αρκετά εγρήγορος, μπορεί να ικανοποιηθεί με την απλή νύξη ενός πράγματος..." Έτσι η Λίλη Μιχαηλίδου, μας δίνει απλώς το ερέθισμα για να κάνουμε το δικό μας νοηματικό ταξί...

"Οι καθημερινές φρικαλεότητες της βιομηχανικής κτηνοτροφίας ανακαλούνται εδώ τόσο ζωντανά, και τα επιχειρήματα εναντίον εκείνων που ενορχηστρώνουν το συγκεκριμένο σύστημα παρουσιάζονται τόσο πειστικά, που οποιοσδήποτε, έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Φόερ, εξακολουθήσει να καταναλώνει τα προϊόντα της βιομηχανίας, ή δεν έχει καρδιά ή δεν καταλαβαίνει από λογική ή και τα δύο". (J. M. Coetzee, συγγραφέας του βιβλίου "The Lives of Animals") Ο Τζόναθαν Σάφραν Φόερ πέρασε τα εφηβικά και τα φοιτητικά του χρόνια ταλαντευόμενος ανάμεσα στην κρεοφαγία και τη χορτοφαγία. Στο κατώφλ...

Ήταν το μυστικό μας. Αυτό ήταν όλο. Πολλοί άνθρωποι έχουν μυστικά, σωστά; Τα μυστικά είναι τα καύσιμα του κόσμου. Τι νόημα θα είχε ο κόσμος δίχως αυτά; Το μυστικό μας ήταν ακίνδυνο. Δεν έβλαπτε κανέναν. Το μυστικό στο οποίο αναφέρεται η Μίλισεντ Μούντι, χήρα του μεγάλου τρομπετίστα της τζαζ Τζος Μούντι, μπορεί να ήταν ακίνδυνο όσο εκείνος ζούσε, όταν όμως πεθαίνει και η αλήθεια έρχεται στο φως, το σοκ είναι μεγάλο για πολλούς ανθρώπους. Μπορούμε να το αποκαλύψουμε, ο σύζυγος της Μίλισεντ ήταν, στην πραγματικότητα, γυναίκα - κάτι που η Μίλι γνώριζε πάντα αλλά που ο θετός...

Δομημένο σε 64 έμμετρες ομοιοκατάληκτες στροφές, ερωτικό και βαθιά υπαρξιακό, το βιβλίο συνομιλεί ευθέως με τη γενιά του ποιητή, αλλά και με τις προηγούμενες, μέσω μιας κατά μέτωπο οριακής αφήγησης. Πες μου αλήθεια μιαν αλήθεια που να καίει δεν με τρομάζει η φωτιά, πώς να σ' το πω; Δεν είναι στόμα αυτό που άκουσες να κλαίει δεν είναι πνεύμα ή ψυχή. Πες μου τι φταίει η ύπαρξή μου να θυμίζει τον καρπό της αμαρτίας; Δι' ευχών ημών τα χρέη. Δεν ξεπληρώνεις κάποιο χρέος με το τάμα να τάζεις έμαθες χωρίς να εξοφλείς κρυφά ο χρόνος ακονίζει μία λάμα ό,τι μας ένωσε ν...

Άνθρωποι που βασανίζονται εξίσου από τη μοναξιά και από τη συντροφικότητα, άνθρωποι που στέκονται αμήχανοι και αμφίθυμοι μπροστά στη ζωή όπως αυτή συντίθεται από τα αδιέξοδα των ερωτικών σχέσεων και της οικογένειας, την ανεπάρκεια του ατόμου και της κοινωνίας, τις παγίδες της μνήμης και το αναπότρεπτο του θανάτου, άνθρωποι που βιώνουν την ύπαρξη πότε με απόγνωση και πότε με απάθεια, πότε με εμπεδωμένη θλίψη και πότε με χιούμορ.

Η Παυλίνα Νάσιουτζικ γράφει για την ιστορία του πατέρα της, που συγκλόνισε το πανελλήνιο. [...] Θα χρειαστώ όλο μου το θάρρος για να βουτήξω σ' αυτήν τη σκοτεινή σπηλιά των αναμνήσεων και να σας διηγηθώ την ιστορία όχι αντικειμενικά -αυτό είναι αδύνατον- αλλά όπως εγώ την έζησα. Θα ξαναθυμηθώ εκείνη τη μέρα που ξεκίνησαν όλα, γιατί ήταν η μέρα που ο Γιώργος μου είπε ότι ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Επίσης ήταν η μέρα που έκλεινα τα 18. Και φυσικά η μέρα που έμαθα ότι ο πατέρας μου κατηγορείται για φόνο. Είκοσι πέντε χρόνια μετά την πολύκροτη υπόθεση Νάσιουτζικ, που συ...

Το χωράφι λατρεύει να μιλάει στο τηλέφωνο, την οικειό-τητα που υπάρχει σ' αυτό, να είσαι με κάποιον χωρίς να είσαι με κάποιον, ο ήχος ενός άλλου μέσα στο σαλόνι σου, την ξαφνική εγγύτητα, που μπορείς να τη διακόψεις όποτε θελήσεις, όπως κλείνεις την τηλεόραση. Μπορεί να μιλάει για ώρες, μέχρι να πυρώσει το αυτί του, να γίνει σκούρο κόκκινο και να χτυπάει σαν ταμπούρλο. -------------------------------------------------------------------------- Έχει φάση, σκέφτεται το χωράφι και εννοεί κάτι σαν παράξενο, ότι η επανάληψη εμπεριέχει μέσα της μια κάποια απόλαυση, το...

