Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"[...] Στην επιστροφή κάθεται η Νατάσα στο τιμόνι - το χανγκόβερ μου δεν λέει να υποχωρήσει. Πονάει ολόκληρο το σώμα μου. Η μάνα μου λέει ότι στο χωριό το παραλήρημά μου και η φαντασμαγορική μου πτώση θα συζητιούνται για χρόνια. Ανήκουστο. Τύφλα στο μνημόσυνο της γιαγιάς σου. Δεν ντρέπεσαι. Κοτζάμ άντρας. Με το δάχτυλο θα σε δείχνουν. Θα παραδίδεται από γενιά σε γενιά, σαν τα ομηρικά έπη. Δημώδες άσμα θα γίνεις. Δεν μπαίνω στον κόπο να της εξηγήσω. Δεν χρειάζεται. Για άνθρωπο που δεν αγαπάει τα παραμύθια, σάλιο εγώ δεν χαραμίζω. Νέκρα σήμερα οι δρόμοι. Βγάζω το κεφάλι απ...

...Το σχεδόν συνεχές σκοτάδι δυσχεραίνει πολύ τη λειτουργία της γραφής, ενώ φωτίζει με ένα περίεργο μαύρο φως κάποιες πτυχές της μνήμης μου που έως τώρα αγνοούσα. Για να το πω καλύτερα, θυμάμαι με μεγάλη ακρίβεια πράγματα που μάλλον δεν συνέβησαν ποτέ, ενώ για κάποια άλλα, που η λογική μου σκέψη εγγυάται την αυθεντικότητά τους, η μνήμη μου αρνείται να δώσει στοιχεία, λες και επιμένει να γράψει αυτή η ίδια την ιστορία, όπως κάνουν άλλωστε πάντα οι νικητές. Γιατί αν κάτι διαπίστωσα το διάστημα αυτό, που ένα φυσικό φαινόμενο με ανάγκασε να ζήσω μία αφύσικη ζωή, είναι πως η μν...

Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα; Η ερώτηση μπορεί να θυμίζει εφηβικό λεύκωμα, αλλά το κάθε χρώμα έχει πίσω του μια ιστορία που φτάνει στα βάθη του χρόνου. Ο ιστορικός Μισέλ Παστουρώ εξετάζει σε αυτό το βιβλίο την ιστορία του αγαπημένου χρώματος των δυτικών. Του μπλε. Από το θαλασσί ως το βαθύ ναυτικό μπλε, η παντοδυναμία αυτού του χρώματος εκφράζεται πρωτίστως στα ρούχα που φοράμε, από τις εργατικές φόρμες ως τα πολυαγαπημένα τζιν. Ωστόσο το μπλε δεν είχε πάντοτε αυτή τη θέση στις κοινωνίες μας. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι το περιφρονούσαν, το θεωρούσαν βάρβαρο χρώμ...

Το "Μπαλαντέρ" της Μαρίας Γιαγιάννου διατρέχει, με τρόπο επίμονο και υπέροχα ακριβή, όλη την κλίμακα του έρωτα από το πρώτο αμετάκλητο βήμα. Στις σελίδες του η συγγραφέας θρυμματίζει μια ερωτική ιστορία για να εξετάσει τα σπασμένα γυαλιά, με παιδική περιέργεια και εις βάθος, πριν αρχίσει να τα επανενώνει με την κόλλα της ποίησης: τα πρώτα προβλήματα στη συνεννόηση, που οι εραστές καλούνται να επιλύσουν μαθαίνοντας ο ένας τη γλώσσα του άλλου ("μεταφράζαμε ο ένας για τον άλλον το κείμενο που μας συνιστούσε"), η εξημέρωση του "Πρωτόπλαστου" Σώματος, που ορθώνεται σαν τρίτος αν...

"Ο Λόρδος Μπάιρον δεν πέτυχε τίποτα στο Μεσολόγγι πέρα από την καταστροφή του, ωστόσο, με αυτή και μόνο την πράξη ηρωισμού, συνέβαλε στην απελευθέρωση της Ελλάδας". Σερ Χάρολντ Νίκολσον.

Στου Κάφκα Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος Δώσε μου καρέκλα και κρεβάτι Άσε με να ξαπλώσω Τόσες δίκες Να τελειώσουν κάποτε Σε γνώρισα παράθυρο Έγινες σκοτάδι Σε είδα βροχή Πέρασε κι αυτό Οι πόνοι της γέννας Σε κάνανε μητέρα Διάβασα τα έργα σου Τα έφαγες Όπως εκείνος ο πατέρας τα παιδιά του Να μια όμορφη μέρα, είχα πει Ήθελα να σκαρφαλώσω στα δέντρα Ντράπηκα Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος Υπάρχει ακόμα ένας ήχος Ήσυχος Περιμένει να τον αφήσεις να κοιμηθεί Ζήσε αργά Περιττό να το πούμε Όλοι θα υποκύψουμε Αυτός είναι ο τελε...

