Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο ΤΖΙΟΡΤΖΙΟ ΝΤΕ ΚΙΡΙΚΟ ΣΤΟ ΒΟΛΟ Γύριζε στην πόλη σκεφτικός μετά από τόσα χρόνια άγνωστος στους κλειστούς αρχαίους δρόμους χορτασμένος εξορίες ξενητιές και δόξα Ρώτησε για το σπίτι του έψαξε απελπισμένα το κλειδί στο σπασμένο βυθό της γλάστρας άλλωστε κι οι φίλοι του έχουν σχεδόν χαθεί Μπήκε αργά στο καφενείο ζήτησε αψέντι και πικρό καφέ βούτηξε τα μυστικά πινέλα του στα σκοτεινά χρώματα που καίγαν το κεφάλι Κι εκεί κατά το σούρουπο στις βραδινές ερειπωμένες ράγες χαμένων τρένων αποχωρισμού τον άγγιξε ανάλαφρα η ταραχή μιας ανυποψίαστης αγάπης

Αν είχα γεννηθεί μεγάλη θα έβγαινα από το μαιευτήριο θα ναύλωνα ένα ταξί να με έκανε ένα γύρω στην πόλη. Θα μπλέκαμε στην κίνηση θα έβλεπα τον κόσμο να περνάει βιαστικά το φανάρι τους άστεγους τις τράπεζες τ' αυτοκίνητα και τα σχολεία τα νοσοκομεία και τα μαγαζιά. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη ο οδηγός θα μου είχε διηγηθεί μια ιστορία μ' ένα κλειδί ένα φορτίο κι έναν χαφιέ. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη θα έμπαινα σε ένα μπαρ και θα 'πινα με τους θαμώνες. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη δεν θα φοβόμουν να γυρίσω σπίτι ό,τι ώρα μου κάπνιζε. Στην πόρτα δεν θα περίμενε...

[...] Όσο διαβάζεις την ποίηση του Μοσχοβάκου τόσο ανακαλύπτεις τους κρυφούς χυμούς που τροφοδοτούσαν τόσα χρόνια το ποιητικό του ιδίωμα. Μιά ποίηση χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις, έντιμη, λιτή, συνεπής στο αίσθημά του, όχι στριφνή και συνήθως υπαινικτική. Παρότι ανήκει στη λεγόμενη γενιά του ΄70, όχι μόνο ηλικιακά, λίγο ακούμπησε -εύλογα δάνεια άλλωστε - στη νεωτερικότητα που κυριάρχησε στους ποιητές της γενιάς .Διαμορφώνει ένα δικό του τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση αλλά στην απλότητα, την καθαρότητα και στη βαθύτητα των σκέψεων που επεξεργάζεται π...

Ο προβληματισμός κυριαρχεί στα ποιήματα της συλλογής, αφού αυτά κινούνται διαρκώς μεταξύ κυριολεξίας και αμφισημίας. Η διπλή ιδιότητα του ποιητικού λόγου ως λυτρωτική και ταυτόχρονα βασανιστική διαδικασία διατρέχει τη συλλογή, επενδύοντας άλλοτε την τραγική συνειδητοποίηση της θέσης του υποκειμένου και άλλοτε την ειρωνική, αυτοειρωνική και σαρκαστική ανατροπή της επιχειρούμενης εξομολόγησης. Συγκροτούνται έτσι ποιήματα βίαια και επιθετικά και ταυτόχρονα αυτοσαρκαστικά και εύθραυστα, ποιήματα που ισορροπούν επιδέξια ανάμεσα στην απόγνωση και την ειρωνεία, την αποδοχή μιας σχ...

Οι συγγραφείς και τα έργα που σχολιάζονται σε αυτό το βιβλίο υπό τον τίτλο "Χωρικά ύδατα" με έχουν απασχολήσει κατ' επανάληψη και στο παρελθόν· συγκροτούν, θα έλεγα, ένα μεγάλο μέρος από το λογοτεχνικό εικονοστάσι μου. Τα μελετήματα γράφτηκαν κατά την προηγούμενη κρίσιμη για τη χώρα μας δεκαετία με αφορμή επετείους ή αφιερώματα περιοδικών και δηλώνουν τον σταθερό προσανατολισμό μου προς τα συγκεκριμένα πρόσωπα και κείμενα. Εκτός των άλλων, έχω την εντύπωση πως, παρά τις διαφορετικές εποχές που έζησαν και τις ανόμοιες συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιούργησαν, οι ποιητές, ο...