Πώς είναι η μουσική όταν δεν την ακούμε; Συνεχίζει να υπάρχει μία συμφωνία όταν δεν αναπαράγεται - και μάλιστα, με υψηλή πιστότητα- στ' αυτιά μας; Ποια η αξία μιας σονάτας που για χρόνια δεν πλησιάσαμε και που η δομή της έχει μέσα μας ξεθωριάσει; Κατά την ίδια αναλογία, το ερώτημα θα μπορούσε να έχει εφαρμογή σ' όλα τα έργα τέχνης [...]. [...] Ίσως τελικά η μουσική να ακούγεται και χωρίς ήχο -όπως και χωρίς βλέμμα μπορεί να υπάρχει η λογοτεχνία, χωρίς όραση και ο κινηματογράφος-, μόνο με αναδρομή στη βεβαιότητα ότι υφίσταται. Μια ασφαλιστική δικλίδα ονείρου και συνείδη...

Δύο γυναίκες, δύο φίλοι, δύο φόνοι και μια αυτοκτονία στο κατώφλι της ελληνικής χρεοκοπίας, το καλοκαίρι του 2009. Ο Κώστας Ρωμανός είναι αποτυχημένος επαγγελματικά, μοιάζει σχεδόν ακίνητος. Δίνει την αίσθηση ενός κυνικού ατόμου, που δεν παρασύρεται. Αλλά τελικά μπλέκει χωρίς να το θέλει σε μια ιστορία διαπλοκής, έρωτα και μαύρου χρήματος. Δίπλα του κινούνται δύο γυναίκες. Η Όλγα, η γραμματέας του, και η Τζένη, η μοιραία γυναίκα της ιστορίας, μέλος της συμμορίας. Οι ερωτικές σχέσεις του τριγώνου, επικαλύπτονται από την κίνηση του χρήματος και του εγκλήματος. Ποιος κρύβεται...

"Χωρίς διαβατήριο, θα ήταν πιο σωστός τίτλος. Χωρίς χαρτιά και όνομα. Χωρίς υπόσταση. Κανένας δεν είναι άπατρις. Κανένας. Ούτε καν αυτός δεν ήταν, όσο κι αν ήθελε να το πιστεύει για τον εαυτό του. Σε κυνηγάει η πατρίδα, σε κυνηγάει κι η φάτσα σου δίπλα στα οπωροκηπευτικά". Ο Χάρης, μεσήλικας συγγραφέας, καταφέρνει να αποδράσει στο Παρίσι λίγο πριν από την Κρίση. Πίσω του, η Ελλάδα παρα-δίδεται στις φλόγες του φασισμού. Μετά το Όχι στο δημοψήφισμα του 2011, το πραξικόπημα των Πέντε Ημερών και την ανάληψη της εξουσίας από τον Ένα, η Αθήνα μοιάζει με ζούγκλα, ενώ η ύπαιθρο...

"Πάγια ενδιαφερόμενος για το κυπριακό θέατρο, συνάντησα σε εκεί επίσκεψή μου και στην "Πειραματική Σκηνή" του ΘΟΚ, το πρώτο σημαντικό έργο του διακεκριμένου ποιητή και ακαδημαϊκού δασκάλου, του Μιχάλη Πιερή. Το "Σπίτι" είναι η αλληγορική εμμονή ενός παρελθοντιστή συγγραφέα να παραμείνει στο σχεδόν ερειπωμένο πατρογονικό του, σε πείσμα της ασφυκτικής πολιορκίας παροχών ενός γενναιόδωρου εκπροσώπου της "αξιοποίησης", κι ακόμα ενάντια στο βιταλιστικό πόθο της ίδιας της συζύγου του. Ο Πιερής οργανώνει έτσι τις Θερμοπύλες της μνήμης, την αξιοπρέπεια της άρνησης, την αντίστασ...

Βουβά τριγύρω κάθονται τα λόγια μας και μας κοιτάζουν σαστισμένα [...] Μοιάζοντας με αφορισμούς, τα μικρά δίστιχα, τρίστιχα και τετράστιχα της Ευγενίας Λουπάκη, αποκτούν υπόσταση, πυκνότητα, αιχμηρότητα και καρφώνονται ξαφνικά μέσα στο μυαλό και το σώμα. Εφ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27/6/2010

''ΤΟ ΣΚΑΚΙ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ'': Τα μαύρα τούτα τα τετράγωνα κι εκείνα εκεί τα άσπρα παιχνίδι στήσανε τρελό με τ' ουρανού τούς δαίμονες τον τρόμο και τα άστρα Και εμείς οι λυσσασμένοι πέφτουμε πάνω στο σκάκι τ' ουρανού σαν μεθυσμένοι

Τι κοινό μπορεί να έχουν ο άγιος Ιωσήφ και ο Οβελίξ, η πόρνη του Μεσαίωνα και ο διαιτητής του μπέηζμπωλ, οι καρμηλίτες και οι λουόμενοι της Μπελ Επόκ, οι γελωτοποιοί της Αναγέννησης και οι κατάδικοι στα κόμικς, όσοι κοιμούνται με πιτζάμες και οι Αβράκωτοι της Γαλλικής Επανάστασης; Φορούν όλοι ριγέ, δείγμα της τοποθέτησής τους στα όρια της κοινωνικής ευταξίας ή και έξω από αυτήν. Το ριγέ, δομή νόθα, αποτέλεσε στη Δύση για καιρό σημείο αποκλεισμού και υπέρβασης. Ο Μεσαίωνας θεωρούσε τα ριγέ υφάσματα διαβολικά ενώ στη νεότερη κοινωνία παρέμειναν ως ενδυματολογικό γνώρισμα των...