Η Άλις Όσβαλντ επιχειρεί μια ανασκαφή της "Ιλιάδας", μεταφράζει από το πρωτότυπο και δημιουργεί ένα "προφορικό νεκροταφείο", ένα μεγάλο ποίημα-φόρο τιμής στους νεκρούς και των δύο στρατοπέδων του Τρωικού πολέμου, υπενθυμίζοντας ότι μία από τις βασικές λειτουργίες του έπους, και όλης της λογοτεχνίας, είναι η διατήρηση της μνήμης. "Ο πρώτος που πέθανε ήταν ο ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ Άντρας ταγμένος βούτηξε με φούρια στο σκοτάδι Με σαράντα μελανά καράβια ν' αφήνουν πίσω τους τη γη Άντρες σάλπαραν μαζί του από εκείνους τους γκρεμούς που τους φωτίζουνε λουλούδια Όπου το χορτάρι...

Στη φαντασία μιας ολόκληρης γενιάς, στη μεταπολεμική Ελλάδα, ο Μικρός Ήρως, το Παιδί Φάντασμα, και η μικρή ομάδα φίλων του συνέχιζαν τις γενναίες πράξεις σαμποτάζ κατά του Γερμανού κατακτητή χρόνους πολλούς μετά το τέλος της κατοχής. Στο πνεύμα του Μικρού Ηρωα κινούνται και τα ποιήματα αυτής της μικρής συλλογής. Μόνο που τα γεγονότα δεν λαμβάνουν χώρα στον τόπο μας. Η κατοχή συμβαίνει αλλού (στην Κύπρο και στην Παλαιστίνη), μα ψυχικά πολύ πλησίον μας. Και ο χρόνος δεν είναι πιά της φαντασίας μας, είναι το σήμερα.

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΤΑΧΤΗ Με την ανάληψη των καθηκόντων είπε ως νέος διαχειριστής ν' αλλάξει το κλίμα τον ύπνο των ενοίκων να ταράξει κι ανάρτησε ένα ποίημα στα διερχόμενα βλέμματα "Κόκκιν' αχείλι εφίλησα κι έβαψε το δικό μου" Την άλλη μέρα μια όμορφη γυναίκα πυρπολούσε το ποίημα κι άφηνε πίσω της κόκκινη στάχτη Έκτοτε είναι αυτός που έχασε τον ύπνο του αναζητώντας τα χείλη της με δήθεν αδιάφορες ερωτήσεις και καθόδους τυχαίες στην είσοδο της πολυκατοικίας στον κήπο στον καυστήρα στο σκοτεινό υπόγειο της φοβερής λαχτάρας "Η γοητεία του Θανάση Μαρκόπο...

Είμαστε μέσα στον τόπο και ο τόπος βρίσκεται μέσα μας. Μας γεννάει και τον γεννάμε, μας ονειρεύεται και τον ονειρευόμαστε και έτσι παραμένει πάντα νέος στο βαθμό που μπορούμε να αναπτύξουμε μαζί του μια σχέση διαλεκτικής, στο βαθμό που τον ανακαλύπτουμε και σε αυτή την διαδικασία ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Στο Μια φορά κάθε τοπίο και ολότελα, το έδαφος και η περιπλάνηση, ο χωρισμός και η συνάντηση, το τραγούδι, η ατομική εμπειρία και τα ίχνη της ιστορίας διασχίζουν το τοπίο και τη γραφή. Πρόκειται για ένα ταξίδι στην καρδιά της χώρας, που είναι πάντα αφανής, απροσδιόρισ...

Ο David Sedaris παίζει στο χιόνι με τις αδελφές του. Πηγαίνει διακοπές με την οικογένειά του. Πιάνει δουλειά πουλώντας αναψυκτικά. Παρευρίσκεται στον γάμο του αδελφού του. Ψάχνει για καινούργιο σπίτι. Δίνει οδηγίες σε έναν ταξιδιώτη που έχει χαθεί. Ακούγονται όλα εντελώς φυσιολογικά, έτσι δεν είναι; Κι όμως, με τις 22 απολαυστικές αυτοβιογραφικές ιστορίες του βιβλίου, "Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια", ο David Sedaris ανασηκώνει την άκρη της καθημερικής ζωής αποκαλύπτοντας τον παραλογισμό που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Ο κόσμος του είναι γεμάτος αόριστες επιθυμίες...

ΕΙΠΕΣ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ Είπες, να δώσουν οι θεοί να υποχωρούμε με χάρη. Να είναι ο πυρήνας μας διαβρωτός, να ζήσουμε πολλούς ωραίους θανάτους. Να 'ναι η νύχτα σκοτεινή κι η μοναξιά πελώρια, γίγαντας να 'ναι, να μας κρατά στο χέρι της μικροσκοπικούς, σαν φύλλα βασιλικού, σαν πράσινα φιλιά. Να μας γλείφουν οι ενοχές, όπως οι θάλασσες τα βράχια, Κι εμείς εκεί, να στέκουμε ακίνητοι, μαγεμένοι. Να γίνουμε αστέρια που έκρυψαν τα σύννεφα, να ξύσουμε από πάνω μας κάθε χάδι που κρεμάστηκε ποτέ από τον λαιμό μας.