"Μα πόσο χρόνο θέλετε πια, Κυβερνήτη;" "Θέλω τον χρόνο που χρειάζονται πάντα οι Έλληνες για να διαφωνήσουν και να απορρίψουν και να μην εφαρμόσουν τίποτα απ' όσα τους ζητούνται. Και μετά να το ξανασκεφτούν και να το δουν διαφορετικά και σιγά σιγά να το αποδεχθούν. Και στο τέλος να το επαινέσουν. Χρειάζεται πολύς χρόνος γι' αυτό". "Έτσι που το λέτε, ναι, υποθέτω..." "Και χρειάζεται και κάποιος να πεθάνει. Για να μπορούν να λένε, μετά, ότι αυτός ο κάποιος ήταν ο πιο καλός". Για πρώτη φορά το βλέμμα του Γερμανού είναι λιγότερο επιφυλακτικό: "Τι εννοείτε;" "Χρειάζεται κάπο...

Κορυτσά, 18 Νοεμβρίου 1936 [...]. Ήταν ωραίος καιρός. Κρίμα να μην μπορεί να μοιραστεί κανείς με κάποιον τα ωραία πράγματα. Αλλά με ποιον; Περίεργη μοίρα, μόλις κρατηθώ από έναν άνθρωπο, βουλιάζει είτε εκείνος είτε εγώ. Δεν έχω μήτε κανέναν να πω ένα αστείο. Συνέλαβα δυο τρεις φορές τον εαυτό μου να γελά μοναχός του, έτσι ξαφνικά. Αν τούτο εξακολουθήσει, πάει το κύρος μου.[...] Όλες οι επιστολές φωτίζουν αποκαλυπτικά την προσωπικότητα του ποιητή, καθώς απευθυνόμενος στην κατά δύο χρόνια μικρότερή αδελφή του, της γράφει για όλα, σημαντικά και ασήμαντα, εντελώς αυθόρμη...

Είναι ήσυχα στον εσπερινό ίσκιο άκου το φύλλωμα πώς μελετά τον άνεμο συνετό μετά τις θύελλες σοφό στην ύστερη γνώση της εξορίας του τόπου και των ψυχών έμεινε μόνο η θάλασσα οι ευχές των ναυτικών στους φάρους αστράφτουν πέρα οι σμέρνες προσεγγίζοντας αναποδογυρισμένες βάρκες μεσοπέλαγα δεν υπάρχουν ονόματα στις μαρμαρένιες πλάκες τα πνεύματα περιπλανώνται σε καιρό πένθους μέχρι την ύπαρξη ή την καύση έμεινε μόνο η θάλασσα να θυμίζει τις αντιρρήσεις των γλάρων να φουσκώνει το ένστικτο της εναντίωσης γυμνό απ' το κηλίδωμα της ακούσιας σκέψης είναι ήσυχα είπαν...

ΜΑΤΑΙΗ ΑΝΑΜΟΝΗ Ενώ σε περιμένω μέρες, μήνες, χρόνια, μη σου πω και αιώνες, Εσύ, ενώ ξεκινάς να με βρεις δεν φτάνεις ποτέ σε μένα. Κρύφτηκα κι εγώ σ' ένα στίχο κάτω από την επικείμενη βροχή και περίμενα να δω που χάνεσαι. Φτάνεις κάθε σούρουπο στο σκοτεινό τοπίο της έμπνευσης κι αντί να μπεις και να μου παραδοθείς αμαρτωλή κι αθώα πρόστυχη ο εγωισμός σου σε γυρίζει πίσω! Εμένα με παίρνει ο ύπνος και ξημερώνομαι σταθμάρχης τρένων λίγο έξω από το Λιανοκλάδι ή στο σκοτεινό Κίελο χειμώνα καιρό -μένει πάντα αδιευκρίνιστο- στη σκοτεινή φύση των ονείρων μου!

Ένα πρωί βρήκα τα υπολείμματα των ημερών σου, είδα τις πατημασιές σου στην ερπετώδη γη, άκουσα πάλι την αναπνοή σου: στα ρημαγμένα τοπία, στη μακάβρια αταξία, σε είδα να γίνεσαι ένας άνθρωπος ασυνήθιστα συνηθισμένος. Ήθελα να σου φωνάξω πως όταν σε βρήκα ήσουν ήδη χαμένος, όμως, δεν σου είπα τίποτα· έμεινα να σε κοιτάζω με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο. Έπειτα, πέρασε το καλοκαίρι και ήρθε ένας μακρύς και βαρύς χειμώνας: οι σκιές σκούραιναν και οι άνεμοι βρυχώνταν -αστραφτερές βροχές χτυπούσαν τις γέφυρες. Πήρα τον δρόμο για την Καλιφόρνια: οδηγώντας σκεφτόμουν πως η τα...

[...] Στα περισσότερα ποιήματα της Νάγιας Κυριαζοπούλου η ομορφιά επιχειρηματολογεί, εντασσόμενη στο γενικότερο κλίμα που διαμορφώνουν ή, αν θέλετε, ένα σκηνικό πρόσφορο για μιαν εξομολογητικής υφής επιχειρηματολογία των αισθημάτων, όπως αυτά περιβάλλουν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που κινούνται και δημιουργούνται στο επίκεντρο των δοσοληψιών της κάθε μέρας. Μιλάω για επιχειρηματολογία των αισθημάτων και των συναισθημάτων γιατί, στην προκειμένη περίπτωση, αν προσέξει κανείς περισσότερο, θα διαπιστώσει ότι στο βάθος των επιχειρημάτων του ποιητικού υποκειμένου υφέρπει...

ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΑΙ Η ΦΛΟΓΑ; Μην κρύβεσαι ανάμεσα στις γκρίζες πυρωμένες πέτρες. Μη ρίχνεις στάχτες στα μαλλιά σου ζεστές. Μη φοράς μαύρα γυαλιά μέρα νύχτα. Κι έλα να με βοηθήσεις να πω μια προσευχή. Κρατάω το κερί άψυχο και σε περιμένω. Δεν ανάβει με ηλεκτρισμό. Εσένα κι αυτό περιμένει. Και σε ψάχνει από τότε που ήταν φτερούγισμα μελισσών. Έλα, άγγιξέ το και πες μου στ' αλήθεια. Μήπως είσαι η φλόγα; Η δική μου φλόγα;

Το δέκατο τέταρτο βιβλίο ποίησης της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου σηματοδοτεί μια κατάληξη πολύχρονων αναζητήσεων της ποιήτριας για μια δομή σύντομη, πυκνή, με καθαρό θέμα και πνευματική αντιστοίχιση της ζωής του ποιήματος προς αυτή της ζωής μιας ημέρας. Έτσι περιλαμβάνονται εδώ πενήντα ποιήματα γραμμένα όλα σε ακριβώς είκοσι τέσσερις στίχους (με τη σκόπιμη εξαίρεση ενός μόνο ποιήματος). Κοιτάζουν όλα προς την πόλη, τα παιδιά και τον θάνατο. Και η διάρκειά τους μοιάζει να υπαινίσσεται την αναπότρεπτη εκπνοή κάθε χρόνου, φυσικού ή καλλιτεχνικού, στο όριό του: Τη σιωπή.

Ο "Ξανακερδισμένος Παράδεισος" αναφέρεται στον πειρασμό του Ιησού από τον Σατανά στην Έρημο, και σφύζει από επιβλητικές περιγραφές τοπίων άγριας ερημιάς και διαλόγους μεταξύ τους, με τέτοια ζωντάνια και πειστικά εκατέρωθεν επιχειρήματα έτσι που ο αναγνώστης αποζημιώνεται πολλαπλώς, και η όποια έλλειψη δράσης σε αυτό το ωραίο ποιητικό έργο περνάει απαρατήρητη.

ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ Να τους φοβάσαι Τους ανθρώπους πυροτεχνήματα Γι' αυτούς μιλώ με την ουράνια λάμψη Το νιώθεις πως κατέχουν τη γλώσσα των αγγέλων Να τους φοβάσαι Σου υπαγορεύουν πάντοτε τις λέξεις σου πριν μπουν στο ποίημα Σαν να τις ελευθέρωσαν από τη φυλακή τους Να τους φοβάσαι Κρατάνε όσο μια αστραπή Και ποιος σε σώζει απ' το σκοτάδι που θα έρθει. Να τους φοβάσαι τους Δαναούς κι ας φέρνουν έρωτες.

"Ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία η ζωή δεν άλλαξε τόσο δραστικά όσο τον 20ό αιώνα". Με αφορμή αυτή τη φράση ο Κωνσταντίνος Πουλής άρχισε να καταγράφει συζητήσεις με τον πατέρα του, εκπρόσωπο αυτής της γενιάς που βίωσε όσο καμία άλλη το τεράστιο εύρος των αλλαγών του περασμένου αιώνα, από τα γουρνοτσάρουχα και την μπομπότα ως το έξυπνο κινητό. Σχολιάζει αυτές τις αναμνήσεις με σύντομα δοκίμια για την ιστορία της καθημερινής ζωής, από τη σκοπιά του υλικού πολιτισμού και της επικοινωνίας. Το βιβλίο αυτό μιλάει για το φαγητό, το ντύσιμο, το παιδικό παιχνίδι, τον χορό, τη λαϊκή ια...

ΑΣΤΕΡΙ Από τα αστέρια στον ουρανό σου τραβάει την προσοχή αυτό που πέφτει Ολόκληρο σύμπαν και δεν το χωρούσε άλλο ίσως και να μην το χρειαζότανε: το άφησε να πέσει Να το θυμάσαι αυτό όταν το σύμπαν σου δεν θα σε χωρά άλλο και μάλλον δεν θα του είσαι απαραίτητος: θα σε αφήσει να πέσεις και θα σε δουν να πέφτεις ακόμη και αυτοί που προηγουμένως τους ήσουν αδιάφορος Η πτώση κεντρίζει το ενδιαφέρον