Στο "Μία νυξ δι' εν έτος" ο Γιάννης Πάσχος κατάφερε μες στο ελάχιστο να κλείσει το μέγιστο. Σε μικροσκοπικά φιαλίδια το μεθυστικό άρωμα μιας ζωής, πολλών επάλληλων ζωών - ν' ανοίγεις το καπάκι και να ξεχύνονται οι μυρωδιές ολόκληρου κήπου... [...] Ο Γ. Πάσχος δεν πλάθει μύθο, κατά τις κλασσικές συνταγές, τον ανακαλύπτει, ή μάλλον αρέσκεται να ντύνει μ' αίσθημα όσα οι πολλοί θα προσπεράσουν αδιάφοροι. Σ' ελάχιστες σελίδες μέσα, καταφέρνει να δέσει τους χαρακτήρες ολόφρεσκους, να σαρκάσει και ν' αγαπήσει, να φανερώσει την κρυφή του περιφρόνηση για όσους "δεν καταλαβαίνουν απ...

"... Το βράδυ, στο δικό μου δωμάτιο, ήμουν και πάλι ήρεμος, μπορώ να πω κεφάτος. Το σκέφτηκα καλά και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η αντίδρασή του στην φάρσα μου, πολύ σωστή, έπεφτε, ωστόσο, σ' ένα ουρανομήκες κενό που, παρ' όλη την φαντασία με την οποία μου έπαιξε ένα τέτοιο παιχνίδι ο κ. Βάλλας, δεν θα μπορούσε ποτέ να βυθομετρήσει. Εξάλλου εγώ εξακολουθώ και είμαι ολοζώντανος, ενώ μια κούκλα είναι πάντα μια κούκλα..." Με αφορμή συμβάντα της καθημερινής ζωής, πιεστικές εσωτερικές ή αντικειμενικές καταστάσεις, όνειρα που έρχονται στον ύπνο και βασανίζουν τους ήρωες κι αφ...

Από τα Μακεδόνικα ακούγονται κάθε τόσο μοιρολόγια. Τους έρχονταν τα μαντάτα από το Γράμμο, το Βίτσι Οι μανάδες μας κοιτάζονταν αμίλητες, κούναγαν το κεφάλι. Μαζεύουνε τα παιδιά. Θα μας στείλουν αλλού, χώρια απ' τους δικούς μας. Οι Μακεδόνισσες τα 'δωσαν τα δικά τους. Έκλαιγαν, τα φιλούσανε, δεν είπανε όχι. Οι δικές μας αγρίεψαν. Έσκουζαν, καταριόντανε, μας έσφιγγαν πάνω τους, μια δυο πέσανε στους υπεύθυνους με τα νύχια, βάλαμε κι εμείς τα κλάματα, μας αφήσανε. Πήραν τα μεγαλύτερα, από δέκα και πάνω. Μας φορτώνουν σε μεγάλα καμιόνια. Μετά στο βαπόρι, ένα πολωνέζικο φορτη...

ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΑΙ Η ΦΛΟΓΑ; Μην κρύβεσαι ανάμεσα στις γκρίζες πυρωμένες πέτρες. Μη ρίχνεις στάχτες στα μαλλιά σου ζεστές. Μη φοράς μαύρα γυαλιά μέρα νύχτα. Κι έλα να με βοηθήσεις να πω μια προσευχή. Κρατάω το κερί άψυχο και σε περιμένω. Δεν ανάβει με ηλεκτρισμό. Εσένα κι αυτό περιμένει. Και σε ψάχνει από τότε που ήταν φτερούγισμα μελισσών. Έλα, άγγιξέ το και πες μου στ' αλήθεια. Μήπως είσαι η φλόγα; Η δική μου φλόγα;

Όταν σφυρίζοντας, ανοίξανε οι πόρτες του συρμού Γιγάντια εμφανίστηκε Η γυναίκα με τα αντρικά της χέρια κρατούσε σαν τσάντα Τον ουρανό. Ένα βιβλίο - πρόσκληση σε ταξίδι, στα υπόγεια μονοπάτια της θλίψης. Κείμενα που έχουν γραφτεί σε διαδρομές με το μετρό και τα οποία συνθέτουν μια ποιητική περιπλάνηση αλλά και μια ετερόκλιτη αφήγηση, από τα έγκατα μιας βαριάς πραγματικότητας ως τις κυλιόμενες σκάλες της ενδεχόμενης εξόδου προς το φως.

Μικρή τη σταματήσανε απ' το σχολείο και δεν παρηγορήθηκε ποτέ. Στις εκκλησίες άναβε τα χερουβείμ κι ερχόταν έπειτα να μου τα τραγουδήσει. Της χάριζα μικρά χτενάκια και τα καρφίτσωνε στους ώμους της φτερά. Τις νύχτες περπατούσε στο ταβάνι κι έσταζε δάκρυα το σπίτι μας. Μου μάθαινε ανάγνωση και άλλους πόνους, μου σταύρωνε στο μαξιλάρι προσευχές. Ύστερα ήρθε κίτρινος καιρός και την εσκίασε. Πάνω στον λόφο ένα μεσημέρι την παραδώσαμε στα σύννεφα.